Kardeşim Bana Kılıç Eğitimi Veriyor

Melez olmanın kurallarından biri de kılıç kullanmayı bilmek ! Daha önce elime bir kez bile kılıç almadım. Ama şimdi eğer hayatta kalmak istiyorsam kılıç kullanmayı iyi bir şekilde öğrenmem gerekiyordu. Bunun için kılıç antrenmanlarının yapıldığı sınıfı bulmaya çıktım. Bu kamp o kadar karışıktı ki neredeyse kayboluyordum. Neyse ki antrenman sınıfını kaybolmadan bulabilmiştim. Kardeşim Lucy bir kılıç eğitmeni olduğu için şanslıydım, bana eğitim verebileceğini söylemişti.
Sınıftan içeriye girdiğimde Lucy başka bir melezi çalıştırıyordu.
"Gelebilir miyim ?" diye sordum. Lucy bana gülümsedi ve başıyla gel işareti yaptı. Onları bir süre izledim. Lucy gerçekten de çok iyi kılıç kullanıyordu, açıkçası biraz korkmuştum ve ona imrenmiştim. Acaba bir gün ben de onun gibi kılıç kullanabilir miydim ? Bu konuda onun kadar yetenekli olabileceğimi sanmıyordum.
Sonunda Lucy ile diğer melezin çalışması bitti. Lucy gelip yanıma oturdu, biraz terlemişti.
"Yoruldun mu ?" diye sordum.
"Hayır, aslına bakarsan ben buna alışığım. Peki sen hazır mısın ?"
"Hazırım sanırım." dedim ve ayağa kalktım. O da ayağa kalkıp bir kılıç aldı ve bana uzattı.

Kardeşim Summer'a ders vereceğim için mutluydum, kampa yeni gelmişti ve bir an önce kılıç teknikleri konusunda kendini geliştirmek istiyordu. Gülümseyerek ona bir kılıç uzattım ve kendim de onunkine benzer bir başka kılıç aldım. Sonra dersliğin çıkış kapısını işaret ederek, "Hava çok güzel, alıştırmaları arenada yapmaya ne dersin?" diye sordum ve cevap vermesini beklemeden kalkıp kapıya doğru ilerlemeye koyuldum. Büyük ihtimalle bana 'ama aralık ayındayız ve hava hiç de güzel değil' tarzında bir bakış atmaktaydı ama ben sadece sırıtıyordum. Eh, iyi bir melez her zaman ve her ortamda savaşmaya alışık olmak zorundaydı. Hem, bazı sihirli sınırlar sayesinde Melez Kampı hiçbir zaman dışarısı kadar soğuk olmazdı. Burası cam bir küre gibiydi; dışarıd kar yağardı ama tek bir tanesi kampımıza düşmezdi. Summer da dışarı çıktığımız anda çok da kötü olmayacağını kendine kabul ettirmek istercesine "Öyleyse başlayalım." dedi ve gülümsedi. Ben de ona dönerek, "Tamam, o zaman ilk önce kılıç kavrama kabiliyetini ölçelim. Ben çeşitli hamlelerle kılıcının elinden düşmesini sağlamaya çalışacağım, sen de onu bırakmamaya gayret et. Ama fazla da zorlama yoksa bileğin kırılır." dedim.

'Bileğin kırılır.' lafından ürkmüştüm ama pes edecek değildim. Bu yüzden ona hazır olduğumu belirten bir bakış attım. O da benim kılıcımı düşürme çalışmalarına başladı. Sadece kılıcı taşımak yeterince zorken şimdi bir de düşürmemem gerekiyordu.
Bu benim ilk deneyimim olduğu için beni fazla zorlamamaya gayret ettiğini görebiliyordum. Ancak yine de ilk üç deneyişimde fazla direnemeden kılıcımı düşürdüm. -Bir de savaş ve strateji tanrıçasının kızı olacağım.-
'Sen eline ilk kez bir kılıç alıyorsun, böyle olması doğal.' diye düşünerek kendimi rahatlatmaya çalıştım ve bir kez daha kılıcı elime alıp sıkıca tuttum. Bu sefer daha iyiydim. Kılıcım birkaç kez elimden düşecek gibi oldu ama son anda kılıcı tekrar kavradım. Baya uzun süredir kılıcı elimden düşürmemiştim."İyi gidiyorsun Summer." diyerek bana destek verdi Lucy. Bir süre daha iyi idare ettim ama sonunda Lucy tekrar kılıcımı düşürmüştü. Ama bu sefer iyi mücadele ettiğime inanıyordum. Biraz dinlendikten sonra:
"Ee, peki sırada ne var ?" diye sordum.

