Yine her cuma okuldan sonra yaptığı gibi akşamüstü ormana, güneşin batışını izlemeye gitmişti Summer. Güneşin gökyüzünde oluşturduğu kızıllığa bayılıyordu. Bu manzarayı izlemekten asla bıkmıyordu. Ailesi ve arkadaşları onun bu tutkusuna bir anlam veremiyorlardı ama Summer bu manzarayla huzur buluyor, derin düşüncelere dalıyordu. Şimdi de yemyeşil çimenlerin üstüne uzanmış, gözlerini kapatmıştı. Düşünüyordu. Evet, o annesiz büyümüştü. Hiç tanımamış, hatta hiç görmemişti annesini. Fotoğraflarda bile. Babasının onu görmeye dayanamadığı için fotoğrafları kaldırdığını düşünüyordu. Ama insan bir kere olsun kızına annesini göstermez miydi ? Summer yine de hiç sormamıştı babasına. Aslında nedenini kendisi de tam olarak bilmiyordu. Bu düşüncelerle beraber Summer neredeyse dış dünyayla iletişimini kesmişti. Neredeyse... Zaten o haykırış sesini kim duysa korkudan yerinden fırlardı. Summer’ın tek yaptığı ise hızla gözlerini açmak olmuştu. Bir süre etrafına bakınıp çevreyi dinledi. Ancak o sesi bir daha duymayınca bunun kendi hayal ürünü olduğunu sanıp tekrar eski konumunu aldı. Fakat birkaç dakika sonra yine duydu o ürkütücü sesi. Bu sefer daha yakından geliyordu ve Summer bunun bir hayal olmadığından emindi. Çabucak ayağa kalktı. Gözleriyle dikkatlice ormanı taradı. Ama hava karardığından pek fazla seçemiyordu etrafı. Hemen eve gitmeye karar verdi. Hala soğukkanlılığını koruyordu ama yine de korkmuştu. Bu yüzden koşar adımlarla ana yola doğru gitmeye başladı. Ancak geç kalmıştı. Summer her ne kadar farkında olmasa da o sesini duyduğu canavar onun kokusunu çoktan almış, ona yetişmişti. Summer canavarın soluğunu arkasında hissettiğinde yutkundu. Evet, korkuyordu. Ama bunu arkasındaki şeye belli etmemeye kararlıydı. Yavaşça arkasını döndüğünde ömründe gördüğü en iri, korkunç ve sinirli şeyle karşılaştı. Yanında kendini koruyacak hiçbir eşyası yoktu. Zaten olsa da bu yaratığın karşısında bir şansı olmadığının farkındaydı Summer. Canavar elini kıza savurmak için kaldırdığında kız çaresizlikle gözlerini kapadı. Sonu gelmişti, bunu hissedebiliyordu. "Seni seviyorum baba... Ve şey anne, her ne kadar seni tanımasam da seni de seviyorum..." diye geçirdi içinden. Tam o sırada melemeye benzer bir ses duyuldu. Summer hala ölmediğine şaşırmıştı. Gözlerini açtığında canavar da şaşkındı. Bir kokuyu almak istermiş gibi burun delikleri iyice açılmıştı.
