Yarı-Tanrıların Zorlu Görevi (74-1)

Serbest kurgu görevi 74. Katılacaklar: Lucas, Summer, Stephanie

Gateway Kemerinin orada bekliyordum. Biri kardeşim olmak üzere iki kişiye görev verecektim. Ne de olsa onları çalıştırmak gerekiyordu. Benimde başka bir işim yoktu bende sessizlikle Gateway Kemerinin en üstünde bekliyordum ve insanların beyinlerini dinliyordum. Nedendir bilmiyorum ama içinde bir rahatlama hissi duyuyorum.

Kötü olmuş ama iyi demeliyim ki kırılmasın...
O kızı kesin tavlamalıyım...
Vay şuradaki kaslı adama bak...

İçerinden biri bana bakıyordu. En son duyduğu düşüncenin ondan geldiğinden adı gibi emindi. Çoğu kişinin arasında sırf bu yüzden fark edilirdi. Ama sevindirici bir durumdu. Bir duvara iyice yaslanarak dinlemeye devam etti.

Öff, akşam yemeğine ne yapacağım...
Vay canına, adamlar ne yapmış böyle...

Önünden on iki yaşlarında iki çocuk geçti. İkisi de kıpkırmızı olmuştu. Ama yıllardır insanları tanıyordu. Bu utanç kızarıklığı idi. Düşüncelerine daldı.

Üff, çok yakışıklı yanımda duruyor ama onu öpmek bir yana elini bile tutamıyorum...
Ah ah, bir cesaretimi toplayıp şu kıza çıkma teklifi edebilsem...

"Yardım etmek gerek" diye içinden geçirdi Luc. Böyle aşk durumlarında yardım etmek çok hoşuna gidiyordu. Ama bazen kendinden tiksiniyordu. Kendisi kızlardan hoşlanmıyordu... Ama çocuklar gerçekten çok tatlılardı kıyamadı. Düşüncelerine kendi düşüncelerini karıştırdı ve olan oldu. İkisi aynı anda birbirlerini öpmeye başladılar ve mutlu bir sahne oluştu. Ayrıldıklarında kısa süre bir süre içinde birbirlerine baktılar ve erkek söze atıldı.

"A-a-az önce ne oldu?"

Ardından çocuk bana baktı. Gülümsedim, hemde içten bir şekilde. Çocuk sanki benim yaptığımı anlamış gibi bana gülümsedi. Ardından kızın dudağına bir öpücük daha kondurdu ve hızlıca ilerdiler. Ve yine sıkıntılı şekilde beklemeye başladım.

Bir süre sonra kardeşimin düşüncelerini duydum. Merakla ona vereceğim görevleri bekliyordu. Duyabiliyordum hepsini geliyorlardı. Sessizce etrafımdaki bütün insanların düşüncelerine düşüncelerimi karıştırdım: "Buradan gidelim!".

Hepsi aynı anda asansörlere doluştular ve asansör gitti. Bende hemen yere bağdaş kurdum ve onları beklemeye koyuldum.

