Summer Katherine Ramsey

Penceremden yansıyan güneş ışığı gözüme vuruyordu. Bu oldukça rahatsız ediciydi, uykumdan uyandırmıştı beni. Ama aslında iyi bir şey olarak da nitelendirilebilirdi. Emin olun, fazla uyumak pek de iyi bir şey değil. Yatağımdan kalktım ve banyoya gittim. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra dolabıma yöneldim. İçimden sarı renk giymek gelmişti. Bu yüzden dolabımdan bulduğum açık sarı, askılı bir bluz ile kot bir pantolon giydim. Sonra pencerelere yöneldim ve içeriye daha fazla ışık girmesi için perdeleri sonuna kadar açtım. Neyse ki perdenin kornişlerinin yerinden çıkmasına ramak kala çekmeyi durdurmuştum. Bir de onunla uğraşamazdım şimdi. Kardeşlerimle eğlenceli bir kahvaltı yapmak üzere mutfağa gittim. Enfes kokular geliyordu. Kardeşlerimin hepsi becerikli olduğundan kahvaltıyı kimin hazırladığını tahmin etmek oldukça zordu. İçimden 'Üzümünü ye, bağını sorma Summ.' diye geçirdim ve masaya oturdum. İştahla kahvaltımı ettikten sonra kardeşlerime 'Afiyet olsun.' temennimi de ilettikten sonra dişlerimi fırçalamaya gittim. Sonra salona geçtim. Andy ile Lucy konuşuyorlardı. Andy "Şu Ok Atma Teknikleri Sınıfı'nda eğitim almam iyi oldu. Bana oldukça faydası dokunuyor." dedi. Lucy ise "Haklısın. Ok atmayı bilmek mücadelelerde büyük bir avantaj sağlar." dedi. Tabii bunları duyan ben boş durmayıp kardeşlerimin 'Bu acele de ne ?' bakışlarına aldırmadan kulübemden çıktım ve Ok Atma Teknikleri Sınıfı'na yürüdüm. İçeri girince etrafıma bakındım ama kimseyi göremedim. Bunun üzerine "Merhaba, kimse yok mu ?" diye bağırdım. O sırada uzaktan birisi göründü. Bu gelen, eğitmenim olacak kişi olmalıydı.

Sabahleyin karnımı doruduktan sonra doğruca dersliklere gittim. Bugün dersliğe ben bakacaktım. Bunu Yon istemişti. E, bende tabii ki onu kıramamıştım. Kulübemden çıkar çıkmaz ilk dikkatimi çeken şey babam -güneş- oldu. Gökyüzünde süper bir şekilde kendini göstermişti. Çok parlaktı. Havayı da bayağı ısıtmıştı. Baharın geldiği her yerden belli oluyordu ve bu benim neşemi iki kat attırıyordu. Güneşi, çiçekleri, böcekleri izleye izleye dersliklere vardım. Direkt Ok Atma Teknikleri Sınıfı'na gittim. İçeride bir kız duruyordu. Onun yanına gittiğimde kızın Summ olduğunu anladım ve hemen ona sarıldım. O da bana sarıldı. "Summ, sabah sabah ders mi almaya geldin?" diye sordum. Summ güldü ve "Okçuluğu öğrenmem gerekiyor." dedi. Onu başımla onayladım ve "Eğitmeninin ben olmasını ister misin?" diye sordum. Summ "Deli misin, tabii ki isterim." dedi. Güldüm ve Summ'ın koluna girdim. Onu antreman alanına götürerek "O zaman çalışmaya başlayalım." dedim. Summ kabul ettikten sonra hedef tahtasının 25 adım ilerisine gittik. "Summ başta duruş ve tutuş pozisyonundan başlayacağız." dedim ve onun eline bir yay-ok takımı verdim.

