Hermia Aigian Cocteau

Bir ay boyunca annemin yanında kalmıştım ve yeni bir şey farkettim. Birisine bir şey dediğimde gidip yapıyor. Tamam güzel bir şey ama çığırından çıktı. Her söylediğim yapılıyor. Engel olamıyorum, 'a' desem 'a' demeleri sinirlerimi iyice köpürttü. Bu yüzden pek razı olmasamda bir tanrıdan yardım almak için dersliklere geldim.
Kapıyı aralayıp içeri daldım. ''Selam Tanrı... Hector'' yüzümde ares kızlarına yakışmayan bir gülümseme vardı. Derin bir nefes alıp oturduğu sandalyeden kalktı. ''Ben Hermia, Ares kızıyım şey amacını aşan ve özellikle beni delirmeleye başlayan bir gücüm var konturol edebilir miyiz?'' Kaşlarını havaya kaldırıp ''Özel gücün ne?'' ''Aslına bakarsanız bir isim koymadım ama insanlara istediğimi yaptırıyor ve hissettirebiliyorum. Yani atıyorum birisine 'kolun kan içinde' diyorum 'çok kötü bir yara var' birden sanki kolunda yara varmış gibi çığlık atıyor kolu acıyormuşçasına telaşlanıyor. Herkes ona kolunda bişi yok desede o inatla... devam ediyor. Ya da iki kişi çok iyi arkadaşlar geçmişlerinde olmamış bir şeyi söylüyorum aralarını bozukcak bir şeyi, olmuş gibi davranıyorlar. Sonra küçük kardeşini Zac öldürdü dediğimde de olmayan kardeşinin katilini arıyor. ''

Bu kızın yeteneği ilginç bir yetenekti. Bu kadar güçlü bir duygu ve düşünce yeteneğini kontrol etmek gerçekten zordur. Normalde öğrencilerime duvarlarını yıkmasını isterim ama bu kız düzgün bir şekilde ilerlemek istiyorsa kendi duvarlarını kurmalıydı. Yoksa gücü kontrolden çıkardı. Beynimdeki cümleleri topladım ve konuşmaya başladım " Senin yeteneğin çok güçlü bir yetenek Hermia. Düşünce ve duygu kontrolü gerçekten de zor fakat bir o kadar da güçlü bir yetenektir. Anlaşılan bu yetenek sende bir anda oluşmuş o yüzden onu kontrol edemiyorsun. Öncelikle sana bu yeteneği kontrol etmeyi öğretmeliyiz, ardından yapabileceğin şeylere geçeriz. Şimdi özel sınıfa geçelim ne dersin?" Cümlemi bitirmeden önce duvara doğru yürüdüm ve oraya dokunmam ile bir kapı oluştu. Bu kapıdan içeri girince özel sınıfa çıktık. Her türlü özel güce karşı korunaklı olan bir yerdi burası. Hermia'nın önünde bir tavşan yarattım. "Bu tavşana odaklan ve ona ağzında havuç olduğunu söyle. Eğer yaparsan tavşan boş olan ağzını yemek yercesine çiğneyecektir" Hermia, dediğim gibi tavşana komutu verdi ve tavşan boş olan ağzını kemirmeye başladı. "Harika, şimdi senden ağzının önünde bir filtre olduğunu ve bu filtenin bu gücünü engellediğini düşün. Biliyorum saçma fakat böyle özel güçlerde her şey imajineye bağlıdır. Ağzından çıkan kelimeleri bir kırmızı bulut gibi düşün. Bu kırmızı bulut ağzından çıkmadan siyah kısımlarının geri döndüğünü sadece saf kırmızı kısmının dışarı gittiğini düşün tabii bu sadece bir örnek. İstersen kendi yöntemini bulabilirsin. Neyse, kafanda bu tekniği oturtunca, tavşana bir ses duyduğunu söyle. Eğer başarırsan tavşan kulaklarını diker ki bu bizim istemediğimiz olay. Eğer başaramazsan tavşan ağzını boş, boş çiğnemeye devam eder. Hadi bakalım başla"

''Peki'' diyip tavşana döndüm açıkçası tanrının dediklerinden pek bir şey anlamamış olsam da anladığım kadarını gerçekleştirmek için tavşana odaklandım. Sözleri bir emir gibi söylemeden rica edercesine söyledim ilk aklıma bu geldi. ''Ağazın da havuç yok malesef kemirmeyi bırak'' Tavşan hala büyük bir keyifle havucu çiğniyordu. Bu dünyanın en uzun havucu olmalıydı. ''Olmadı beceriksizim şu duman işi iyice aklımı karıştırıyorsun'' Tanrı sırıttı gene saygısızlık yaptığımı düşünerek dudağımı ısırıp yere dikdim gözlerimi.

Tanrı hafifçe sırıttı. Tavşanı yok etti. Yerine... hiç bir şey getirmedi bana dönüp bir şey söylemek için yüzüme bakıp gözlerini dikti.

Bu teknik Hermia'da işe yaramamıştı. Başka bir teknik deneyecektik. Daha basit bir teknik, ne olabilirdi acaba? Biraz düşündüm ve konuşmaya başladım. "Yeteneğinin bir açma kapama tuşu olduğunu hayal et. Böylelikle insanlar ile konuşurken yeteneğini kapatırsın ve kullanacağın zaman da açarsın. Gayet kolay ve basit bir teknik. Haydi, tekrar dene" Sözlerimi bitirdim ve yine bir tavşan yarattım. Vereceği komut aynıydı...

Gözlerimi kapattım. Gücümü düşündüm daha doğrusu gücüm varken yapabildiklerimi anı gibi önümden geçerken ışığı kapatır gibi kapattım. Yani karanlık oldu anı falan görmüyordum. Gücümün olmadığını hayal ettim. Gücüm olmasaydı o anıların gidişatını düşündüm. Gözlerimi yavaşça açıp tavşanla göz göze gelmek için biraz eğildim. Bu sefer farklı bir şey düşünmek istedim aklımda bir iki kez o cümleyi tartttım ve dile getirdim.

''Ağazında nerdeyse yok denecek kadar az bir parça havuç kaldı en fazla bir çinemelik'' tavşan çenesini bir kez daha hareket ettikten sonra duraksadı. Gene olmadı diyecekken tekrar ağazına havuç vermişiz gibi yemeğe devam etti. Gülümseyerek Tanrı Hektor'a döndüm.