Poseidon'un Çağrısı..

Bu gün normal bir yemeğin ardından kulübeme dönecektim ki kulağımda bir uğultu başladı sormayın. Beynim uğultudan patlayacak gibiydi. Hiç bir şey düşünemiyordum. Ne yapsam olmuyordu. Ne ağrıyordu ne acıyordu ama uğulduyordu. Ama beni neyin rahatlatacağını biliyordum. O zaman içime doğmuştu ne bileyim. Hemen plaja doğru koşmaya başladım. Dalga sesleri ve o güzel deniz havası beni rahatlatacaktı. Öyle umuyordum en azından. Tabii eğer benim gibi biriyseniz ve gece karanlığında melez kampındaysanız kaybolmanız uzun sürmez. Bu nedenle kayboldum. Uzun bir koşunun ardından denizin o tenimi gıdıklayan meltemini hissettim. Ardından da kokusunu. Bir kaç dikenli çalılık ve küçük tehlikeli hayvandan sonra plajdaydım. Yüzüm yara bere içinde kalmıştı ve pislenmiştim. Üstelik turuncu renkli kamp t-shirtimde yırtılmıştı. Anlayacağınız savaştan çıkmış gibiydim. Ne karizma duruyordum o sırada anlatamam yani. Plajın o temiz kumları arasında koşarken denizi tam karşıdan görecek bir yere geçtim. Oturduğumda dalgaların sesini dinlemeye çalıştım ama olmuyordu. Üstelik uğultu daha da artmıştı. Ardından yere nazik basışlarından bir kız olduğunu anladığım biri geldi. Kafamı çevirip baktım. Bu Maya'ydı. Onu görünce yüzüme güzel bir gülümseme koydum. O da bana gülümsedi ama hemen yüzünü ekşitti. Ve sordu.

Sana bir şey mi oldu Yon ?

Kulaklarım uğulduyor diyemeceğim için başım ağrıyor dedim. Aslında savaştan çıktım demek daha doğru olurdu. Yani ne bileyim ormanda iki tane akrep vardı tek başıma dövüştüm tarzında daha melezce şeyler. Onunda kulakları uğul... yani başı ağrıyormuş. Biz dertleşirken ayaklarımızın ucunu ıslatan denizin kuvveti artıp birden bütün vücudumuzu ıslattı. Ben tam saldırı pozisyonuna geçecektim ki onu gördüm.

Nasılsınız melezler. dedi gür sesiyle Poseidon.

Bu gün çok huzursuzdum. Sürekli kulaklarım uğulduyor, bu da beni deli ediyordu. Kulübede Mitchie'nin tepesinin tasını attırıp kendimi kovdurduktan sonra dışarı, kamp meydanına çıktım. Huysuz bir şekilde dolaşıp duruyordum. Birden Yon'u gördüm. O da benim gibi kulaklarını tutmuş bir şekilde etraftaydı. Acaba ona da benimki gibi bir şey mi oldu dedim içimden. Yon birden doğuya doğru koşmaya başladı. Acaba nereye gidiyordu? Tam onu takip etmeye kalkışacaktım ki önüme biri geçti. ''Hey, Maya! Beni şeye götürür mü...'' Kendini gezdirmemi isteyen Zell'in etrafından dolaştım ve Yon'un gittiği yöne doğru koştum. Bir yandan koşup, bir yandan nereye gittiğini anlamaya çalışıyordum. Hızla Kano Gölüne yöneldim. Orada kimse yoktu. Koşa koşa ormana girdim. Oradaki drydlara sordum ama bir cevap alamadım. Tam gidecekken benim gözde dryadım Lalita beni durdurdu. ''Üstü başı dağınık, yeşil gözlü, biraz da şapşal bir çocuk mu?'' Düşündüm. Özellikle son kısmı Yon'a harika uyuyordu. ''Evet o.'' Lalita başını salladı. ''Plaja doğru gitti.'' dedi. Ben de olağanca gücümle plaja doğru koşmaya başlamadan önce Lalita'ya teşekkür ettim. Plaja geldiğimde Yon'u gördüm ve onun yanına gittim. Üstü başı yırtılmıştı. Belki de az önce bir savaş yaşamıştı. Meraklandım. ''Sana ne oldu Yon?'' diye sordum. Yon bana döndü. Sadece başının ağrıdığını söyledi. Tek kaşımı kaldırdım. Sadece öyle gözükmüyordu. O da bana sorunca biraz düşündüm. ''Benim de kulaklarım uğul-'' Çok saçma bir şey söylemek üzereydim. O yüzden ''Yani başım ayrıyor.'' dedim son anda. Birden deniz yükseldi ve ayakalarımız seviyesinden dizlerimize gelmeye başladı. ''Hey!'' diye bağırdım ama tamamen su altında kalmıştık bile. Sonra su çekildi. Yon dikkatli bir melez gibi etrafı inceledi ve benim önümde durdu. Tam bir şey diyecekken onu gördüm. Elinde Üçlü Çatal'ı, heybetli bir şekilde bize bakıyordu. Bu Tanrı Poseidon'u ilk görüşümdü ve öylece kalakalmıştım. ''Nasılsınız melezler?'' dedi. Sanki her konuşmasında bir emir varmış gibiydi. Yon'un arkasına sindim. Şimdi onun bizi idare etmesinin tam sırasıydı.

Poseidon benim sözüm üzerine iç çekti. Üçlü çatalını suya dikti ve kendine anında sudan bir taht oluşturdu. ''Biliyorsunuz, Titan savaşından sonra şatomu yenilemeye başladık. O kargaşada kimin neyi kaçıracağı belli değil. Zaten sorunda bu değil. Ben Amphitrite'in kaçırıldığından şüpheleniyorum.'' dedi bize. Yon'la birbirimize baktık. Amphitrite pek maceralara karışmış biri değildi. Hiç düşmanı olduğunu da sanmıyordum. Onu kim kaçırmış olabilirdi ki?
''Aklınızdan neler geçtiğini biliyorum melezler. Sizi görevlendirdim çünkü ikiniz de çok başarılı ve cesur savaşçılar olduğunuzu bir çok görevde gösterdiniz.'' Cesur, başarılı? Bu adam benim ondan ne kadar nefret ettiğimi bilmiyor muydu? Nasıl böyle iyi şeyler söyleyebilirdi ki? ''Biliyorum Marie. Zaten kendi çocuklarım bile beni o kadar çok sevmiyor. Bir tanrıysanız sevilmemeyi öğrenmelisiniz.'' dedi bana. Düşüncelerimi okuması hiç de hoşuma gitmemişti. Yon sonunda kendini topladı. ''Nerede olduğu hakkında hiç bir fikriniz yok mu? Nereden başlayacağımızı nereden bileceğiz?'' diye sordu Poseidon'a.