Ok-yay takımını elime aldığım en son zamanı hatırlıyordum da; pek de iyi bir sonuç elde ettiğim söylenemezdi. Kısa bir tereddütten sonra ok-yay takımını aldım. Aslında fazla endişelenmeme gerek yoktu. Sonuçta buraya öğrenmek için geliyorduk, hünerlerimizi sergilemek için değil. Tiff, geldiğimiz noktanın hedef tahtasının 25 metre ilerisi olduğunu söyledikten sonra Tiff kendine de bir ok-yay takımı aldı. Yanıma geldi ve duruşu gösterdi. "Ok atarken dik durmak çok önemlidir. Yayını sıkıca kavrayıp germen gerekir." Ona bakarak ve söylediklerini dikkate alarak ben de kendi duruşumu yaptım. Tiff benim duruşumdaki birkaç hatayı düzelttikten sonra "Evet Summ, şimdi sadece hedef tahtasına odaklanmanı istiyorum. Hiçbir şeyin dikkatini dağıtmasına izin vermemelisin. Burada dikkatinin dağılmaması doğal ama savaş anındaki kargaşa kafanı karıştırabilir. Bu yüzden iyice odaklan." dedi. Eh, sanırım bunu yapabilirdim. Yayımı gerdim ve gözlerimi hedef noktasına kilitledim. Derin bir nefes aldıktan sonra atışımı yaptım. Attığım ok, hedeflediğim yere gelmemişti. Hatta hedef tahtasının ucunda eğreti bir şekilde duruyordu. Ben dudaklarımı bükünce Tiff "Üzülme Summer, bence ilk atış için çok iyiydi. En azından okunu hedef tahtasına isabet ettirmeyi başardın." diyerek beni teselli etti. Bunun üzerine gülümsedim, moralim biraz yerine gelmişti. O sırada Tiff "Pekala, şimdi bir atış daha yap bakalım." dedi. Umarım bu sefer daha iyi bir atış yapabilirdim.

Summ birkaç atış denedi ama pek iyi bir sonuç elde edemedi. Bu da çok normaldi çünkü bu onun ilk atışlarıydı. Ona bir atış daha yapmasını söyledim. Summ bir ok aldı ve yayına gerdirdi. Tam istediğim gibi dik duruyordu. Ancak aceleci davrandı ve oku hemen fırlattı. Ok hedef tahtasının ortasıyla kenarı arasında bir yere denk gelmişti. Bu öncekilerine göre iyi bir atıştı ama daha iyi olabilişrdi. Summ'a gülümseyerek "Aceleci olma." dedim. Summ başını salladı. Ona bir ok daha verdim ve "İyicene konsantre ol." dedim. Summ atış posizyonunu aldı ve biraz bkledi. Kısa bir süre sonra da atışını yaptı. Ok hızlıca hedef tahtasının tam ortasına saplandı. Başarmıştı. Sum "Attım." diye bağırdı. Gülümseyerek "Evet başardın." dedim. Summ da tatlı bir gülümseyişle "Şimdi sırada ne var?" diye sordu. Hedef tahtasına baktıktan sonra "50 adım uzaktan atmaya ne dersin?" diye sordum ama Summ'ın bir şey söylemesine izin vermeden onu hedef tahtasının 50 adım uzağına götürdüm.

50 adım biraz, tamam itiraf ediyorum çok, uzun bir mesafeydi benim için. Ayrıca bu aşamayı bitirdikten sonra daha uzun mesafelere geçeceğimizi de biliyordum. Bunun için yorum yapmak yerine susup Tiff'in koluma girerek beni hedef tahtasından 50 adım uzaklığa götürmesine izin verdim. Oldukça kısa süren bir yürüyüşten sonra Tiff beni durdurup duruşu ve tutuşu bana son kez daha hatırlattı. Sonra da beklentiyle bana baktı. Bu da şimdi sıranın bende olduğu anlamına geliyordu. İçimden 'Aceleci olma ve iyice odaklan. Yapabilirsin.' diye düşündüm. Duruşumu aynı Tiff'in yaptığı gibi olabildiğince dikleştirdim, yayımı gerdim. Önceden yaptığım gibi gözlerimi hedeften ayırmadım. Olabildiğince sakin bir şekilde yapmaya çalışıyordum bu hareketleri. Sonunda hazır olduğuma kanaat getirince okumu attım. Okum, hedef tahtasının dördüncü halkasında duruyordu. Ne diyeceğini merak ederek Tiff'e çevirdim gözlerimi. Tiff gülümseyerek "İyi bir atıştı." dedi. Ben sevinçle gülümserken "Ama daha iyisini de yapabilirsin." diye ekledi. Evet, haklıydı. Şimdi daha iyi bir atış yapmam gerekecekti.

