Görevimiz Tehlike (S.K. 70 #2)

Hades'in yüzünden Medusa'nın İnine gelmek zorunda kalmıştık. Burayı çok zor bulmuştuk ve burası hiç iyi bir yere benzemiyordu. Umarım içeride Medusa yoktur. Eğer onunla karşılaşırsak başımıza daha büyük belalar gelecekti. Bir de Medusa'ya bakamamak çok sinir bozucuydu. Medusa’nın inine girmiştik. Burası buz gibi ve ürkütücü bir yerdi. Etrafa çok dikkatli bir şekilde bakıyorduk çünkü her an medusa karşımıza çıkıp bizi heykele çevirebilirdi. Tabii böyle bakmak çok zor oluyordu. Elena, “Nerde bu Medusa?” diye sordu. Bunu cevabını hiç kimse bilmiyordu. Medusa ortalıkta görünmüyordu ama her an karşımıza çıkabilirdi. Robert, “Asıl soru o değil, Bu güç nerede?” diye sordu. Doğru ya! Biz Medusa’yı aramıyorduk. Biz Hades’in bahsettiği gücü arıyorduk. Konsantre oldum ve bu gücü hissetmeye çalıştım. Hades fark edersiniz demişti. Ben güç falan hissetmiyordum. “Arkadaşlar, özel bir güç hisseden var mı?” diye sordum. Kimseden ses çıkmıyordu. Anlaşılan kimse bu gücü hissetmiyordu. Medusa’nın inin daha içerilerine doğru ilerlemeye başladık. Çok dikkatliydik ve bir yandan da gücü arıyorduk. Acaba bu Hades bizimle dalga mı geçti? Ya da bizim heykel mi olmamızı istedi? Bu iki sorunun cevabı da olumlu olabilirdi. Eğer öyleyse şimdi biz bitmiştik. Düşüncelerimi Lucy dile getirdi, “Hades bizi kandırmış olabilir mi?”. Robert güldü ve “Her şey olabilir.” dedi. Bu cevabı duymak istemiyordum ama sağ olsun Robert hemen söylemişti. Of of! Biz şimdi ne yapacağız? Etrafa da adam akıllı bakamıyoruz zaten…

Nedense yanımda bulunan beş kişi de hiç ama hiç eğlenmiyordu. Tanrı Hades, kesinlikle en kan dondurucu ilahi güç olduğunu kanıtlamak istercesine bize bu lanet olasıca görevi ne diye böyle bir zamanda vermişti bilmiyordum ama, şu güçlü şeyi bir an önce bulup buradan gitmek için can atıyordum. İşin kötüsü ben Medusa'yla bir melezin ömrü boyunca karşılaşabileceği kadar çok kez karşılaşmıştım ve onunla savaşmak konusunda deneyim sahibiydim, Robyn de bu gorgonla hoş bir geçmişe sahipti ve Tiff de kendisine daha önce rastlamıştı ama Elena, Troy ve Calvin, hayatlarının en büyük -ve büyük ihtimalle son- şokunu yaşamaya aday durumdaydılar. O nedenle fedakar bir arkadaş gibi davranarak çaylak üçlüyü grubun ortasına aldım ve çantamda bulduğum hırka benzeri giyecekleri gözlerini bağlayabilmeleri için onlara uzattım. Tiffany'nin attığı 'hani bana?!' bakışı normal şartlarda katıla katıla gülmeye başlamamı sağlayabilirdi ama şu anda hiç havamda değildim. Muhteşem bir mimari yapıttaymışızcasına etrafı incelemekte olan Robyn'e, "Tabii senin için hava hoş. Emrinde bir ölüler ordusu var ve yeraltında duyuların iki kat daha iyi çalışıyor." dedim. Robyn hiç istifini bozmadan, "Aynen öyle. Onun için ben etrafta özel bir güç ararken siz de ölmemeye çalışın." cevabını verdi ve savunma kalkanını bozarak gruptan uzaklaştı, mağaranın içlerine doğru ilerlemeye başladı. Aslında bizden uzaklaşmak istemesinin nedeni artistliği değildi, onu çok iyi tanıyordum ve yeraltında kendini iyi hissetmediğini biliyordum. O nedenle arkasından gidip ensesine bir tane çakmak yerine bu ukalalığına göz yumdum. Tiff, hepimiz bir dakikaya yakın bir süre boş boş dikildikten sonra "Sanırım biz de mağaranın derinliklerine doğru ilerlemeye başlasak iyi olacak." dedi. Hepimiz onu onayladık ve zifiri karanlığın içine adımlar atmaya koyulduk. Elinde etrafı aydınlatabilecek bir yüzüğü olmasına rağmen Tiff, karanlıkta kalmamızı tercih ediyordu. Böylece Medusa aniden karşımıza çıkarsa taşlaşmaya başlamadan önce gözlerimizi kapatma imkanı bulma olasılığımız daha yüksek olacaktı. Bu Apollon kızı zaman zaman beni sinir ediyordu ama kesinlikle çok zekiydi.

