Yolum ilk defa buraya düşmüştü. Apollon'un Çocukları ve Artemis'in Avcıları burda herkesten çok vakit geçirsede ben az geçirirdim. Hephaistos Çocukları sadece Kılıç Eğitiminde ve Maceralarda zaman geçirenlerdendi. Buraya ayda yılda 1 gelebilirdim. O da bu güne kısmetmiş. Etrafa heyecanla baktım. Ok atmakta usta olan herkes buradaydı sanırım. Hedef tahtasına onlar atarken ben eğilerek yürüyordum ve böylelikle takıntılı bir insanmış gibi oluyordum. Bir yere çöküp onları özenle izlemeye başladım. Arbaleti olanlar da vardı, yayı da olanlar da vardı. Arbaleti olanlarr yerleştirmekte güçlük çekselerde çok uzağa atıyorlardı. Bunun yanı sıra yaylılar ise kolay ok yerleştiriyor, zor uzağa atıyordu. Birbirinin tersi idi bu 2 güç ve daima böyle olacaktı. Bu ortaçağ kampa yeni teknoloji silahlar ve tanklar gelene kadar böyle kalacaktı burası. Nasıl mızrak yavaş vuruluyorsa, kılıç da hızlı vuruluyorsa ve mızrağa göre daha güçsüzse ve diğer melezler birbirinin zıttı ise bu tabiat bitene kadar devam edecekti. Kendimi düşüncelerimden hızla alıkoydum ve okçuları merakla izledim. Tam isabet yapanların uzmanlıkları belli oluyordu. Diğer Tam İsabet yapanlar ise acemi şanslarını belli etmeden duramıyor ve sevinç gösterileri sergiliyordu. Beraket yemini eden avcılar durmadan birşeyler söylüyor ve öyle ok atıyorlardı. Bu biraz saçma gelmişti bana. Buradan gitmek belki şu an yapacağım en iyi şeydi. Hızla oklarının arasından geçiyordum ama, o kadar çok melez vardı ki; ben geçsem de sanki sonsuza kadar sürecek bir sıra gibi idi. Eğilerek depar atsamda bir işe yaramıyordu. Sonunda sıranın sonu gözükmüştü. Kendime şu soruyu sormaktan alıkoymadım "Neden arkalarından gitmedim ki?"
Konu: Burada Vakit Kaybedemem 
C.tesi Ocak 08, 2011 1:21 am