Alexis ile macéra!

Bulunduğumuz koridor sağa dönüşlüydü ve sağa döndüğümüzde korkunç bir şekilde hırlayan canavarlarla karşılaşacağımız kesindi. Lara'yla birkaç metre geri gittik ve "Ne yapacağız?" dedi. İçimden 'Arkamıza bakmadan kaçalım!' demek geçse de "Şu anda bizi görmüyorlar. Bu iyi... Burada olduğumuzu biliyor olamazlar, çünkü bilseler şu anda savaşıyor olurduk." dedim.
Olumlu anlamda kafasını salladı. Belindeki hançeri sıkı sıkı tutuyordu. Sırıttım. Aklıma çok iyi bir fikir gelmişti. Fısıldayarak "Αφύπνησης!" dedim ve boynumdaki kolye gümüş ok-yay takımıma dönüştü. "Onların dikkatini çekip önce oklarla vururuz. Eğer kalan olursa, sen hançerinle, ben oklarımla dalarız. Ne dersin?" dedim ve planıma vereceği tepkiyi bekledim.

Canavarları bir bir haklıyorduk. Ancak çok fazlalardı ve zorlanıyorduk. Bu kadar çok olduklarını bilseydim, kesinlikle kolyemi bomba olarak kullanırdım. Gerçi hepsini uyultmak için harcayacağım güçle büyük bir ihtimalle revirlik olurdum ama artık iş işten geçmişti.
Canavarın biri arkadan darbe indirdi ve ben yere yapıştım. Tam, şimdi hapı yuttum, derken canavar toz bulutuna dönüştü. Şaşkınlıkla Lara'ya baktım. Hançerini canavara saplamıştı ve puff! Canavar toz olmuştu. Sırıttım ve "Teşekkürler. Sanırım Afrodit kızlarından korkmalıyım." dedim.
O da sırıttı ve "Olabilir." dedi. Yerden kalktım ve "Devam mı, tamam mı?" dedim. Şaşkın bir surat ifadesiyle "Tabii ki devam!" dedi ve gülerek ilerlemeye devam ettik.

İleriden ciyaklamalar geliyordu ve ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim yoktu. "Bilmiyorum ama bizi seveceğini sanmıyorum." dedim. Bir dakika bile rahat bırakmıyordu canavarlar. Neden inmiştik ki biz buraya!?
Lara'yla temkinlice ilerlemeye başladık. Korkuyordum ama belli etmemeye çalışıyordum. İçimden 'En kısa sürede yakın dövüş silahı seç ve kullanmayı öğren!' diyerek kendimi azarlıyordum. Bu sırada karanlıktan göremediğimiz ciyaklayan şeyin ayak seslerini duyduk. Gittikçe yaklaşıyordu. Bir an Lara'yla göz göze geldik. Ben okumu o hançerini hazırda tutuyordu.
Karanlığın içinden fırlayan şeyi görünce ağzımız açık kaldı. Yarım saattir ciyaklayan ve ödümüzü kopartan şey bir insandı. Daha doğrusu üstü başı pislik içinde, saçları karmakarışık, elbiseleri yırtık bir kızdı. Lara lafı ağzımdan alarak "İyi misin?" dedi.

Kız konuşmuyordu.Belki de bu kadar zaman böyle bir yerde yaşamak onu delirtmişti.Çantamdan el fenerimi aldım,belki de bir melezdi.Işığı melezin gözlerine tuttum.Kızın gözleri kamaştı.Korkuyordu.Onun yanına gitmek istiyordum ama açıkcası bende korkuyordum.'Kim bilir?Belkide rabirent bize oyun oynuyordur.' diye iç geçirdim.Ama kız çok kötü bir durumdaydı.Alexis'e ne yapacağız bakışı attım ama o benim bakışlarımı dikkata almayarak kızı daha çok içten taramaya başladı.Derin bir nefes aldım ve bir elim ile hançeri,diğer elimle kıza tutunmaya çalışıyordum.O ise Alexis'e dikkatle bakıyordu.Acaba birbirlerini tanıyorlarmıydı?Bir kıza birde Alexis'e baktım."Bu kızı tanıyormusun Alexis?" Diye sordum Alexis'e.O ise kıza bakarak bana cevap verdi. "Hayır...Belki." Açıkcası dediklerinden hiç birşey almamıştım ama anladığımı sanması için kafamı salladım ve Alexis ile kızın ortasında beklemeye başladım.Burada gerçekten ilginç şeyler yaşanıyordu!

