Lena Hunter

Bu gün tekrar dersliğimdeydim. Sürekli yeni kişiler geliyor ve ben onları eğitiyordum. Bu günün çaylağını görmüştüm. Apollon'un işi olurdu bu nedenle buraya ben bakardım. Babamın pek burada olduğu yoktu. Etrafına bakına bakına yanıma geldi. " Artık derslere bende katılacağım" dedi. " Pekala, gördüğüm kadarıyla avcısın ve yayın var. O zaman sana yay seçmeye gerek yok. İlk hedef tahtalarımız orada 25 adımlık mesafeden atış yapacaksın." dedim.

Anladığını belirtmek amaçlı kafasını salladı ve hedeften 25 adım uzakta durdu. Bana bakıyordu. Bir açıklama yapmam daha gerektiğini anladım. " Okçuluk çalışma işidir. Ne kadar çok pratik yaparsan o kadar çok iyi atarsın. Öncelikle okunu al ve yay kirişine yerleştir. Kolunu doksan derece kaldırarak yayını o şekilde dik tut ve bir ayağını öne atarak dengede durmaya çalış. Yavaştan, okla beraber kirişini ger. Kolunu sabit tut ve ani bir haraket yapma. Yoksa bu omzunu çıkartabilir. Emin olduğunda Sağlamca ger ve oku bırak." dedim. Dediklerimi uygulamaya başladı. Bakalım bu avcının yeteneği varmıydı.


(Rp out: Yazı boyutunu düzenlersen sevinirim gözümü alıyorda. )

Evet...Hadi bakalım Lena,ne kadar zor olabilir ki?
İçimden söylene söylene adı Yondaime olan görevli melezin dediklerini uyguladım.Farklı bir teknikle denediğim için kolum biraz acımıştı ve hayatımda ilk defa stresliydim.Ben bir avcıydım ve benden beklenen en iyisiydi.Kolumun acısına aldırmadan yayı biraz daha gerip atışımı yaptım.
Ya çok yetenekliydim,ya da avcı şansım vardı;çünkü ok hedefe tam isabet etti.Yondaime şaşkın suratını düzeltip gülümsedi ve şöyle dedi:
Harika,sanırım burada çok kalmayacaksın.

25 adım hedefleri genelde kolay olurdu ve Apollon çocukları ile Artemis avcıları genelde bu hedefi vurmayı başarırlardı. Ama 25 adımdan başka 50-100-200 adım hedefleri de vardı ki bunları iyi atmak için 1. seviyeden daha iyi olmak gerekliydi. 25 adım hedefini ortadan vurmuştu. Gülümsedim ve konuştum. " Hadi bakalım daha çok işimiz var buradan seri atışlara başla ve hedef tahtasını kaçırmamaya çalış" dedim. Der demez okları yaya yerleştirip fırlatmaya başladı. Başta çok beceriksizce sağa sola giden atışları zamanla düzgün atışlara dönüşüyordu. Bir kaç atışı hallettikten sonra konuştum.

"Eh şimdi 50 adım hedeflerine geçebilirsin. Kendine fazla güveniyorsun güven iyidir ama biraz sakin ol. emeklemeyi öğrenmeden yürüyemezsin" dedim.

Yondaime'nin beni takdir etmesi gerekiyor,niye hala muhteşem bir atış görmüş gibi bakmıyor diye düşündüm.Ve...Henüz 25 adımlık hedefte durduğumu anımsadım.
Daha sonraki 25 adım alıştırmalarım tam bir felaketti!Yondaime teselli etmeye çalıştı;ama bu konuda pek iyi olduğunu söyleyemeyeceğim!
Sonlara doğru toparladım ve son 5 atış tam hedefe geldi.Yondaime 50 adımlık hedeflere geçebileceğimi,bir de emeklemekle ilgili bir şeyler saçmaladı.(Büyük olasılıkla saçmalamamıştı ama onu dinlememiştim!)
50 adımlıklar da avcı şansı geçerli değildi galiba...Ok açık ara farkla sağa gitti.Çok kızmıştım.Ama pes eden biri değildim.6.atışta biraz daha iyi attım ve 8.atışımda tam isabet etti;fakat bu sefer ilk yaptığım gibi ukala davranmadım tabi...
Yondaimenin dediği gibi:Emeklemek.....yürümek...Neyse boşverin.

