Yeni Bir Kardeş!

Helen, Summer, Mariela ve Sere çalışma masamızda oturmuş, okey oynuyorlardı. Sıkıntıyla nefesimi bıraktıktan sonra "Daha düne kadar dördüncü bulamazdık, şimdi açıkta kalıyoruz." diye mırıldanarak banyomuza gidip Sere'nin sakladığı yerden Muhteşem Harita'mızı çıkardım ve yatağıma uzanarak onu incelemeye başladım. Son iki ayımı haritanın mantığını çözmeye uğraşmaya harcıyordum, eğer diğer mekanlar için de böyle haritalar yapabilmeyi başarırsam, diğer okullardaki melezleri tespit etme işi, çocuk oyuncağından farksız olacaktı çünkü bu buruşuk kağıdın üzerinde tanrılar ve tanrıçalar, melezler, nemfler, satirler, hepsi farklı renklerle belirtilmekteydi. Haritada kulübeler civarına bakınırken, Athena'ya yaklaşmakta olan birini gördüm. Soyadı Laxell'di ama mekan çok dar olduğu için adını okuyamıyordum. Tek kaşımı kaldırarak umursamazca hariyatı yastığımın altına koydum ve ipodumun kulaklıklarını takarak müziği son ses açtım. Biraz uyuyup dinlensem iyi olacaktı... Aradan bir dakika geçmiş veya geçmemişken, Helen'in omzumu dürtmesiyle tekrar gözlerimi açtım. Bana kapıyı işaret ediyordu. Dönüp baktığımda kulübenin girişinde bir çocuk gördüm. Oldukça uzun boylu ve beyaz tenliydi, mavi gözlere sahipti ve altın sarısı saçları tepesine vuran güneşle parlıyordu. Yataktan kalkıp ona doğru ilerledim ve "Merhaba! Seni az önce kulübemizin önünde görmüştüm. Soyadın Laxell, değil mi?" diye sordum. Başını hafifçe yana eğerek bana bakmaya başladığında, onun herhangi bir melez değil, kulübeye gelen yeni kardeşimiz olduğunu fark ettim ve seslice yutkundum. İlk tanışmadan batmıştım yine, kesin benim psikopat olduğumu düşünenler listesine bir yenisini eklemiştim kendi ellerimle... Durumu toparlama çabasıyla, "Ya-yani merhaba! Sen yeni kardeşimiz olmalısın. Bana ve dediklerime fazla aldırma. Ah, bu arada adım Lucianna." dedim. Ardından, doğal görünmeye çalışarak sırıttım ve içeri geçebilmesi için kapının önünden çekilerek konuşmaya başlamasını beklemeye koyuldum.

Daha ne kadar kapıda durup bekleyeceğimi bilmiyordum. En sonunda birinin beni fark etmesi oldukça rahatlamamı sağladı. Her birinde yaldızlı harfler ile 'L' yazılmış beş valizi klübeye kadar hiç yardım almadan taşımıştım -en azından çalışmıştım- ve şimdi kollarım kopmak üzereydi. Bana doğru gelen kız şaşkınlıkla soyadımı söyledi ve cevap bekledi. Bir süre ses soluk alamayınca kardeşi olduğumu anladı. "Ya-yani merhaba! Sen yeni kardeşimiz olmalısın. Bana ve dediklerime fazla aldırma. Ah, bu arada adım Lucianna." dedi kırdığı potu düzeltmeye çalışarak. Anlamadığımı sanmış olmalıydı ;fakat o daha yatağından kalkmadan saçmalayacağını fark etmiştim. 'Lanet olsun ben bir empatım.' demek istedi içinden ;fakat ailesinden aldığı terbiyeyle cevap vermeye karar verdi. Hep böyle şeyleri açıklamak için oldukça erkendi. "Julian Marcus Heath Laxell." dedi asil ailesine yakışır bir şekilde göğsü kabararak. Laxell soyadını taşımaktan gurur duyuyordu. "Tanıştığıma memnun oldum narin ve bir o kadar da asil kardeşim." Kardeşim mi? Kapıda klübedeki herkesin kardeşim olduğunu söylemişlerdi ve onlarla iyi geçinmem gerektiğini belirtmeyi de unutmamışlardı. Benim için oldukça zor bir istekti ;fakat nedense Lucianna'ya kanı ısınmıştı. Onun da böyle düşündüğüne emindi ;çünkü hayatında ilk defa birinin onu gerçekten sevmesini istemişti ve o istedi mi olurdu.

Karşımda gördüğüm beş valiz üzerine gözlerimin fal taşı gibi açılmasına engel olmak beni oldukça zorladı ama bunu başardım. Soyadı Laxell olan kardeşimin ismini de öğrendiğim için mutlu olmuştum. Eh, güzel ve kısa bir tanışma konuşması yaparak da beni etkilemişti ve ona bir anda kanım ısınmıştı. "Ben de tanıştığımıza memnun oldum, kibar kardeşim." dedim. O içeri girmiş, kalkık kaşlarla kulübemizi incelerken aklımdan 1500'lerin İngiltere'sinde olsak bu sahnenin çok daha yerine oturabileceğini geçiriyordum. Kulübeye gelen çok -tamam, tamam yedi- yeni kardeş görmüştüm ama kesinlikle en çabuk adapte olan kişi Marcus'tu. Hani sanki doğduğu günden itibaren melez olduğunu bilerek yaşıyor ve benimle yıllardır tanışıyor gibiydi. Tabii ki onu bozmaya niyetim yoktu ama içinde kopan fırtınaları tahmin edebiliyordum ve zihin gücümü kullanarak düşüncelerini okumamak için de epeyce kendimle cebelleşmem gerekti. En sonunda gülümseyerek "Ben buradaki en kıdemli kardeşim ve kulübe lideriyim. Kampa alışma sürecinde sana elimden geldiğince yardımcı olacağım. Aynı zamanda da kılıç eğitmeniyim, canavarlara karşı kendini koruyabilmen için temel derslerini de benden alacaksın. Hıh, bir de çoğu zaman bilmem gerekenden fazlasını bilirim, ne olursa olsun bana yalan söylememelisin." dedim. Marcus sözlerimi başını sallayarak onayladı ama suratında halinden şikayetçi bir hava vardı. Gözlerimi kısarak, "Sorun ne?" diye sordum.

