Bilinmeze Yolculuk (Bölüm 3: University of California) / Yarışma Rp'si

Pegasuslarımızla California'ya doğru gidiyorduk ve neredeyse varmıştık. Tüm yol boyunca annemin bu zamana kadar anlattığı mitolojik hikayeleri düşünmüştüm. Bana daha önce anlattığı hikayeler arasında rüyamdakine benzer bir hikaye olup olmadığını aramıştım. Yoktu ya da ben hatırlamıyordum.
Rüya'nın alçalmaya başlaması beni kendime getirdi. California'nın ıssız sokaklarından birine iniyorduk. Tekrar California'da olmak garipti. Sanki buraya son gelişimin üzerinden yıllar geçmiş gibiydi.
Pegasusumdan indim. May-May'da kendi pegasusundan inmişti. "Eee? Bir şey bulabildin mi?" dedi. Kaşlarımı çattım ve "Ne gibi?" diye sordum. "Ne bileyim, önceki uçuşumuzda rüyayı ikizlerin hayatına benzetmiştin. Belki bu sefer de bir şey bulursun diye düşünmüştüm." dedi. Güldüm ve "Ah, bu sefer bulamadım." dedim.
Rüya ve Çörek bizim bir şey dememize fırsat vermeden kayboldular. Biz de nerede olduğumuzu anlamak için yürümeye başladık. Birkaç metre gitmemiştik ki sokağa iki serseri girdi. Bir an duraksadım. Anlaşılan sadece mitolojik belaları değil, günümüz belalarını da çekiyorduk. Maya'ya "Sakince yürümeye devam edelim. Belki bir şey yapmazlar." dedim. Sokağın tek çıkışı vardı ve o da onların tarafındaydı. Bu nedenle zararsız olmalarını ummaktan başka çaremiz yoktu.

Serserilere döndüm ve gözlerimi kıstım. Çok sabırlı biri değildim ve onların tepkisini bekleyemeyecektim.
Elimi Doğataşı'na götürdüm. ''Sakın bizimle uğraşmayı düşünmeyin kendimizi savunmayı biliriz.''
Adamların bizi hafife aldığı belliydi. ''Öyle mi? Ah, yapma güzelim, iki küçük kız ne yapabilir ki bize?''
Sabrımın son damlalarını kullandığımı hissedebiliyordum. Alexis elini omzuma koydu. ''Maya, sakin ol, onlar sadece ölümlü.'' Gözlerimi ona çevirdim. Adamlar bize doğru gelmeye başlayınca sabrım taştı. Doğataşı'nı çektim ve onlara doğrulttum. ''Geri çekilseniz iyi olur!'' diye bağırdım. Adamlar bana garip garip baktılar. O anda sisten kılıcımı farklı bir şey olarak gördüklerini hatırladım. Adamlar kılıcım yerine ne gördülerse hiç takmadılar. Alexis de ben de giderek korkuyorduk. Sonunda dayanamadım ve kılıcımı en yakındakine sapladım. Adam hafifçe titredi. ''Bir karıncalanma hissettim sanki.'' Tabii ya! Doğataşı ilhai bronzdandı. Ölümlülere etki etmezdi ki! Korkuyla bir kılıcıma, bir de Alexis'e baktım. Alexis sadece ''Kaç!'' demekle yetindi. Adamlar bizim yanımıza gelerek çıkışın önünü açmışlardı. Alexis ile bütün hızımızla koşmaya başladık.

