Babam ile tanışmam

Kulübemde sessizce oturuyordum ve o sırada kardeşlerimden Amanda içeri girdi. O gelince elimdeki kitabı bıraktım ve yanıma oturmasını işaret ettim. Daha yeni tanışmamıza rağmen gerçek kardeşim gibiydi ve bana çok yardımı dokunuyordu. Ona dönüp gülümseyerek "Kardeşim sen hiç babamızı gördün mü?" diye sordum. Bunu çok merak ediyordum. Geldiğim ilk günden beri aklımdaydı. Babamı daha hiç görmemiştim ve kardeşlerimin de görüp görmediklerini de merak ediyordum. Amanda bana gülümseyerek "Ben birkaç kere gördüm babamı. Hem kendim görmeye gittim, hem de görevler sayesinde görmüş oldum." dedi. Bende bunu duyduğuma hem sevinmiştim, hem de biraz kıskanmıştım. Aslında bu kıskanmak değilde eksik hissetmekti. Keşke bende babamı görmeye onlarla beraber gidip görmüş olsaydım. Ama öyle bir şansım olmamıştı. Yine de şimdi niye gitmeyeyim diye düşünüp gülümsedim. Kardeşlerimin anlattıklarından dolayı babamın Olimpos'ta olduğunu duymuştum. Ardından gülümseyerek ayağa kalktım ve "Kardeşim ben gidiyorum, geç kalmam." dedim. Üzerime montumu giyip tam çıkacakken Amanda'nın "Nereye gidiyorsun kardeşim?" demesitle durdum. Ona dönüp güümsedim ve "Babamın yanına." diyerek kulübeden çıktım.

Ahırlara doğru ilerledikten sonra hızla şeker alıp Alexsis'in yanına ilerledim ve ona yedirdim. Ardından kimsenin olmadığını görünce pegasusuma beni Olimpos'a götürmesini söyledim. Hemen sözümü dinleyerek beni Olimpos'a götürdü. Geldiğimizde üzerinden inerek ona geri dönmesini söyledim. Hemen sözümü dinleyerek uçarak yanımdan uzaklaştı. Asansörün yanına gittiğimde görevliye 600. kata çıkmak istediğimi söyledim. Bana gülerek "Burada 600 kat yok ki." dedi ve okuduğu dergiye geri döndü. Anlaşılan melez olduğumu anlamamazlıktan geliyordu. Saatimi hızla kılıca çevirerek "600 kat olmadığına emin misin?" diye sordum. Görevli yutkunarak anladığını gösterdi ve asansöre binmeme izin verdi.

Yukarıya çıktığımda Olimpos ayaklarımın altında duruyordu. Burası çok güzel ve görkemli gözüküyordu. Anlattıklarından da daha harika bir yer olduğu kesindi. Bu manzara karşısında bir süre donakalsamda ardından kendime geldim ve gülümseyerek sakince havasını içime çektim. Kendime buraya gelme nedenimi hatırlatarak ana salonun kapısına doğru ilerledim. İçeride babamın olmasını umuyordum. Aslında daha ne diyeceğimi bile bilmiyordum. Bu yüzden bana kızabilirdi ama kızmamasını umuyordum. Sakince salonun kapuısını çaldım ve içeri doğru ilerledim. İçeride bir tanrı duruyordu ama arkası dönüktü. Kim olduğunu bilmediğim için konuşmaya başladım daha doğrusu sordum.

"Tanrı Ares?"

"Daha dün gelmeme rağmen çok çabuk alıştım baba. Kardeşlerimde, arkadaşlarımda çok iyiler, kampta çok güzel." Babamın böyle olmasını beklemiyordum. Sanırım ilk beklediğim tepki beni geldiğim için azarlamasıydı ama o azarlamak yerine çok iyi davranıyordu. Bu da her melez gibi benimde çok hoşuma gitmişti. Babamı birden bire bende kardeşlerim gibi çok sevmeye başlamıştım. Bize karşı çok anlayışlıydı ve sevgisini belli ediyordu. Kampta ona laf eden birisi olursa en önde fırlayacak kişilerden biri de artık bendim ve mitolojilere bakarak konuşmamayı öğrenmeliydim. Aslında babama kızgındım. Beni bırakmıştı ve hiç görmeye gelmemişti. Annemi de bir daha hiç görmemişti. Bunun nedenini sormak, niye bunca yıl beni yalnız bırakıp şimdi kızı olarak kabul ettiğini merak ediyordum. Ne de olsa ben onca acıyı çekerken o yanımda yoktu ve ben annemle yalnız başımaydım. Ardından kafamdan bu düşünceleri uzaklaştırmayı denedim. Ne de olsa o benim babamdı ve bu değişmezdi. Zaten değişsinde istemiyordum.

Birden aklıma babamın Afroditle yaşadığını ama evlenmediği duymuştum ve merakıma yenik düşüp sordum. "Baba Tanrıça Afrodit ile ne zaman evleneceksiniz? Kardeşlerimden bu aralar evleneceğinizi duydum da." dedim yüzümü yere eğerek. Aslında babamdan korkmuyordum ve artık beni terslemeyeceğini düşünüyordum. Yine de ilk görüşüm ve heyecanım yüzünden elim ayağıma dolanıyordu.