Pegasuslarımızla Gateway Kemeri'ne iniş yaptıktan sonra geç kaldığımızın farkına vararak aceleyle yürümeye başladık. Ancak bir gariplik vardı. Bütün insanlar bölgeyi koşarak terk ediyordu. Buna bir anlam verememiştim. Step de benimle aynı fikirde olacak ki "Ne oluyor ?" diye fısıldadı. Doğrusu hiçbir fikrim yoktu. "B-ben, bilmiyorum." dedim şaşkınlıkla. Ne kadar şaşırmış olsak da yürümeye devam ettik, başka şansımız yoktu. Ama oldukça tedbirli olmak zorundaydık. Bizim hayatımızda neyin nerede ne zaman olacağı hiç belli olmazdı.
İkimiz de temkinli adımlarla Gateway Kemeri'ne yaklaştık. Biraz uzakta bir karaltı gördüm. Biraz daha yakınlaşınca bu karaltının Lucas -yani Tanrı kardeşim- olduğunu anladım. Ona çaktırmamaya çalışarak -Aslında bu çok saçmaydı çünkü hareketlerimizi göremese bile zihnimizi okuyarak her şeyi anlayabiliyordu.- parmağımla onu gösterdim ve "Hey, sanırım şurada bekleyen kişi Lucas." dedim fısıltıyla. O da başıyla beni onayladı. Şimdi tüm o insanların neden burayı aceleyle terk ettikleri anlaşılıyordu ama Lucas'ın amacını hala anlayamamıştım.
Kısa bir süre daha yürüdükten sonra sabırsızlıkla bizi bekleyen Lucas'ın yanına varmıştık. "Hoş geldiniz melezler !" diye karşıladı bizi. İkimizde cevap vermedik çünkü şaşkındık. Onun bizi neden buraya çağırdığını deli gibi merak ediyorduk. Yine aklımızı okumuş olmalı ki muzurca gülümsedi ve bizi buraya çağırma nedenini anlatmaya başladı...

Kardeşimin ve yanındaki arkadaşının yakınlaştığını duyabiliyordum. Yani düşüncelerini duyuyordum ama anladınız işte. İnsanların neden böyle kaçıştıklarını merak ediyordu. Eh, haksızda sayılmazlardı. Çağırıldıkları yerden yüzlerce insan kaçışıyordu. Bu orada kötü bir şey var demek anlamına gelir. Ama vazgeçmediler. İşte o zaman doğru kişileri seçtiğimden emin oldum. Melezlerin eğitimlerinin çok önemli olduğunu düşünüyordum. Onlar Olimpos'un kaderlerini belirleyecek kişilerdi. Onlara güveniyordum.

Kardeşim beni eliyle işaret ediyordu. Sanırım ben olduğumu fark etmişlerdi. Kardeşimin beyninden ne diyeceğini öğrendim. Yanındakine ben olduğumu söylüyordu. Şimdi anlamıştı neden herkesin kaçıştığını ama ben onun bunu anlamak için biraz geçtiğini düşünüyordum. Biraz beyin antremanı gerekiyordu ona ancak her şey sırasıyla olacaktı. Onlar iyice yaklaşınca "Hoş geldiniz melezler !" diye onları karşıladım. İkisininde küçük dili yutulmuş gibi cevapsız kaldılar. O anda kardeşimin düşüncesini duydum:

Bizi buraya neden çağırdı acaba?

Eh, fazla meraklandırmamak gerekiyordu. Muzip bir şekilde gülümseyerek onlara planlarımı açıklamaya koyuldum. Gerçi pek sevindirici bir şey olmasada...

"Sum ve Step. Neden sizi çağırdığımı merak ettiğinizi biliyorum. Bugün sizi biraz antreman için çağırdım. Ama bunu kampta yapmak istemedim çünkü çok kişi var. Bunu sadece siz yapmalısınız."

O sırada yine düşüncelerimin yakaladığım canavarlara akmasını sağladım: Nemea Aslanı, Drakonlar, 2 Tane Empusa, Minotor, Sfenks, 15 tane telekine ve 5 tane Stymphalian Kuşu... Hepsi benim gücümle kontrol ediliyordu. Sessizce duruyorlardı. Onları getirme zamanıydı. Hepsine düşüncelerim gidince yer hafifçe sallanmaya başladı. Bir anda içeri bütün canavar doluştu. Hepsi duygusuzca bakıyordu. Çünkü benim kontrolüm altındaydılar. Ardından bir ejderha daha geldi. Hemen üstüne atladım ve kardeşime döndüm:

"Bu yaratıklarından hepsinden bir ganimet istiyorum. Haydi savaşa"

Ardından hızlıca ejderha yukarı çıkarken canavarlara saldırma emri verdim. Hepsinin suratında sinirli bir ifade oluştu. Ejderha yukarıda bir yerlede taş gibi durdu. Bende aşağıya doğru bakmaya başladım. Ve ilk atağı Nemea Aslanı yaptı...