Lanet olsun ki ne yaparsam yapayım yeraltına indiğimde ellerimin titremeye başlamasına engel olamıyordum. Empire Esintisi'ne isim vermeden bir mektup göndermiş ve Marrie Teyze'den sorunun babamla aramızdaki ilişkiden kaynaklandığını öğrenmiştim. Ne yazık ki bu hiçbir şeyi değiştirmezdi çünkü babamla ilişkimin düzelmesi, Zeus'un kuğ balesi yapmasından çok daha imkansız bir durumdu. Hades ile ilişkimiz böyle gelmişti, böyle gidecekti. Adam daha ben doğmadan önce Tartarus'a atılmam konusunda fazlasıyla ısrar etmiş, annem ve Tanrıça Hera'nın yardımları sonucunda beni öldürememişti. Normalde her ebeveynin melez çocuklarını 13 yaşına bastıklarında sahiplenmesi gerekirken o beni, 16 yaşıma kadar bekletmişti. Mevzu Küçük Cadı olduğunda Hades için akan sular dururdu ama Robert, onun için sadece gereksiz bir detay, küçük bir hataydı. Eh, Marrie Teyze doğal olarak aramızdaki problemin boyutunu tam olarak bilemiyordu. Aslına bakılırsa ona karşı duyduğum nefretten babamın bile haberdar olduğundan şüpheliydim... Aklımdaki düşünceleri uzaklaştırmak çabasıyla kılıcım Gölge'yi kınından çektim ve önümdeki boşluğa doğrulttum. Hades'ten ve yeraltından nefret ediyor olabilirdim ama tüm ölülerin gözünde yeraltının prensi, buranın ikinci efendisiydim. Eh, Asphodel Tarlaları'ndaki en karizmatik çocuk her zaman ben olurdum ve bundan hiç şikayetçi değildim. Ölülerle yaşayanlara göre çok daha iyi bir şekilde iletişim kurabiliyordum. Onlar beni asla kızdırmaz, yanlış anlamazdı. Her zaman istediğimi yerine getirirlerdi. Gözlerimi kapayarak fısıltıyla "Fred." dedim. Fred, iki yüz yıl kadar önce Asphodel'e gelmiş bir garsondu ve buradaki ölüler arasında oldukça popülerdi. İlişkilerini henüz tam olarak anlayamıyordum ama tarlanın belli birkaç klanı olduğunu ve hepsinin bazı liderlere sahip olduğunu öğrenmiştim. Fred henüz buralarda çaylak (!) sayılırdı ama kariyerinde oldukça hızlı yükselmeyi başarmıştı. "Buyrun efendim." diyerek boşluğun içinde aniden yanımda belirdi. Artık bu tarz olaylara fazlasıyla bağışık olduğumdan, azıcık bile irkilmedim. "Medusa'nın beni taşa çevirmesini istemediğim için gözlerimi kapalı tutacağım. Sen de geçen sefer yaptığın gibi yine benim gözlerim görevini göreceksin." dedim. Sesli bir cevap vermedi ama itaatkarca başını salladığını hissettim. Lucy haklıydı, yeraltında duyularım normalinin iki misli daha iyi çalışıyorlardı.