Sorun mu? Sorun belki de klübenin neredeyse kendi odasımın yarısı kadar bile olmamasıydı. Üstelik bu küçücük oda yanyana dizilmiş bir deste kadar yatak ile doluydu. Bu da demek oluyordu ki bir deste kadar insanla aynı odada yatacaktım. Sorun şuradaydı ki şimdiye kadar kimseyle aynı odada kalmamıştım. Ayrıca hiç tanımadığım bir dolu insanla aynı odada yatmak beni oldukça huzursuz etmişti.
"Hayır ,sadece... Özel oda yok mu?" diye sordum sonunda ağzımdaki baklayı çıkararak. Kız afallamış gibiydi. Yanlış bir şey söylediğimi fark ettiğimde düzeltmeye çalıştım. ""Herkes aynı yerde mi yatıyor yani?" diye devam ettim. Düzeltmeye çalıştıkça battığımın farkındaydım ;ama artık sormuştum bile. Kız aynı şaşkın ifadeyle onaylarken ben de kızın elindeki müzik çaları gösterip belki de hatamı telafi ederim düşüncesiyle sorudum. ""Sever misin?" Ve kıza vakit bırakmadan 'L' yazılı valizlerden birini açmaya çalıştım. Yanıma aldabildiğim bütün elektronik eşyalarım tıkılmış olduğu valizdi bu. Babam 'Apple'ın' Macaristan dağıtım hisselerinin sahibi olduğundan birçok alet bu markadandı. Laptoplardan birini çıkartıp ona uzattım ve tüm dişlerimi göstererek sırıttım. "İster misin?" Kız şimdi iyiden iyiye şaşırmış gibiydi. Davranışlarımı yadırgamış olmalıydı ;fakat diğer zengin çocuklarından çok farklı olduğumdan paylaşmayı severdim. Kim bilir belkide bunun aramızdaki dostluğu güçlendireceğini düşünmüştüm.

Yeni gelen kardeşim gerçekten de uçuk bir tipti. Eski yaşayışının bundan sonra tümüyle değişeceğini zamanla anlayacaktı ama o zamana kadar ondan çekeceğimiz var gibiydi. Kaşlarımı kaldırarak etrafı gösterdim ve "Evet, hepimiz burada, aynı kulübenin içerisinde yaşıyoruz çünkü hepimizin ebeveynlerinden biri, Bilgelik Tanrıçası Athena." dedim. Konuyu değiştirme çabalarının bir işe yaramadığını görmesi onu hayal kırıklığına uğratmıştı ama üzülmesine gerek yoktu, elbetteki elindeki dizüstü bilgisayarı incelemek isterdim. Tabii önce bir metrekarelik alanda yaşayan düzinelerce kardeş konusuna bir açıklık getirmeliydik. Onu anlayabiliyordum çünkü kampa ilk geldiğimde benim de kulübe yaşantısına alışmam zaman almıştı; gerçekten de burası eski odam kadar falan bir yerdi ama, burada hiç sıkılmazdım çünkü canımdan çok sevdiğim kardeşlere sahiptim. Bunları Marcus'a da anlatmak isterdim ama ayaküstü açıklayabileceğim şeyler olmadıklarını bildiğim için gülümseyerek, "İki bin yıl önce inşa edilmiş bir yer için gayet iyi bence. Gel sana yatağını göstereyim." dedim. Onun bir şey söylemesine fırsat vermeden arkamı dönüp yataklara doğru ilerlemeye başladım, kardeşim Troy'un karşısındaki boş yatağı işaret edip sırıtarak, "İşte yeni yuvan!" dedim. Marcus'un gözlerini devirmemek için kendini zor tuttuğu her halinden belli oluyordu.

Tam bana bir şey söylemek için ağzını açtığında göz göze geldik ve ikimiz de kalakaldık. Bunca yıllık hayatımda -eh, tamam, 17 yıllık hayatımda- ilk kez benim gibi biriyle karşılaşmıştım ve zihinsel kalkanlarımı indirmemiş olduğum halde bunu nasıl anlayabildiğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. Marcus da düşüncelerime tercüman olarak, "Sen de bir empatsın!" dedi. Şaşkınlıktan bir süre ne söyleyeceğimi bilemedim, ardından doğrudan kardeşimin beynine "Evet ve ilk kez kendim gibi biriyle karşılaşıyorum." mesajını gönderdim. Eğer... Tanrıça Athena'nın bir çocuğu daha ondan alması gerekenden fazlasını almışsa, bu ilerleyen günlerde Athena kulübesinin başının Olimpos ile derde gireceği anlamına geliyordu...