Summer kılıç kavrama konusunda gerçekten de düşündüğümden daha iyi çıkmıştı. İlk kez deneyen biri için inanılmaz bir performans göstermişti. Tabii bunu ona böylece söyleyip, rahatlamasını sağlamayacaktım çünkü kılıçla çok daha iyi olabilmesi için çok fazla çalışması gerekiyordu; iyi olduğunu bilirse çalışmaya yanaşmazdı. Sorduğu soruya cevaben, "Şimdi de kılıç savurma üzerinde çalışacağız. Kılıcını fazla geniş sallaman, rakibine avantaj tanır. Doğrusal bir açıyla kullanmansa, hızlı düellolarda kendini yaralama riskini arttırır. Kılıcını, ideal bir açıyla yöneltmelisin rakibine." dedim. Sonra yanına giderek ona birkaç hareketi yapmasında yardımcı oldum. Bir süre elini ısıtmasına zaman tanıdıktan sonra, "Şimdi kılıcınla beni hedef al, hafif bir karşılaşmayla başlayalım." dedim. Summer diğer tüm öğrencilerim gibi iş eğitmeni hedef almaya gelince bir süre tereddüt yaşadı ama zeki bir Athena kızı olduğunu göstererek, sözlerimi onaylamak için başını salladı ve kılıcını hızlı bir hareketle üzerime doğrulttu. Kendimi kolayca savundum ama gerçekten de ilk kılıç çalışmasında beni şaşırtmayı başarabilmesi, gözüme girmesini sağlamıştı. "Çok iyi gidiyorsun! Bir süre daha kılıç savurmanı geliştirelim, sonra sol eline bir kalkan alıp neler yapabildiğine bakacağız." dedim. Ares, Athena, Hades çocukları, yapıları gereği atak hamlelerinde başarılı olurlardı ama çoğu savunmalarında hep ciddi açıklar bırakırdı. Kardeşimin savunmada da saldırı teknikleri kadar kendini geliştirmesini istiyordum.

Bir süre daha kılıç savurma çalışması yaptık. Lucy hamlelerimden kolayca kurtuluyordu ama sonlara doğru onu biraz-sadece birazcık- zorlamaya başladığımı hissettim. Sanırım ilk gün için bu performans fena sayılmazdı.
Kılıç savurma çalışması bittikten sonra Lucy elime bir kalkan verdi. Savunma benim için daha önemli sayılırdı. Aslında tam tersi olması gerekiyordu ama nedense ben savunmayı daha fazla önemsiyordum.
Kalkanımı elime aldım ve Lucy'den kendimi korumayı dileyerek ona "Tamam, hazırım. Hamleni bekliyorum." dedim. O da bana hafif ama hızlı hareketlerle kılıcını savurmaya başladı.
Kalkana elim hemen alışmıştı. Aradan kaçan birkaç kılıç darbesi haricinde çoğu hamlesini önlemeyi başarmıştım. Aslında oldukça hızlıydı ve ben ona nasıl bu kadar iyi karşılık verdiğimi anlayamamıştım. Sanki kalkanımı nereye doğru tutmam gerektiğini önceden biliyor gibiydim. Bu çok garipti ama işime yarıyordu.
Bir süre sonra terlemeye ve yorulmaya başladığımı hissettim. Lucy'ye "Biraz dinlenebilir miyiz ?" diye sordum. Aslında o hiç de yorulmuş görünmüyordu ama kafasını sallayarak "Elbette." dedi.
Bir köşeye oturup onunla biraz kamp hakkında konuşmaya başladık. Onun anlattıkları gerçekten etkileyiciydi. Şimdiye kadar birçok göreve katıldığını öğrendim, hepsinden de başarıyla dönmüştü. Vay canına, ondan öğreneceğim çok şey vardı. "Biliyor musun ? İyi ki benim kardeşimsin." dedim ve ona sarıldım. O da kollarını bana doladı. Sonra birbirimizden ayrıldık.
Lucy "Şimdi eğitime dönsek iyi olur." dedi ve beni ayağa kaldırdı.