Summer 50 adımda ilk atış için gayet güzel bir atış yapmıştı. Ancak daha iyilerini de atabilirdi. Bunu Summ'a da söyledim. O da bana hak veriyormuş gibi baktı. Tekrar gülümsedim ve bir ok uzatarak "Hedef tahtasına odaklan." dedim. Summ başını salladı ve oku aldı. Sonra ona gösterdiğim posizyonu aldı. Okunu yayına gerdirdi ve konsantrasyon olduktan sonra oku fırlattı. Ok ikinci halkaya denk geldi. Bu öncekilerine göre daha iyi bir atıştı. Summ bu işi gittikçe daha iyi kıvırıyordu. Summ bana gülümseyerek baktı. Yine bir şeyler söylememi bekliyordu. Güldüm ve "Daha iyi bir atış. Şimdi tam on ikiden atmaya dene." dedim. Summ "Tamam." dedi ve tekrara başka bir oku fırlattı. Ancak tam isabet etmemişti. Ona moral verici bir gülümsemeyle baktım ve "Bir daha dene. Söylediklerimi de unutma." dedim. Summ pes etmeyerek bütün hevesiyle bir ok daha aldı ve bir atış daha denedi.

İşte bu ! Sonunda attığım bir okla hedefi on ikiden vurmayı başarmıştım. Bunu görünce kendime hakim olamayıp neşeyle yerimde sıçrayarak ellerimi çırptım. Belki de bana şans yardım etmişti ama yine de hedefi tam on ikiden vurmak benim için çok mutluluk vericiydi. Tiff'e baktığımda onunda gülümsediğini gördüm. Bu atışımdan memnun kalmışa benziyordu. "Bunu da başardığına göre şimdi hedeften biraz daha uzağa gidebiliriz." Tereddütle "Tam olarak ne kadar uzaktan atış yapacağız ?" diye sordum. Tiff yürümeye başlamıştı bile. İstifini bozmadan "Çok bir şey değil, 75 adımcık." dedi. Evet, 75 adımın bir Apollon çocuğu için çocuk oyuncağı olması -özellikle bu Apollon çocuğu Ok Atma Teknikleri Eğitmeni ise- anlayışla karşılanabilirdi ancak maalesef benim için o kadar da kolay bir iş olacak gibi görünmüyordu. 75 adım ilerledikten sonra atış yapmak için durduk. Burası hedef tahtasına gerçekten de çok uzaktı. Sessizce yutkundum ve elime Tiff'in bana uzattığı ok-yay takımını aldım. Tiff bu sefer duruşu ve tutuşu göstermedi, kendi başıma yapmamı istiyordu. Ben de hatırladığım kadarıyla bunları uyguladım ve hazır olduğumu düşündüğüm zaman yayımı iyice gerip atışımı yaptım. İçimden 'Umarım çok kötü bir atış olmamıştır.' hedef tahtasına çevirdim gözlerimi.

Sonunda 75 adıma geçmiştik. Summ bu mesafeden atış yapmayı pek istemiyor gibi görünüyordu ama bun amecburdu. Bu mesafeden attıktan sonra daha uzağa gidecektik ve ancak onu da başarırsa mezun olabilecekti. Bunu Summ da biliyordu. Bunun için itiraz etmek yerine uzattığım yay-ok takımını aldı. Bu sefer ona nesıl tutacağını göstermedim. Çünkü bayağı ilerleme kat etmiştik ve artık nasıl tutacağını ve nasıl duracağını öğrenmiş olması gerekiyordu. Summ tam düşündüğüm gibi düzgünce atış posizyonunu aldı ve oku fırlattı. Ok hızlıca gittikten sonra hedef tahtasının sondan ikinci halkasına denk geldi. Bence bu iyi bir atıştı. Tabii daha iyisi de bulurdu. Zamanla daha iyi olacağı kesindi. Summ bana baktı. "Şimdilik iyi bir atış." dedim. Summ bu yorumumdan pek memnun olmuşa benzemiyordu. Bunun için hiç zaman kaybetmeden ikinci atışını yaptı. Ok bu sefer dördüncü halkaya saplanmıştı. Öncekine göre daha iyi bir atıştı.