Kız bana çok tanıdık geliyordu. Ama nereden tanıdığımı bir türlü hatırlayamamıştım. "Adın ne?" diye sordum. Cevap vermedi, sadece bana bakmaya devam etmekle yetindi. Lara "Ne zamandır buradasın?" diye sordu, ama ona da cevap vermedi. Sürekli bana bakıyordu ve açıkçası sinirim bozulmaya başlamıştı.
Lara'ya baktım ve "Ne yapacağız?" dedim. Kızı burada bırakamazdık. Ama hemen geri dönmek de istemiyordum.
Lara fısıldayarak "İlerleyelim, kim olduğunu bilmediğimiz birini kampa götüremeyiz. Önce kim olduğunu bulmamız lazım." dedi. Sonra kıza dönüp "Sana yardım edeceğiz. Ama bizimle gelmen gerek." dedi. Kız hâla tepki vermeden bana bakıyordu. Sinirle derin bir nefes aldım ve kızın gözlerine bakarak "Bak, kim olduğunu, neden burada olduğunu ya da bana neden böyle baktığını bilmiyorum. Tek bildiğim eğer buradan kurtulmak istiyorsan bana bakmayı kes ve bizimle gel." dedim.
Sözlerim anında işe yaradı ve kız bana bakmayı kesip beklemeye başladı. Şaşkınlıkla Lara'ya baktım, o da en az benim kadar şaşkındı. "Hadi, ilerleyelim." dedi. Kızın bizimle geleceğini tahmin etmesem de kız hemen yanımızda yürüyordu. Lara bana yaklaştı ve "Bu nasıl oldu?" dedi. "En ufak bir fikrim yok. Büyükonuş desem, Afrodit kızı olan sensin." dedim.
Lara aniden durdu ve coşkuyla "Belki de başka bir adı olan bir özel gücün vardır!" dedi. "Ne!?" diye çığlık attım. Tamam, labirentte çığlık atmak pek de akıllıca değildi ama bir özel gücüm olmasından bahsediyorduk. "Demin onunla konuşurken yaptıklarını tekrarla ve bir şey söyle." dedi. Kıza döndüm. Gözlerinin içine bakıp "Adını söyle." dedim. "Fleur." dedi. Korkuyla gözlerim büyüdü, kekeleyerek "İ-inanmıyorum!" dedim.

Labirentte ilerlerken birdenbire Fleur kolumu sımsıkı tuttu. Ona döndüğümde bakışlarında bir gariplik vardı. Ben tam ne olduğunu soracakken beni peşinden sürükleyerek solumuzdaki, benim fark etmediğim, bir koridora soktu. Hiçbir şey anlamamıştım ve "Ne yapıyorsun Fleur!?" dedim şaşkınlıkla. "İstenileni." dedi ve beni zorla sürüklemeye devam etti. Arkama dönüp Lara'ya baktım. Lara bizimle değildi! Durdum ve "Lara yok! Onu bulmalıyız!" dedim. Ama Fleur bir türlü beni bırakmıyordu. "Afrodit kızını boşver. Bana sen lazımsın." dedi. Şaşkınlıkla "Ne demek istiyorsun?" dedim.
Cevap vermeden beni çekiştirmeye başladı. Bense inatla olduğum yerde duruyordum. Kız o kadar zayıftı ki, ben istemediğim takdirde beni ilerletemiyordu. "Sana neden lazımım? Anlat." dedim gözlerine bakarak. Kız birden durdu ve "Babam öyle istiyor." dedi. Yine gözlerinin içine bakarak "Baban kim?" dedim. Cevabı kanımı dondurmuştu "Thanatos."