Hızlı bir şekilde ilerliyordu. Hevesli olan birine eğitim vermek gerçekten önemliydi. 50 adım hedeflerine kısa sürede ayak uydurarak hedeflere düzgün atışlar atmaya başladı. Ama henüz yeterli değildi. Kendinden emin bir şekilde ard arda 5-6 atışı son çembere atamazsa sürekli olarak 50 adımda kalacaktı. Gülümsedim ve

"Lena öncelikle yayını tuttuğun elini biraz daha sık ve oynatmamaya çalış. Oynatırsan ok hedefinden şaşar. Sırtını da biraz daha dik tut ki atışından emin olabilesin." dedim.

Kafasıyla onaylayıp elini daha bir sıktı. Eklem yerleri beyz gözüküyordu. Okunu çıkardı ve atışını yaptı. Güze tam ortadan olmasada son çemberi vurmuştu. Bakalım devamını getirebilecekmiydi.

Yondaime'nin dediklerini uyguladım.Bu çocuk işi biliyordu!Hedefi son çemberden de olsa vurabilmiştim nihayet
Yondaimenin dediklerini uygulayarak git gide hedefe yaklaştım.Ve....Tam ortasından vurdum.50 adımlık hedefleri iyice pekiştirdikten sonra Yondaime ye baktım.Bu kadar yeterli anlamında başını salladı.Ben de yanına gittim ve sordum:
-Sırada ne var?

"Sırada rüzgara göre atış atabiliyor musun onu göreceğiz. Şimdi 100 adım hedeflerine ilerliyoruz" dedim. Der demez peşimden sürükledim. Bu en zorlandıkları bölümdü ve en zor öğrenilecek kısımdı.

"Pekala başlayalım" dedi Lena. "Önce açıklamamı dinle. Şu an rüzgar yok ama saolsun rüzgarın efendileri isteklerimizi kırmayıp bize biraz rüzgar göndereckler. Düzgün düşün ve biraz odaklan. Aceleci olma" dedim. Kafasını salladıktan sonra okunu kirişe gerdi. 100 adım zaten çok zordu işin içine birde rüzgar eklenince muhtemelen atışı kaçıracaktı. Bir süre sonra tahmin ettiğim gibi rüzgar esti ve ben atmasını istedim. Lena okunu büyük bir hevesle gönderdi ama hedefi vuramamıştı. Yanından süzülüp giden ok onu sinir etmişti. Aceleci davranarak bir atış daha atınca şan eseri hedefin köşesini vurdu.

"Sakin ol Lena. İlk atışında vurmanı beklemiyorum zaten. Hatta bir süre vuramyacaksın bile. Öncelikle biraz alış acele etme " dedim.

Yondaime beni 100 adımlara doğru sürüklemeye başalayınca korktum ve içimden ''acaba 75 adımlık falan yapsaydık önce,daha iyi olmaz mıydı?'' diye düşündüm.
100 adımlara geldiğimizde Yondaime bana rüzgara karşı atacağımı söyledi.Zaten çok uzaktı;bir de engel olacaktı.Harika!
Yon bana stres yapmamamı ve aceleci davranmamamı söyledi;fakat zate bana bunları söylerken bir anlamda baskı yapıyordu!
Yayımı çektim,okumu yerine yerleştirdim;ve aceleyle atışımı yaptım,tabi ki....vuramadım.2.atışım şansıma son halkalardan birine geldi.Defalarca denedim;ama nafile....Bu 50 adımlığı benzemiyordu.Hedefe yaklaşsam bile,rüzgar okumu alıp götürüyordu.
Denemeye devam ettim;ama olmuyordu.En iyi rekorum son halkaydı.Sonra Yon'dan bir şey istemeye karar verdim:
-Bana örnek bir atış gösterir misin?

