Hermia Cocteau

Bu küçük kız da bir yetenek vardı babasından gelen.İyi bir okçu olmanın verdiği istekle buraya gelmişti ve çalıştırılmalıydı
"Aresin kızı yarın sabah gel ve derse başlayalım"

"Evet nerede bu kız böyle yoksa vaz mı geçti ders yapmaktan"bu beni hem kızdırdı hemde üzmüştü böyle sorumsuzluk olmazdı.

"Dik dur ares kızı dik dur,omuzlarını ger oku tut yayı yerine koy ve aradan bakıp at diyeceğimi sanma once dik durmayı öğren"yapmaya çalışıyordu olmadı bir ip ve deynek alıp boylu boyunca iple deyneği ona bağladım ve böyle yürümesini söyledim .

"Eee yoruldun mu bari?"yorulmuştu ama yorulmamalıydı
"Neyse devam edelim"dedim cevap fırsatı vermeden.Oku ve yayı eline verdim ve atmasını söyledim.Sürekli olmadı olmadı olmadı dedim. Çok sinirlendi ve enson attığı oku sanki bana atmak istergibi hırsla tahtaya attı çok sinirliydi
"Oldu" dedim.Şaşırdı."Hedefe konsantre oldum bu hedef tahtasında beni görüp sinirlenerek oldu ama oldu sonuçta şimdi git ve dinlen yarın erken gel"

''Peki Apollon '' dedim ve sevin içersinde kulübemdeki yatağa yayıldım.

Sahaya geldiğimde oklarla uğraşıyordu.Güze iyi bir öğrenciydi.
"Başlayalım"dedim.Geçen dersi tekrar ettik.Ve elimle bir güneş topu oluşturdum.Hedef tahtasının önüne koyup ok atmasını istedim.
"Ama gözüme acı veriyor"dedi
"Devam et,savaşta ok atmak için gölge bir yer mi bulacaksın.At."dedim.

''Peki, peki '' dedim. Oku yaya yerleştirdim ama hedefi bile göremiyordum.
''Ahh olmuyor!! Eminim ki güneş hiç bir zaman bu kadar parlayamaz ve yakın olmaz. Ben sadece bir melezim ve bu kadar sıcaklığa ve ışığa dayanamam.'' dedim sinirle ve elimden yayı atım bir kaç adım ötedeki basamağa oturup ağlamaya başladım.
''Neden, neden babam normal olamazdı sanki''

Kendime ve babama ne kadar kısamda ayağa kalktım.Ve oku alıp yaya taktım.Işıktan bir şey göremediğimden gözümü kapatım etrafı dinledim.Sıcaklığın geldiği yöne doğru Hedef aldım.Ve oku bıraktım havayı yırtan bir sesle hedaf tahtası ile buluştu.Gözlerimi açtığımda tanrı bana gülümsüyordu.