Korkudan olduğum yerde kalakalmıştım. Ne çığlık atabiliyordum ne de hareket edebiliyordum. Şimdi kızın bana neden tanıdık geldiğini anlamıştım: Kız benim kuzenimdi! Yani, daha önce hiç görmemiştim ama bunun şu anda önemi yoktu. Kız beni babasına götürecekti, babası -yani amcam- Ölüm Tanrısı'ydı ve Lara kayıptı.
Korka korka aklımı kemiren soruyu yeni keşfettiğim gücümü kullanmadan sordum: "Neden?" Pis pis sırıttı ve "Öyle istiyor." dedi. "Peki, Lara nerede?" dedim. Amcam belki insafa gelirdi ve bana bir şey yapmazdı. Ama Lara aniden kaybolunca bizi aramaya başlarsa ve burada kaynolursa kendimi asla affetmezdim.
Sinirle gözlerine baktım ve "Lara'nın buradan çıkmasına yardım etmezsen seninle gelmem." dedim. Tekrar sırıttı ve "Pekala, dediğin gibi olsun kuzen. Ben ona yardım etmeye başladım. Şimdi, yürü!" dedi ve beni tekrar sürüklemeye başladı.

Lara bizi bulmuştu. Hem çok mutlu olmuştum, hem de korkmuştum. Mutluydum, çümkü Lara'yla yine birlikteydik. Korkmuştum, çünkü manyak kuzenim beni Ölüm Tanrısı Thanatos'a götürecekti ve Lara'nın kaçması gerekliydi.
Tatlı (!) kuzenim Lara'ya bakıp sırıtıyordu. Lara'ysa seslerin geldiği tarafa bakıyordu. Ben de o tarafa baktım. 3 tane adını bilmediğim canavar geliyordu ve oldukça güçlü görünüyorlardı. Savaşmak çok zor olacaktı. Bu nedenle kolyemi çıkarıp canavarlara fırlattım. Patladı ve sis kalktığında canavarlar mışıl mışıl uyuyordu.
Lara ve Fleur bana şaşkınlıkla bakıyordu. Benimse başım dönüyordu. Canavarları uyutmak için çok güç harcamam gerekmişti. Arkamdaki duvara yaslandım ve gözlerimi kapattım. Lara "İyi misin?" dedi endişeyle. Fleur'sa "Gitmeliyiz." diyerek kolumdan tuttu. Gözlerimi açtım ve "İzin ver de iki dakika dinleniyim. Amcam biraz bekleyebilir, zaten her koşulda bir gün karşılaşacağız." dedim.
Lara bu manzaraya şaşkınlıkla bakıyordu. Açıklama gereğı duyarak söze başladım.

Lara'nın üzerinde denediği şey ödümü koparmıştı. Kalkmasına yardım ettim ve kin dolu gözlerle sevgili (!) kuzenime baktım. "Manyak mısın sen?" dedim sinirle. Sırıtarak "Ah, hayır kuzen. Sadece benim üzerimde o aptal yeteneğini kullanmasının cezasını ödetiyorum." dedi. Sinirlerimi tepeme çıkarmaya başlamıştı. Kızı böyleyse amcam kim bilir nasıldı.
"Babamı daha fazla bekletmeyelim kuzen, beklemeyi hiç sevmez." dedi ve ilerlememi beklemeye başladı. Lara sıkı sıkı kolumdan tutuyordu. Ona döndüm ve "Lara, kampa dön. Amcamın derdi neymiş öğrenip geleceğim." dedim.
"Saçmalama! Kızı böyleyse kendisi kim bilir nasıldır. Bu işe birlikte girdik, birlikte çıkacağız!" dedi.
Bu işe onu bulaştırmak istemiyordum. "Lara, amcam bana bir şey yapmaz. Ama aynı şeyi senin için garanti edemem. Lütfen kampa dön." dedim. Amcamın bana zarar vermeyeceğinden emin değildim, sadece umuyordum. Ama Lara'yı uzak tutmanın tek yolu buydu.
"Sana neden zarar vermeyecekmiş?" dedi sinirle. Sırıttım ve "Hey, babamın ikiz kardeşinden bahsediyoruz! Babam benim ölümümü izler mi sence, ya da amcam babamı kızdıracak kadar aptal olabilir mi? Sanmam, büyük ihtimalle görev verecektir. Fleur bizi ayırdığına göre beni tek çağırdı demektir." dedim.

