Her Şey Silah Mahzenimiz İçin

"Biraz daha ister misin?" diye sordum Troy'a. İki kardeş ormanda oturmuş, kampta yasak olan güzide yiyecekleri; yani abur cuburları götürüyorduk. "Hayır, o baharatlı cipsten biraz daha yersem, kusacağım." cevabını verdi ve ikimiz de kahkaha attık. Bilgelik Tanrıçası'nın çocuklarıydık ama şu anda bunu pek belli ettiğimiz söylenemezdi. Karnımı zararlı yiyeceklerle tıka basa doldurduktan sonra hayatın gerçeklerine ve bugün yapmam gerekenler listesine döndüm. Sıkıntıyla bir nefes almam üzerine Troy, "Sorun ne?" diye sordu. Omuz silktikten sonra, "Kabuslarla dolu bir gece geçirdim, çok uykusuzum ve bugün arenada bir sürü ders vermem gerekiyor." dedim. Beni anladığını göstermek için suratına üzüntülü bir ifade yerleştirdi ve bu haliyle çok komik olduğu için beni güldürdü. Ama kardeşimin sıkıntısının bir nedeni daha vardı. "Senin derdin ne?" diye ben sordum bu sefer de. "Arena dedin de aklıma geldi. Geçen gün mahzenimizde dolanırken gözüme çarpan çok eksiğimiz vardı. Silah konusunda kulübemizi geliştirmemiz gerekiyor." dedi. Dudaklarımı şişirerek sözlerini onayladım. Arenadaki öğrencilerime silah yetiştirme çabasıyla tüm kılıç stoğumuzu tüketmiştim. Yakın bir zamanda atlatmış olduğumuz Titanlar Savaşı da etki etmişti tabii buna; Savaş Tanrıçası'nı temsil eden kulübenin büyük metal barakasının içi neredeyse bomboştu. "Haklısın. Şu Hephaistos çocuklarına çok özeniyorum." dedim. Tüm günlerini silah yapmaya harcıyorlardı ve ortaya kesinlikle mükemmel şeyler çıkarıyorlardı; kesinlikle bizden çok daha iyi silahlar yapıyorlardı. Troy adeta düşüncelerimi duymuş gibi, "Eh, onların babası Demircilik ve Ateş Tanrısı." dedi. "Değil mi ama? Olsun o kadar da. Tanrı Hephaistos hemen hemen her silahın mucidi zaten." diyerek kardeşimi onayladım.

Acaba, Demircilik Tanrısı'nın silah mahzeninde ne gibi harikalar vardı?.. Bu düşünceleri kafamdan uzaklaştırma çabasıyla Troy'a döndüğümde, işaret parmağını dudağına götürerek bana 'sus' işareti yaptı. Kaşlarımı çatarak etrafı dinledim ve şen bir kahkaha, ardından onu takip eden muzip bir ses duydum. Anlaşılan, misafirlerimiz vardı. Çıt bile çıkarmadan ayağa kalktım ve Troy'a beni takip etmesini işaret ettikten sonra, sesin kaynağına doğru ilerlemeye başladım. İki kız, coşkuyla konuşmaktaydı ve içimden bir ses, konuştukları konunun bizim çok ilgimizi çekeceğini söylüyordu.

Bugün babam bana güneş arabasını emanet etmişti. Nedenini bilmiyordum ve merakda etmiyordum. Beni ilgilendiren tek şey güneş arabasının bende oluşuydu. Babam onu bana motorsiklet şeklinde vermişti. Sonuçta güneş arabası her taşıtın şekline girebiliyordu ve kampta kabilmesi için en matıklısı motorsiklet olmasıydı. Çok heyecanlıydım. Arabayı kullanmak için sabırsızlanıyordum. Tabi şunu da çok iyi biliyordum ki tek başıma eğlencesi çıkmazdı. Aklıma ilk Elena geldi. O, en iyi arkadaşlarımdan biriydi. Hemen Hephaistos kulübesine gittim. İçeri girdiğimde başta kimseyi göremedim ama sonra Ed ve Elena’yı demirlerle bir şey yaparken buldum. Elena çok sonra beni fark etti ve “Hoş geldin!” dedi. Gülümseyerek “Hoşbuldum. Benimle gelir misin?”  dedim. Elena şaşırmıştı ama hiçbir şey sormadan ellerindekileri bıraktı ve yanıma geldi. Beraberce kulübeden çıktık ve ormana doğru yürümeye başladık. Konuşmuyordum çünkü kimsenin duymasını istemiyordum. Diğer melezler duyarsa binmek isteyeceklerdi ve ben tek tek bütün melezlerin binmesini çekemezdim. Elena, “Beni öylesine mi çağırdın, yoksa önemli bir şey mi var?” diye sordu. Güldüm ve “Önemli bir şey için çağırdım ama anlatmam için ormana gidelim. Kimsenin duymasını istemiyorum.” dedim. Elena başını salladı. Yüzünden anladığım kadarıyla meraktan çatlıyordu.

En sonunda ormana vardık. Büyük bir heyecanla olan biteni Elena’ya anlattım. Elena da çok heyecenlanmıştı. “Benimde babamın tamirhanesine gitmem gerekiyordu. Güneş arabasıyla oraya gidelim mi?” diye sordu. Gülümseyerek “Süper bir fikir.” dedim. Tam bu sırada “Tabii ki olmaz.” diye bir ses duydum. Sesi Elena’da duymuştu. Sesin geldiği yöne baktığımızda Lucy ve Troy’u gördük. İkiside en tatlı halleriyle bize bakıyordu. Anlaşılan konuştuklarımızı duymuşlardı. “Bizi mi dinlediniz?” diye sordum. Lucy, “Hayır, kulak misafiri olduk.” dedi. Troy da “Biz de gelebilir miyiz?” diye Lucy’nin dediklerine ilave etti. Elena'ya baktım.

