Kuzenimle Güneş Arabası Sürmek !

O gün yine her zamanki gibi, güne başladığımda uğradığım ilk kulübe olan Apollon Kulübesi'nin kapısına dayanmıştım. Ne yapacağımı bilmiyordum ama bütün kuzenlerimle çok iyi anlaşıyordum, bu bir gerçekti. Hepsi bana yardımcı olabilirlerdi, hem de istediğim her konuda. Melez danışmanı olmam her zaman benim yardım edebileceğim anlamına gelmiyordu, kuzenlerim de benim gibilerdi zaten. Kapıyı tıklattığımda uykulu gözlerle kapıyı Theo açtı. Biraz bekledikten sonra beni içeri almak aklına geldi. "Buyur Sat, içeri geç." Ama ben içeri baktım ve kimseyi göremedim. O an aklıma mükemmel bir fikir geldi. "Theo şu babanın arabası, Güneş arabası. Nasıl kullanılıyor, öğretsene." diyerek Theo'ya ucu açık bir öneri sundum. Gerçekten güzel olabilirdi, Apollon'un arabasını sürmek...

Uykucu biriydim ve ayılmam da bu nedenle uzun sürüyordu. Ama kuzenimin bu isteği beni kendime getirmeye yetmişti. Yüzümde muzip bir gülümseme belirdi. "Gerçekten güzel bir fikir Sat. Ben de geldiğimden beri bunu yapmayı hayal etmiştim." dedim. Sonra üzerimde pijamalarımın olduğunu fark edip kıpkırmızı oldum. Başımı öne eğmiş bir vaziyette "Şey... Üstümü değiştirsem iyi olacak. Beni biraz bekleyebilir misin?" diye sordum. Sat anlayışlı bir şekilde -öyle olduğunu umuyorum- başını salladı. Bir an bile kaybetmeden üstümü değiştirdim ve kapıyı açıp coşkuyla dışarı çıktım. İşte o zaman gerçeği fark ettim. Sat da durakladığımı fark etmiş olacaktı ki, "Bir sorun mu var Teo?" diye sordu. Ben de "Aslına bakarsan ben babamın arabasının nerede olduğu konusunda hiçbir şey bilmiyorum. Senin bir fikrin var mı?" diye sordum.

Harika, babasının oğlu, babasının arabasının nerede olduğunu bilmiyordu. Bir süre düşündükten sonra kulübeye tekrar girdim ve Ange'nin dolabını karıştırmaya başladım. Theo bana endişeyle bakıyordu. "Sen Hermes kızı değilsin değil mi Sat?" Gülmeye başladım. "Hayır Theo ya, ben Nike kızıyım; ama kuzeniniz olmayı yani Artemis Avcısı olmayı tercih ederim. Ange benimle her şeyini paylaşır, Apollon'a ulaşmak için bir eşyası olacaktı bir yerlerde. Hah, tam şurada!" Elimi uzattım ve o aleti aldım. Ne olduğunu anlayamasam da alete konuşmaya başladım. "Güneş Arabası nerede?" Aniden gözüm karardı, yani ışıklarla, ve gözümü açtığımda bir araba bizi bekliyordu. Theo'ya gülümsedim ve arabaya atladım.

Bunca zamandır Güneş Arabası'na bu kadar yakın olduğumu öğrenmek sinirlerimi bozmuştu doğrusu. Babama benimle bu konuda konuşmadığı için öfkelenmiştim üstelik. Ama şimdi arabayı kullanarak eşitlenebilirdik.

İçimde büyük bir özgüven oluşmuştu. Sat'ın ardından ben de arabaya atladım. Hemen kanım kaynamaya başlamıştı. Nasıl çalıştıracağımı düşünürken kontağın olması gereken yere elimi götürdüm. Araba anında çalıştı. Son teknolojiydi anlaşılan, dokunmatik bir kontak! Bu yüzden Apollon'un oğlu olmayı seviyordum.

