~Hermia Aigian Cocteau~

Apollon artık işleri dolayısı ile kampa gelmiyordu. Fakat benim biraz çalışmam ve yenilenmem gerekti. Bunuda bahane ederek yeni eğitmenle tanışabilirdim.
Dersliğe girdiğimde değişen bir şey yoktu. Her yer eskisi gibi ağır ahşap kokuyordu. İçerde oklar ve hedef tahtaları vardı. Normaldi tabiki. Ama normal olmayan kimsenin olmamasıydı. Ne yani niye kimse bu saatte burada olmazdı ki oldukça geç kalkmıştım oysa. Yere otutup beklemeye başladım.

Bir saate yakın süre sonra kapı aralandı içeri esneye esneye uykulu biri girdi. ''Sonunda'' Diyip ayağa kalktım. Çocuk arkasını döndü. ''Hıı'' ''Ne?? Yon sen eğitmen misin??''

''Ne?? Yon sen eğitmen misin??'' dedi tanıdık bir ses. Eğitmenliğe kamptaki işlerin yoğun olması nedeniyle yetişemiyordum bu nedenle ok teknikleri sınıfı boş olabiliyordu. Ama en yakın zamanda bana yardımcı gelecekti ve o yardımcım bana her türlü konuda yardımcı olabilirdi en azından böyle umardım.

"Vay, Mia sonunda öğrencim olma şerefine kavuşacaksın. Okçuluk için geldin değil mi?" dedim. Onu gıcık edeceğimi biliyordum ve buna bayılıyordum. Ama bir eğitmen kadar ciddi olacağıma söz verdim içimden. Bu sözü ne kadar tutacaktım bilmiyordum ama sanırım bir süre idare ederdi.

"Ne sandın şapşal hedefleri izlemeye geldiğimi mi sanıyorsun ?" diyerek tersledi beni. Fazla umursamadım çünkü hep yapıyordu. Onun daha önce babamdan bir şeyler öğrendiğini biliyordum en son teknikleri öğretmek zor olmayacaktı. "Ee bunu geçelim.. Daha önce eğitim aldığını biliyorum. Babam seni hangi seviyede bırakmıştı oradan devam edelim" dedim.

"Ee bunu geçelim.. Daha önce eğitim aldığını biliyorum. Babam seni hangi seviyede bırakmıştı oradan devam edelim" Omuz silkip ''Bilmem baban az kaldı diyordu sanırım bir ders daha'' Cevap vermeden düşünceli bir şekilde yürümeye başladı.

Sağa sola baktı ve bulduğu bir yayı bana uzattı yüzüme bakmadan ''Benim yayım var kör müsün yon?'' Kafasını çevirdi. Yüzünde şapşal bir ifade vardı. Beni süzdü. İşaret parmağı ile ''Kolyen nerde senin?''Tavana bakıp ‘’Cebimde!! Görmüyor musun elimde!!’’ Elimdeki yayı sallayarak gene o uykulu hallerine geri döndü ve ağır adımlarla ok levhalarının olduğu alana ilerledi.

Mia'ya ders vermek inatçı bir katıra ders vermekten daha zordu. Bir insan her kararıma nasıl karşı çıkabilir ? Gerçi melezseniz "normal insan" kavramını arkada bırakmanız gerekiyor.

Mia son derste kaldıysa oradan devam etmeliydim. Benim son dersimden başlayacak bittiğinde ise mezun edecektim. Son seviyeden mezun olacak ilk şahsiyet olacağı için gurur duymalıydı. En azından en hızlı o gidiyordu şu anda. Mia ya baktım. "Öncelikli hedefimiz 200 adım + haraketli hedefler. Ayrıca burada göz el koordinasyonunu reflekslerini ve rüzgarı hesaba katmana bakacağım. Ona göre mezun olacaksın. Belkide bir bakmışsın sınıfta kalmışsın. Yazık olurdu." dedim. Konuşmasına izin vermeden hedeflere götürdüm. 200 adım uzak bir hedefti ama imkansız değil. Parmaklarımı şıklattım hedef orta hızda bir sağa bir sola gitmeye başladı. Şimdi Mia neler öğrenmiş görmeliydik.

Ellimdeki yayı kaldırdım. Bana ok çantasını uzattı. Karşımdaki levhaya yan döndüm. Dik durdum karnımı içime çekip omuzlarımı kastım. Bir ok aldım ve yaya yavaşça yerleştirdim. İşaret ve orta parmağımın ortasına aldım oku ve baş parmağımlada destekledim. Oku geriye doğru çektim hali ile yayda gerildi. Sağa sola giden levhayı yakalamak zordu. Yayın yönünü sürerekli değiştirdim.

Ama sonunda böyle olmayacağını anlayıp levha soldan sağa dönerken ortaya oku atmaya karar verdim. Levha sağa gitti ve ortayıda geçti. Soldan sağa dönmek üzere iken gözlerimi kıstım. Bir noktaya kilitlendim ve okun ucunu biraz daha yukarı bakacak şekilde kaldırdım. Bu sayede menzilli artacaktı. Ortaya gelmek üzereyken üç parmağımıda hızlıca bıraktım. Ok hızlı bir biçimde levhaya yapıştı. Yon nereye geldiğini anlamak için levha düzeneğini durdurdu. Ok en orta kısmın bir yanındaki çembere sabitlenmişti.

"Hımm atış yapmayı unutmamışsın Mia. Gayet iyi bir atış hele ilk atışın olacağını düşünürsek. Bir süre daha atış yapmanı istiyorum. Kısa sürede mezun olacağından eminim." dedim ve sırıttım. Cesaretlendirmeli ve güven vermeliydim ki öğrenciler yapabileceklerine inansınlar gerçi Mia'ya bunu yapmak ne kadaar saçma gelsede bunu eğitmen olduğum için yapıyordum.

Mia kendini atışlara kaptırmıştı. Sürekli sadağından bir ok alıyor kirişi geriyor ve fırlatıyor. Az çok hepsi aynı yere gelsede atışlarının bir düzene geldiği ve hızlandığı belli oluyordu. Babamdan daha azını beklemezdim. Ona gerçekten iyi öğretmişti.

"Hadi Mia, ortayı bir kaç kere vurana kadar böyle devam edeceğiz" dedim.