Bu korkunç yere gelmiştik ve etrafa bakmamaya çalışıyorduk. Bu gerçekten çok zordu. İnsan nasıl etrafına bakmadan durabilir ki? Her şeye rağmen heykel olmak istemediğim için gözlerimi sıkıca yumdum. Kısa bir süre sonra Robyn bizden ayrılmıştı. Çünkü o burayı en iyi bilendi ve bulması gereken bir güç vardı. Bizde mağranın içerilerine doğru ilerlemeye başladık. Burası gerçekten çok ürkütücüydü. Daha önce medusayla hiç karşılaşmamıştım ve karşılaşmakta istemiyordum. Açıkçası biraz korkuyordum. Çünkü heykel olmak istemiyordum. Lucy, medusaya bakmamamız için bize hırka vermişti. Bu hırkaları gözümüze bağladık. Hiçbir şey göremiyordum. Tiff benim koluma girdi. Beni o yönlendiriyordu. O, gözüne bir şey bağlamamıştı ve ara sıra etrafa bakınıyordu. Böyle bu gücü nasıl bulacağımızı anlamamıştım. Hepimiz dört bir yandan bu gücü arıyorduk ama ben hiçbir şey hissetmiyordum. Burada yok gibi görünüyordu. Gerçi şimdiye kadar medusa da karşımıza çıkması lazımdı ama hala çıkmadı. Bu iyiye işaret mi yoksa kötüye işaret mi bilemiyordum ama ben yine de halime şükrediyordum. Tiff dengesini kaybeder gibi oldu. Az kalsın yere yapışıyorduk. Son anda Tiff kendisini toparlamıştı. "İyi misin?" dedi. “İyiyim.” dedim. Calvin, "Dikkatli olun." dedi. Tiff, "Tamam." dedi ve tekrar yürümeye başladık. Çok yavaş hareket ediyorduk. Çünkü bir kez daha düşme tehlikesi geçirmek istemiyorduk. Ne kadar böyle yürüyeceğimizi hiç bilmiyordum. Nerede bu güç?

Gözüm bağlı yürüyordum. Kimseden çıt çıkmıyordu. Herkes etrafına odaklanmıştı. Güçlü bir şey arıyorduk. Kendimi tamamen duyularıma verdim. Kulaklarım bir şeyler duymak istiyordu ama istediği şey kesinlikle medusanın sesi değildi. Kahkaha sesi duymuştuk. Daha doğrusu tıslamayla karışık bir kahkaha sesi duymuştuk. Bu kesinlikle medusanın sesiydi. Lucy “Gözlerinizi sakın açmayın.” diye bağırdı. Zaten hırkayı gözüme o kadar sıkı bağlamıştım ki istesem de açamazdım. Medusanın sesi gittikçe yaklaşıyordu. Arkadaşlarıma “Ne yapmayı düşünüyorsunuz?” diye sordum. Hiç kimse cevap vermedi. Anlaşılan kimse bu sorunun cevabını bilmiyordu. Bekleyip görecektik. Medusa “Hmm, bana gelen birkaç melez.” dedi. Sesi sevinçli geliyordu. Galiba bizi heykel koleksiyonuna katabileceğini zannediyordu. Tiffany, "Buradan bir şey almamız gerekiyor." dedi. Sesi tehditkar çıkmıştı. Eminim bunu yapmak için bayağı uğraşmıştı. Medusa güldü ve "Tamam, alın." dedi. Sesinden bizle dalga geçtiği çok belliydi. Gerilim çok yükselmişti. Bunu hissedebiliyordum. Zaten tek hissetmediğim şey Hades'in istediği güçtü. Troy, "Alacağız zaten." dedi. Kendinden emin gibi görünüyordu. İşte buna çok şaşırmıştım. Gaza gelerekten "Ya bize verirsin ya da zorla alırız." dedim. Medusa kahkahalar atmaya başladı.