Bugün gerçekten berbat bir gündü. İçimde tuhaf hisler vardı. Daha fazla dayanamayarak bir şey olup olmadığını öğrenmek için Kheiron'un yanına gittim. Kheiron'un aceleci bir tavrı vardı ve beni görür görmez "Tiffany, Yon'u çabuk çağırır mısın?" dedi. Sonra da birşey dememi beklemeden ofisine gitti. Ne olduğunu bir türlü anlayamamıştım ama büyük bir belanın içinde olduğumuzu kavramıştım. Daha fazla vakit kaybetmeden Yon'u bulmalıydım. Büyük ihtimalle Yon şu anda dersliklerde olması gerekiyordu. Bunun için hızlı adımlarla dersliklere yürüdüm. Ok atma teknikleri sınıfına vardığımda Yon'u Lenny'e ders verirken gördüm. Hemen yanlarına gittim ve "Yon seni Kheiron çağırıyor." dedim. Yon meraklı bir bakışla "Neden?" diye sordu. Ona bilmediğimi ve Kheron'un tavırlarını anlattım. O da önemli bir şey olduğunu anladı. Yon Lenny'e döndü ve "Bundan sonrasını Tiff çalıştırsa olur mu?" diye sordu. Lenny anlayışla baktı ve "Tabii!" dedi. Yon bu sefer bana döndü ve soran gözlerle baktı. Bugün çalıştıracak hiç öğrencim yoktu. Yani boş günümdeydim. Lenny'i çalıştırabilirdim. Başımı tamam manasında salladım. Yon ışık hızında gittikten sonra Lenny'e döndüm ve "Ee, nerede kaldınız?" diye sordum. Lenny gülümseyerek "Yon bana bir atış gösterecekti." dedi. Bende ona gülümsedim ve "İzle." dedim. Sonra kendi yay-ok takımımı çıkardım ve ok çantamdan bir ok aldım. Oku yayıma gerdirdikten sonra rüzgarı ayarladım ve oku fırllattım. Ok büyük bir hızla gittikten sonra tam hedef noktasına saplandı.

Ben hedef tahtasını ıskalamakla meşgulken,Kherion Yon'u çağırdı.Yon biraz telaşlanmıştı.Bir sürü öğrencisi vardı ve kamp müdürü tarafından çağırılıyordu.Kardeşi Tiff'i yanımıza çağırdı ve ondan benimle ilgilenmesini rica etti.Yon gittikten sonra hemen derse geçtik.Tiff:
-Ee, nerede kaldınız?
-Yon bana bir atış gösterecekti.
Daha sonra Tiff,tam havalı bir Apollon çocuğunun yapacağı şekilde,yayını gerdi ve atışını yaptı.Tam isabet!
Bana döndü ve konuşmaya başladı:
-İşi zorlaştıran rüzgar.Her şeyde onu dikkate almalısın.Atışını yapmadan önce rüzgarın kuvvetini ve yönünü hesapla.Çok pratik yaparak bu konuda hızlanırsın.Bir kaç güne halledersin bu seviveyi,bir avcı için çok daha kısa sürede belkide...
Umarım haklıdır dedim içimden.Ve sonra art arda denemeler yaptım.Sanki atışlarım gittikçe iyi oluyordu.

Lena atış denemelerine başladı. İlk atışı hedef tahtasının son halkasına denk geldi. Ona "Rüzgarı unutma." diye hatırlatmada bulundum. Lena başını salladı ve rüzgarın yönünü ve şiddetini anlamaya çalıştı. Bu zor bir şeydi. Çoğu melez bu aşamayı aşırı zor geçerdi. Ama Lena bir avcıydı ve çok yetenekliydi. Onun fazla zorluk çekmeyeceğine inanıyordum. Tabii ki biraz uğraşacaktı. Bu çok normaldi. Lena rüzgarı kontrol ettikten sonra art arda birkaç atış daha yaptı. Bu sefer daha iyidi ama hala tam on ikiden vuramamıştı. Tam on ikiden vurunca onu mezun edicektim çünkü başka aşama yoktu.

Atış denemelerine devam ediyordum.Genellikle son halkalara denk geliyorlardı ve bu biraz moralimi bozuyordu.Ama yine de umudumu kesmemeliydim.Hem ben avcıydım,yani ok-yaya doğuştan yetenekliydim.Rüzgarı da hesaplarsam bu dersten mezun olmam için hiçbir sebep kalmamış olurdu.
Son atışlarım gerçekten iyiydi.Nerdeyse hedefi vuracaktım!Fakat bir başka atış için kolumu kaldırdığımda çok yorulduğumu fark ettim.Kollarımı esnetip biraz su içtim ve atış denemelerine devam ettim.İkinci atışım hedefe gelmişti.Tam isabet!Çok mutlu olmuştum ve zafer dolu bir gülümsemeyle Tiff'e baktım.Umarım artık mezun olurdum!

Lena ilk atışlarında yine iyi bir yeri vuramamıştı. Ancak sonraki atışlarında tam on ikiden vurmayı başarmıştı. Buna ikimizde çok sevindik. Artık Lena'yı mezun edebilirdim. "Lena seni ilk seviyeden mezun ediyorum." dedim. Lena bir sevinç çığlığı attı. Sonrada kahkaha atmaya başladı. Bende ona eşlik ettim. Bir süre sonra bu kadar eğlenmenin yeterli olduğunu düşünerek dersi tamamen bitirdik. Lena sınıftan çıktı. Bende diğer gelen öğrencilerle ilgilenmeye başladım.


Ders Bitmiştir!