Long Island'da Morfeus mu?

Bu gün keyfim yerindeydi. İlk defa hiç bir avcı tarafından rahatsız edilmeden uyuyabilmiştim ve tabii ki kahvaltıyı kaçırmıştım. Athena, bana bu konuda Hypnos çocukları gibi taviz veriyordu ve bu çok hoşuma gidiyordu. Kamptaki tek Morfeus çocuğu olmak da ayrı bir şerefti. Bu gün avlanmaya biraz ara verip, rahat bir yer bulup, uyuyabilmemi kutlamak için birazcık daha kestirmeyi düşünüyordum. Biraz etrafa bakındım ama sonra sakin bir yer bulmak için hareket etmem gerektiğini hatırladım. Bazen -özellikle kampın güvenli, huzur dolu ve tehlikesiz ortamıda- oldukça tembelleşiyordum. Ama bir görev olsun, en heyecanlı ve hareketli kişi ben olurdum, bu nasıl bir şeydi anlayamıyordum. Öğleden sonra, çoğu melezin gezdiği bir zamandı. Ben de biraz aklımı kullanarak melezlerin daha çok akşamüstü uğradığı kafa dinleme yeri olan Long Island kıyısına yöneldim. Ellerimi ceplerime sokarak kıyı boyunca yürümeye başladım. Hafif bir rüzgar vardı.Gözlerimi kısarak güneşe baktım. Nedense birden uykum kaçmıştı. Bu çok sinir bozucuydu! Kendimi bile anlayamıyordum daha, sanki içimdeki bir şey benden bağımsız karar veriyor gibiydi ve ben onu engelleyemiyordum. Ayağımla bir taşa tekme attım. Sinirlenince her zaman yaptığım bir şeydi bu. Birden diğerlerinden daha yoğun bir rüzgar dalgası, yüzümü yaladı. Refleks olarak rüzgarın geldiği yere döndüm ve Artemis'in bana verdiği kolyeyi bir ok yay takımı haline getirdim. Melez olmak bana her zaman her şeye hazırlıklı olmayı öğretmişti. Karşımda bir şey olduğunu hissediyordum ama hiç bir şey göremiyordum. Görme çabasıyla gözlerimi kırpıştırdım ama sanki önümde bir perde varmış gibiydi. ''Adyali...'' Korkuyla önüme baktım. Ama bir yandan da o sesi tanıyormuş gibi hissediyordum. Biraz tereddütle yayımı indirmemeyi başardım. ''Benim!'' Yanlış bir karar vermek istemiyordum ama onu gerçekten tanıdığımı hissediyordum. ''Zeus bütün tanrıları Olimpos'ta kalmaya zorladı. Ama ben seni görmeliydim. Zeus fark etmesin diye buraya görünmez bir şekilde geldim. Hala da risk altındayım, seni böyle ziyaret etmek zorundayım maalesef.'' Onun sesindeki kaygıyı hissetmiştim ama yine de onu gerçekten çok özlemiştim. ''Baba!'' diye bağırdım. Yay ve okumu yere fırlatıp ona doğru atıldım. Onu görebilseydim sarılabilirdim belki. Benim için neşemi göstermek çok yeni bir şeydi ama siz de hayatınızda babanızı sadece bir kere görmüşseniz -hem de sadece rüyanızda- ve bu ikinci karşılaşmanızsa sahiden sevinirsiniz. Morfeus bana hafifçe sarıldı. Onu göremesem bile çok mutlu olmuştum. Saçlarımı okşadı. ''Artemis sözünü tutmuş, senin buraya sağ salim gelmen çok güzel bir şey. Kamptaki tek kızımsın, benim adım sana bağlı burada.'' İster istemez gülümsedim. ''Kamptaki mi?'' dedim. Sanki aramızda bir şakaymış gibi ikimiz de güldük. Ben yeni kardeşlere açıktım, benim için bir sorun yoktu. Babamın benden uzaklaştığını ve omuzlarımı tuttuğunu hissettim. Doğrudan bana bakıyor gibiydi, sanki onun o buz mavisi gözlerini bir an için görmüştüm. ''Seninle gurur duyuyorum Adyali, harika bir avcısın, çok iyi bir evlatsın. Beni onurlandıracağına hiç şüphem yok. Artemis'e her şey için teşekkürlerimi ilet tamam mı? Artık gitmeliyim.'' İster istemez somurtmuştum. Bu kadar az görüşmemiz hiç de hoşama gitmiyordu, ama zorunluydu bu. Kaderime razı olmuş bir şekilde başımı salladım. ''Tamam baba, görüşürüz. Seni özleyeceğim.'' dedim ve gözlerimin dolmamasını dileyerek gerileyip yerden yay ve okumu aldım. ''Artık resmi olarak avcıyım.'' dedim ona. Gülümsediğini hayal edebilmiştim. Sonra bir rüzgar daha esti ve artık onun gittiğini anladım. ''İşte bu kadarmış.'' dedim rüzgarda zor duyulan bir fısıltıyla ve yayımı indirip kulübeme gitmeye karar verdim. Biraz daha rüya tabirleri kitabımı okuyup babamı hatırlayacaktım. Kimseye belli etmesem bile onu çok seviyordum.

Rp Bitmiştir