Adamların bir anlık boşluğundan faydalanıp koşarak sokaktan çıktık. Adamlar peşimizden geliyorlardı. Hâla ıssız yerlerdeydik, adamlar buna güveniyorlardı anlaşılan. Koşuşturduğumuz bu sokağı hatırlıyordum. Annem ve üvey babamla geldiğimiz bir aile dostumuzun dükkanı buradaydı. Maya'nın kolundan tuttum ve "Bu taraftan!" dedim. Sokağın karşı tarafına geçtik ve ilerideki antikacıya doğru koşmaya başladık. Adamlar inatla peşimizden gelmeye devam ediyordu. Ne kadar iğrençlerdi böyle!
Dükkanın kapısını açıp içeri daldık. Kapının üzerindeki çan çaldı. Her ihtimale karşı kapıyı kapattık. Adamlar dükkanın önünde durup bize baktılar. Nefes nefeselerdi ve bizi yakalayamadıkları için kızgınlardı. Sırıtarak cam kapıda asılı olan tabelayı 'Kapalı!' yazan tarfı dışarı bakacak şekilde çevirdim. Şimdi sinirden mosmor olmuşlardı.
Arkamızdan tanıdık bir ses "Yardımcı olabilir miyim hanımlar?" dedi. Gülerek döndüm ve "Bu dükkanı buraya açarak yardım ettin bile Monty Amca!" dedim. Şaşkınlıkla "Alexis?" dedi. Maya da şaşkınlıkla bana bakıyordu. Gülerek koluna girdim ve "Maya, bu annem ve babamın en yakın arkadaşlarından Montgomery Brown. Kısaca Monty Amca." dedim. Maya gülümsedi ve "Memnun oldum." dedi. "Arkadaşım da Maya Marie Collins. Demeter kızı." diyip Maya'dan dirseği yedim. "Alexis!" dedi kısık sesle. "Ne yaptığı-" "-mı biliyorum May-May!" diyerek sözünü tamamladım. Monty Amca "Ah, lütfen endişelenme Maya. Alexis'in Uyku Tanrısı Hypnos'un kızı olduğu gerçeğini oldukça uzun süredir saklıyorum. Bir dakika! Benim bildiğimi nasıl biliyorsun sen!?" dedi.
Gözlerimi kıstım ve "Evet ve bana bile söylemedi. Merak etme, güvendeyiz. Ayrıca Monty Amca, annemlerle birlik olup mitoloji anlattığın günleri unutmadım." dedim.
"Neden kapının önünde duruyorsunuz? Gelin size birer çay ikram edeyim." dedi. Maya'ya 'Sakın kabul etme!' bakışı attım. "Berbat çay yapar." dedim.
Tam o sırada Monty Amca "Birincisi, sen benim çaylarıma kurban ol. İkincisi, oturun, çünkü size vermem gereken bazı şeyler var." dedi. Şaşkınlıkla birbirimize baktık ve gidip dükkanın her yerindeki eşyalar gibi antika olan koltuklara oturduk.

Her ikimize de saatler gelen dakikalar boyunca Monty Amca'yı bekledik. Alexis sıkıntıdan elleriyle dizinde ritim tuttuyoruyordu. Ben de antika dükkanını incelemeye başladım. Antika şeyleri severdim. Burada da onlardan bayağı vardı. Eski kağıtlar, tüylü kalemler, her an parçalanacakmış gibi görünen plaklar, radyolar... Hayranlıkla bunlara bakarken bize doğru gelen ayak sesleriyleriyle ilkildim. Monty Amca bize doğru geliyordu. Elinde küçük bir sandık vardı. Alexis'in gözleri büyüyerek sandığa kilitlenmişti. ''Monty Amca! Bu da ne?'' Monty amca gülümsedi. ''Sandığın hiç bir özelliği yok, özel olan içindekiler.'' Küçük sandığı açtı ve içinden bir kağıt parçası ve küçük bir şey daha çıktı. Bir an duraksadım. Daha... Nasıl desem, özel şeyler bekliyordum. Belki kocaman bir kılıç, belki bir hançer, ne bileyim... ''Monty Amca, bunlar ne işimize yarar ki? İşe yaramaz iki küçük şey!'' Monty Amca gülümseyerek başını iki yana salladı. ''Asla öyle sanma küçük Lex, asla.'' Alexis kağıt parçasını ve küçük şeyi eline aldı ve uzun uzun baktı. Birden ayaklandı. ''Artık gitmeliyiz Monty Amca. Teşekkürler. Her şey için.'' Monty amca başını sallamakla yetindi ve dükkanın iç taraflarına girdi. O hızlı hızlı yürürken ona ayak uydurmaya çalışarak onu takip ettik. İçimden bir ses gerçekten ciddi bir şeyler olduğuni söylüyordu. Monty Amca bir kitaplığın önünde durdu. Az kalsın Alexis ve ben ona çarpacaktık. Monty amca elini kitaplığın yanına koyup da çekmeye başlayınca ne olduğunu anlayamamıştık. Ama Lexy hemen koşup ona yardım etti. İkisi de zorlukla kitaplığı çektiler. Karşımızda bir kapı duruyordu. ''Acele edin kızlar. Başınıza neler geldiğini daha sonra anlatabilirsiniz ama şimdilik bu kapı size onlardan kurtarır.'' Onlardan derken kimi kastettiğini anlamıştık. Monty Amca'ya son bir kere gülümsedik ve hızla kapıdan çıktık. Hızla etrafımıza bakar bir şekilde koşarken aklıma bir şey gelmişti. ''Lexy, şu Monty Amca'nın verdiği şeyleri görebilir miyim?'' Alexis başını bana çevirdi. İlk başta onları bana vermeyecek gibiydi ama sonra ellerini cebine sokup iki şeyi çıkardı ve bana uzattı. Baktığımda elimde üzerinde Olimpos Dağı'nı simgeleyen bir kolye ucu ve yarım bir harita vardı.

