Melezleri İkna Özel Görevi / Satellite Morgan & Yondaime Hokage / 3

Yon ile beraber pegasuslarımıza atladık. Plüton yine havada süzülüyordu, Las Vegas'a gideceğimizi söylemiştim ona, bir de şeker verince iyice gazlamıştı. Yon da kendi pegasusundaydı, ikisi de gayet hızlıydılar. Pegasuslarımız havada yarış yapıyorlardı adeta, bir an düşecek gibi olsam böyle bir görevde eğlenebileceğim kadar çok eğlenmiştim. Şimdi sıra Yon'u bildiğim bir yere götürmekteydi. Minik tanrı çocuklarının toplandığı yere.

Geçen gün Altair'le Las Vegas'ta karşılaştığımda, Altair yanımdan ayrıldıktan sonra onu takip etmiştim. Altair bir yere girmişti, gülümsüyordu. Aynen daha demin yaptığım gibi kapıyı şifreli bir edayla tıklatarak girmişti. O zamanı hatırlayarak kendimce gülümsedim ve aynı şekilde kapıyı çalarak içeri girdim. Yon peşimden geliyordu, açıkçası buraya daha önce gelmemiştim ama resmen bir hapishaneydi burası. Korkunç gözüküyordu, o yüzden Yon'un koluna girmiştim. İkimiz beraber yürürken bir meleze çarptık. Melez tersledi. "Sen kimin çocuğusun, bir Elpis'e görün istersen." dedi ve yanımızdan ayrıldı. Elpis kimdi onu bile bilmiyordum. Yanımızdan bir melez daha geçti, ona sordum. "Elpis kim biliyor musun?" Melez bana kötü kötü baktıktan sonra elindeki şeyi yere fırlattı. "Annemi aşağılama melez, o Umut Tanrıçası." diyerek koşmaya başladı. Yon'a baktım. "Buradakileri zaptetmek zor olacak gibi. Bizi nasıl dinleyecekler? Hem yanımızda birkaç melez götürmeliyiz bu durumda. İnandırıcılığı sağlamak adına. Tabi önce şunları halledelim. Fikrin var mı Yon?" diye sordum.

Burası çok ilginç bir yerdi. Köşede ki melez kağıtlara bir şeyler yazıyordu. Masa da oturan melezler bir haritanın başına geçmiş kontrol ediyorlardı. Bir diğer yerde tecrübeli gibi duran bir melez kılıcını biliyordu. Doğrusu hiç sıcak bir yer değildi. Kafa karıştırıcıydı ve bunlar neden melez kampına gelmemişler fikri aklınızdan geçiyordu. Sat ile kolkola girmiş yürüyorduk ve bir meleze çarptık. Bize Elpis'e görünmemizi söyledi. Elpis umut demekti. Ama öyle biri varmıydı bilmiyordum bile. Biraz daha ilerleyince Sat bir meleze "Elpis kim biliyor musun ? " diye sordu. Çocuk annesini aşağıladığımızı sandı heralde. Bize " Annemi aşağılama melez, o umut tanrıçası. " dedi.
Bunu söyledikten sonra gitti. Heralde bu çocuk buranın elebaşlarından biriydi. En azından ben öyle düşünüyordum. Sat bana bakıp "Buradakileri zaptetmek zor olacak gibi. Bizi nasıl dinleyecekler? Hem yanımızda birkaç melez götürmeliyiz bu durumda. İnandırıcılığı sağlamak adına. Tabi önce şunları halledelim. Fikrin var mı Yon?" Bana cevap arayan gözlerle bakıyordu. Athena kolay bir görev demişti ama hiçte kolay değildi. Bu melezler burada en az 30 kişiydi. Yani isteseler bizi öldürebilirlerdi. Biraz düşündüm ve bağırdım. " Hey, bura da bilgi alabileceğim biri var mı ? Buraya bir şekilde geldim kim olduğumu ve ne yaptığımı bilmiyorum. Biri bana yardım etsin umuda ihtiyacım var "
Sat bana bir garip baktı. Ama ne demek istediğimi de anlamıştı. İçeride ne kadar kişi varsa hepsi bize bakıyordu. Ama bir şey oldu ve hepsi di çöktüler. Böyle yapınca Sat'a baktım. " Sence ne yapıyorlar" diye sordum. Sat "önüne bak sadece" dedi. Kafamı çevirdiğimde, vücudum ısındı ve rahatladım içime güzel duygular doldu. Sanırım gördüğüm Umut Tanrıçası Elpis'di. Güzel bir kadındı. İnsana anne şevkati veriyormuş gibi duruyordu. Bana baktı ve "Hoşgeldiniz Apollon oğlu ve Artemis'in Lider Avcısı."

