Burada Sıkılmak Mı ?

Sabah kalkmıştım ama sanırım ters tarafımdan kalkmıştım. Canım sıkılıyordu ve birileriyle kavga etmek istiyordum. Bu istediğimi gerçekleştirmemek için erkenden kulübemden ayrıldım ve dışarı biraz dolandım. Biliyorum kamp güzel, eğlenceli, bol maceralı ama içim sıkılıyordu ve bu koskaca kamp benim için sadece bir dört duvardı. Biraz kamptan ve buradaki havadan kaçmak için ormana doğru gitmeye başladım.

Ormanda kocaman ve farklı türde çok fazla ağaç vardı. Eğer bir Demeter çocuğu olsaydım burayı kendime ev edinir her boş zamanımda buraya kaçar ve buradaki ağaçları teker teker incelerdim. Burayı seviyordum çünkü sessizdi, tabi kuşların seslerini saymazsak. Burayı seviyordum çünkü yalnız kalıp, kendini düşüncelere boğacağın ya da kendini düşüncelerden uzaklaştırabileceğin tek yer buraydı. Yavaş ve sakin adımlarla bol oksijenli havayı içime çekerek yürüyordum. Sonra ilk kez gördüğüm garip bir tümsek fark ettim ve yanına yaklaştım.

Burayı ilk kez gördüğüm için temkinli davranmaya çalışıyordum. Biraz dokuntuktan sonra giriş yeri fark ettim ve gözümü dayayıp baktım. İçeri karanlıktı ve pek fazla bir şey gözükmüyordu. Tek bir şeyin dışında... Burası yuva olmalıydı hem de Myrmeke karıncalarının yuvasıydı. İçerideki büyük ve bembeyaz yumurtalardan bunu anladım. Buradan hemen uzaklaşmam gerekti ama burada kalmayıda bir o kadar istiyordum. Kafamı çevirip etrafa baktım ve devasa karıncalardan bir iz yoktu. Elimi yuvadan içeri soktum ve yumurtalara dokundum. Bu his tarif edilemezdi, sizden büyük ve sizden farklı bir türden hayvanın yuvasındaydın ve yavrusuna dokunuyordun. Sen bu durumdan hoşnut olabilirisin ama ya annesi...


Yakınımda bir nefes hissettim arkamı döndüğümdeyse kenara çekilmeseydim şu an bir ölü olabilirdim. Bir karıncaya bir nasıl kaçacağıma bakıyordum ama şu an onunla konuşmaktan başka bir çarem yoktu. Karınca kızgınlıkla bağırıyordu, hem de çok acı bir ses tonuyla. Ne yapacağımı düşünemiyordum. Sonra aklıma ilk glen şeyi yaptım ve sakin bir şekilde konuşmaya başladım. '' Bak karınca hanımefendi-Off sanki anlaaycaktı-Ben sizin yavrularınızı sevdim, onlar çok ilgi çekici ve sevimliler, ben çocukları, bebekleri çok severim ve severkende hayvan, insan ayrımı yapmam'' dedim sanırım anlamamıştı zaten anlamayacaktı ama bu onu daha fazla sinirlendirdi ve kendi kendine etrafa vurmaya başladı.

Aklıma hiçbir şey gelmiyordu ama son anda yapmam gereken şey geldi. Kılıcımı çıkardım ama tabi ki ona zarar vermeyecektim sadece korkması ve kendimi koruma amaçlıydı. Karınca üsütme geldikçe kılıcı sallıyordum ve korkup geri çekiliyordu. Bunu bir kaç tekrarladım ve sanıyorum ki karınca sıkılmaya başladı, bu seferde kendi yuvasına vurmaya başladı. Bende fırsattan yararlanarak dalgın olduğu bir zamanda hızlıca koşmaya başladım ve koşarken ayağım bir şeye takıldı. Ayağa kalkmak istersen karıncayı üsütümde buldum ve kocaman ağzını açıp kahka atacakmış gibi duruyordu tam o sırada garip ses geldi, karınca arkasını döndü koşarak yuvasına gitti. Bende kalkmış ve kaçmaay hazırlanmıştım ki gördüğüm amnzara karşısında yerimde donakaldım.

Karıncanın herkesten her şeyden sakladığı, koruduğu yavruları dünyaya gelmişti ve karınca gerçek bir anne edasıyla yavrularını seviyordu. Sanki biraz önce bağıran ve korkutucu duran karınca o değilmiş gibi yavrularına sonsuz bir sevgiyle bakıyordu. Daha sonra kolumdaki saatime baktım ve gitmem gerektiğine karar verdim. Sessiz bir şekilde oradan ayrıldım ve bu orman gezisinin bana kattığı tek şey anne özlemi olmuştu.