Ben, yani Chase her zamanki gibi bi sabaha uyandım ve kalkıp havalı(!) kolej formalarımı üstüme geçirdim. Bu sene artık sonunda liseden mezun olduğum için çok memnun ve mutluydum, yalan söyleyemeyeceğim. Okulda en tanınan insanlardan biriyim ben, hattaha en çok tanınanı kısacası. İnsanlar her zaman benimle arkadaş olmak için etrafımda pervane olurlar, ama benim şu an için "İyi arkadaş" olarak sayabileceğim tek kişi, Lian. Aslında garip bi hikaye onunla tanışmamız... Engelli bi çocuk ve aynı sınıftayız. zengin bi züppe olarak çoğu insan engellilerle dalga geçebileceğimi sanır, ama ben o kadar saygısız ve seviyesi düşük bi insan değilim malesef.
Annem (ki gerçek annem değil, hattaha kendisi açgözlü bir cadıdır.) ve babam çoktan şirkete gitmiş görünüyorlardı. Bende bir-iki şey atıştırıp kalktım ve okula gittim. İlk derse kıl payı yetiştiğim için çoğu zaman uzun uzun öuhabbete girdiğim şöförümüze sadece "Teşekkürler Anthonio!" diye bağırabilmiştim okula doğru hızlı adımlarla ilerlerken.
Okulun kapısından içeri girdiğim anda, bulutların arasından çıkarak kendini belli eden güneş gibi odak noktası ben olmuştum. O sırada yanıma Lian geldi ve zil çaldı. Sınıfa kadar havadan sudan, boş boş konuşmuştuk birbirimizle. Ders biyolojiydi ve ben bu dersi seviyordum. Bilmiyorum, ilgilmi çekiyordu, hemde diğer derslerdeki kadar dipte olan biri değildim. Olay şu ki, Öğretmenimiz Bay Crew yerine başka bir adam vardı. Kötü olan neydi bilmiyorum ama bu adamda içime sinmeyen birşeyler vardı. Karışık bir kafa ve asık suratımla Lian'la sıramıza oturduk. Ardından adam kendini "Ben Paul Randy. Yeni Müdür Yardımcınız. Bay Crew izinli olduğu için size bir süre gözkulak olacağım." diyerek kalın ve rahatsız ses tonuyla kendini tanıttı.
Anlaşıldığınca, ders işlenmeyecekti. Sıkıntıdan, çantamdan arkadaşlarımla mesajlaşmak için telefonumu çıkardığım sırada birden gözüme güneş çarpmaya başlamıştı. "Lanet olsun" diye geçirdim içimden. Okulun bahçesindeki uzun ağaçlardan birini incelemeye başladım. Olayın garip yanı, ağacın yaprakları ona bakmaya başladığımdan beri yavaş yavaş sararıp solmasıydı. Garipti, hemde oldukça garip.... O arada biri elimden telefonumu çekip aldı. Ah... Şu yeni adam, Paul. Ardından neşeli bir şekilde "Tenefüste yanıma gelip telefonunuzu geri alabilirsiniz." dedi gülümseyerek. Halinden memnunmuş gibi gözüküyordu. Gözlerimi kızdım ve adamı süzmeye başladım. Cidden, hareketleri bile garip bir adamdı. Ve bu sırada da zil çaldı.
Lian'la doğru adamın ofisine gittik ve Lian'a "Sen burda kal Lian. Telefonumu alıp geliyorum." dedim ve içeriye girdim. Arkası dönük adama "Afedersiniz, telefonumu geri almak için geldim." dedim nazikçe. Adam bana döndüğünde... Aslında artık adam sayılamazdı çünkü adamdan daha çok çirkin yaratıklara benziyordu. Bay Randy, yanıma uçtu ve beni elinin tersiyle şiddetli bir şekilde duvara doğru itti. Acımıştı. Yerde, köşeye sıkıştırılmış bir şekilde otururken içeri Lian daldı ve "Sakın ona birşeyler yapayım deme pislik!" dedi tehdit edercesine. Adam, daha doğrusu yaratık camı kırdı ve bir süre sonra uçarak gitti. Ben ise şaşkınlık içindeydim, hala. "Çabuk ol Persephone Oğlu, artık hayatın pekte güvenli sayılmaz." dedi ciddiyetini koruyarak. Bir dakika, Persephone Oğlu mu?
Hızlıca okuldan çıktık ve Lian ile bizi kapıdan bekleyen arabaya bindik. Bir-kaç dakika içinde şehiri terketmiştik. Artık dayanamadan Lian'a döndüm ve kafamdaki soru işaretlerini dindirmek için "Lian, Persephone Oğlu derken, neden bahsediyordun?" diye sordum. "Bildiğimiz; hani Ölülerin Tanrıçası Persephone." dedi. Hoş, şaşırmamam lazımdı aslında. Yaratık bile bu olaylara inanmam için yeterli bi kanıttı. Bir süre sonra arabadan indik ve yürümeye başladık. Bu sırada takip ettiğim Lian durdu ve "Artık eski gerçek halime dönsem iyi olur" dedi ve pantolonunu çıkardı. Tam "Kafayı mı yedin?..." diye başlamıştım ki... Lian'ın bacakları... Ne yani, keçi bacakları mı? "Ben bir Satiir'im; yani yarı keçiyim, Chase. Artık bundan sonra olacaklara şaşırmasan iyi olur." dedi hafif dalgacı bir şekilde. Zaten şaşırmamıştım, dediğim gibi o yaratık bile inanmamı sağlamıştı. Yürümeye devam ettik. Ardından bir yerin önünde durduk. Tabelada ise "Melez Kampı" yazıyordu.
Konu: Chase B. Lee 
Perş. Ara. 16, 2010 10:04 am
