Hermia Cocteau

Kılıcım Nefesalan'ı temizlerken dersliğimin kapısı aralandı ve içeriye bir kız girdi. Hemen düşüncelerini okuyarak kim olduğunu öğrendim.

''Merhaba, kılıç kullanmayı öğrenmek istiyorum '' dedi.

"Merhaba Ares kızı Hermia, ben kılıç eğitmeni Lucianna." diye cevap verdim.

Hermia, önce bu kadar genç yaşta eğitmen olmuş olmama sonra da hakkında çok şey biliyor olmama şaşırdığından, cevap veremedi.

Nefesalan'ı masamın üzerine bıraktım ve iki uyduruk kılıç alarak birini Hermia'ya uzattım.

"Ders 1, her türlü kılıçla savaşmayı öğrenmelisin. Sihirli taşın her zaman yanında olmayabilir. Şimdi onu masanın üzerine bırak ve beni takip et." dedim.

Sonra, arenanın ortalarına doğru ilerlemeye başladım. Ares kızı şaşkınlık içinde beni takip etmekteydi.

Benim kim olduğu derden biliyordu ki ben kendimi tanıtmamıştım daha hem taşımı bırakmak açıkçası beni garip hisettiriyordu.

''Kim olduğunu biliyorum Stell'in en iyi arkadaşısın değil mi o sana Lucy diyordu.Athenanın kızısın.Ama sen beni nerden böyle tanıyorsun?'' Gülümsedi.

'' Peki ne yapıyoruz?''

Evet, ilk izlenimim çok kafa karıştırıcı olmuştu.

"Evet ben Stell'in arkadaşıyım ve Tanrıça Athena'nın kızıyım. Düşünce okuma gücüm olduğu için de senin kim olduğunu biliyorum." dedim.

Bu kadar açıklama yeterdi. Onu arenanın ortasına götürdüm ve kılıcı nasıl tutması gerektiğini gösterdim. Sonra birlikte alıştırmalara başladık.

"Kılıç tutan elini çok sıkıyorsun, gevşet biraz." diyerek yapmaya çalıştığı hamleleri savuşturdum.

"Tamam, kılıcını çok geniş sallama, midemi hedef al..."

Hermia hayatında ilk kez kılıç kullanan biri için hiç fena değildi. Ares'in kızı olması, ona doğuştan bir savaşçı kimlik kazandırmıştı. Düellomuza konsantre olmuştu, iyi gidiyordu.

"Hermia, kılıcımı değil, beni hedef al. Tek amacın beni yaralamak olsun." diye güvence verdim. Beni yaralamaktan korkuyor gibiydi. Eh, şu ana kadar yüzlerce kişiyle düello yaptığımı ve hiç yaralanmadığımı bilmiyordu...

Kılıcım ağır gelmişti.Eğildim. Kılıcımla sağ elimi burkarak dizlerini hedef aldım ama yavaştım hemen geri çekildi. Koluna doğru hızlıca kılıcımı indirdim ama zırhından sekti: bende geriledim

"Manevraların iyi Hermia." dedim.

"Ama gözlerin sürekli gözlerimin içine baksın, bakışlarını hedef alacağın bölgeme çevirerek, hamleni açık etmiş oluyorsun."

Ona, bunu bana babası Ares'in öğretmiş olduğunu söyleyecektim ama sonra bundan vazgeçtim. Dikkatini dağıtmamam gerekiyordu.

"Şimdi kılıcını iki elinle birden tut ve sürekli boynumu hedef al. Sert ve hızlı olmaya özen göster." dedim.

Hermia'nın gözlerinde bir anlığına babasının o parıltısını gördüm. Kızı korkutmak istemediğim için içimden söyledim:

"Tanrı Ares, akıl konusunda çok ciddi problemleriniz var. Beni sinir etmek için kızınızı kullanıyorsunuz hem de elimde kılıç varken ve onun karşısında dururken."

Sonra şaşkınlıkla bana bakan Hermia'ya döndüm.

"Hermia, bence gayet iyi gidiyorsun ama burada düello yapmıyoruz, yani beni savunmasız yakalamaya uğraşma ve söylediklerime odaklan."

Ardından ona birkaç taktik daha gösterdim, bazı hareketler üzerinde bir süre çalıştık. Sonra dersliğime gittim ve elimde bir kalkanla geri döndüm. Bunu Hermia'ya uzattım ve

"Biraz da savunmanı geliştirelim." dedim.

Kalkanı uzattı.Bende tutum.Kılıcı ile boynuma saldırdı.Kalkan ile savuşturdum.Sonra ben ileri doğru karnını hedef aldım. Geri çekildi.Sonra bir şey dikkatimi çekti.Sanki daha farklı bakıyordu yüzüme kızgın gibiydi.Benimle değide başka biriyle dövüşüyordu.