Tiff ile kısık gözlerle birbirimize bakıp sırıttık. Yeraltı Troy ile Calvin'e yaramıştı, ikisi de çok pis gaza gelmişti. Tabii karşılarındaki tehlike hakkında pek fazla bilgileri olmadığı için bu fevri cesaretleri Medusa'nın da kahkahasıyla ifade ettiği gibi sadece komikti. Yine de beni rahatlatmaya yetmişti. Gözlerimi sıkıca yumduktan sonra yılan tıslamalarının geldiği tarafa döndüm ve "Medusa, bu senin beni kaçıncı son görüşün? Üçten sonra saymayı bıraktım da." dedim. Ölümlü gorgon sinirle tısladı ve, "Mağazamdaki bir heykel olacağın için bundan sonra seni sık sık göreceğim Athena kızı." yanıtını verdi. "Senin şu pratik cevap yeteneğin bana gerçekten de Athena'yı hatırlatıyor, hani seni bir gorgona çeviren annemi." dedim ve sonra sol bileğimdeki bilekliğin kalkanım Aegis şeklini almasını sağladım. Onu Medusa'ya doğrultarak, kendi korkunç motifiyle göz göze gelmesini istedim. Bir gorgon kesinlikle tam bir baş belası olabilirdi ve sinirli bir gongon, kimsenin uğraşmak istemeyeceği cinsten bir mitolojik canlıydı ama ben her türlü savaşta karşımdakini sinirlendirmeyi severdim. Şu anda kendimle birlikte birçok arkadaşımı da tehlikeye atıyor olduğumun farkındaydım ama bunu pek önemsemedim çünkü hepsi güçlü melezlerdi ve kendilerini korumayı başarabilirlerdi. "Hani bir gün intikamımı alacağım annen. Sanırım seni heykele çevirmekle işe başlayabiliriz." cümlesi eşliğinde mağarada sürtünme sesleri yankılanmaya başladı ve Medusa yanıbaşımda bitti. Suratını suratıma aşırı derecede yaklaştırdı, kafasındaki yılanların tıslamasını adeta zihnimin içinde duyuyordum. "Hadi aç gözlerini, o kadar da kötü olmayacak." dedi cezbedici bir ses tonuyla. Göz kapaklarımı o kadar fazla sıkıyordum ki titremeye başlamışlardı. "Ah, yapma ama. Koleksiyonuma yeni bir kafanı daha eklemek istiyorum." dedim güçlükle. Medusa'yı ne kadar oyalarsak, eşyayı bulması için Robyn'e o kadar vakit kazandırmış olurduk. Tabii bunun için önce heykel olmaktan sakınmamız gerekiyordu. Ah, en çok ihtiyacım olduğu zamanda Matrix tipi güneş gözlüklerimi neden yanıma almamıştım sanki?!

Fred ile iş birliğimiz gerçekten de iyi gidiyordu. O önden gidiyordu, ben de gözlerim kapalı bir şekilde, tamamen hislerime güvenerek onu takip ediyordum. Bu benim için hiç de zor olmuyordu. Duyularım mağaradaki hava akımını bile sezebilecek kadar zindeydi. Yeraltı ellerimin titremesine ve boncuk boncuk terlememe neden olmasa aslında fena bir yer değildi. Ah, tabii bir de kalbimdeki sıkışma vardı. "Dur Fred. Mola verelim biraz." dedim itaatkar ölü arkadaşıma. Sözümü ikiletmeden durup yanıma geldi. Ben de yere çöküp oturdum. Nedense birkaç adım daha atamayacağımı düşünüyordum çünkü buradaki bir şey beni kendine çekiyordu. Yörüngesine almıştı ve onu bırakıp gitmek gibi bir şansım yoktu... Beceriksizce "Güç..." demeyi başardım. Fred "Üzgünüm, sizi anlayamadım efendim." dediğinde ona, aldırmamasını anlatan bir işaret yaptım. Demek babamın bizi bulmamız için gönderdiği güç, buralarda bir yerlerdeydi. Telaşla etrafıma bakındığımda tam karşımda minik bir yarık olduğunu gördüm. Yarık, bir insanın içerisinden zar zor geçmesine müsaade edebilecek büyüklükteydi. Ben orası için biraz büyük kaçıyordum. Fred'e dönerek, "Şu duvarın içinden geçip orada bulunan herhangi bir eşyayı alıp bana getirebilir misin?" diye sordum. Ölü arkadaşımın suratına mahçup bir ifade yerleşti ve bana "Biz ölüler kendimizin olmayan şeylere el süremeyiz. Tanrı Hades bize öyle öğretti." dedi. Sinirle gözlerimi devirdim. Babam gerçekten de iyi bir yöneticiydi ama onun bu özelliği şu anda sadece sinirlerimi bozmaya yaramıştı. Aslında biraz zorlasam Fred'i içeri girip o eşyayı almaya ikna edebilirdim ama bir ölünün değerleriyle oynamak istemiyordum. "O zaman başka çaremiz yok, bizimkilerin buraya gelmesini bekleyeceğiz." dedim. Ardından, gözlerimi sımsıkı yumarak içerideki gücü daha net bir şekilde algılamaya koyuldum. Neyle karşı karşıya olduğumuzu bilmiyordum ama babamın verdiği bir görevin ucundan kesinlikle masum bir şey çıkmazdı, yaşadığım çeşitli maceralar bunu bana öğretmişti. Mağarada Medusa'nın o kan donduran kahkahası yankılandı. Anlaşılan arkadaşlarım zor durumdaydılar. Karar vermiştim, on dakika kadar burada bekleyecek, gelen giden olmazsa da tekrar mağaranın girişine yönelip bizimkileri arayacaktım.

