Zaman Hırsızı Özel Görev-2

Mağaranın girişinde düşünceli bir tavırla etrafıma bakıyordum. Vazgeçmek istiyorsam bu son şansımdı. Hemen her şeyi burada bitirebilirdim. Çocuklara baktım bir süre, hiçbir şey demeden. Birazdan içeri girecekler ve hayatlarının en büyük macerasını yaşayacaklardı. Belki aralarından ölen olacaktı, belki hiçbiri geri dönemeyecekti. Ama bunu yapmaları gerekiyordu. Evet, bundan kaçış yoktu.

Son kararımı vermiş olmanın güveniyle “Çocuklar...” diyerek lafa başladım. “Burası yer altı dünyasının girişi. Sizi buradan sokmanın daha rahat olacağını düşünüyorum. Burayı geçip Tartarus’a girdiğinizde çok dikkatli olun. Eğer işler çok kötü giderse görevi yarıda bırakıp çıkabilirsiniz. Diğer tanrılar sizin hayatınıza pek değer vermiyor.” Zack ve abimin kızına baktım. “Ama ben onlar gibi düşünmüyorum. Sizin hayatlarınız her şeyden daha önemli, o yüzden yapamayacağınıza kanaat getirirseniz geri gelin.”

Sözlerim bitince ciddi bir şekilde dağın duvarına yaklaştım. İlk bakışta burası sıradan bir kayalıktı fakat ben orayı açacak anahtara sahiptim. İyice yaklaşıp iki elimi duvara yapıştırdım. Gözlerimi kapatıp kadim yunanca tanrı lisanıyla konuştum. “Ben yer altı ve yerüstü dünyasının habercisi, tanrıların tanrısı Zeus’la Ülker yıldızı Maia’nın oğlu Hermes’im. Zeus adına sana açılmanı emrediyorum.”

Hafif bir sarsıntıdan sonra duvarda bir çatlak belirdi ve kapıya dönüşerek iki yana doğru açıldı. Şimdi ileride uzayıp giden bir karanlık vardı. Cebimden üç tane inci çıkarıp çocuklara verdim. “Bunları geçen gün buraya geldiğimde ödünç almıştım. Çıkmak istediğiniz zaman yere koyup üzerine basın.” Derin karanlığa doğru dikkatle bakarak “Hadi bakalım.” dedim. “Bundan sonra yalnızsınız. Zeus yanınızda olsun.”

Üç melez içeriye girip dağ arkalarından kapanana kadar izledim. Daha sonra oradan ayrıldım…

Long ıslanddan ışınlanarak ayrıldıktan sonra garip bir mağaraya geldik. İlk başta başımın ışınlanma yüzünden dönmesi nedeniyle hiç bir şeye bakamadım. Baş dönmesi geçtikten sonra etrafa biraz göz gezdirdim bildiğimiz bir mağaraydı tabi bazı yerlerindeki kafataslarını saymazsak. Kuru kafalara aldırmayarak silahlarımı kontrol etmeye başladım. İlk başta katanam sonra fırlatılabilir bıçaklarım,ilahi bronzdan yapılma muştam,kolyem ve yüzüklerim. Her şeyim tamdı,hiç bir silahımı unutmamıştım. Daha önceden hazırladığım çantama nektar ve abrosiada koymuştum. Gerekli eşyaları kontrol ettikten sonra diğer kahramanlara baktım christina yerde oturmuş sanki midesi bulanmış gibi karnını tutuyordu. Hermianın ise yüzünde hiç bir ifade yoktu. ''Taamam'' dedim a harfini uzatarak. Ortam gerçekten çok garipti herkes suskun ve endişeli bir şekilde duruyordu. Belliki kronos un varlığı herkesi korkutmuştu. Ben hariç. Kampa geldiğimden beri her gün saatlerce antrenman yapmıştım bu tür durumlar için. Korkmam yersizdi. Ama beni asıl şaşırtan tanrı Hermesinde sessiz olmasıydı. Benim bildiğim kadarıyla Hermes tanrılar arasındaki en hareketli kişiydi ama bu hali buna kuşkuyla yaklaşmama neden oluyordu. Duvara uzun uzun baktıkdan sonra tanrı Hermes konuşmaya başladı ''Çocuklar...''.

(bu kadar kısa bir konu için iki rp yazacağımızdan rp yi ikinci rpyide yazabilmek için kısa tutuyorum. Özür dilerim)

Bu ışınlanmak gölge yolculuğundan da kötüydü. İki kat daha fazla mide bulanıklığı artı dört kat daha fazla baş dönmesi. Bir meleze bu kadar eziyet fazlaydı ama. Bir ara düşecektim neredeyse son anda Zack’e tutundum. Bir ağaca yaslandım ve Hermes’in tüm uzun konuşması boyunca iki şişe suyu bitirdim. Konuşma boyunca korkumun artığını söyleyebilirim. Ölmekten, yaralanmaktan ve ya birileri tarafından ceza almaktan korkmuyordum. Korktuğum şey görevi bitirememek ve ya arkadaşlarımı yüz üstü bırakabilecek bir şey yapmaktı.