''Ne oldu?'' dedim
''Niye öyle bakıyorsun?'' Cevap vermedi.''Az önce için özür dilerim içim bir garip olmuştu''

"Önemli değil Hermia, her melezde olan savaş refleksleri bunlar." dedim ve ona kalkanı nasıl kullanması gerektiğini gösterdim.

Ares kızı savunmada kendini biraz daha geliştirmeliydi ama atakta iyiydi. Şimdi biraz da elini kendi kılıcına alıştırmamız gerekiyordu. Derslikten sihirli taşını alıp ona getirdim.

"Kendi kılıcına da elini alıştıralım biraz, sonra dersi bitireceğiz." dedim.

Hermia, kendi kılıcını kullanacak olduğu için mutlu olmuştu. Tabii, dersin sonlarına yaklaşmakta olmamız da onu sevindiriyordu anladığım kadarıyla.

Bu, beklemediğim bir soruydu. Ona; "Hayır, sen asla baban gibi kötü kalpli ve gaddar olamazsın." demek istiyordum ama şu anda ders yapıyorduk.

"Düelloya odaklan, Hermia." dedim.

Hele elinde kendi kılıcı varken, tam bir Ares çocuğu gibi dövüşüyordu. Savaş refleksleri çoğu meleze göre çok daha iyiydi.

Bir süre daha çeşitli teknikler göstererek, Hermia'nın kendi kılıcına alışmasını sağladım. Sonra, sıra sihirli sözcüklere geldi...

"Bu kadarı yeterli Hermia, kılıç eğitmenin Lucianna olarak seni dersimden mezun ediyorum."

"Hayır, kılıçla ilgili başka tekniklerde sorun yaşarsan daha sonra da gelebilirsin ama şimdilik sana öğretebileceklerim bu kadar." dedim.


Ares kızı önce öğrettiğim taktikler üzerinde profesyonelleşmeliydi. Şimdilik kendisini yeterli bulmuştum.

süper

(rpout: Edward kendi adını taşıyan yeni bir başlık açmalısın.)

Kamp kapanmıştı hafta sonları gelip arenada çalışıyordum. Sonra hep aynı şeyleri yaptığımı farkettim işe yarayan hareketlerdi ama birisi hareketlerimi ezberlerse ne zaman ne yapacağımı kestirebilirdi belkide değişsem ve belki bu beni küçük düşürme ihtimaline kaşın bile olsa ders almaya karar verdim. Lucy'nin ilk öğrencisiydim. Şimdiise daha fazla öğrenci ile çalışıyordu. Herkese emirler yadırıyordu. Beni görünce şaşırdı.

''Merhaba,'' dedim. Niye geldiğimi ve stilimi değiştirmeye karar verdiğimi anlattım. gülümsedi.

"Selam Mia!" diye coşkuyla karşıladım Ares kızını. Bu sezon benden eğitim almaya gelen ilk öğrencim, melez olduğunu yeni öğrenmiş o deneyimsiz kız değildi artık karşımda duran. Şimdi bir çok macera yaşamış, canavarlarla yüzleşmişti ve kendini daha fazla geliştirmek istediği için kapımı çalmıştı.

Sırıtarak onu arenaya götürdüm. Yanıma da üç tane minik boyda Tayfun otomatonu almıştım. Bu minik aletleri yapmak çok kolaydı -yani kikloplar veya Hephaistos çocukları için- ve öldürülmeleri de zordu. Mia'yı cehennem tazıları öldürme konusunda uzmanlaştırmakta kararlıydım ama işe bu robotlarla başlamamız daha iyi olacaktı.

"Önce ısınman için ikimiz düello yapalım, sonra canavarlara geçelim." dedim ve ona kılıcımı çektim.

Gözlerinin büyüdüğünü görebiliyordum, bu sefer ona doğrulttuğum kılıç Tanrı Ares'i yenen meşhur Nefesalan'dı çünkü.

"Eh, karşındakinin her zaman uydurup metal kılıçları olmaz." dedim gülümseyerek.

Şimdi söylemek için erkendi ama Mia'yı kılıç kullanma konusunda tanrıları yenebilecek seviyeye getirmek istiyordum, bunu yapacaktım da.