Lucy her zamanki gibi Medusayı sinirlendiriyordu. Lucy ne yapmak istediğini biliyordur diye düşünerek hiçbir şey demedim. Kimse hiçbir şey demiyordu. Lucy’le medusanın konuşmaları bittiğinde Medusa Lucy’nin yanına yaklaştı. Bunu Konuşmalarından anlamıştım. Medusa, Lucy’i ona bakması için zorluyordu. Bir şeyler yapmalıydım. Yoksa bu son hiç iyi bitmeyecekti. Derin bir nefes aldım ve kolyeme bastım. Kolyem hemen yay-ok takımına dönüştü. Tıslama seslerin geldiği yöne döndüm ve yayımı doğrulttum. Görmediğim için medusayı vurabileceğimden emin değildim ama denemeliydim. İçimden “Baba bana yardım et. Ne olursun. Sana çok ihtiyacım var.” dedim. Babam beni hiçbir zaman yarı yolda bırakmamıştı. Yeraltında olmamıza rağmen eminim ki şimdi de beni yüzüstü bırakmayacaktı. Derin bir nefes daha aldım ve Oku yayma gerdirerek fırlattım. Bir saniye bile geçmeden Medusa bağırdı. Anlaşılan isabet ettirebildim. “Baba çok teşekkür ederim.” dedim. Bir sorun vardı. Anladığım kadarıyla medusa bana doğru döndü ve bana geliyordu. Bir şeyler yapmalıydım. Aklımda binlerce saçma fikir düşünürken tak diye bir ses duydum. Lucy “Kalkanın çarpması kötü etki yapabilir.” dedi. Güldüm. Lucy medusaya kalkanıyla vurmuştu ama bu pek fayda etmedi. Medusa hemen kendisini toparladı.

Tiff'le Lucy medusayla oynuyorlardı. Bu medusayı daha da sinirlendiriyordu. Artık sabrı tükenmiş gibi sesler çıkarıyordu. Bunu Tiff'le Lucy de fark etmiş olmalı ki sessizlik oluştu. Herkes yapacak bir şeyler düşünüyordu. Bu, Robyn nerede kaldı? Alt tarafı bir güç bulacak. Bu kadar zor mu? Ben bunları düşünürken biri saçlarımdan tutup beni yere yapıştırdı. Bu kişi medusaydı. "Ah!" diye bağırdım. İyi ki hırkayı çok sıkı bağlamıştım yoksa şimdiye heykel olmuştum. Medusa kahkaha atmaya başladı. Tam bu sırada Troy "Sen bittin." diye bağırdı ve kılıcıyla saldırıya geçti ama boş yere vurdu. Gözleri görmüyorken doğru isabet etmek çok zordu. Bir sıcaklık hissttim. Sonra Calvin "Ateşimin tadına bakmak ister misin?" dedi. Sıcaklık daha da yaklaştı. Sonra Medusa'nın çığlını duydum. Yerde olmanın avantajı. Medusa daha da çığlık atmaya başladı. Lucy kahkaha atmaya başladı. Anlaşılan acı gönderiyordu. Ben de kılıcmı sıkıca tuttum ve her yere saplamaya başladım. En sonunda Tiff "Medusa yok oldu." dedi. O zmana kadar hiç fark etmemiştim. Durdum ve hırkayı çözdüm. Ortalıkta medusa falan görünmüyordu. Gerçekten medusayı haklamıştık. İşte bu iyi haberdi. Troy benim kalkmama yardım etti.

