Summer Katherine Ramsey

Zıırrrrr !
'Biri şu lanet olasıca saati susturabilir mi lütfen ?' diye geçirdim içimden. O sırada babam içeriden:
"Summer, eğer hemen kalkmazsan okula geç kalacaksın !" diye seslendi.
Of. Tamam, kalkıyorum işte. Bu okul işi bazen çok sinirimi bozuyor. Sakın yanlış anlamayın, sorun derslerle değil. Aksine onlarla aram iyi bile denebilir. Bir de şu disleksi denen problemim olmasa... Benim sorunum şu erken kalkma işi.
Bazen keşke zamanı durdurabilsem ve istediğim kadar uyuyabilsem diye düşünüyorum. Ama bu sadece bir hayal tabii ki.
Bu düşüncelerimle birlikte üzerimi değiştirdim ve kahvaltı masasından bir-iki yiyecek alıp dışarı çıktım. Otobüs durağına doğru yürüdüm. Otobüsü beklerken telefonumu evde unuttuğumu fark ettim. 'Harika(!)' diye geçirdim içimden ve eve doğru döndüm. Neyse ki evimiz durağa yalnızca 5 dakika uzaklıktaydı. Eğer çabuk olursam hala yetişme şansım vardı. Eve doğru koşturdum. Eve ulaştığımda çabucak anahtarımı çıkardım ve kapıyı açtım. O sırada komşumuz Charles ile babamın konuşmalarını duydum. Benim geldiğimi fark etmemişlerdi.
"Henüz erken değil mi Charles ?" dedi babam.
"Eğer biraz daha beklersek geç bile kalabiliriz. Canavarlar daha peşine düşmemiş olabilir ama yakında düşecektir."
Canavar mı ? Bu yaşta hala canavar diye bir şeyin olmadığını bilmiyorlar mıydı ? Hem kimden bahsediyorlardı öyle ?
"Ama o henüz hiçbir şey bilmiyor. Daha çok genç."
"Canavarlara yem olmasını mı istiyorsun ?"
"Tabii ki istemiyorum ama..."
"İyi öyleyse. Summer bugün okuldan dönünce onu kampa götürürüm."
Bir dakika, bir dakika. Summer bendim. Yani onlar benden mi bahsediyorlardı ? Benim ne canavarlarla ne de kampla falan ilgim vardı.
"Hey, hey, hey ! N'oluyor burada ?"
"Summer ! Biz de senden bahsediyorduk."
"O kadarını anlayabiliyorum Charles ama benim canavarlarla ne tür bir ilgim olabilir ki ? Hem canavar diye bir şey yoktur." dedim.
"O kadar emin olma Summer. Neyse, şimdi eşyalarını hazırlasan iyi olur. Fazla bir şey almana gerek yok."
Şaşkınlıktan konuşamıyordum. Bu çocuk neyden bahsediyordu böyle ? Tabii ki onunla hiçbir yere gitmeyecektim. Bu bir kamera şakası falan olmalıydı.
"Seninle hiçbir yere gelmiyorum !" dedim sert bir sesle ve destek vermesi için babama baktım. Ama o başını eğmiş, yere bakıyordu.
"Baba, bir şey söylemeyecek misin ?"
"Üzgünüm Katherine, -ciddi bir konu olduğu zaman bu adımı kullanırdı- ama onunla gitmelisin." dedi boğuk bir sesle.
"Ne yani ? Onunla gitmeme izin mi vereceksin ?"
Buna mecburum. Şimdi odana git ve eşyalarını hazırla Katherine. Merak etme, Charles sana her şeyi anlatır."
Aslında daha fazla itiraz edecektim ama babamın bakışları oldukça sert ve ciddiydi. Bu yüzden mecburen odama gidip bavulumu hazırladım.
İçeri döndüğümde babama:
"Hala bir açıklama yapmayacak mısın ?" diye sordum.
"Söylediğim gibi, Charles sana anlatacaktır."
"Peki seni bir daha görebilecek miyim ?"
"Tabii ki." dedi ama pek emin görünmüyordu. Onu bir daha göremeyeceğim gibi bir hisse kapıldım ve yanaklarından öperek sıkıca sarıldım. Charles koltuk değneklerini sabırsızca tıkırdattığında ayrılmak zorunda kaldık.
Charles'in arabasına bindiğimizde ona:
"Artık neler olduğunu anlatacak mısın ?" diye sordum. Kısa bir iç çekti ve bana melez olmamla ilgili baştan sona kadar her şeyi anlattı.
O bunları anlatırken neredeyse tüm duyguları yaşadım:
Korku, heyecan, üzüntü, sevinç, merak... Ama en ağır basan duygu kesinlikle şaşkınlıktı. Eğer Charles'in satir olduğunu gösteren kısacık boynuzları ve kıllı bacakları olmasaydı anlattıklarına inanmayacaktım.
Şu ana kadar gerçek olmadığından emin olduğum her şeyin bir anda gerçek olduğunu öğrenmiştim. Kafam fazlasıyla karışmıştı.
Sonunda Charles arabayı durdurdu ve:
"Geldik." dedi.
Arabadan inip başımı kaldırdığımda 'Melez Kampı' tabelasını gördüm ve hayatımı sonsuza dek değiştirecek bu yere ilk adımımı attım...

Rp puanı: 85, tebrikler.


/Admin.