Afrodit'in Çağrısı - Kahramanlık 4 -

Birden ne olup bittiğini anlayamadan kendimi bir yerde buldum. Burası, kesinlikle Thalia'nın Ağacı'nın yakınlarında bir yer değildi ve olamazdı. Kapalı bir alan, dekorasyon zevkine sahip kişiler tarafından döşenmiş bir oda. Beni bu biraz şaşırmıştı, birden hafızamı yitirdiğimi hissederek pembe ve süslü koltuklardan birine oturdum. Gözümün önünden geçti şerit gibi zaman ama yüzüme dökülen bir sürahi su sayesinde kendime geldim. Uyanışlarım çığlıklarla oldu. Onca insanın bana baktığını görünce, ne yalan söyleyeyim biraz utandım ama sonra kendime gelerek gülümsemeye başladım. Az önceki histen eser kalmamıştı bedenimde ve ruhumda. Ben avcı Satellite Morgan, buraya Afrodit tarafından gönderildim. Beynimden geçen bu düşünceler, sanki birilerinin zorlamasıymış gibi geliyordu bana, ne yalan söyleyeyim. Ama sonuçta kim olduğumu ve görevimi biliyordum. Etrafta dolaşan bir hanım yanıma oturuverdi. "Islanmış gibisin." dedikten sonra gülümsedi ama ben nedense bana itici gelen bu kadının yanından ayrılarak bara doğru ilerlemeye başladım. İlerlerken çevremin farkına varabiliyordum. Burası, gerçekten büyüleyiciydi. Etrafta bir sürü insan kıkırdıyordu. Sohbet ediyorlardı. Açıkçası biraz meraklanmıştım bu yüzden adımlarımı hızlandırarak ilerlemeye devam ettim. Ama etrafın güzelliği beni yavaşlatıyordu. Bu manzaraya hayranlıkla bakmamak elde değildi. Ama tam bu sırada ayağıma takılan bir şey yüzünden yere düştüm ve bağırdım. "Immortales!" Kaşlarımı çatarak ve belimi tutarak bara doğru ilerledim ve karşıma çıkan bara zorlukla tutundum. Barmen beni gülümseyerek izliyordu, bundan rahatsız oldum ve silkinip kendime geldim. Ardından adama bakıp sordum, yüksek ve kaba olmaya çalışan bir ses tonuyla. Adam ise sadece ellerini açarak etrafı göstermekle yetindi. "Burası, Kafe Verve!" Bense kaşımı kaldırdım. Bu kadar büyütülecek ne vardı ki? Kafamı iki yana umutsuzca salladım ve bana el sallayan bir masaya doğru ilerlemeye başladım. Gözüme tanıdık geliyorlardı, yanlarına oturdum. Bir süre sonra tam olarak tanımadığım ve sadece gözümün ısırdığı insanlarla aynı masada oturmamaya karar verdim ve tam ayaklanacakken arkadan gelen bir ses beni durdurdu. "Sat beni tanımadın mı?" Arkamı tekrar döndüm, iyice göz gezdirdim. Fakat yine de tam olarak kim olduğunu kestirememiştim, mahcup bakışlar attım ona. O da gülümseyerek yanıtladı beni, utancımı unutturacak şekilde. "Elpis Oğlu, J." Bu ismi duyunca gülümsedim. Ardından masalarına gidip tekrar oturdum. Bir anda çok mutlu olmuştum. Onu tekrar görmek, gerçekten heyecanlandırmıştı beni. Ama yüzü, sanki bir gariplik vardı. Ona anlatmasını bekleyen gözlerle baktıktan sonra oturduğu sandalyeden kalktı ve beni de kaldırdı. Beraber yürümeye başladık. Tam ona ağzımı açıp soru soracakken bana baktı. "Bak Sat, Diablo Dağı'na gitmemiz gerek. Buraya seni muhtemelen Afrodit yolladı. Haberim var, umudun hep olsun ve ben de yanında olacağım. Afrodit, sana yol göstermem için beni seçti. Nedenini ise... Boşver. Kızıyla olan bir şeyler diyelim. Şimdi, buradan çıkıyoruz ve dışarıda bekleyen pegasusuma biniyoruz. Evet, ben de edindim bir tane. Hadi, durma orada öyle!" Bu fikir aklıma yatmıştı, o kadar insan beni kandıracak değildi. Kolumdan tutan J. ile beraber Kafe Verve'den dışarı çıktık ve yeşil yeleli, beyaz tüylü pegasusun üzerine atladık.