Yeni kardeşim Summer'ı gerçekten de çok sevmiştim. Onun da benim kardeşim olduğu için halinden memnun olması, keyfimi iyice yerine getirmişti. Ayrıca, savunma konusunda da en az atakları kadar başarılıydı ve şimdi karşısına bir empusa çıksa, onu rahatlıkla öldürebileceği konusunda iddiaya girebilirdim. Yine de henüz işin çok başındaydık. Yaklaşık bir saatlik eğitimle bu seviyeye gelebildiğine göre, dersten mezun olduğunda savaş makinesi gibi bir şey olacaktı. Sırıtarak kalkanını bırakmasını işaret ettim, artık tüm savunma tekniklerini öğrenmişti ve tek yapması gereken kendini bu hareketlerde geliştirmekti. Bunu da düzenli antrenmanlarla halledebilirdi. Gülümseyerek, "Şimdi kılıcını sol eline geçir ve az önceki gibi savurma hareketleri yapmayı dene." dedim. Ona kolaylık sağlaması için ben de kendi kılıcımı sol elime aldım. Kılıcı iki elle birden kullanabilmek, bir kahramana sayısız kolaylık sağlardı ve kardeşimin bu yetisini geliştirmesini istiyordum. Elbette sağ elini kullanan birinin sol eliyle yazı yazması ne kadar zorsa, kılıcı kavraması da o kadar zordu ama sıkı bir çalışma ve muazzam bir konsantrasyon, bunu başarmasını sağlayabilirdi.

Kılıcımı sol elime aldım ama sol elimle onu kullanabileceğimden emin değildim. O da benimle eşit şartlarda olmak için kendi kılıcını sol eline aldı. Ancak yine de tereddütlüydüm. 'Hadi ama, yapabilirsin. Sen bir melezsin ve bu senin doğanda var.' diye kendimi cesaretlendirdim.
İlk hamlesini geri çevirebilmiştim. Bunu şaşkınlığıyla hemen ardından gelen diğer darbeyi fark edemedim ve dengemi kaybedip yere düştüm. Sonra Lucy beni elimden tutup kaldırdı ve devam etti.
Sonraki hamlelerinde ilk şaşkınlığım yerini konsantrasyona bıraktığından zor da olsa kendimi savunabildim. Bunu birkaç kez daha tekrar ettik. Evet, şimdi sol elle tutmak o kadar da zor gelmiyordu ama çok kolay da değildi. Bunları iyice öğrenmem ve kavramam için sıkı bir antrenman yapmam gerekecekti.
Sonunda gerçekten çok yorgun düşmüştüm. Lucy de benim yorulduğumu anladı. "Bugünlük bu kadar yeter sanırım. Yarın devam ederiz, ne dersin ?" diye sordu. "İyi olur aslında." dedim nefes nefese. Lucy benim bu halime gülümsedi ve birlikte sınıftan çıktık...

Ertesi gün (Dersi yarıladık sayılır Summer.)