Karşımda sayısını saymakla uğraşamadığım birsürü canavar vardı ve hepsi de Lucas'ın emri altındaydı. Summer'a dönüp "Bu yaratıklarından hepsinden bir ganimet istiyorum. Haydi savaşa." dedi. Ejderha yukarı doğru uçtuğunda diğer canavarlara döndüm. Hepsinin yüzündeki sinirli ifadeyle kendimi kasmış, taş gibi olmuştum adeta. Canavarlarla göz teması kurdum. Ne olduğunu anlamadan Nemea Aslanı hızla üstümüze doğru gelmeye başladı. Dehşet saçıcı Nemea Aslanının stratejik noktaları hakkında hiçbir hikrim yoktu. Bu yüzden Şeytani Kristal'i Ok-yay'a dönüştürdüm ve Aslanın vücuduna rastgele ok atmaya başladım. Pek işe yaradığı söylenemezdi ve Nemea Aslanı hızla bize doğru yaklaşıyordu.

Duraksadım ve Sum'a baktım. Saati şeklindeki korku saçanını silah haline getirmekle uğraşıyordu. Nemea Aslanının gözüne tutuğunda biraz olsun onu etkilemişti. Aslan daha yavaş koşmaya başlamıştı. Ben bir yandan ok atmaya devam ederken "Sum, Aslanın stratejik bir noktasını söyle bana!" Dedim bağırarak.

(Geciktiğim için üzgünüm, Dün evde değildim de yazamadım.)

"Sum, Aslanın stratejik bir noktasını söyle bana!" diye bağırdı Step aslana seri bir şekilde ok atarken. Çabucak hafızamı yokladım ve cevaba ulaştım. "Ağzı !" diye bağırdım. "Onun derisine ok işlemez. Onu öldürmenin tek yolu ağzına bir kılıç saplamak ! diye ekledim aceleyle ve yardım etmek için Step'in yanına koştum. Bu sırada Korku Saçanı hala onun gözüne doğru tutuyordum ki hızlanmasın.
Şansımıza ağzı açıktı. Ne kadar bu bizi midesine indirmek için olsa da şimdi işe yarayacak gibi görünüyordu. Aslan tam dibimize geldiğinde "Şimdi !" diye bağırdım ve Step kılıcını hızla Nemea Aslanı'nın damağına sapladı. Nemea Aslanı'nın acı içinde haykırışı o kadar yüksek sesliydi neredeyse sağır olacaktım. Aslan kısa bir süre daha acı içinde bağırdıktan sonra yere yığıldı. Sanırım bir tanesini halletmiştik. Ama geride daha onlarca yaratık vardı.
Şimdi de 10-15 ya da daha fazla telekine bize doğru geliyordu. İşlerini bitirmenin Nemea Aslanı'ndan daha kolay olacağını düşünüyordum ama sayıları biraz gözümü korkutmuştu. Fazla zamanımız yoktu, biraz daha yaklaşırlarsa etrafımızı saracaklardı ve kurtulmak daha da zorlaşacaktı. Bu yüzden hemen harekete geçtik ve telekinelere saldırmaya başladık. Kılıcımın darbesini alan her telekine bir toz bulutuna dönüşüp gözden kayboluyordu.
Şimdiye kadar yaklaşık 7-8 telekineyi öldürmeyi başarmıştım. Diğerlerini de Step öldürmüştü. Geriye sadece iki telekine kalmıştı. Step ile birbirimize baktık ve aynı anda son iki telekineyi de toz bulutuna dönüştürdük. Tam zafer kazandığımız düşünüyordum ama savaş daha yeni başlıyordu. 5 adet Stymphalian Kuşu bize doğru hızla uçmaktaydılar.