Bu kadar inatçı olmak zorunda mıydı? Morpheus bile bana uyuz olurken Thanatos kim bilir neler yapardı! İçimden 'Baba, eğer beni birazcık önemsiyorsan, lütfen bize yardım et.' dedim, babamın duymasını umarak.
Lara'ya döndüm ve gözlerinin içine bakarak "Kampa dön." dedim. Arkadaşıma zorla bir şeyler yaptırmak istemiyordum, ama mecburdum. Lara sinirle bana baktı ve "İkimiz de birilerini etkimiz altına alıyoruz. Kısacası gücün bana işlemez!" dedi. Hay aksi! Elimdeki tek silahım da işe yaramamıştı.
Fleur "Ah, ne tatlı... Beni delirtmeyin! Babam beklemekten nefret eder!" dedi. 'Tamam' anlamında başımı salladım ve Lara'ya ters bir bakış atıp Fleur'un peşinden yürümeye başladım. Lara hemen yanımdaydı.
Bu işten nasıl kurtulabileceğimizi düşünürken birdenbire uykum geldi. O kadar ani olmuştu ki şaşkınlıktan olduğum yerde kalakalmıştım. Lara ve Fleur bana döndü. Sinirle "Neden durdun? Yürüsene!" dedi Fleur.
Üstüme çöken uykuya direnmeye çalışsam da dayanamadım ve olduğum yere yığıldım. Bu işi Morpheus'un yaptığını düşünüyordum. Böyle bir anda beni uyutabilecek tek kaçık oydu. Daha doğrusu ben öyle sanıyordum.
Rüyamda bembeyaz bir yerdeydim. Etrafımda beyazlıktan başka bir şey yoktu. Bu sırada kaynağını bilmediğim bir ses "Sevgi... Bazen her şeyin anahtarı yakınınızdan gördüğünüz bir damla sevgide gizlidir." dedi. O anda bunun Morpheus'un işi olmadığını anladım, çünkü o bana asla yardım etmezdi.

Gözlerimi açtığımda karşımda endişeli bir Lara ve sinir küpü bir Fleur vardı. "Ah, Tanrılara şükür! İyi misin?" dedi Lara. "Evet iyiyim." dedim ve ayağa kalktım. Bu kadar çabuk kalkabilmeme şaşırmış görünüyorlardı. "Önemli bir şey değildi, sadece babamın tipik ziyaretlerinden biri." dedim. Yalan söylüyordum, ama Thanatos'dan kurtulmamızın tek yolu buydu.
Lara ve Fleur şaşkınlıkla bana bakıyorlardı. "Lara, hani babam arada rüyalarıma girer, ben ve kardeşlerimi ne kadar sevdiğini ve bizimle ne kadar gurur duyduğunu söyler ya, yine aynısını yaptı. Ama biraz zamansız oldu." dedim. Lara hiçbir şey anlamamış bir halde bana bakıyordu. Fleur'un göremeyeceği şekilde göz kırpınca salladığımı anladı ve "Hııı, yine rüya ziyareti demek. Baban çok nazik ve iyi bir Tanrı." dedi.
"Evet, öyle. Babam böyle ise amcam kim bilir ne kadar iyidir! Bize biraz ondan bahsetsene Fleur." dedim. Ben böyle deyince somurttu ve "Çok iyidir. Anlatmayı beceremem, hadi gelin görün." dedi ve ilerlemeye başladı.
Lara'yla peşine takıldık. Ama susmamıştık. "Acaba Thanatos babana benziyor mudur? İkizler ya..." dedi Lara. Ben de "Bilmem, sonuçta istedikleri görüntüye girebiliyorlar." dedim.
Bu sırada sabrı taşmış olan Fleur hızla bize döndü. "Babam Hypnos'a hiç benzemez. Büyük ihtimalle de sizi öldürecek. Defolun!" dedi.