Medusa çok sinirime dokunuyordu. Tabii ki onu, hak ettiği yere yolladık. Bu biraz zor oldu ama başardık. Gözümdeki hırkayı çözdüm ve etrafıma bakındım. Burası gerçekten çok iticiydi. Burada kim yaşamak ister ki? Aynı zamanda etraf çok karanlıktı. Tiffany'nin yüzüğündeki ışık sayesinde önümüzü görüyorduk. Tiffany'nin "Ee, şimdi ne yapıyoruz?" diye sormasıyla etrafı incelemeyi bıraktım ve arkadaşlarıma baktım. Lucy "Gücü aramaya devam ediyoruz." dedi. Troy da başıyla kardeşini onaylıyordu. Tiffany "Tamam" dedi ve bir tarafa ilerlemeye başladı. Biz de onun peşinden gittik. Çok geçmeden Robyn'nin sesini duyduk. Bize sesleniyordu. Tiffany "Robyn nerdesin?" diye sordu ama cevap yoktu. "Ses bu taraftan geliyor." dedim. Hep beraber gösterdiğim yöne doğru koşmaya başladık. Koşarken Lucy, "Dikkatli olun, tuzak falan olabilir." dedi. Ne gibi bir tuzak olacağını düşünemiyordum ama Lucy haklıydı. Böyle bir gücü kolaylıkla elde edemezdik. Tabii gerçekten böyle bir güç varsa. Robyn'nin bizi neden çağırdığını merak ediyordum. Ya başı beladaydı ya da gücü bulmuştu. Umarım gücü bulmuştur.

On dakika dolmak üzereydi ki birtakım sesler duyarak etrafa bakınmaya başladım. Tam da tahmin ettiğim gibi gelenler arkadaşlarımdı. Grupta bir eksik olmaması için dua ederken onlara seslendim ama bir süre daha yanıma gelemediklerinde, beni duymamış olduklarını düşündüm. Yanımda duran Fred'e dönerek "Gidip arkadaşlarımın buraya gelmelerini sağlayabilir misin?" diye sordum. Fred başıyla onaylayıp ortadan kayboldu. Kısa süre sonra tünelde bir çığlık duyduğumda, "Tamam, Fred bizimkilere ulaştı." diye mırıldandım. Çok geçmeden ekip yanıbaşımda biterek daracık tünelde nefes alabilmemi iyice zor bir hale soktu. "Hayaletinle ödümüzü kopardığın için teşekkürler." diyen Troy'a sırıtarak "Benim için bir şerefti." cevabını verdim. Tiffany kaşlarını çatarak etrafı incelerken "Neden burada duruyoruz?" diye sordu. Onlara hızlıca hissettiğim gücü ve gücün çok yakınında olduğumuzu anlattım. Yarıktan benim geçemeyeceğim gün gibi ortadaydı ama gruptaki kızlardan herhangi biri rahatlıkla oraya ulaşabilirdi. Lucy "Medusa da öldüğüne göre burada bir tehlike kalmadı. Önden ben gidiyorum. Elena ve Tiffany de arkamdan gelsin." diyerek yarığa doğru ilerlemeye koyuldu.

Gıcık Medusa'yı bir kez daha öldürebilmiş olduğumuz için mutluydum ama Tanrı Hades'in verdiği görev beni hala sinir ediyordu. Bir an önce istediği şeyi bulup buradan ayrılmak istiyordum. Robert'ın eğitimli ruhunun şokunu atlattıktan sonra derin bir nefes alarak tüneldeki yarığın içine doğru ilerledim. Kapalı, dar ve rutubetli yerler herkes gibi beni de bunaltırdı ve Medusa'nın ini boyuna bu tarz bir atmosfere sahipti. İçinden geçtiğim yarık ise mağaradaki her yerden çok daha beterdi ama o şeyi bulmak istiyorsak da buradan geçmekten başka çaremiz yoktu çünkü Robyn'in söylediği o güç akımını şimdi ben de hissedebiliyordum. Zor da olsa içeri girmeyi başardıktan sonra Tiffany ve Elena'nın da yanıma gelmesini bekledim. Onlar da içeri girdikten sonra hep beraber etrafı incelemeye koyulduk. Burası büyük ihtimalle Medusa'nın yatak odası falandı. Geçtiğimiz dar geçit zamanla oluşmuş bir çatlaktan ibaretti ve odacığın karşı tarafında devasa bir giriş vardı. Tam da bizim gorgon ile savaştığımız yerin biraz ilerisinde olduğumuzu ve Robyn yüzünden boşu boşuna dolaşmış olduğumuzu fark ettim. "Evet kızlar, üçümüz de şu güç her neyse onu bulabilmek için gözlerimizi dört açalım şimdi." dedim ve dikkatle etrafıma bakınmaya başladım. İçerisi karanlık olduğu için Tiff Yüzüğünden ışık saçmaya başlamıştı. Bir süre etrafı araştırdıktan sonra bu birbirinden sıradan eşyaların hangisinin korkunç bir güce sahip olabileceği hakkında zerre kadar fikrimin olmadığını fark ederek sinirle yere oturdum. "Ne oldu Lucy?" diye soran Tiff'e utana sıkıla "Şey... Kapalı yerlerden fazla hoşlanmam da. İyi değilim." cevabını verdim. Apollon kızının gülmemek için kendini zor tuttuğunu her halinden anlayabilirdiniz.


