Alexis Kwon

Saat sabahın körüydü ama ben çoktan uyanmıştım. Güneş parıldıyordu ve kendimi çok enerjik hissediyordum. Bu güzel günde kulübede tıkılamazdım ama dışarıda aylak aylak dolaşmak da istemiyordum. Sat ile kılıç dersime devam edebilirdim ama kılıç kullanmayı sevmiyordum, beni zorluyordu ve bu yüzden moralimin bozulmasını istemiyordum. Daha kolay bir şey denemeye karar verdim. Mesela...ok atma teknikleri sınıfına gidebilirdim. Hem iyi olduğum bir şeydi hem de kendimi geliştirmiş olurdum. Her zamanki görüntüme bürünerek en iyi silahım olan Artemis'in hediyesi broşumu tişörtüme taktım ve hemen dışarı çıktım. Hava çok güzeldi, yüzüme bir gülümseme takındım ve dersliklere doğru yürümeye başladım. Ok atma talimleri yapan melezlere baktım ve biraz hayal kırıklığına uğradım çünkü hedefler çok zorluydu ve uzaktı. Tamam, bir Artemis Avcısı olabilirdim ama kendime o kadar güvenmiyordum. Ve açıkçası kendimi kanıtlama çabam vardı ve daha bu konuda yetenekli olup olmadığımı bilmiyordum. Bir an geri dönmeyi düşündüm ama sonra bunu kendime yediremeyerek "Hadi Alexis, senin çektiğin sorunlar yanında bu solda sıfır kalır. Sen neler atlattın !" dedim ve kendimi rahatlatmaya çalıştım. "Hem sonuçta buraya öğrenmeye geldim değil mi ? dedim ve derin bir nefes aldım. İleride eğitmen sandığım bir çocuk gördüm. Çok meşgul görünüyordu.Biraz daha yaklaştığımda bunun Apollon çocuklarından biri olduğunu fark ettim. Daha önce görmüştüm sanırım ama çıkartamıyordum. İçimden "Her neyse !" dedim ve çocuğa doğru yürüdüm. Yanına geldiğimde fazla sesli bir şekilde "Şeyy... Merhaba !" dedim.

Bu gün her zmaan ki gibi dersliğimdeydim. Son zamanlarda işler yoğunlaşıyordu. Babam ve Artemis yardım etmeselerde halimden memnundum. 8 öğrenciim olduğunda bir yardımcı alacaktım. Bu yardımcı en çalışkan öğrencim olacaktı. Her zamankinin dışında vura da daha önce görmediğim biri vardı. Yanıma yaklaştı ve "Şeyy... Merhaba !" dedi. Anlaşılan eğitmenin ben olduğumdan emin olamıyordu. Gülümsedim ve " Merhaba, ben Yon. Ok ve Yay eğitmeniyim umarım buraya eğitim için gelmişsindir." dedim. Bana baktı ve yüzünü ekşitti. Sanırım bir avcıydı ve bir erkek olan benden eğitim almaktan pek hoşlanmazdı ama yapabileceğim başka bir şey yoktu. Bana tekrar baktı bu sefer gülümsemeye çalışıyordu " Evet, eğitim almaya geldim tabi yardımcı olursan" dedi. "Tabii ki, anladığım kadarıyla bir avcısın. Görelim bakalım yeteneklerini sizde doğuştan yetenek oluyor. Şurada ki hedefe bir kaç atış yapmanı istiyorum. Orası 25 adım uzaklıkta ki bir hedef. Ve bir avcıysan o kadar da zor olmamalı." dedim. " Umarım yay ve ok takımın vardır" diye de ekledim. Şimdi bu avcının yetenekleri nelermiş onu görmeliydim.

"Ah yine mi bir erkek !" diye düşündüm, eğitmenimin erkek olduğunu öğrenince. Herhalde bunu yüzümle de belli etmiş olacaktım ki eğitmenim Yon avcı olduğumu anladı ve "Anladığım kadarıyla bir avcısın. Görelim bakalım yeteneklerini sizde doğuştan yetenek oluyor. Şurada ki hedefe bir kaç atış yapmanı istiyorum. Orası 25 adım uzaklıkta ki bir hedef. Ve bir avcıysan o kadar da zor olmamalı." dedi. Sonra da " Umarım yay ve ok takımın vardır" diye ekledi. İçimden " 25 adım mı ?" diye düşündüm. Sonra da "Öncelikle şunu belirteyim, avcı olabilirim ama kendime o kadar güvenmiyorum." dedim. Sonra tişörtümün üzerindeki broşu bir yay-ok takımına çevirdim. Yayın tutulacak kısmı ve ok, minik taşlarla kaplıydı ve uzaktan çok kızsı görünüyordu. Artemis bana hediye ettiğinde içimden "Hadi ama, ben bir avcıyım !" demek geçmişti ama sonra bunun geceleri, karanlık olduğu zaman ne kadar işe yaradığını fark etmiştim. Hedefin karşısına geçtim, yayımı gerdim. Tek gözümü kısarak hedefe odaklanmaya çalıştım. Özgüvenim sıfırlardaydı ve yapamayacağımdan neredeyse emindim. "Hadi Alexis yapabilirsin, herhalde." diyerek kendimi rahatlatmaya çalıştım. Yayımın iyice gergin olduğundan emin olduktan sonra okumu hızla fırlattım. Hedefe bakmadım çünkü eğer isabet etmemişse çok rezil olacaktım. Yanıma döndüm ama Yon yanımda yoktu. Nerede olduğuna bakarken hedefin yanında olduğunu gördüm. Ne çabuk oraya gitmişti, bilmiyordum ama şu an düşünecek durumda değildim. Seri adımlarla yanına doğru gitmeye başladım.

