Cirit Savaşı

Teo'yla birlikte kampta geziniyorduk. Bunun bir amacı yoktu. Sadece hava almak istemişti. Doğal olarakta iki kardeş Melez Kampında geziniyorduk. Değişik sohbetler edip aslında malez kampının güzel olduğunu keşfediyorduk. Zaman gayet eğlenceli geçiyordu. Bir süre daha yürüdükten sonra cirit sahasının yanına geldik. Canım farklı şeyler yapmak istiyordu ve cirit atmak bunun için tam idealdi. Kardeşime döndüm ve "Cirit sahasına girelim mi?" diye sordum. Teo ilk önce cirit sahasına baktı sonra tekrar bana döndü ve "Cirit mi atmak isityorsun?" diye sordu. Başımı evet emanasında salladıktan sonra Teo kabul etti ve içeri girdik. Cirt sahası büyük bir alandı ve içinde bir sürü melez vardı. Ne yazık ki Ares çocukları da vardı. Cirit oynuyorlardı daha doğrusu çalışıyorlardı. Güldüm ve "Çok berbat oynuyorlar." dedim. Teo'da gülmeye başladı. Sorun şu ki bu lafımı sadece Teo'nun duymasını istemiştim ama öyle olmadı. Ares çocukları dik dik bize bakmaya başladılar. Anlaşılan eleştirimi çok iyi duymuşladı. Buna memnundum çünkü Ares çocuklarına dalaşmayı isterdim.

Ares çocuklarından biri "Bize mi dedin?" dediği zaman yüksek oktavlı bir kahkaha attım. Daha sonra da "Burada sizden daha berbat oynayanı mı var ki?" dedim. Yanımda Tiff olunca her türlü cirit ve okçuluk mücadelesine girişebilirdim. Sonuçta ikimiz de Apollon çocuklarıydık ve bu konularda uzmandık. Eminim ki bir yarışmaya girdiğimizde karşımızdakileri ezip geçebilirdik. Bu yüzden diğer Ares çocuğu "Pekala, siz kaşındınız. Bir yarışma yapmaya ne dersiniz?" dediği zaman onların cesaretine hayran kaldım doğrusu. Ama karşımızda Savaş Tanrısı'nın çocukları vardı, onları hafife almamalıydık. Tiff'e bir bakış attım, o da kafasıyla onayladı. "Tamam o zaman, yarışmamız başlasın. Kuralları Okçuluk eğitmeni olan kardeşim açıklasın." dedim ve sırıtarak Tiff'e döndüm. Onların gözünü korkutmaya bayılmıştım.

Ares çocuklarıyla cirit savaşı yapacaktık. Bu çok eğlenceli olacağına benziyordu. Kendime ve kardeşime güvenim sonsuzdu. Karşımızda kim olursa olsun biz bu maçı alacaktık. Kardeşim kuralları benim koymamı söyledi. Ares çocuklarıda mecbur kabul ettiler. Onlara alaycı bir bakış atarak "Siz dört kişiniz, biz iki. Bir siz kullanacaksınız, bir biz. Dolayısıyla kardeşim ve ben iki defa kullanacağız. Ciriti en uzağa atmaya çalışacağız. Sonunda iki takımın tüm atış derecelerini toplayacağız ve yenen ortaya çıkacak." dedim.

Herkes bir süre kuralları düşündü. Sonra Ares çocuklarından biri "Hadi başlayalım." dedi. Başımı salladım ve kardeşimle birlikte birer cirit aldık. Ares çocuklarından bir kız "İlk siz başlayın." dedi. Kabul ettik. Bizim için fark etmezdi. Kardeşime baktım ve "Sen başla." dedim. İlk başlangıcı nedense kardeşimin yapmasını istiyordum.

Top yavaş yavaş bana gelmişti. Önce Tiff'le bana atılmıştı, sonra da direk bana. Ben de omuz silktim ve "Siz bilirsiniz benim için hava hoş." dedim. Aslında bunu söylemem rağmen hava hiç de hoş değildi. Çünkü daha önce hiç cirit atmamıştım. Ama pek zor bir şey olmadığını umuyordum. Her ihtimale karşı önce kollarımı gevşetmeye başladım ve sağa sola salladım. Daha sonra da bir ciriti kaptım ve ağırlığı gerçekten hoşuma gitti. Sanki daha önce sürekli bu tür şeylerle ilgilenmişim gibi bir his oluştu içimde. Bu yüzden rahatlamış bir şekilde gerildim ve koşmaya başladım. Çizgiye yaklaştığım zaman kolumu arkaya doğru gerdim ve ciriti bütün gücümle fırlattım. Daha sonra da durup ciritimin süzülüşünü inceledim. Yere ininceyse nasıl bir sonuç olduğunu anlamadım ama Tiff beni alkışlayınca güzel olduğuna karar verdim. Gelip beni tebrik etti ve birlikte Ares çocuklarına ezici bakışlar attık. Onlar konsantre olmaya çalışırken de yüksek sesle güldük. Çok sinir olmuşlardı, her hallerinden belliydi. Ares çocuğu atışını yaptı ve benimkinin biraz gerisini isabet ettirdi. Buna da ben sinir olmuştum. Ama şimdi sıra Tiff'teydi, yani sinir etme sırası da bizdeydi.

