Melezleri İkna Etme Özel Görevi / Yondaime Hokage & Satellite Morgan / 6

Yon ile beraber Hades'e rest çektikten sonra bir umut çocukları bulabilmek için ceza tarlalarına doğru ilerlemeye başladık. Muhtemelen Stell oradaydı zaten, bir tane kaptan arkadaşı vardı orada; hatta sanırım beraber edinmiştik arkadaşımızı. Stell oradaysa diğerleri de oradadır diye düşünerek yön bulma yeteneğimizi kullandık ve ceza tarlalarına ulaştık. Ceza tarlaları her zamanki gibi karanlığın ve Hades'in ruhlarının en kötülerinin barındığı bir yerdi, hala iğrenç ve mide bulandırıcı ölüler etraftalardı ve beni oldukça rahatsız ediyorlardı. Ellisyum Tarlaları'na gidince ortalıkta insan görmek mucizeydi ama burası Asphodel'den daha dolu olmasa da Ellisyum'dan çok daha kalabalıktı. Korkarak ilerlerken ileride sarı saçlarını nerede görsem tanıyacağım ilk arkadaşımlarımdan birini gördüm. "Stell!" diye bağırarak yanına gittim. Stell beni görünce hafif bir gülümsedi ama sonra arkadaşlarıyla konuşmaya devam etti. Ben de Robyn'in yanına gittim. "Daimi ittifak?" dedim. Robyn biraz tuhaf görünüyordu. Hector ve Arthur ise diğer ölülerle uğraşıyorlardı. Onları kendi hallerine bıraktım ve Stell ile Robyn'in yanına gittim. Nasılsa diğerleri Robyn ve Stell'i her şartta dinlerlerdi. Stell'in yanına giderek onu dürttüm. "Stell, iyi misin bir şey konuşmamız gerekiyor. Baban, taht savaşı. Biliyorsun değil mi?" dedim. Stell'in gözünün içine bakıyordum. Sonra onu biraz düşünmesi için bıraktım ve Robyn'e döndüm. "Yeraltından nefret eden Yeraltı Tanrısı'nın oğlu Robyn sen bu iç karışıklıkta kimin yanındasın?" diye sordum. Tepki vermeyince durumu anladım, başım önümde Yon'un yanına gittim. "Yon, sanırım bunlarda büyü var." dedim korkarak.

"Yon, sanırım bunlarda büyü var." dedi bana Sat. O sırada Hades'in neden güldüğünü ve bizimle oynadığını anlamıştım. Çocuklarına o zaten güvenmiyordu. Ama çocukları olmazsa uzuvsuz kalacak istese bile bir iş yapamayacaktı. Ama şimdi bütün çocukları has hizmetkarlarına dönmüşlerdi. Sat'a bakıp " Kesinlikle başka olasılık yok yapılabilecek bir şey varmı. Yani yapabileceğimiz. Büyü konusunda en ufak fikrim yok" dedim. Sat bana baktı onun yüzünde de umutsuzluk okunuyordu. Hades çocukları duygusuz ve iradesiz kuklalara benziyorlardı. Emirleri uyguluyor ve ayak işlerini yapıyorlardı. O sırada Sat bana heyacanla dönüp bağırdı.

" Artemis var. Artemis bize yol gösterebilir. Onu çağırabilirim" dedi. Bundan tedirgin olmuştum ama eğer çocukları kurtaracaksa o zaman benim için tamamdı. " Tamam o halde" dedim. Sat kolyesiyle uğraşmaya başladı. Ve umutlandığımı hissettim.

Sanırım iş yine Artemis'e düşmüştü. Bu sefer bana yardım eder miydi bilmiyordum ama en çok ona ihtiyacımız olduğu zaman bana yardım etmezse zaten Artemis olmasının bir önemi kalmayacağını düşünüyordum. Derin bir nefes alarak kökeni tutup fısıldadım. Restle. Ardından on iki yaşlarında minik bir kız hiç olmadığını gibi etrafı aydınlatarak yeraltına bir güneş gibi indi , aslında ay tanrıçasıyken. Küçük bir avcı olmuş Artemis'e gülümsemeye başladım ama o Yon'u görünce yargısız infaza başladı. "Bak Satellite eğer bana yine zırvalayacaksan baştan söyleyeyim hayır." dedi. Tam Yon konuşacakken yine araya girdim. "Hayır tanrıçam yardım edin." diyerek gözlerinin içine baktım. Ardından görevimizi ve Stella ile kardeşlerinin durumunu anlattım. Artemis çenesini bir süre kaşıdı ve ardından birkaç sozcuk söyledi. Önce Robyn sonra da herkesi bize dönünce Artemis gülümseyerek bize başarılar diledi ve yine on iki yaşındaki haline bürünerek yeraltından yeryuzune çıktı.

Artemis gelmişti. Aslında Sat'ın yanında ben olduğum için gelmez diye düşünüyordum yanılmışım. Geldi ve bize yardım etti. Gerçekten iyi biriydi. Onu suçlamamak gerekiyordu nede olsa en katı olduğu kuralı avcısı benim yüzümden çiğniyordu. Ama bu düşünceleri kafamdan uzaklaştırdım. Hades çocukları aval aval bize bakıyorlardı. Bir an Artemis'in yanlış büyü yaptığını düşünmeye başlayacaktım ki Robyn " Sat, Yon Beni bu kahrolası yere sizmi getirdiniz". Sat'a bakıp güldüm. " Robyn eski haline dönmüş" dedim Sat da kafasıyla onayladı. Sonra benim tanımadığım adı Stell olan kızın yanına gitti bir kaç şey söyledi. Stell'in yüzü önce ekşidi sonra rahatladı. Sanırım Sat onu ikna etmiş ve babasının neler yaptığını söylemişti. Ardından Stell bağırdı " Şimdi çocuklar melez kampına dönüp her şeyi anlatıyoruz. Babamıza ihanet etmiyoruz. Sadece bu tehlikeler varken onları doğru tercihe yönlendiriyoruz. Eminim bizi bir kaç yüzyıl sonra anlar"dedi. Nasıl gideceklerini düşünürken bizimle vedalaşıp gölgelerin içinde kayboldular. Onların bunu yapabildiğini unutmuştum. Sat'a bakıp " Eh buradaki işide sağ salim bitirdik. Ama Poseidon'un sarayına Poseidon izin vermeden nasıl gideceğiz." dedim. Sat biraz düşündü gülerek " Eminim bir yolunu buluruz " dedi. Ve Sat'ın elini tuttum. Geldiğimiz gibi ışınalanarak geri dönecektik.

Burada ki Rp bitmiştir.