Bugün abimle oturmuş demirden bir şeyler yapıyordum. Daha doğrusu çok özel bir silah yapmaya çalışıyordum ama tam olarak nasıl yapacağımı bilmiyordum. İşin kötüsü abim de nasıl yapılacağını bilmiyordu. Bunu tek bilen babamdı. Onun yana gitmek istiyordum ama gidemeyeceğimi çok iyi biliyordum. Mecburi deneme-yanılma yöntemiyle bir şeyler yapmaya çalışıyordum. Bir süre sonra Tiff geldi ve beni ağırdı. Beraber ormana gittik ve bana neden beni çağırdığını anlattı. Tiff babasından güneş arabasını almıştı. İşte, bu tam aradığım fırsattı. Bununla babamın arabasına gidebilirdim. Tiff’e babamın cephaneliğine gitmeyi teklif ettim. Tiff hemen kabul etti. Çok mutlu olmuştum. Sonunda bu silahı yapabilecektim. Yalnız bir sorun vardı. Bunu Lucy ve Troy da duymuştu ve onlarda bizimle gelmek istiyordu. Tiff ise hiçbir şey söylemiyor, sadece bana bakıyordu. Ne demem gerekir bilmiyordum ama mecburi "Peki siz de gelin." dedim. Lucy ve Troy birbirlerine baktılar ve gülümsediler. Sanırım hiçbir şey konuşmadan birbirleri ile konuşuyorlardı. Onlar Athena’nın çocukları olduğu için buna pek kafa yormadım. Tiff de kafa yormak istememiş olacak ki "Beni takip edin." dedi. Hep beraber ormandan güneş arabasının yanına doğru gitmeye başladık. Gerçekten çok heyecanlıydım. Tiff’e baktım. Onun da içi içine sığmıyor gibiydi. Tabii o da ilk defa babasının arabasına yani Güneş Arabasına binecekti. Ben bunları düşünürken birden "Böh!" diye bir ses duydum. Çok korktuğum için yerimden sıçradım. Sesin geldiği yöne baktığımda Calvin’i gördüm.

"Sen ne yaptığını sanıyorsun?" diye bağırdım.

Ne yapayım yüreğime inmişti. Derin bir nefes alarak sakinleşmeye çalıştım.

Kampın içinde Tiffany’i arıyordum. Her yere bakmıştım ama yoktu. Tek tek bütün kulübelere girmeye başladım. Hiç birinde yoktu. En son Hephaistos kulübesine girdim ve Ed bana Elena’yla bir yere gittiler dedi. O da nereye gittiklerin bilmiyormuş. Bu kızların ikisi de nereye kaybolmuştu? Düşünmeye başladım. Nereye gidebilirlerdi? Aklıma orman geldi. Orman herkesten uzak ve benim bakmadığım bir yerdi. Ormana doğru yürümeye başladım. Etrafımı da sürekli inceliyordum. Çünkü buralarda bir yerde de olabilirlerdi. Elena ve Tiffany’i görmeden ormana vardım ve ormanın içinde onları aramaya başladım. Nasıl bulacağımı hiç bilmiyordum. Sonuçta orman çok genişti ve her yer birbirine çok benziyordu. Yaklaşık bir saat aradıktan sonra Elena’nın ve Lucy’nin seslerini duyar gibi oldum. Bu seslerin geldiği  yöne doğru gizlice yürüdüm. Ee, ne yaptıklarını çok merak ediyordum. Seslerin kaynağına vardığımda Tiffany’i, Troy’u, Elena’yı ve Lucy’yi sohbet ederken buldum. Bir yere gitmekten bahsediyorlardı ama nereye gideceklerini duymamıştım. Çok şükür ki beni hiç fark etmemişlerdi. Ormanın çıkışına doğru yürümeye başladılar. Bende onları gizlice takip ediyordum.

En sonunda dayanamadım ve arkalarına geçip "Böh!" dedim. Hepsi çok korkmuştu. Özelliklede Elena yerinden sıçramıştı ve "Sen ne yaptığını sanıyorsun?" diye bağırmıştı. Yüzleri o kadar komikti ki kendimi tutamayıp gülmeye başladım. Tam bu sırada Tiffany yanıma geldi ve ayağıma bastı. Refleks olarak "Ah!" dedim. Lucy, "Sakın bir daha bizi korkutmaya çalışma." dedi. Gülümseyerek "Tamam bir daha korkutmam. Ee, siz nereye gidiyorsunuz?" dedim. Herkes birbirlerine bakmaya başladı. En sonunda gözler Tiffany’nin üzerinde buluştu. Bunlar ne çeviriyordu? Tiffany arkadaşlarına 'yapacak bir şey yok' bakışı attıktan sonra bana döndü ve "Babam bana Güneş Arabasını verdi. Onunla Hephaistos’un tamirhanesine gideceğiz." dedi. Kısa bir süre Tiffany’e baktıktan sonra "Bende gelebilirim değil mi?" diye sordum. Tiffany iç çektikten sonra "Sensiz olur mu hiç." dedi ve arkasını dönüp tekrar yürümeye başladı. Bende arkasından "Tabii ki olmaz!" dedim. Herkes gülmeye başladı. Kısa bir süre sonra ormandan çıktık.



Ormandaki Rp Bitmiştir!