Tanrı sözlerini bitirdikten sonra dağa yaklaşıp birkaç söz mırıldandı. Sözleri bitince duvar zangırdadı ardından da çatırdayıp bir kapı gibi açıldı. Su şişesini buruşturup attım. Görev başlıyordu işte içeri ilk giren ben oldum ardımdan da ikisi. Arkamızdan duvar kapandı ve karanlığa büründük. Bir iki adım attım karanlıkta bilinçsizce, ayağım bir şeye takıldı. Hermes’in bana verdiği güç ile minik bir ateş yarattım. Ayağımın ucunda bir meşale vardı. Eğilip aldım parmağımın ucundaki ateşle meşaleyi yaktım ama açıkçası bu bile beni baya yormuştu. ‘’En azından artık ışığımız var’’ dedi hermes kızı daha tanışmıyorduk.

Tanrı Hermes sözlerini bitirdikten sonra ciddi bir şekilde mağaranın duvarına yaklaştı. Birkaç şey mırıldandıktan sonra hafif bir sarsıntıyla duvarda bir çatlak belirdi. Çatlak iyice açıldıktan sonra tanrı Hermes yanımıza gelip cebinden üç tane inci çıkardı. ''Bunları geçen gün buraya geldiğimde ödünç almıştım. Çıkmak istediğiniz zaman yere koyup üzerine basın'' dedi ve karanlığa dikkatli bir şekilde bakmaya başladı. Sonra bize cesaret vermek için gülümsedi ve ''Hadi bakalım.Bundan sonra yalnızsınız. Zeus yanınızda olsun.'' dedi. Tanrı Hermes cümlesini bitrdikten sonra kapıdan içeri girdim. İçerisi gerçekten çok karanlıktı,öyleki nereye bastığımı bile bilmiyordum. Sadece hislerime güvenerek yol alıyordum. Sonra Hermia elinde bir ateş belirtti.Böylece ışık konusunuda halletmiş olduk. Işığa kavuşunca Christina gülümseyerek ''En azından artık ışığımız var'' dedi. Işığın rehberliğinde ilerken düşüncelerime engel olamadan buranın sahibi melione yi düşündüm. Anlatılanlara göre ona bakınca bize kaybettiğimiz için pişmanlık duyduğumuz hayaletleri gösteriyormuş. Acaba benim pişmanlığım neydi? Düşüncelerime engel olmaya çalışarak ilerledim. Son kez tüm silahlarımı kontrol ettim. Herşey tamamdı. Haşin bir şekilde gülümseyerek ''Düşmanlarımıza iyi şanslar'' dedim. Korkunç karanlığın içinde bir tutam ışıkla yol alırken. ''Bu görevde Kronosla karşılaşabiliriz. Buna hazır mısınız?'' diye bir soru attım ortaya. Hermia ''Ne sandın?'' diye cevap verdi (Aslında soru sordu ama neyse). Hermia nın cevabı üzerine 'Herzaman soruya soruyla mı cevap verirsin?' diye içimden sordum Hermia ya. Gülümseyerek Hermia ya cevap verdim ve Christina ya baktım. Oda bana gülümseyerek cevap verdi. Daha sonra hep sessizlik içinde ilerledik,yolun sonuna geldiğimizde artık karanlık bitmişti. Karanlığın yerini artık kırmızı renkli bir ışık almıştı. Kırmızı ışıkların geldiği yere baktığımızda ışıkların arasında büyük bir karanlığın olduğunu gördüm. Evet burası tartarusun girişiydi. ''Tartarus'a girmeye hazırmısınız kızlar. Belki orada annemide görürüz ha?'' dedim ve tartarus un girişine yöneldim. Girişin karşısına geçince katanamı çektim ve gözlerimi yumdum. Şuana kadar ne için çalışmıştım? Onca yıl işkenceye benzeyen antrenmanları niye yapmıştım? Güçlenmek için mi? Kendimi kanıtlamak için mi? Bu soruların yanıtını zaten biliyordum sanırım. Gözlerim hala kapalıyken nefes alış erişlerimi düzenledim. İyice konsantre olurken,şuana kadar öğrendiğim tüm hareketleri hafızamda yeniden canlandırdım. Konsantre oldktan sonra birden gözlerimi açtım. Gözlerimi açtığımda istemeden yüzümde bir gülücüğün oluştuğunu gördüm ve bu sefer gerçek bir kahkaha kopardım.

Zack bir an durdu sonra kahkalarla gülmeye başladı. Arkama dönüp ''Sen iyi misin? Çömesimiz sonunda delirdi!'' beni umursamıyordu. Gülmesi sinirimi bozmuştu. Şuan görevdeydik ufak şakaları anlarım ama bir mağarada karşımıza ne çıkacağını bilmeden yüksek sesle gülmek tam bir şapşallık örneyiydi. Çantamdan bir su şişesini alıp kapağını açtım. Zack'e doğru yürüyüp suyu yüzüne çarptım. Gülmesi kesilmişti. ''Sonunda hadi devam edelim.'' ZAck ona su atmamdam pekte memnunmuş gibi gözükmüyordu. O kadar mutlu birinin yüzünü astırmak istemezdim ama ne yapalım şans işte.

Chirst'e gelince çok sessizdi. Arada bize bakıp anlamsız harekettlerimizden bir sonuç çıkarmaya çalışıyordu sanki. Tanışmıyorduk tanışmak için elimi uzatmak istesem de içimden gelmiyordu. kamptaki çoğu melezi tanırdım fazla kanka edinmezdim. Kimin ne zaman arkanızdan bıçaklayacağı belli olmuyor da....