"Bu atışın daha iyiydi." dedi Tiff okumu hedef tahtasının dördüncü halkasına denk getirdiğim zaman. Ama bu da benim için yeterli değildi, hedef tahtasını on ikiden vurmadan rahat edemeyecektim. Bu yüzden yılmadan bir ok daha aldım ve attım. Hedefe yakın bir yere saplanmıştı ama hala on ikiden vurmayı başaramamıştım. Ancak kafama koyduğum şeyi yapmakta oldukça kararlıydım. Okumu yavaşça elime aldım, dikkatimin bir saniye bile dağılmasına izin vermiyordum. Yayımı iyice gerdim ve biraz bekleyip konsantre olduktan sonra okumu attım. Sonuç tam istediğim gibi olmuştu. Okum, hedef tahtasının tam ortasında duruyordu. Uğraşmıştım ama değmişti. Gülümseyerek Tiff'e baktım. Tiff bana "Gayet başarılı bir atıştı." dedi cesaret verici bir şekilde. Sonra "Sanırım artık 100 adıma geçebiliriz." diye ekledi. Artık uzak mesafe atışlarından o kadar korkmuyordum. Git gide daha iyi bir ok-yay kullanıcısı olduğumu hissedebiliyordum. Tabii bunda eğitmenim Tiff'in rolü yadsınamayacak kadar büyüktü. Bana karşı hep olabildiğince kibar, sabırlı ve hoşgörülü davranmıştı. Bu sırada Tiff ile 100 adıma geçmiştik. Okumu aldım ve atmaya hazırlandım.

Birinci seviyenin en son uzaklığına gelmiştik. 100 adımdan atış yapacaktık. Summ büyük bir hevesle atış için hazırlandı. Ona hiçbir şey demedim. Atış yapıp sonucunu görmesini istiyordum. Summ atışını yaptı. Ok hedeff tahtasına doğru giderken rüzgar saesinde yönü değişti ve hedef tahtasının beş metra uzaklığında bir yere gitti. Summ şaşkın şaşkın oku görmeye çalışıyordu. Gülmememye çalışarak elimi Summ'ın omzuna koydum ve "Rüzgar!" dedim. Bu her şeyi açıklıordu. Summ da anlamıştı bana baktı ve "E, ne yapacağım?" diye sordu. Gülümseyerek "İlk önce rüzgarın yönünüğ anlayacaksın." dedim. Sonra parmağımı havaya kaldırdım ve rüzgarın yönünü anladım. Summ'a baktım ve "Kuzeydoğu yönünde esiyor." dedim. Summ benim ayaptığımın aynısını yaptı. Sonra başını salladı. Konuşmama devam ettim; "Rüzgarın hızını hesapla. Onu hisset." dedim. Summ pür dikkat beni dinliyor ve izliyordu.

Duruşumdan ve tutuşumdan neredeyse emin bir şekilde atış yapmışken okumun birden hedeflediğimden çok daha farklı bir yere gitmesi benim oldukça afallamama neden olmuştu. Tiff de bunun nedenini 'rüzgar' olarak nitelendirmişti. O an bunu neden daha önce düşünemediğim için kendimi kızmıştım ama sanırım şimdi bu olanları kafamdan çıkarıp şu anki atışıma odaklanmam gerekiyordu. Düşünüyordum, az önce Tiffany ne yapmıştı ? Ah, doğru. Parmağıyla rüzgarın yönünü belirlemişti. Ben de onun gibi parmağımı kaldırdım ve elimden geldiğince anlamaya çalıştım rüzgarın yönünü. O sırada Tiff "Rüzgarın hızını hesapla, onu hisset." dedi. Ben de dediklerini aynen yaptım. Bunu anlamak ilk başlarda zor oluyordu ama birkaç dakika sonra rüzgarın yönünü, hızını vs. tam olarak hesapladığımı düşünüyordum. Böylece atışımı da yaptım. Evet, işte olmuştu ! Atışım elbette önceki seferkinden daha iyiydi. Okum hedef tahtasını tam 12'den vurmasa da hedef tahtasının dışında da değildi. Ama daha iyisini yapabileceğimi inanıyordum.

