Afrodit'in Çağrısı - Kahramanlık 7 -

Charon'la beraber kayığa bindik ve yere indik. Şimdi Kerberus'la falan uğraşacağımı düşünüyordum. Diğerleriyle beraber tam inecekken, Charon beni durdurdu. Ona şaşkın bir ifadeyle baktımi ne yapacaktı ki beni durdurup? Ona bir zararım mı dokunmuştu ki? Zaten bugün, görüp görebileceğim en çok sayıda mistik olayla karşılaşmıştım, demek ki tanrı(ça)lar melezlerin hayatına bu kadar müdahele edebiliyorlardı. Tam ben Charon'u itecekken beni tekrar tutunca bağırındım. "Daha fazla kum dolarım veya drahmim yok!" Ardından ondan sıyrıldım ve ilerlemeye başladım. Tam Kerberus kuyruğuna girecekken arkamdan çığlık attı. "Cadı, eğer mektubu okursan göreceksin. Ben zaten senin bana verdiğinden çok daha fazla kum doları aldım, sırf seni bir yere götürmek için." Kaşımı kaldırdım ve Charon'un biraz daha yakınına gittim. Zarfı açtım ve mektubu okumaya başladım.

Bak Avcı Lideri,
Senin rehberin yine bir mektuptu! Eğer bir içecek isteseydin garsonundan o sana getirecekti zaten. Bak, aramızda kalsın ama avcı; süsümü püsümü bırakıp senin sırf Lethe Nehri'ne gitmek için bir sürü şey yapıyorum burada. Dikkatli ol, hafızanı yitirme orada. Ayrıca sakin umutsuzluğa kapılma. Elpis Oğlu yüzünden bütün küçük tanrıları da aynı kefeye koyma. O sadece bir talihsizlik, Luke gibi. Ama meraklanma o sana zarar veremedi. Bir el hareketimle geldiğin NSÖ'nün önünde anladığım kadarıyla zekanı kullanıp Charon'u buldun. Şimdi ise, hafızanı kaybetmemeye çalışarak Lethe Nehrine git. Oradan bir gül kopar ve bana getir. Evet, her şey güzellik için avcı. Ama onu almadan geri dönüşünü sağlamayacağım emin ol. Hem işine gelir. Öptüm.

O an dona kaldım ve Charon'un kayığına atladım. Ona sırf bir gül getirmek için mi ben az kalsın ölüyordum? Bir de kendimi suçluyordum, akıllı gibi. Charon yüz ifademe bakarak kıkırdadı, ben ise onun şu anki halinden hala tedirgindim. Bir süre sonra beni bir yere getirdi ve itekledi. "Ancak paramın karşılığını yaparım cadı." dedi ve hemen oradan uzaklaştı. İşte o anda ağlamak üzereydim, çok güzel kandırmışlardı beni. Hafızamı kaybetmek pahasına o nehre gireceğimi falan zannediyorlarsa, yanıldıklarını bilmeleri gerekiyordu. Biraz ilerledikten sonra yeraltından bunalmaya başladığımı fark ettim ve az kalsın yere yığılacakken oradaki gülü ve nehri gördüm. Son eforumu sanırım sarf etmem gereken yerdeydim. Belki, sonunda bir mükafat falan elde ederdim. Koşarak ilerledim ve tam gülü alacakken, gülün aslında göründüğü yerde olmadığını fark ettim. Denizin dibindeydi. Ben, sırf bir gül için onca yaşadıklarımı unutamazdım. Nehri geçmem bile gerekmiyordu oysa, sadece gidip oradaki gülü kapacak ve getirecektim ama kimse kusura bakmasın, gerçekten bunu yapamayacaktım. Sanırım geri dönme vaktiydi ama yine maalesef ki, nasıl döneceğimi bilmiyordum. Afrodit'in yüzüğüne baktım ve dua etmeye başladım. Madem bu görev onun, o bana mükafatını vermek zorundaydı. Keşke bir Poseidon veya bir Hades çocuğu buradan geçse... Bir süre bekledim ama kimse gelmeyince ilerlemeye başladım. Tam o sırada arkamdan bir el hissettim. Döndüğümde o kişinin Persephone kızı Jess, yani eski melezimizi görünce sevinç çığlıkları attım. "Ne olur beni buradan kurtar Jess, ne olur!" O ise bana acayip acayip bakıyordu ama soru sormadan başıyla onayladı, bir el hareketiyle kendimi yine (!) başka bir yerde bulmuştum.