Sat'e döndüm ve "Hazır mısın kuzen?" diye heyecanla bağırdım. Ondan onay alınca olan gücümle gaza bastım ve dümdüz yolda ilerlemeye başladık. Direksiyonun üzerindeki birkaç tuşa rastgele bastım. Biri sayesinde ikimizin de kemerleri bağlanmıştı. Ama birinin yüzünden koltuğum direksiyondan uzaklaştı. Yine rastgele birkaç tuşa bastım ve koltuğum eski haline döndü. Üstelik bir şekilde arabayı gökyüzüne çıkarmayı başarmıştım.

İşte bu, günler önce yapmam gereken çılgınlıkmış! Çünkü uçmak gibi bir duygu yoktu. Bir süre sonra adranalin patlamasıyla arabayı döndürmeye bile çalıştım. Ama pek başarılı olduğum söylenemez. Sat'e dönüp "Ee, hoşuna gitti mi?" diye sesimi duyurabilmek için bağırdım.

Bu gerçekten çılgınlıktı! Daha önce bu kadar fiyakalı bir araba görmemiştim. Thalia bundan nasıl zevk almazdı ki? Burası mükemmel bir yerdi, havası vardı, nemi vardı, her şey biraradaydı ve Apollon'un arabasıydı. Dayı demeyi seviyordum o ihtiyara, pek ihtiyar sayılmasa da. Dayımın arabasıyla dönerken Theo delirmişcesine bağırıyordu. Hoşuma gidip gitmediğini sorunca bağırarak yanıtladım. "Hoşuma gitmek mi? Eriyorum şu anda, burası mükemmel güzel!" Yeni yeni sözcükler üreterek uçuyorduk. Müthiş fiyakalı, harikaötesi, olağandışı muazzamlık gibi kelimeler bizim gibi havada uçuşurken aşağıya el sallıyordum. Birçok melezin ben ve kuzenimi kıskandığının farkındaydım ve ne yalan söyleyeyim, bundan hoşlanıyordum. Kuzenm birkaç denemeden sonra arabayla takla atmaya bile başlamıştı. Apollon da bundan rahatsız oluyor gibi değildi, rahatsız olsaydı anında bizi yere indirip canımıza kıyardı çünkü. Evet, arabanın bu kadar güzel olduğunu daha önce hiç farketmemiştim ama bu ehliyet alma isteğimi bir hayli arttırdı.

Sat'in söylediklerinden sonra biraz da şımararak daha akrobasik hareketler yapmıştım. Aşağıdaki bazı melezlerinse muhtemelen bizim hakkımızda konuşuyor olması ayrı bir zevk katıyordu işin içine. Bundan sonra babamdan arabayı sürmek için daha sık izin almam gerekecekti, çünkü bu hayatımda yaptığım en güzel şeydi!

Bu sırada hiç beklemediğim bir şey oldu ve bir bulut güneşle aramıza girdi. Sanırım babam artık yeter demeye çalışıyordu. İlk binmemde onu kızdırmak istemiyordum. Birkaç tur daha attık ve inişe geçtik. Ama işin kötü tarafı bunu nasıl yapacağımı da bilmiyordum. Aklıma melez olduğumu bilmediğim zamanlarda izlediğim bir film geldi ve bu beni biraz gergin yaptı. Bu yüzden ağaçlardan uzak bir yere gitmeye karar verdim. Şans eseri kalktığımız yeri buldum ve birkaç tuşa saçma bir şekilde basarak inişe geçtim. Heralde bunu yapmam gereksizdi çünkü arabanın kendi kendine hareket etmeye başladığından süphelendim.

Arabadan inince Sat de ben de uzun bir süre sırıttık. Sat'in Ange'in dolabından aldığı alet bir an parladı ve bizi Thaila'nın ağacının yanına gönderdi. Bu sırada birkaç melez geldiğimizi fark etmişti. Onlar geldiğinde çıkacak kargaşadan önce Sat'e döndüm ve "Bu çılgınlık için çok teşekkürler! Gerçekten çok eğlenceliydi." dedim. O da "Asıl ben teşekkür ederim Teo. Sayende eğlendik." dedi. Birazdan birkaç kuzenimiz etrafımızı çevirmiş ve bize nasıl bir duygu olduğunu soruyordu.

(Sat'in de ekleyeceği bir şey yoksa RP Bitmiştir!)