Fleur'un bu kadar... Merhametli, evet doğru kelime, merhametli olduğunu tahmin etmemenin şaşkınlığıyla olduğum yerde kalakalmıştım. Hem bizi serbest bırakmıştı, hem de kaçmamıza yardım edecekti.
"Hadi, kararımdan vazgeçmeden düşün peşime." dedi ve bizi götürdüğü yolun tam tersine doğru yürümeye başladı. Biz de peşine düştük. Geçtiğimiz yollar eskisinden daha da karanlık görünmüştü gözüme. Lara da aynısını düşünmüş olacak ki "Biz gelirken buralar bu kadar karanlık değildi." dedi.
Fleur hiç istifini bozmadan "Değildi, çünkü sizi babama götürüyordum. Şimdi çıkışa götürdüğüm için kızgın. Korkutup geri döndürmeye çalışıyor." dedi. "Neden üzerimize canavar göndermiyor?" diye sordum. "Onun emrindeki canavarlar öldürür, bu nedenle kaçırma gibi durumlarda beni gönderir." dedi.
Onun için üzülmüştüm. Ben babamı birkaç rüya dışında hiç görmesem de, en azından onun gibi bir durumda değildim.
Bir süre sessizce ilerledik. Kimseden çıt çıkmıyordu ve etraf gittikç kararıyor, soğuyordu. En sonunda Fleur durdu ve "İşte geldik." dedi. Üzüntüyle "Fleur... Ben, özür dilerim. Babam bahsettiğim gibi biri değil." dedim. "Senin baban gibi değil, ama ikide bir rüyama girip gurur duyduğunu falan söylemez."
Buruk bir gülümsemeyle "Biraz önce rüyana giren o muydu?" dedi. Olumlu anlamda başımı sallayınca "O halde seni seviyor. Öyle olmasaydı yardım etmezdi." dedi.
"Evet, hadi görüşürüz." dedi ve yürümeye başladı. "Sen de bizimle gelmek ister misin?" diye seslendi Lara. Şaşkınlıkla döndü ve "Ciddi misin?" diye sordu. "Babanın kulübesi yok, ama bizim kulübede kalabilirsin." dedim.

Fleur'un ağzından çıkan iki kelime, bende kusma isteği uyandırmıştı. İçimden 'Neden amcamı kendim seçemiyorum?' diyerek "Ne yapacağız?" dedim. Bu genç yaşımda Ölüm'le burun buruna gelmek istemiyordum ve acilen bir plan yapmazsak tarih olacaktık.
Fleur bize döndü ve "Plan şu: Siz ikiniz kampa dönüyorsunuz ve ben de babamı sakinleştiriyorum." dedi. "Saçmalıyorsun!" dedi Lara. Sesi titriyordu ve bunun için onu suçlayamazdım. "Bakın, sizi bu işe ben bulaştırdım sayılır. Şimdi de temizleyeceğim." dedi. Düşünürmüş gibi yaptım ve "Tamam, o halde şöyle yapıyoruz: Lara yukarı çıkıyor. Ben de burada kalıp amcamın derdini öğreniyorum." umursamaz bir tavırla omuz silkip "Büyük ihtimalle bir görev verecektir. Beni neden tehdit olarak görsün ki?" dedim. Haklıydım, çünkü ben çaylaktım. Ne çok güçlüydüm, ne de çok çok zeki...
"Babamı tanımıyorsun. O her şeye takabilir!" dedi Fleur sinirli bir tonla. Lara'ya dönüp "Lara, kampa döner misin? Anlaşılan bir aile toplantısı yapılacak." dedim. Ellerini beline koydu ve "Avucunu yalarsın canım!" dedi. "Hiçbir yere gitmiyorum!"

İçimden okkalı bir küfür savurdum ve "Kampa dönünce Tanrıça Athena'ya Thanatos Kulübesi yapılıp yapılamayacağını soracağım!" diye homurdandım. Fleur'u burada bırakmak hiç hoşuma gitmiyordu. Amacam kim bilir ne ceza verecekti! Acilen kampa gelmesi gerekiyordu. En azından ona orada insan gibi davranılırdı.
Lara sakince "Anlıyorum Alexis, eminim bir şeyler yapılacaktır. Her gün yeni yeni kulübeler ekleniyor." dedi. "Umarım." dedim.
Bir süre sessizce ilerledik. Sonunda çıkışa vardığımızda bir an arkama baktım. Karanlıkta bir silüet görür gibi olmuştum. İçimden bir ses bunun Fleur olmadığını söylüyordu. Lara "Hey, iyi misin?" diye sorunca kendime geldim. "E-evet. Sadece, bir an bir şey gördüm sandım." dedim ve Lara'nın arkasından Labirent'ten çıktım.
Tekrar gökyüzünü görmek inanılmaz bir mutluluktu. Aslında buruk bir mutluluktu, çünkü hâla Fleur için üzülüyordum. Rüyamda onunla görüşmeye çalışmayı kafama koyarak sırıttım ve "İçimden bir ses bu maceranın bitmediğini söylüyor." dedim.

Lara'nın ekleyeceği bir şey yoksa rp bitmiştir!