En son babam ile karşılaşmıştım. Empire States binasının 600. katındaki Olimpos'a attığım ilk adımda babam ile karşılaşmıştım. Bunca yıl benim karşıma çıkmadığı için ona bağırmak, çağırmak istiyordum. Belki de böyle sağlam bir yumruk atmak. Ama onu gördüğüm anda içimdeki bütün istek birden sönmüştü. Hani kan çeker derler ya. Aynı onun gibiydi bu durum da. Onunla konuşmak muhabbet etmek istiyordum. Bunca yıl boyunca ne yaptığımı anlatmak benimle gurur duymasını istiyordum. Bunca yıl sonra bir babamın olduğunu öğrenmiştim. Başka ne isteyebilirdim ki. Ne diyeceğimi şaşırmıştım. Babam beni tamirhanesine çağırmıştı ama ben önünde salakça cümleler kuruyordum. ''Baba...ben...senin öldüğünü sanıyordum...ama...ama buradası işte hemde tanrısın. Seninle konuşacak o kadar çok şeyim var ki.'' ''Benimde konuşacak birkaç şeyim var o yüzden tamirhane ye çağırdım ya. Hadi beni takip et.'' O anda ona söyleyecek o kadar çok şeyim vardı ki. Susmak istemiyordum. Ama babam beni tamirhanesine davet etmişti. Daha büyük bir onur olabilirmiydi. Bu yüzden hızlı adımlarla onu takip etmeye başladım.
Kısa ve sessiz bir yürüyüşün ardından sonunda babamın tamirhanesine varmıştık. İçerisi o kadar muhteşemdi ki kendimi herşeyi incelemekten alıkoyamıyordum. O kadar muhteşem şeyler vardı ki. Ama o anda dikkatimi vereceğim şey o icatlar değil babam olmalıydı. Onunla konuşmak için can atıyordum. Hemen babamın karşısına geçtim ve babamın talimatı üzerine başımdan geçenleri anlatmaya başladım. Arada gözüm takıldı. Bütün çocuklarını izlediği belliydi. Çünkü bir ekranda kendimi ve diğer kardeşlerimi görebiliyordum. Ama sanırım bu yaşadıklarımı benim ağızımdan duymak istemişti. Herşeyi anlattıktan sonra son bir soru ile konuşmamı bitirdim. ''Baba melezlerin 13 yaş civarlarında sahiplenildiğini duydum ve burada gördüğüm şu ekrana bakılırsa hepimizi izliyordun. Peki neden beni daha önce sahiplenmedin. Neden 6 yıl bekledin beni sahiplenmek için. Neden? Ayrıca neden annemi birdaha görmedin? Neden? Neden bizi yanlız bıraktın baba?'' Bu soru onu kırmış olmalıydı. Ama bunlar en merak ettiğim şeylerdi. Bu soruların onu üzdüğü belliydi. Üzgün bir tavırla konuşmaya başladı. ''Oğlum öncelikle seni sahiplenmememin tek sebebi biraz daha normal hayat yaşamanı istememdi. Biraz daha canavarsız bir dünyada bulun istedim. Ama sanırım seni görmem gerekirdi. Annene gelecek olursak. Kurallar katıydı Aima. Zeus'un kuralları seni görmemi yasaklıyordu. Bu yüzden anneni de göremezdim. Sen büyüdüğünde de canavarların sana saldırmasını istemediğim için yanınıza gelmedim. Anneni ve seni tehlikeye atmak istemedim. Şimdi bütün soru işaretlerini hallettiğimi umuyorum. Sıra geldi benim seninle konuşmak istediğim şeylere. İlk olarak sen farklısın Aima. Diğer kardeşlerin kaslarına yönelik dövüşür ve kaslarına yönelik silahlar kullanırken sen hıza yönelik silahlar kullanıyorsun. Bu da demektir ki bu yönünü benden değil annenden almışsın. Ne demeliyim? Şans işte. Bu yüzden seni düşünerek sana özel bir silah hazırladım. Bunların değerini bil.'' Bana bir ok torbası attı ve devam etti. ''Bunlar özel silahlar Aima. Ayrıca senin özelliğinde diğer çocuklarımdan farklı. Çoğu çocuğumun en üst seviye olarak gördüğü özellik Alev Kullanımı dır. Ama sende bu yetenek yok. Bunun yerine farklı bir güç var. Alevi cisimlendirebilme. Sen alevi kontrol edip rakibine alevler atamasanda. Alevin sıkışması ile oluşan silahlar yaratabilirsin. Sana verdiğim silah ta onunla alakalı. Bu yeteneğini geliştirmelisin. Böylece çok iyi yerlere gelebilirsin. '' Babamın ağızından çıkan her kelime benim daha da heyecanlanmamı sağlıyordu. Ama hala benimle gurur mu duyduğunu yoksa beni bir şanssızlık olarakmı gördüğünü bir türlü anlayamadım. Ama sözleri kalbime işlemişti resmen. Bir süre babamında yardımı ile özel gücüm üzerinde çalıştıktan sonra en azından nasıl kullanacağımı öğrenmiştim. Hala usta olmasamda en azından kullanabiliyordum. Ama burada çok oyalanmıştım. Babama veda ettim. O ise ''Verdiğim silahlara iyi bak. Görevlerinde çok işine yarayacaklar.'' dedi ve beni uğurladı. Vakit kaybetmeden asansöre koşmaya başladım. Hızlıca aşağıya indim ve en yakındaki binaya doğru koşmaya başladım. Binanın yanına geldiğim gibi hemen içeriye girdim ve merdivenleri tırmanarak çatıya çıktım. Çıktığım gibi pegasusum göklerden alçalmaya başladı. Hemen sırtına atladım ve kulağına fısıldadım. ''Güzel bir macera yaşadık. Ama artık eve dönme zamanı. Çok teşekkür ederim dostum.'' Ardından cebimden bir küp şeker çıkardım ve pegasusuma verdim. Bunu haketmişti. Küp şeker onu mutlu etmişti. Hızlıca havalandı ve kampa doğru ilerlemeye başladı.
Konu: Babamdan birkaç hediye 
Ptsi Ocak 10, 2011 7:26 am