Bizim Takım ... 3

Koşarak cirit sahasına vardığımızda herkesin nefesi kesilmişti. Koşarak başvuru masasına vardık. Konuşmaya başladım. "Biz kayıt yaptırmak istiyoruz." Süresi bitmemiştir diye dua ederken görevli sevimli bir şekilde gülümseyerek konuşmaya başladı. "Sakin olun kızlar. Tabi kayıt yaptırabilirsiniz. Adlarınız?" Erken geldiğimize sevinmiştim. Hepimizin adını yazdırdıktan sonra depoya koşmaya başladık. İkisine de baktım ve yığınla duran ciritlere. Gülümseyerek sordum. "Hangisi sizin?"

Karşımızda duran bir sürü cirit vardı. Yanlarına gidip alacağımız ciriti seçmeye çalışıyorduk. Hepimiz aldığımız cirii bırakıyor, bir türlü seçemiyorduk. Sonunda elime aldığım cirit iyi gibi gelmişti. Çok ağır değildi ve atmakta zorlanmazdım. Kızlara dönerek "Ben ciritimi aldım." dedim gülümseyerek. Onlarda ciritlerini seçtikten sonra cirit sahasının oraya yaklaştık ve sıramızın gelmesini beklemeye başladık. Hepimiz heyecanlıydık. Aslında cirit atmak zevkliydi, seviyordum ama bunda kano gölündeki gibi bir şansımız yoktu. En azından benim şansım yoktu. Ben bu konuda Sat'e güveniyordum. Ne de olsa avcı lideriydi ve ciritte de iyi olduğunu düşünüyordum. "Şimdi sıra Artemis avcısı Sat, Demeter kızı Mitch ve Poseidon kızı Lia'da." diye anons ettiklerinde Sat bize dönüp güven verircesine gülümsedi ve konuşmaya başladı..

"Alırız ki biz. Havada, karada."

Ardından gülmeye başladım. Ciritte iki rakip tanırım, Lucy ve Adrian. Ama onlar da burada olmadığına göre rakip tanımazdım. Yani kesinlikle yenecektik. Kendime biraz fazla güveniyordum sanki, ama bence yerinde bir güvendi bu. Kesinlikle hakkettiğimi düşünüyordum, ben egoist falan değildim, hele narsist hiç değil. Ama ciritte ustaydım, başka bir açıklaması yok bunun. Gerindikten sonra görevliye baktım ve gülümsedim. Bizi hemen kabul etmişti ve yenecektik. Ardından Mitchie'yi öne sürükledim. Kulağına fısıldadım. "İlk önce sen Mitchie. At şu atışı." Ardından derin bir nefes aldım ve arkadaşımı izlemeye koyuldum.

Sat beni iteklemişti, sanırım önce benim atmam gerekiyordu. Sat'e ters ters baktıktan sonra derin bir nefes aldım. Arkamdaki diğer yarışmacıları ve izleyicileri takmadan atışımı yaptım. Gözümü açtığımda Lia ve Sat seviniyordu. Ben de sevinmeye başladım. Ardından görevli skoru okudu. "Mitchie Heinz, 35 metre!" Salonda çığlıklar kopmaya başlayınca takımımla beraber sevinmeye başladık. Ardından Lia'ya baktım. "Sanırım sıra sende." Sonra arkadaşımı izlemeye başladım.

Mitch'in atışından sonra ben alana doğru ilerledim. Sat ve Mitch'e baktığımda gülümsüyorlardı. Gözlerimi karşıya sabitleyerek atışımı yamak için hazırlandım. Atışımı yaptıktan sonra gözlerimi araladım ve ne kadar gittiğine baktım. "Cornelia Scarlett 38 metre!" Çok sevinmiştim. Yine iyi atış yapmıştım. Normalde 40 metre atabiliyordum ama bu da benim için iyiydi. Yine de bunun yeterli olamayağını tahmin ediyordum. Sat'in daha da iyi atış yapmasını bekliyordum. "Sıra şimdi de sende cadım." dedim ve gülümseyerek onun atışını izlemeye başladım..

Lia da 38 metre atmıştı. Şu an en öndeydik, ama bir arkamızdaki takımla aramızda çok az puan farkı vardı. Arkadaşlarıma bakarak atışımı yaptım. Bir anda ortamda sessizlik olmuştu, fena halde korkuyordum. Sunucunun sesini dinlemeye başladım. "Satellite Morgan, 39 metre." Bu benim için çok düşük bir değerdi, sevinememiştim bile. Ardından sonu tablosunun asıldığı yere koştuk. Lia bağırdı. "Birinciyiz!" Tıkış tıkış insan kafalarından görebildiğim kadarıyla öyleydik. Bağırmaya başladık. Sunucu da adımızı anons etti. "Cornelia Scarlett, Satellite Morgan, Mitchie Heinz. Tebrikler." Ödülümüzü aldıktan sonra ikisine de baktım. "Bunları nereye koyacağız?"