(2 post daha yazılmadan önce buradaki rp'yi bitirmeyin! )

Lucy'nin bu cevabı benim çok komiğime gitti. Korkusuz Lucy, kapalı yerlerden korkuyordu. Gülmemek için kendimi zor tutarken Lucy bana sertçe baktı. Elena'da hiç komik değil der gibi bakıyordu. Kendimi hemen toparladım ve "Tamam, şu lanet şeyi bulalım ve buradan çıkalım." dedim. Kızlarda beni başıyla onayladı. Konsantre olmaya çalıştım. Güce odaklanmalıydım. Gücün geldiği yönü kestirerek ona doğru gittim ama bir süre sonra enerjinin biraz yukarıdan geldiğini fark ettim. Başımı kaldırıp yukarı baktığımda bir saat gördüm. Bu bir guguklu saatti. Bunun Medusa'nın İninde ne işe yaradığını merak ettim. Bu Medusa'nın zevklerine hiç gitmiyor gibiydi. Lucy, "Yok canım. Aradığımız güç bir guguklu saat olamaz." dedi. Lucy tam arkamdaydı ve o da saate bakıyordu. Konuşmalarımızı duyan Elena yanımıza geldi ve neden bahsettiğimizi anladı. "Onu oradan alıp bakmamız lazım. Güç sanki oradan geliyor." dedim. Kızlar bir süre daha saate baktıktan sonra Elena "Tiff haklı. Beni yukarı kaldırında saati alayım." dedi. Lucy onaylayınca ellerimizi kenetledik. Elena ellerimize çıkıp yükseldi ve saate ulaştı. Sonra onu alıp yere indi. Ellerimi çırptıktan sonra saate dikkatlice baktım. Güç gerçekten bu saatten geliyordu. Şimdi daha da iyi anlaşılıyordu.

Sanırım gücü bulmuştuk ve bu güç bir saatti. Lucy "Hadi gidelim." dedi. Onu onayladım ve saati sıkıca tutarak geldiğimiz yöne yöneldik. Buradan geri çıkacaktık çünkü erkekler bizi burada bekliyorlardı. Küçücük alandan önce Lucy geçti. Arkasından ben geçmeye başladım. Saat benim elimde olduğu için geçmem biraz zor oldu ama sonunda geçmeyi başardım. Hemen arkamdanda Tiff geldi. Tamamen çıktıktan sonra Lucy "Oh be! Hadi gidelim." dedi. Rob "Bir dakika, şu güce bir bakalım." dedi. Lucy ofladıktan sonra saati Robert'a uzattım. Rob önce şaşırdı ama sonra yüz ifadesi normale döndü. Calvin "Bir saat için mi bu kadar eziyet çektik!" dedi. Tiff "Görevi veren Hades, ne bekliyordun?" dedi. Rob "Bu çok güçlü bir şey. Bunu yok etmeliyiz." dedi. Tiff "Nasıl?" diye sordu. Rob "Tartarus'a atalım." dedi. Tam herkes aynı anda konuşmaya başlamıştı ki Lucy araya girerek "Şu lanet olası yerden önce bir çıkalım." dedi. Herkes bir anda sustu ve Lucy'ye baktı. Lucy hepimize tek tek baktıktan sonra Medusa'nın İni'nin çıkışına doğru yürümeye başladı. Bizde onun peşinden gittik.


Devamı Tartarus'ta!