Lucy ile düello yapmak hoş çünkü iyidi. Fakat arenada düello'a tuttuştuğum çocukların hepsini yeniyordum bu da benim açıklarımı bulmamı güçleştiriyordu.Lucy ise tam benlikti kılıçta ustaydı hızlı ve de çevikti. Bende ondan aşağı değildim. Her neyse dedim içimden sonra düşündüm düşüncelerimi okuya bilirdi. Gülümseyince oda gülümsedi. Nefesaslanı biliyordum babamı onla yenmişti ama ben babam değildim ki artı anne tarafına çekmişliğim beni hırslı küstah kız havalarından kurtarıyordu. Kemerimi çıkardım. ( Hani şu üzerinde fazladan kılıç bulunannı yanlış anlamayın)

''Başlayalım '' dedi. Kılıcım Digory'i elimde belirince hemen hazırlandım ve sadece Lucy'nin gözlerine baktım. Düşüncelerimi sakinleştirdim. Ve ilk hamle olarak koluna saldırdım. Arkasını dönüp kılıcı ile savurdu. Tekrar Bir hamle yaptım kaburgalarına doğru ama lanet girsin kılıcımı bir anlığına sıkı sıkı tutmak yerine azıcık gevşettim. Lucy hemen kılıcımı sıkıştırdı ve arkasına doğru attı. Bana hamle yapmaya girişti bende yandan kıvrılıp kılıcımı çağırdım. Tekrar elimde berildiğinde sinir küpü olarak Lucy'nin kayışlarına sonrada minferine saldırdım. Sonuç olarak minferi düşmüştü. Kayışlarıda kopmuştu. Zaten minferi hiç sevmezdim bende çıkardım ve Lucy'nin o sıradaki hamlesini farketmemiştim. Savaş reflekslerimle yana kaydım. Ama yanağımı sıyıran kılıç yüzümü çizmişti. Ne kadarda sinirlensem mutluydum. İşte sonunda gerçek bir düello

"İyi misin?" diye sordum Mia'ya, 'evet' anlamında başını salladı. Ares çocuklarını bunun için çok severdim, ufak tefek yaralanmaları takmazlardı, bana beni hatırlatıyorlardı. Hermia'nın iyi olduğundan emin olduktan sonra gözlerimi kısıp tekrar düellomuza odaklandım. Nefesalan'ı iki elimle sıkıca kavramış, onun tek eliyle tuttuğu kılıcını düşürmeye uğraşıyordum. Ares kızı gerçekten de son karşılaşmamızdan beri kendini çok geliştirmişti. Etrafımızda birkaç melezin toplanmış bizi izlediğini fark ettim, onları kışkışladım.

Mia'nın sol kolunun altını hedef aldım ve kılıcımın ucuyla arasında birkaç milim kala yana kaymayı başardı, bu sırada dikkatsizce savurduğu kılıcını ani bir hamleyle aşağı doğru çevirdim ve bileğini bükmemek için onu bırakmak zorunda kaldı. Ben üzerine doğru yürürken yedek kılıçlarından birini eline almıştı bile, ona kalkanını da eline almasını söyledim ve kendi kalkanım Aegis'i ortaya çıkardım. Tabii ki Ares kızı kalkanımın üzerindeki Medusa resminden korkmadı ama tek eliyle kendi kalkanını tutarken daha telaşlı görünüyordu, anladığım kadarıyla kalkan kullanmak konusunda pek pratik yapmamıştı...

Kalkan ağırdı. En azından benim cebamdan daha ağırdı. Babama cebayı geri verdiğimden beri bu uyduruk kalkanları kullanıyordum. Alışkın değildim zaten cebaylada çok alıştırma yapmamıştım. Daha saldırıya geçmemiştik bu ikinci tur gibi bir şeydi. Bende yedek kılıcımı atıp yerine elimde bir hançer olmasını istedim yerdeki kılıcım Admetos yok oldu elimde bir hançer olunca aklımdaki hançer düşüncesini kılıca çevirdim. Artık daha iyidim. Ve bu tur açıklık vermeyecektim.

Uzun süredir tekme, çelme çakma, kabza ile vurma, dirsek atma vs. hareketlerine çalışıyordum. Sonuçta bu bir öğrenim aşamasıydı kullanmamda bir sakınca olmazdı sanırım. Zaten Lucy o hareketleri bana yaptırmayacak kadar akıllı ama şansımı deneyecektim işte. İlk hamleye ben başladım. Kılıcı sağ omzuna gelecek şekilde indirdim. Tabi hemen kalkanla savurdu. Biraz geriledim bundan yararlanarak bir hamle yaptı. Kalkanı kaldırayım derken fazla yukarı almışım dengemi kaybettim ve düştüm. Fazlasıyla küçük düşrücüydü. Lucy kılıcını bana doğrulmak için boğazıma yaklaştırırken ani bir kararla lucy'nin bacağına vurdum. Oda yere düşmüştü.