Selam Canavar.

O gün Pacely beni Thalia'nın Ağacı'nın oraya çağırmıştı. Neden çağırdığı hakkında bir fikrim yoktu, ama kurcalamak da istemiyordum hani. Mana, bana onun zararsız olduğunu söylemişti. Açıkçası avcılardan korkuyordum. Erkekleri bütün yaşamları boyunca reddediyorlardı, ve sonsuz bir yaşamları vardı. Öyle yaşam çekilmezdi, ben Mana'sız bir yaşam hayal edemiyordum çünkü. Bu düşünceler içerisinde kalabalık kulübemde ilerlemeye başladım. Tuvalete geldiğimde herkesin benim süsüm yüzünden iki saat sızlanacağını biliyordum ama ne yapabilirdim ki, yakışıklı olmamak elimde değildi. Aynada saçlarımı düzelttim, ceketimi giydim ve sızlanışlar arasından sıyrılıp Thalia'nın Ağacı'na doğru ilerlemeye başladım.

Karşıdan gelen Nick'i görerek yanına gittim. En son onu, beraber katıldığımız kano yarışlarında görmüştüm. Uzaktan beni arayan gözlerle gelirken onun bu şapşallığına hayret edemeden edemedim. Beraber canavar avlayacaktık işte, fena mı? Sınırların dışına çıkmadan, uzaktan uzaktan mantikor ve telekinelerle eğlenmeyi planlıyordum, tabi önce Nick'in beni bulması lazımdı. Gıcık olması için diğer adını söylerek bağırdım. "Matthew, buradayım!" Ardından kıkırdamaya başladım ve yanıma yavaş yavaş ilerlemesini bekleyemeden onu kolundan çektim. Şaşkın şaşkın etrafa bakıyordu. Gülümsedim. Ama ardından o, sihirli sınırları geçti. İki arada bir derede ne yapıp edip yaramazlık yapıyordu bu çocuk. "Hayır şapşal, orası sihirli bir sınır." Bunu dememle karşıdan telekinelerin üzerimize gelmesi bir olmuştu. Ama ben bu kadar çabuk olmasını istemiyordum ki. Uzaktan uzaktan takılacaktım sadece. "Of, kılıcını al." dedim gözlerimi devirerek Nick'e bakarken.

Kılıcımı çıkarttım ve savaşmaya başladım. Ben kampın yenisi sayılırdım, bu kadar aşağılamasına gerek yoktu hani. Kılıcımla karşıdan gelen canavarları savuşturmaya çalışıyordum. Rastgele salladığım kılıcım bu konuda ne işe yarayacaksa artık? Pacely'nin attığı oklar bu durumda daha avantajlıydı. Bir süre daha savaştıktan sorna Pacely'e döndüm ve sormaya başladım. "Madem sınır sihirli, o halde neden savaşıyoruz? Sıvışsak?" diye sordum, sormaz olaydım. Beni azarlayan bir sesle anlatmaya başladı. "Topla canavarları, yığılsınlar sınıra başka?" Ardından attığı oklarla birçok canavarı yere serdi. Ben de iki kılıç salladıktan sonra az sayıda gelen canavarlar, toz olmuşlardı. Pacely ağacın altına oturdu, bana dik dik bakmaya başladı.

Telekineler beni gerçekten çok zorluyordu. O yandan attığım oklarla bu yandan attığım oklar sadece tecrübem dolayısıyla hedefi buluyordu yoksa benim bu canavarları yenme olasılığım diye bir şey yoktu. Daha önce birçok telekine avlamıştım ama beni en çok yoran bunlar olmuştu. Bir oraya bir buraya atlamamı sağlamışlardı, elinde kılıcıyla öylesine bekleyen Nick'in bir katkısı olmadan onları yenmiştim. Fakat ne olursa olsun ona teşekkür etmem gerekiyordu, benimle beraber canavar avladığı (!) için. "Çok yardımcı oldun Nick, teşekkürler. Ben kulübeye gidiyorum." dedim onu arkamda bırakarak. Çok yorulmamıştım ama çok güç sarf etmiştim. Biraz kulübede sıcak çay içmek , bu sıcak havada da olsa iyi gelebilirdi. Yürürken arkamı döndüm ve bağırdım. "Bu arada o sihirli sınırı geçmemeni öneririm. Onun öte tarafı tehlikeli." dedim kıkırdayarak. Ardından adımlarımı hızlandırdım ve kulübeme gitmek için sabırsızlanırcasına koşmaya başladım.