"Kaç Summer!" diye bir ses duydu kız. "Çabuk, başka şansın olmayabilir !" Summer sesin nereden ve kimden geldiğini anlayamamıştı ama sesin verdiği talimatı uygulamaya karar verdi. Evet, bu kaçmak için son şansı olmalıydı. O anda hayatının en hızlı koşusunu yaptı Summer. Nefes nefese ana yola çıktığında neredeyse eziliyordu. Ama en azından canavar artık peşinde değildi. Bir kafeye oturup biraz kendine gelmeyi, gördüklerini anlamlandırmayı düşündü Summer önce. Ama sonra bu kararında vazgeçti. Eve gitmenin onun için daha güvenli olduğunu düşünüyordu. Tam eve doğru ilk adımını atıyordu ki yine o melemeyi duydu. Hayatını kurtaran o sesi... Sesin sahibini görmek için hemen etrafına bakındı Summer. Bu sefer görmüştü onu. Fazla uzun olmayan, esmer, koltuk değnekleri ile yürüyen bir gençti bu. Ama bu hali onun hayatını kurtarmasını engellememişti. Summer içinde o gence teşekkür etmek için inanılmaz bir istek duydu. Ona doğru yaklaştı. Ne diyeceğini bilemiyordu. "Şey, selam. Ben Summer." diyebildi sonunda. "Biliyorum." diyerek Summer'ı bir kez daha şaşırttı genç. Summer gözlerini kısıp çocuğun yüzüne bir daha baktı. Evet, bu yüzü bir yerlerden hatırlıyordu ama nereden hatırladığını çözememişti bir türlü. "Kimsin sen ? Beni nereden tanıyorsun ?" diye sordu. Bu belirsizlik onu çıldırtacaktı neredeyse. Genç, derin bir soluk aldıktan sonra açıklamaya başladı. "Ben bir satirim ve ismim de Charles. Seni tanıyorum çünkü yaklaşık iki yıldır seni takip ediyorum." Summer'ın gözleri hayretle açıldı. "Ne, satir mi ?" Summer'ın bunun ne demek olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Daha sonra diğer can alıcı noktaya değindi. "Hem sen birkaç yıldır beni takip mi ediyordun ?" Bu, Arkasında biri varmış gibi hissetme olayını açıklıyordu işte. O sırada kulakları sağır eden haykırış yeniden duyuldu. Summer'ın gözlerinde belirgin bir korku vardı bu kez. Charles'inkilerde ise endişe. Charles, Summer'ın kolundan tuttu ve "Şimdi bunları açıklayacak vakit yok." diyerek koşmaya başladı. Summer ona bir şey söylemedi ya da sormadı. Yalnızca Charles ile birlikte koşmaya devam etti. Koştular, koştular... Uzun süre koştular. Summer, Charles'in koltuk değnekleriyle nasıl o kadar hızlı koştuğuna bir anlam verememişti. Bir de kendisinin hızlı olduğunu sanırdı. Ama Summer'ın nefesi artık tükenmişti, koşacak takati kalmamıştı. Bunun üzerine soluklanmak için durdu. Onun peşinden gelmediğini fark eden Charles, "Hey Summ, dinlenmeye vaktimiz yok !" diye seslendi. Summer ise ona cevap vermedi. Bunu yapmak için biraz daha soluklanması gerekiyordu. Summer koşmaya devam etmeyince Charles de kızın yanına döndü ve telaşlı bir şekilde "Summ, yorulduğunun farkındayım ama koşmak zorundayız." dedi. Ama Summer onu duymamış gibiydi. Charles'in dediğini yapmak yerine "O yaratık da neydi öyle ?" diye sordu. Charles'in gözleri hala endişe doluydu. Sürekli arkasına bakıyordu ama yine de kızın sorusuna cevap verdi. "O bir minatordu." Summer hiçbir şey anlamamıştı ve zaten anlamasına vakit kalmadan Charles tekrar kızın kolunu kapmış, onu peşinden sürüklemeye başlamıştı. Uzun ve yorucu bir koşudan sonra Summer koşunun asla bitmeyeceğini düşünmeye başlamıştı ki Charles aniden durdu. Ama Summer onun kadar çevik değildi. O kadar hızlı koştuktan sonra birden durmaya çalışınca yere yapışmıştı ve Summer'ın üstü başı toz toprak içindeydi. Başını kaldırdığında bir tabelayla karşılaştı. Üzerinde 'Melez Kampı' yazıyordu. Böyle bir yeri daha önce hiç duymamıştı. "Biz nereye geldik böyle ?" diye sordu. Charles ise artık rahatlamış görünüyordu. Summer'a gülümseyerek yanıt verdi. "Senin için güvenli olan tek yere, Melez Kampı'na."
Konu: Summer Katherine Ramsey (2. Rp) 
Perş. Ocak 27, 2011 6:19 am