" Vay canına Harika!" diyerek bağırdım. Tam ortaya saplamıştı. Henüz ilk atışında ortaya saplayabilen yoktu. Yani henüz yoktu. Şaşırmış bir şekilde bakıyordu. Sordum "Umarım Artemis'ten yardım almamışsındır" dedim ve sırıttım. Bir yayına birde hedefe bakıyordu anlaşılan çok şaşırmıştı. Sonunda konuştu. "Y-yani bilmiyorum nasıl yaptım." dedi. "Kendine biraz daha güvenmelisin demek ki ok atma işini yapabiliyorsun. Şimdi bir kaç atış daha yap. SOnraki hedefe geçelim. 50 adıma." dedim.

Hiç konuşmadan yayını kaldırdı. Oku kirişe yerleştirdi ve fırlattı. Ortaya vurmasa da güzel bir isabetti. " Hadi bir kaç atış daha" diyerek bağırdım.

İçimden "Bu çocuk gaza getirmeyi iyi biliyor." diye geçirdim. Sonra da elimden geldiğince seri olmaya çalışarak oklarımı teker teker hedef tahtasına gönderdim. Bazıları isabet etmiyordu ama isabet ettiği zamanlarda da ortaya yakın bir yerlere geliyordu. Yon "Dikkatini topla, şimdilik bu kadar hızlı atmana gerek yok, sonraki adımlarda geçeceğiz, şeyy-" "Alexis, adım Alexis." dedim hemen. Yon da "Tamam Alexis, dediğim gibi şimdilik önemli olan hız değil dikkat ve hedefe odaklanmak." dedi. Nefes aldım ve okumu yaya geçirdim. Yayımı gerdim ve okumu hedefe gönderdim. Biraz kenara gelmişti ama Yon "Hadi avcı, daha iyisini yapabilirsin." dedi. Böyle deyince eski basketbol koçumu hatırladım; o da sürekli böyle derdi. Farkında olmadan "Tamam, koç !" dedim ve sonra ne dediğimi fark ettim. Yon gülüyordu; şu an son istediğim şey birinin bana gülmesiydi özellikle gülen kişi bir erkekse. Kızardığımı hisettim ve bir süre moron moron baktıktan sonra ben de gülmeye başladım. Eğitmenim "Evet öğrencim, dersimize devam edelim." dedi. Başımı 'tamam' dercesine salladım ve atışımı yaptım. Tam orta olmasa da iyi sayılır bir atış yapmıştım. Yani en azından bana göre iyiydi. Sonra eğitmenime dönerek "Sıra da ne var ?" diye sordum.

"Sırada ne var ? E-ee kısa süreli bir unutkanlık yaşıyorum ama e-ee heh ! 50 adım hedeflerine geçip birazcık çalışacağız. Baktık orada da işi kaptın artık 1. seviyeyi bitirmek için 1-2 konu kalıyor" dedim. Bu okçuluk ile yeni uğraşanların bazıları çok yetenekli oluyordu ama kendini beceriksiz sanıyordu bazıları ise beceriksizdi ama kendini mükemmel gösteriyordu bu olmamalıydı. Ama işim öğretmek olduğu için buna karışmam doğru olmazdı. Ben öğretmeliydim sonra da öğrendikleri şeyleri melezlerin yararlarına kullanmalarını ummalıydım. Benim görevim bu kadardı.

"Pekala, acaba bu elli adım hedeflerini sayarak mı bulmalıyız ?" dedi ve beni o eşşiz düşünce fırtınamdan çekip gerçek dünyaya aldı. "Ha ! Evet evet. Bu gün biraz dagınımda ne sormuştun." dedim utanarak. Son dönemlerdeki yoğunluktan ölesiye nefret ediyordum. "Bu elli adım hedefleri nerdedir yoksa sen uyumaya devam mı edeceksin? Okçuluğu öğrenmeye geldim sanıyordum en son" dedi. Başta sıcak başlayan dersimiz zamanla geriliyormuydu bana mı öyle geliyordu bilmiyordum ama ipleri hemen elime almalıydım. Ve elinden tuttum peşimden sürüklemeye başladım. İlk hedeflerin sağında 20m ötedeydi diğer hedefler. Oraya çekiştirerek götürdüm. Bu artık benden ne kadar nefret etmesine neden olurdu bilmiyordum ama böyle bir havaya giri vermiştim. "Dalgınlık ve gecikme için özür dilerim. Bir daha olmamasını sağlayacağım. Şimdi biraz önce ki hedeften iki kat daha uzak bir hedefe geldik. Okunu yaya çok dikkatli germeli ve sakin bir şekilde odaklanmalısın. Tabii bunları yaparken kendine güvenmeyi unutma." dedim. Ce atışını beklemeye başladım.


Rp out: Öncelikle gecikme için çok özür dilerim matematik ve geometri yüzünden yoğunum da