Monty Amca'nın verdiği kâğıt ve kolye ucunu istemeyerek de olsa Maya'ya verdim. Kâğıt aslında yarım bir haritaydı. Daha doğrusu yarım gibi gözüken, ama gerçekte diğer haritanın yerini söyleyen bir haritaydı.
Kolye ucu ise... En ufak bir fikrim yoktu. Bir anahtar? Belki... Maya "Bunlar ne anlama geliyor?" dedi. "Kâğıttaki yarım harita aslında tam bir harita. Diğer haritanın yerini gösteriyor ve ben sanırım biliyorum. Kolye ucunun ne olduğuna dair en ufak bir fikrim yok. Belki bir anahtardır." dedim.
Şaşkınlıkla bana bakıyordu. "Küçükken annemle babam, yani üvey babam, bana bu tarz oyunlar oynatırdı. Mesela doğum günlerimde görebileceğim bir yere ilk ipucunu bırakır, hediyemi bulana kadar tüm evi gezdirirlerdi. Tek tek her ipucunu değerlendirmek zorundaydım ve inan bana her yıl daha da zorlaşırlardı." dedim. "Peki bu harita nereyi gösteriyor?" dedi. Sinirle derin bir nefes aldım ve "Bizim evi." dedim.
Bir kez olsun önüme çözmem gereken bir sır koymasalar olmaz mıydı? "Her seferinde aynı şeyi yapıyorlar. Hep bir sır, hep bir bulmaca. Bıktım artık! Bir kere de bir şeyi direkt söyleseler ölürler sanki!" dedim. Maya anlayışla gülümsedi ve "Eğlenceli tarafını görmeye çalış. Birlikte bir maceraya çıktık ve şu ana kadar sadece iki sokak serserisiyle karşılaştık." dedi.
Gülümsedim ve "Demek öyle... O halde ortak, macera devam ediyor!" dedim ve bizim evi işaret ettim.

Alexis'in böyle demesiyle hemen etrafı taradım. Hayır, canavar falan yoktu. Bu iyiydi. Alexis'in önderliğinde evin kapısına doğru yürüdüm. Alexis sabırsızlıkla kapıyı çaldı. Şu bulmaca tipi maceramız onu biraz kızdırmış gibiydi. Ama bence eğlenceliydi, benim babam hobi olsun diye bana gazate okurdu. Iykkk!
Bu arada sonunda kapı açıldı. Koyu kahverengi saçlı ve çikolata renkli gözlü, ota yaşlı, biraz yorgun görünen ama yine de güzel bir kadın açtı kapıyı. Bu Alexis'in annesi olmalıydı. Alexis gözlerini babasından almıştı zaten, bu belliydi. Kadın gözlerini kırpıştırıp Alexis'e baktı. ''Lexy, gelebildiğinize sevindim. Haydi haydi, dışarıda çok kalmayın.'' Alexis'in annesi bizi içeri aldı. İçerisi kitaplarla ve kağıtlarla doluydu. Ve kalemler... Bir sürü. Alexis'in bir ara annesinin California Üniversitesi'nde profesör olduğunu söylediğini hatırlamıştım. Bu yüzden heryer böyle olmalıydı. Annesi bizi mutfakta kitapla kaplı olmayan iki sandalyeye oturtturdu ve buzdolabından bir şeyler çıkarttı. Ama bizim yemeğe zamanımız yoktu ki. Hızla Alexis'e baktım. O da benim gibi, şu işi bitirelim de gidelim bakışı atıyordu heryere. Bu sırada arkadan bir ses duyuldu. ''Hayatım, kim geldi?''

