Afrodit'in Çağrısı - Kahramanlık 5 -

Ben daha Amerika'da olup olmadığımı bile bilmezken J. beni alıp götürmüştü. Nerede olduğumu bilmiyordum, belki de Elpis Oğlu J. beni kaçırıyordu. Ama ona güvenmemek mümkün değildi maalesef, o kadar inandırıcıydı ki. Ayrıca bu kadar güzel renkli bir pegasus görünce gitmemek elde olmuyordu. Rose, Lia veya Sere kadar pegasus delisi olmasam da ben de az buçuk severdim bu hayvanları. Her şeyi sevdiğim gibi denebilir. Ayrıca bu pegasusun gözleri de kırmızıydı, albino falan olmalıydı. Tamam biyoloji uzmanı falan değildim, ama atma konusunda uzmandım hani; o konuda rakip tanımazdım. Tam bunları düşünürken J. bana döndü ve gülümsedi. "Eee Sat, görüşmeyeli nasılsın?" Bu soruyu sırf sormak olmuş için sorduğunun farkındaydım ama ben de sırf cevap vermek için cevap vermeye heveslenmiştim doğrusu. Benim gibi geveze bir kişilik bütün yolculuk boyunca sus pus oturamazdı. Ben de aynı şekilde gülümsedim ve yanıtladım. "Teşekkür ederim J. Sen?" Ardından biraz duraksadım ve ileriyi işaret ettim. "Orası neresi?" diyerek bir dağı gösterdim. J. ise gülümsemekle yetindi. "Diablo Dağı Sat." Ardından hızlanan pegasusla beraber dağın zirvesine yerleştik. Biraz ilerleyince çok iğrenç yaratıklar görmeye başladım ve çığlıklar attım. J.'nin ise yüzü değişti, şeytani bir şekilde gülümsüyordu. Korkmaya başlamıştım, neler oluyordu burada? J. üzerime gelmeye başladı, ben ise arkamda okumu hazırladım. "Sen, ne yapıyorsun?" O ise birilerini çağırıyordu. Beni gerçekten korkutuyordu. Çığlıklar atmaya başladım, o ise kahkahalar atmaya başladı. "Kim derdi ki avcı lideri elime düşecek? Anla artık Sat, hayat senin istediğin ve düşündüğüm gibi değil. Herkes dürüst değil. Ayrıca sen, bugün burada öleceksin avcı lideri. Muhteşem ölümsüzlüğün sona erecek, aslında hiç hakketmediğin ölümsüzlüğün!" İşte bu beni sinirlendirmişti. Maalesef, ya onun canı gidecekti ya da benim canım. Arkamdan hafifçe çıkardığım okumu hazırladım ama o sırada bana gelen daha büyük bir tehlike olduğunun farkına vardım. Üzerime üzerime gelen yaratıklar vardı. "Gegeene. Gaia'nın çocukları. Tabi zeki Enkelados'u da unutmayalım." dedi ve kılıcını çıkardı. Hepsi birden üzerime gelirken yapacak tek bir şey vardı, o da oradan olabildiğince hızlı kaçmak. Üzerimdeki kolyeye baktım, Artemis'i çağırmak içindi. Ama şu anda o bu görevi kabul ettiğimi öğrenirse beni öldürebilirdi. Hemen başka çareler düşünmeye başladım ve gözüme yüzüğüm çarptı. Bunu bana Afrodit vermişti. Belki ona ulaşımımı da sağlayabilirdi. İçimden dua etmeye başladım. Lütfen, lütfen Tanrıça Afrodit. Sesimi duyun ve yardım edin. Bir süre bekledikten sonra oklarımı fırlatmaya başladım. Sanırım, burada ölüp gidecektim. Umarım Artemis, bana da Zoe'ninki gibi bir yıldız ismi bağışlardı. Şu anda tek istediğim buydu, kandırıldığım J. tarafından öldürülecektim. Belki de kimseye güvenmemeyi çok geç olsa da anlamıştım.