Harika, karşımıza Elpis çıkmıştı. Umut Tanrıçası. Bize gülümseyen gözlerle bakıyordu ki sanırım lider o olacaktı. Yani bize yol gösterecek kişi. Ben de zoraki bir şekilde gülümsedim, Yon zaten baştan beri gülümsemekteydi. Onu dürttükten sonra konuşmayı ele aldım. "Şey tanrıçam, merhaba." dedim kafamla tanrıçayı selamlayarak. Tanrıça bize gülümsüyordu ama diğerlerinin tepkisini toplamıştım. Herkes bize bakıyordu. Az önce soru sorduğum melez öne atıldı. "Hey anne, bunlar on iki olimposludan. Burada olmamalılar. Hem o ne biçim avcı, daha demin çocuğun kolundaydı!" diyerek beni bir güzel ispiyonladıktan sonra Elpis'in el hareketiyle yerine geçti. Bu sefe sanırım konuşma sırası bendeydi. "Ben Nike kızıyım." dedim zoraki bir gülümsemeyle. Ama diğerlerinden uğultular yükselmeye başlayınca Elpis elini kaldırdı ve tekrar gülümsedi. "Umut sizinle olsun çocuklar. Birkaç dakika müsaade edin." dedi diğerlerine. Bütün melezler oflayarak etrafa dağıldılar, Elpis de yakınımıza geldi. Elpis'e baktım ve konuşmaya başladım. "Tanrıçam bakın, durumu biliyorsunuzdur. Zeus, taht kavgaları falan işte. Yardımınıza ihtiyacımız var." dedim mahcup bir ifadeyle. Elpis'ten medet umuyorduk, sonuçta o Umut Tanrıça'sıydı; burada bize yardım edebilecek ve diğer melezleri etkileyebilecek tek kişi oydu. Ona gülümsedim ve cevabını beklemeye başladım. Umarım bize yardım ederdi.

Elpis iyi bir tanrıçaya benziyordu. Yani böyle melezleri seven türden. Etrafta ki bütün melezler ona saygı duyuyordu. Bize de onlar olimposluların demişlerdi. İşler iyice ilginçleşiyordu. Sat tanrıçaya bakıp "Tanrıçam bakın, durumu biliyorsunuzdur. Zeus, taht kavgaları falan işte. Yardımınıza ihtiyacımız var." dedi. Bende tanrıça cevap vermeden araya sıkıştırdım. "Poseidon ve Hades ikna olmalı. Onların kullanacakları melezler olmazsa uzuvsuz kalırlar böylece bu iş biter."

Tanrıça bize tekrar baktı. Gülümsedi ve konuştu. Doğrusu etkileyici bir sesi vardı. " Melezler tehlikenin farkındayım. Umut her durum da vardır." Bunu söyleyince bir an mayışmıştım ama kaşlarımı çatıp, sesimide yükselterek bağırdım. " Gigantlar gelirse bizim adımıza umudun zerresi kalmayacak, titanların istilasında küçük tanrılara zarar gelmeyebilirdi belki ama onlar gigant ne yazık ki. Her tanrıyı/tanrıçayı öldürecek bir gigant var ve ne yazık ki tanrılar onları tek başına yenemiyor" Sat'da kafasıyla onaylamıştı. Ama Elpis hiç tepki vermemişti. Ve konuşu " Önemli değil melezler biz kimin tarafında olduğumuzu biliyoruz bize güvenmiyorsanız gidebilirsiniz. Ve umut edin,her daim yanınızda olacak çünkü." Bunu diyince afalladım.



Rp out: Bu post bitirebilirsin. Yeraltına inebiliriz ya da şu fırlama elpis çocuğuyla bir düello yapayım

Bu tanrıçanın dediğinden en ufak bir şey anlamıyordum. Bizim tarafımızda mıydı, karşı tarafta mıydı anlayamıyordum. Sinirlenmiştim ama bu kadar tatlı dilli bir insana bağırmaya da utanıyordum biraz. "Tanrıçam size güveniyoruz, biliyoruz umut iyidir ve her zaman vardır ama bize yol göstermeniz gerek. Bunun için illaki Hekate'ye ihtiyacımız olmamalı." dedim sızlanarak. Yoksa bu kadın sadece mistik konuşarak bizi başından atmaya çalışıyordu, bunu da anlayabilecek kadar beynim vardı. "Ne yapacağımızı söyler misiniz Umut Tanrıçası?" dedim biraz kendimi büyük gören bir tavırla. Ama Elpis maalesef her zamanki gibi konuştu. "Umut sizin içinizde melezler, siz ne yapacağınızı bilirsiniz." dedi ve gülümsedi. Sıkılmıştım bu konuşmadan. Diğer melezlere baktım, sanırım onlar benim dilimden anlarlardı. "Melezler siz kimin tarafındasınız taht kavgasında?" diye sordum. Bütün melezler hep bir ağızdan aynı ismi söyledi. Zeus. Bu durumda işimiz kolaydı, sadece içlerinden birkaçını yanımıza almalıydık. "Birkaçınıza ihtiyacımız var." dedim melezlere. Birkaç melez gönüllü olmuştu. Biri daha deminki Elpis çocuğuydu, biri Nike kızıydı (kız kardeşim) , diğeri de Morfeus oğluydu. Bu kadar kişi yeterliydi. Elpis'in önünde eğildim. "Teşekkürler tanrıçam. Umut sizinle olsun." dedikten sonra üç meleze döndüm. "Kampa gidene kadar sizi koruyacağız, o sürede birkaç gün Hermes Kulübesi sizi ağırlayabilir sanırım. Sonra Las Vegas'a bizzat ben sizi geri getireceğim yani güvendeyiz. O zaman şimdi Hades çocuklarına gitmeliyiz değil mi Yon?" diye sordum göz kırparak. Yon da başıyla onaylayınca yeraltına gidiş için hazırlanmaya başladık, bu sefer sıra Yon'daydı; ben onu izleyecektim.

Rp yeraltında devam edecektir.