Sabahın erken saatlerinde dersliğimin kapısını ilk çalan öğrenci kardeşim Summer oldu. Ne yalan söyleyeyim, dünki yorgunluğu üzerinden atıp da bir sonraki dersine gelebileceğine pek ihtimal vermiyordum çünkü geçen derste onu olması gerekenden çok daha fazla zorlamıştım. "Umarım geç kalmamışımdır." dedi mahçup bir şekilde. Yerimden kalkarken gülümseyerek, "Hayır, tam vaktinde geldin." cevabını verdim. Ona dış kapıyı işaret ettim ve birlikte bilindik bir deja vu hissiyle arenanın yolunu tuttuk. Summer elinde, dün ona vermiş olduğum kılıcı tutuyordu. Belki dersin sonunda ona, canavarlar karşısında gerçekten ile yarayacak, sağlam kılıçlarımdan bir tanesini hediye edebilirdim. Athena kulübesi silah yapmak konusunda Hephaistos çocuklarıyla yarışamazdı ama önemli olan silahın, sahibi ile uyumluluğunu maksimum seviyede sağlamaktı. Biz Bilgelik Tanrıçası'nın çocukları da bunu çok iyi başarabiliyorduk. Örneğin Summer, dün kendisine göstermiş olduğum tutuş tekniklerinden ona en uygun olanını belirlemişti ve artık kabzasını kaygısızca tutabiliyordu. Sırıtarak, "Önce ısınmak için ağır tempolu bir karşılaşma yapalım, sonra da minik otomatonlar üzerinde çalışırız." dedim.

Ağır karşılaşma mı ? Sanırım bunu yapabilirdim. Ne de olsa dün baya bir alıştırma yapmıştım ve buna hazırdım. Hem artık kendime uygun bir kılıç bulabilmiştim. Bu yüzden kardeşim Lucy'ye gülümseyerek "Eh, peki tamam öyleyse..." dedim ve karşısına geçip pozisyonumu aldım. O da aynısını yaptı ama bir hamle yapmıyordu. İlk hamleyi benden bekliyordu anlaşılan. Onu daha fazla bekletmemek için kılıcımı koluna doğru savurdum ancak Lucy tahmin ettiğim gibi kendi kılıcıyla benim kılıcımı engelledi. Bunun üzerine onun bana hamle yapmasına fırsat vermemek için bu sefer diğer koluna doğru savurdum kılıcımı. Ama sonuç yine aynıydı. Biraz sonra hamlelerimin onda pek işe yaramayacağını anlayıp durdum ve onun hamlelerini bekledim. O da kılıcını bana doğru savurdu ama neyse ki kılıcı son anda engelleyebilmiştim. Ancak Lucy'nin durmak gibi bir niyeti yoktu. Ardı ardına hamleler yapıyordu, kendimi korumam gittikçe güçleşiyordu. Bu sırada ellerim de terlemişti ve kılıcım elimden yavaş yavaş kayıyordu. Lucy bana son hamlesini yaptığında da kılıç elimden düştü. Biraz üzülmüştüm ama yine de düne göre iyi bir performans sergilediğimi düşünüyordum. Sonra biraz durdum ve Lucy'ye "Bir karşılaşma daha ?" diye sordum. Kendimi ona kanıtlamak istiyordum.

Summer bir gün içinde kılıcıyla harikalar yaratabilecek düzeye gelerek beni oldukça şaşırtmıştı. Atakta kendini biraz daha geliştirmesi gerekiyordu ama savunmada kesinlikle çok başarılıydı. Tabii ki bu sadece yavaş hızda yaptığımız bir düello olduğu için onu ne kadar iyi değerlendirebileceğimi bilmiyordum. Bana yeni bir karşılaşma teklif ettiğinde kendimi tutamayarak sırıttım. Kardeşim de benim gibi savaşmaktan keyif alıyordu. "Seve seve." diyerek kılıcını yerden alarak tekrar Summer'a uzattım. Bu arada az da olsa onu inceleme imkanı bulmuştum. "Güzel kılıçmış." diyerek gülümsedim, kardeşim de "Teşekkür ederim." dedi. Gözlerimi kısarak, "Bu kılıcın hakkını verebilecek misin, bir görelim. Daha hızlı bir düelloya ne dersin?" diye sordum. Summer önce şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı, sonra da "Hızlı bir düello yapabilecek seviyeye geldiğimi mi düşünüyorsun?" diye sordu. Gülümseyerek sözlerimi onaylamam üzerine ikimiz de savaş pozisyonu aldık. Kılıcı tutuşu ve duruşu oldukça kusursuzdu ama elindeki hafif titreme gözümden kaçmamıştı. Eh, bu yaşına kadar hayatta kalmayı başarabilmiş bir melez kesinlikle hızlı düellolara hazır sayılırdı ama kardeşim henüz bunu anlayabilmiş değildi. "Tek bir sorunun var Summer. İçindeki yeteneğin farkında değilsin." diyerek ona göz kırptım ve sonra, ışık hızıyla kılıcımı üzerine doğrulttum. Kardeşim kıl payı hamlemi atlatabildi ve bu sefer hiç duraksamadan o bana doğru bir atak yaptı. Onun kılıç hamlesine kılıcımla karşılık vermek yerine kendimi sağ yana doğru atarak dengesini kaybetmesini sağladım ve bulduğum açıklıktan faydalanarak kılıcını elinden düşürmeyi hedefledim ama kardeşim kısa zamanda benim yöntemlerin birazını öğrenmeyi başarmıştı. Kılıcıyla hamlemi engelledi. "Hiç fena değil." diyerek sırıttım ve karşılaşmamıza devam etmeye koyulduk.

