Hayatımın en çılgın günü

Yemeğe giderken kendi kendime düşünüyordum.Ne kadar zor ve garip şeylerle uğraşacağım acaba o kadar cesurmuydum canavarlarla savaşabilirmiydim daha doğru düzgün bir kılıcım bile yoktu bir tek annemin benim için yaptığı anca ekmek kesebilen bir kılıcım vardı sırtımda onunla bir canavar kesebileceğimi sanmıyorum...Üzgündüm aslında onu farkettim kampta sadece 2 kişi tanıyordum pardon 1 kişi ve 1 satir(fysis ve alex).Annem ben bir yaratık tarafından kaçırılırken dönüp bakmamıştı bile neler oluyor diye.Karanlık içinde yürürken ilk defa bu kadar sessiz kaldığımı fark ettim.Ben en ufak bi sessizlikte kendi kendine konuşan biriydim ama şu an çıt çıkmıyordu aklımda sürekli aynı düşünceler; canavarlar,savaşlar,acılar... Garip bir yerdi aslında burası sağda solda keçi adamlar,at adamlar,periler,canavarlar,tanrılar,tanrıçalar aslında bir sirk gibiydi kutsal bir ucube sirki ben derin düşüncelere dalmışken yanıma biri geldi ''Merhaba'' dedi.Şaşırdım sonra cevapladım ''ilk günüm burada biraz garibim sen?'' ve birlikte yemeğe doğru yürümeye başladık...

Herkes birbirinden farklıydı hepsi birbirinden farklı ve çılgınca özelliklere sahipti.Yemeklerimiz aldık.Konuşa konuşa yemeklerimizi yedik daha doğrusu ben duyduğum hikayeler yüzünden yemeğimi yiyememişti hele o kayıp olan Percy Jackson adlı çocuk çok cesurdu.Onun yanına bile yaklaşamazdım.Yemediğim yemeklerimi çöpe atıcaktım ki Claire yemekleri tanrılara adak etmemi söyledi.Aldım en güzel et parçasını ve ateşin üstüne attım.Atarkende ''Baba benimle bir daha konuş lütfen'' dedim.Ardından Claire bana kampı dolaştırmayı teklif etti ve Yemek Gazinodan uzaklaşmaya başladık etrafı anlata anlata bana kampı tanıtmaya başladı

Kahvelerimizi yudumlarken bi anda daldım ve sanki aklımdan geçen tüm düşünceleri onu söylüyormuşum gibi bi anda konuştum ''hep bu kadar güzelmidir acaba'' dedim.''Ne,kim?''dedi.''Pardon aklımdan geçenleri bir anda söylemişim yine şey demek istiyordum''gevelemeye başlamıştım ne diyeceğimi bilemiyordum bir anda ateş bastı.İlk defa söyleyeceğim ve söylediğim şey hakkında korkuyordum sonra saçma sapan bir şekilde ''kahve'' dedim.''Şaşkınlıkla kahvemi evet güzeldir'' dedi.Benim deli olduğumu düşünüyor olmalıydı.Buz gibi bi sessizlik oldu veya bana öyle gelmişti ama uzun süre konuşmaya niyetim yoktu en azından tenimdeki utanç kırmızılığı geçene kadar

Pers birşey söylemeye çalışıyordu. Ama utandığı yüzünün kıpkırmızı olmasından belliydi. Aslında ne söylemek istediği hakkında binlerce tahminim vardı. Ama en önemli tahminim bunların hepsini bastırıyordu. Birden " Kahve " dedi. Kahve. Aman ne güzel bir cevaptı. Bütün hayallerimi suya düşürmüştü. " Hıhı " diye cevap veridim sinirle. Çok sinir olmuştum. İstediğim cevabı vermemişti. Ama onu daha da zorlamak istemediğim için susmuştum. Bir süre sessizlik oldu. Anlaşılan konuşmaya niyeti yoktu. Havada iyicene kararmıştı. Artık kulübeme dönme zamanım çoktan gelmişti. Sessizliği bozarak ;

" Ben artık gideyim. Saat çok geç oldu. Hava da karardı. "

" Ben bırakayım seni kulübene. "

" Tamam. Olur. "

Birlikte kafeden çıktık ve kulübeme doğru yürümeye başladık.

Claire'in kulubesine doğru giderken kafamda yüzlerce düşünce vardı.Onla ne zaman konuşmalıydım,şimdi mi konuşmalıydım,cevabı ne olacaktı tüm bunlar kafamı kurcalarken kulubeye varmış olduğumuzu fark etmemiştim ve Küüt kafamı duvara çarptım.Orada öylece kalmak bayılmak istiyordum ama olmamıştı.Tanrılar sağolsun içeride kimse yoktu yani durum iyiydi ilk günden rezil olmamıştım.Ben yerde yatarken Claire yanıma eğildi ve ''ben içeri giriyorum'' dedi.Birden olduğum yerden fırladım ''bekle!'' diye seslendim.Şaşkın bir bakışla arkasını döndü.Şimdi söylemessem beni iyice deli sanıcaktı o yüzden lafı patlattım '' seni seviyorum.'' içim bir tuhaf olmuştu.Üstümde bir yük mü kalkmıştı yoksa daha ağır bir yük mü binmişti anlamayadım ama içim rahattı.Ardından kendimi bir salak gibi hissettim ve içimden ''hephoistos sana şu an çok ihtiyacım var lütfen kafama bir demir parçası yapışsın ve beni revire 1-2 aylığına orda kalmaya zorunlu bıraksın'' gözlerimi kapattım ve gökten bir metal parçası düşmesini bekledim...

Bende seni seviyorum

Çok iyi hissediyordum.Vücudum uçmak,ayaklarım koşmak istiyordu ne yapacağımı şaşırdım aklımdan bin bir tane ihtimal geçiyordu sonra elini tuttum.''Biliyorum biraz ani oldu ama'' yine o kendinden emin Perseus çıkmıştı dışarı zihnimin ücra köşelerinde duran ve ihtiyaç duyduğumda kendimden emin duymamı sağlayan perseus.Bu özelliğimi seviyordum eğer bir anı berbat etmem gerkiyorsa ediyordum ama eğer benim için çok önemli bir ansa bu özelliğim ortaya giriyor ve bana çok yardımcı oluyordu.''Biliyorum çok ani oldu'' diye tekrarladım yine''ama bilmiyorum içimden bir ses bunu şimdi ve şu anda söylememin en doğrusu olacağını söylüyordu hem zaten bekleyemezdim yarın sabaha kadar çıldırırdım düşüncelerden'' dedim.O sırada birkaç kız sesi geldi muhtemelen bunlar afrodit kızlarıydı kulubelerine dönüyorlardı panikledim ve Claire baktım ne yapmalıyım dercesine ama sonra o an olabilecek en saçma şeyi yaptım ve onu yanığından öpüp kaçtım resmen kaçıyordum koştum koştum sonra ayağım kaydı ve yere kapaklandım orada öylece kaldım hareket etmek istemiyordum.Gökyüzüne döndüm ve bu geceyi düşünmeye başladım