Edward Kevin Oswald

okçuluk sahasına doğru ilerledim sıkıcı günlerden sonra hedefleri tam ortadan vurmak iyi geliyordu atış taliminin ortasın da bir adam yanıma geldi onun da atış talimi yapacağını sanıp kendi talimime devam ettim.hayır o talim yapmıyordu o benim atışlarımı izliyordu birkaç atıştan sonra

-Aynı benim gibisin

dedi.Ona baktım ve bir anda şaşkınlıktan askalsın bayılacaktım.Tam önümde babam bana bakıyordu.

Şaşırdım çok dik duruyor ve hedefe yoğunlaşıyordu onu çok eğitmeliydim.Bu onu hakediyordu. olimposta bile ün yapardı bu gidişle.

"Çok antreman,bol güneş...Bunları unutma" ve hedef tahtasına ışık topu gönderdim.
"At"dedim.

Babam bana bunları söyleyince içime gururla karışık cesaret akmıştı yayı iyice gerdim en uzaktaki tahtayı hedef aldım sanki gözüm iyi görebilmem için görüntüyü yakınlaitırıyordu birden hedef tahtasının etrafındaki şeyler bulanıklaştı sesler kesildi sadece hedef tahtasını görebiliyor ve ritmik kalp atılarımı duyabiliyordum olabildiğince tahtaya odaklandım ve oku serbest bıraktım

-Evet!

Hedefi tam ortadan vurmuştum milimetre şaşmadığına emindim kısa bir zafer duygusuyla babama döndüm

-Nasıldı?

"Güzel,hatta bayağı iyi ama olağan üstü değil, çalışmalısınnn" dedim arkamı döndüm ve gittim.Ona çok güveniyordum

babam dan aldığım bu cesaret kesinlikle mükemmel bir şeydi.Ama doğru diyordu olağan üstü değildi çalışmalıydım ancak düiünecek daha iyi şeylerim vardı

-Kendime not ateş topu atmayı öğren