Teo'nun atışı gayet iyiydi. Sanırım ilk defa kullanıyordu ve bu şart göz önüne alınırsa süperdi. Teo'yu tebrik ettim ve birlikte Ares çocuklarıyla dalga geçtik. Sonra onlardan biri ciridin başına geçti ve atışını yaptı. Bu Teo'nun atışından daha iyi değildi ama çok da kötü değildi. Beklediğimden daha iyi çıkmışlardı. Biraz sinirlenmiştim ama hemen bu düşünceleri kafamdan attım. Şimdi sıra bendeydi. Daha önce birkaç kez atış yapmıştım ama çok da deneyimim yoktu. Ne kadar uzağa atacağımı hiç bilmiyordum. Ciridimi aldım ve atış yerine geçtim. Yandan Teo bana moral veriyordu. Kendimi hazırladıktan sonra koşmaya başladım. Tam çizgiye geldiğimde ciridi bütün güzümle fırlattım. Çizgiye basmaktan az farkla kurtulmuştum. Bir dahakine daha dikkatli olmalıydım. Ciridim havada süzüldükten sonra Teo'nun attığı yere geldi. O az bir farla beni geçmişti ama onu da saymayalım şimdi. Teo'nun yanına gittim ve Ares çocuklarıyla yine dalga geçmeye başladık. Ancak fazla sürmeden atışlarını yaptılar. Yine bizi geçememişlerdi.

Sıra yine bana gelmişti. İki atış yapmıştık ve ikisinde de Ares çocuklarını geçmiştik. Ama bu yetmezdi, çünkü onları ezmek istiyordum. Bu sefer biraz daha alışıktım. Benden sonra atış yapanları inceleyip hatalarını göz önünde bulundurarak nasıl bir atış yapacağıma karar vermiştim. Gidip bir cirit aldım ve koşma alanının başına geçtim. Biraz olduğum yerde zıpladıktan sonra birden koşmaya başladım. Çizgiye yaklaştığım anda hızımı yavaşlattım ve ciriti kolumun uzandığı en arkadan en öne kadar fırlattım. Bir an kolumun da ciritle gittiğinden şüphe ettim hatta. Ama uğraşlarım sonuç vermişti. Kendi atışımı da birkaç santimle geçmiştim.

Fakat bir hatam olmuştu, diğer Ares çocuklarını küçümsemek ve onlara istemeden atış için güzel taktikler vermek. Çünkü benden sonra gelen çocuk gerçekten güzel bir atış yaptı ve beni ufak bir farkla geçti. Bunun üzerine Tiff'in yüzünde bir heyecan ifadesi oluştu. "Merak etme Tiff, sen onları ezip geçecek yeteneğe sahipsin. İki tane altı bezli, kahraman diye geçinen korkaklar mı seni heyecanlandıracakmış." diyerek ona cesaret vermeye çalıştım.

Teo harika bir atış daha yaptı. Önceki atışını geçmişti ama ondan sonra cirit atan çocuk Teo'nun atışını geçti. Aralarında fazla fark yoktu ama ben şimdi iyi bir atış yapamazsam kaybedebilirdik. Çünkü bunlar son atıştı. Şimdi ben kullanacaktım benden sonra da en son kalan Ares çocuğu. Yani yarışmanın sonucu bizim elimizdeydi. Ben aşırı heyecanlandım. Teo da bunu fark edip bana cesaret vermeye başladı. Fazla olmasa da etkili oluyordu. İçimden kendi kendime de cesaret veriyordum. En sonunda kafamı her şeyden soyutlamayı başardım. Sadece ciride odaklandım. Ciridi sıkıca kavradım ve atış çizgisine geldim. İyice sakin olduktan sonra koşmaya başladım. Tam çizgiye geldiğimde ciridi olabildiğince uzağa fırlattım. Cirit havada süzülürken iyi bir sonuç olduğunu düşündüm. Yere indiğinde hemen koşup baktım. Gerçekten iyi bir atıştı ama Ares çocuğu geçebilirdi. Tamam, onların beni geçmesi zordu ama imkânsızda değildi. Endişeyle kardeşimin yanına gittim. Bana "Çok iyiydin." dedi. Sonra Ares oğlunu izlemeye başladık. Çocuk atışını fazla beklemeden yaptı. Anlaşılan kendine çok güveniyordu. Ancak beklediği gibi olmadı. Ciridi benim attığımın neredeyse yanına düştü. Ama benimki daha iyiydi. Skorları topladığımızda bizim yendiğimiz ortaya çıktı. Bunu fırsat bilerek Ares çocuklarıyla dalga geçmeye başladık. Ancak fazla süremeden orada duran birkaç melezle bahane üreterek kaçtılar. Kardeşime döndüm ve "Çak bir beşlik!" dedim. Kardeşimle çakıştıktan sonra cirit sahasından çıktık.


Rp Bitmiştir!