Summ dediklerimi aynen uygulamıştı ve okunu hedef tahtasına isabet ettirmişti. İyi bir atış değildi ama kötü bir atış da değildi. Ona gülümseyerek baktıktan sonra "Okunu yaya çok fazla gerdirme. Çok gerdirmek senin iyi atış yapmanı sağlamaz. Sadece nişan aldığın yeri kaçırmanı sağlar." dedim. Summ yayına baktıktan sonra bana geri baktı ve "Anladım." dedi. Ona bir daha denemesini söyledim. Summ ok çantasından bir ok aldı ve yayına biraz gerdirdi. Sonra bana baktı ve "Oldu mu?" diye sordu. "Biraz daha gerdir, çok azıcık." dedim. Summ biraz daha gerdirdikten sonra ona durmasını ve atmasını söyledim. Summ önce nişan alıp konsantre olduktan sonra oku fırlattı. Ok hedef tahtasının beşinci halkasına denk geldi. Önceki atışından daha iyiydi. Biraz daha denese başaracaktı. Bunu Summ da biliyordu ve daha istekliydi. Zaten birinci seviyeden mezun olmak üzereydi. Biraz çalışmadan sonra tam on ikiden vuracaktı ve ben onu mezun edecektim.

Tiff, son attığım atışı daha fazla beğenmişti doğal olarak ama bu da yeterli değildi. 12'den vurmam gerekiyordu. Yoksa tatmin olamayacaktım. Eh, büyük ihtimalle mezun da. Yayımı tekrar elime alırken Tiff'in dediklerini aklıma getirdim. "Okunu yaya çok fazla gerdirme. Çok gerdirmek senin iyi atış yapmanı sağlamaz. Sadece nişan aldığın yeri kaçırmanı sağlar." Doğrusu bunu bilmiyordum, her zaman oku gerdirmenin iyi olduğunu düşünmüştüm. Ama yanılmıştım demek ki. Bunları düşünmeyi bir kenara bırakıp duruşuma ve tutuşuma odaklandım. Duruşumdan emindim artık, iyice kavramıştım zaten. Tutuşumdaki sorun ise yalnızca yayı biraz fazla germemdi. Onu da az bir çabayla düzeltebileceğimden emindim. Rüzgarın yönünü hesapladıktan sonra dikkatle yayımı gerdim ve durakladım. Tiff'in iyi veya kötü bir yorum yapmasını bekliyordum. Tiff, beni fazla bekletmeden "Evet Summ, tutuşun da duruşun da fevkalade. Şimdi atışını yap bakalım." dedi. Bunun üzerine derin bir nefes aldım ve gözlerimi kısarak okumu hedef tahtasına fırlattım. 12'den vurmuştum ! Coşkuyla olduğum yerde sıçrarken "Vurdum Tiff, 12'den vurdum !" diye sevinç çığlıkları atıyordum.

Summ'a yapması gerekenleri yani yanlışlarını söyledim. Summ hatlarını düzelttiğinde ona atmasını söyledim. O da dediğimi yaptı ve oku fırlattı. Ok bir iki saniye havada süzüldükten sonra hedef tahtasının tam ortasına saplandı. On ikiden vurmayı başarmıştı.

Summ sevinçle "Vurdum Tiff, 12'den vurdum !" dedi.

Yerinde duramıyordu. Kahkaha atmaya başladı. Ben de ona eşlik ettim. Gülmemiz bitince artık Summ'ı mezun etmem gerektiğini hatıladım ve Summ gülümseyerek baktım.

"Summ seni mezun ediyorum." dedim.

Summ bunu bekliyor gibiydi ama yine de çok sevindi. Beraber kısa bitr kutlama yaptıktan sonra dersi tamamen bitirdik ve antreman alanından çıktık. Bir öğrencimi daha mezun etmiştim. Bu mutlulukla sınıfıma geri döndüm.

Ders Bitmiştir!