Şu ana kadar kılıcımı elimde tutmayı başarmıştım. Gittikçe ilerlediğimi hissediyordum ve bu da beni mutlu ediyordu. Artık kendimi kılıcıma eskisi kadar yabancı hissetmiyordum, aksine sanki kılıcım benim bir parçam gibi olmuştu. Hamlelerimi rahatlıkla yapabiliyordum. Tahmin ettiğim de çabuk alışmıştım.
Bu sırada düello baya bir uzamıştı, ikimiz de kılıçlarımızı düşürmemiştik henüz ve düşürecek gibi de durmuyorduk. Birbirimize karşı ani hamleler yapıyorduk. Ancak bunlar da bir işe yaramıyordu çünkü son anda bu ataklardan sıyrılmayı başarıyorduk ikimiz de. Sonunda Lucy dayanamayıp kılıcını indirdi ve "Eh, sanırım bu kadarı yeterli." dedi. Ben de ona gülerek "Haklısın." dedim. "Yoksa bu düello sonsuza kadar süreceğe benziyor." Bu düellodan sonra ikimiz de biraz su içmeyi hak etmiştik. Sularımızı içtikten sonra geri döndüğümüzde Lucy "Gerçekten hızlı bir gelişme gösteriyorsun, Summer. Sanırım artık otomatonlarla çalışmanın zamanı geldi." dedi.

Hephaistos çocuklarının yaptığı minik canavar otomatonlarından birini alarak Summ'ın önüne bıraktım. Boyu neredeyse kardeşim kadardı ve kılıç tutmakta olan minik bir minotor'du. Summer'a "Hazır mısın?" diye sorduğumda bana "Evet, çalıştırabilirsin." cevabını verdi. Otomatonun ensesindeki açma düğmesine bastım ve Athena kızının minyatür Minotor ile olan mücadelesi başladı. Robot çok iyi programlanmış olduğundan en az benim kadar hızlı kılıç darbeleri savuruyordu ama Summer atikliğiyle hepsini engellemeyi başarıyordu. Birinci seviye dersinde bu kadar başarılı olabilmesi beni oldukça şaşırtmıştı. 10 dakika kadar mücadeleye devam ettikten sonra kılıcını sertçe minotorun boynuna çarptı ve otomatonun kafasını kopardı. Hasarın ne kadar büyük olduğuna bakmak için robot'un yanına gittiğimde Summ bana mahçup bir bakış atıp gülümsedi. Ona sırıtarak karşılık verip "Kesinlikle çok iyi." dedim. Kardeşim bir otomatonu parçalayabilecek kadar iyi kılıç kullandığı için kendimi gururlu hissettim. Bana teşekkür ettiğini gösteren bir ifadeyle baktıktan sonra "Peki şimdi ne yapıyoruz Lucy?" diye sordu. "Hiçbir şey." cevabını verdim. Bana merakla bakan kardeşime sesimi yükselterek "Summer Ramsey, kılıç eğitmenin olarak seni birinci seviyeden mezun ediyorum, tebrikler!" dedim. Summer mutlulukla gülümseyip bana teşekkür ettikten sonra arenadan ayrıldı. Onun için çok yorucu olmuştu ve büyük ihtimalle dinlenmeye ihtiyacı vardı.

Ders rp'si bitmiştir.