Arkama dönmeden de sesin sahibini tanıyabilirdim. Ama yine de kocaman bir sırıtmayla arkama döndüm. Karşımda her zamanki Max vardı. Şaşkınlıkla bize bakıyordu. "Lex, burada ne işiniz var?" dedi.
Gücenmiş bir surat ifadesiyle "İstemiyorsan gideriz Max." dedim. Kahkaha attı ve "Ah, hâla çok alıngansın Lavinia!" dedi ve birbirimize sarıldık. Her zamanki gibi toprak kokuyordu. Kim bilir yine nereye kazıya gitmişti. Ayrıldığımızda Maya ve annem sırıtarak bize bakıyordu. "Ne? İnsan babasını özleyemez mi ya?" dedim hırçın bir sesle. Gerçek babama hâla kızgındım, ayrıca Max'i çok seviyordum.
"Elbette özleyebilir tatlım. Sadece, buraya bizi özlediğin için gelmediğinizi biliyorum." dedi annem. İşte benim her şeyi bilen süper hafızalı annem!
Sandalyeye çöktüm. Bu sırada Maya cebindeki harita ve kolyeyi çıkarıyordu. Babam kolyeyi görünce "Şaka yapıyorsunuz!" dedi. Önündekilere Zeus görmüş paratoner gibi bakıyordu ve ben bu bakışı çok iyi biliyordum. 'Bu evrendeki en büyük sırlardan biri ve tam önümde duruyor!' bakışı.

Hafifçe öksürdüm ve Lexy'nin annesine baktım. O da bulduğumuz şeylere bakıyordu. Oldukça sakindi, Lexy'nin üvey babasından daha çok şey biliyormuş gibiydi. Alexis annesinin yüzüne baktı. ''Sen bunların ne olduğunu biliyorsun.'' dedi. Bu bir soru değildi. Annesi Alexis'in yüzüne baktı. ''Hayatım, evet, biliyorum. Ama bunu kendiniz çözmelisiniz. Benim bunu size söylememe izin yok. Sadece bu haritanın diğer parçasının bu evde olduğunu ve elinizdeki parçanın onu bulmanıza yarayacağını söyleyebilirim. Üzgünüm.'' dedi. Lexy'le birbirimize baktık. ''Harita çözücü sensin valla Lexy, sen yönlendireceksin beni.'' dedim sadece onun duyacağı bir ses tonuyla. Bu arada annesi çantasını eline almış ve kocasını da kendi tarafına çekmişti. ''Biz biraz gidelim de siz rahat rahat arayın.'' dedi. Biraz suçluluk hissettiği belli oluyordu. Onlar gittikten sonra ayağı kalktım ve harita kadar karışık olan evi taradım. ''Tamam, nereden başlıyoruz?''

Sıkıntıyla derin bir nefes aldım. Bir kere, sadece bir kere önüme çözmem gereken bir bilmece koymasalar olmaz mıydı? Çok şey mi istiyordum!? Haritayı önüme çektim. Çok karışık ve eskiydi. Kim bilir ne zamandan kalma bir bilmeceyle karşı karşıyaydık!
Bizim evin haritası olduğu kesindi. Ama nereden başlayacağımıza dair en ufak bir ipucu yoktu. Şaşkınlıkla kağıdı ters çevirdim, arkasında da bir bilgi yoktu. "Ama bu eksik!" dedim.
Maya da yanıma geldi. "Harita bizim evin haritası, ama ne başlamayla ne de bitişle ilgili bilgi var!" dedim. "Emin misin?" diye sordu Maya. Açıkçası değildim. Gizli bir bilgi olmalıydı, ama neredeydi?
Bu sırada annemin çok uzun zaman önce söylediği bir şey aklıma geldi. 'Bazen sıcak bir yaklaşım tüm gizemleri ortaya çıkarır.' demişti. May-May'ın şaşkın bakışları altında mumluklardan birini alıp yaktım ve masaya koydum. Sonra da kağıdı yakmamaya dikkat ederek küçük alevin üzerinde gezdirdim. Maya telaşla "Ne yapıyorsun!?" dedi. Haritayı yakacağımdan korkuyordu. Sırıtarak "Görünmez mürekkeple yazılmış bir yazı olmalı. Bu bize nereden başlayacağımızı gösterecektir." dedim.
Biraz sonra kağıdı tekrar masaya koydum ve üzerinde beliren yazılara şaşkınca baktım.
Ateş getirdi gizli olana,
Razıysanız olacaklara,
En küçük detayı atlama,
Su götürecek diğer parçaya.
İlk dize doğruydu, mumun alevi sayesinde bunları okuyorduk. May-May'a döndüm ve "Razı mısın?" diye sordum. "Elbette!" dedi ve tekrar dizelere odaklandım.
En küçük detayı atlama... Bu evde o kadar çok detay vardı ki, atlamamak imkânsızdı. Ama deneyecektik. Peki su bizi nereye götürecekti?
Maya'ya baktım. "Hiç bana bakma, en ufak bir fikrim yok!" dedi.