Bizim Takım... 2

Mitchie ve Lia'yla berabe yemek gazinosundan ayrıldık ve hoplaya zıplaya kano gölüne gitmeye başladık. Kano gölüne geldiğimizde birçok melez neşe içinde kanolarını seçiyorlardı. Görevlinin yanına gittim ve gülümsedim. "Cornelia Scarlett, Satellite Morgan ve Mitchie Heinz." Görevli anlamamış gibi baktı, sonunda izah etmek zorunda kaldım. Bu adları neden sayıyor olabileceğimi anlayamıyor muydu bu? "Kano yarışlarına adımızı yazdıracaktık." Görevli kahkaha atmaya başladı. "Başvurular bitti, gelecek yarışa artık." Bunun üzerine sinirlendim ve yayımı gösterdim. "Ben avcı lideriyim." Görevli takmıyormuş gibi yapınca düzelttim. "Lia da Poseidon kızı." Görevli şaşırdı ama bize kanoları işaret etti. "Bunları alabilirsiniz."

Görevlinin Poseidon kızı olduğumu öğrenince verdiği tepkiye bayılmıştım. Hep birlikte konoya doğru ilerlerken görevli hakkında konuşup gülüyorduk. "Ne de korkakmış." dememle hepimiz daha çok gülmeye başladık. Kanoya bindiğimizde yarışın başlayacağı çizginin oraya doğru ilerlettik kanoyu. Hepimiz çok mutluyduk. Bu yarışı kazanacağımıza emindim. Ne de olsa Poseidon'un kızıydım ve suyu hareket ettirerek herşeyi yapabilirdim. Sat ve Mitch'e baktığımda gözlerimde ki mutluluğu görmüş olacaklar ki güldüler. Onlarda benimle aynı şeyi düşünüyordu. Tabi bu durumu bizim ve görevli dışında buradaki kimse bilmiyordu. Kadının sesiyle kendime geldim. Saymaya başlayacağını ve 3 diyince hareket etmemiz gerektiğini söyledi. Hepimiz ona dönerek saymasını bekledik.

"1,2 ve 3!!"

Lia'nın Poseidon kızı olması takımımıza büyük fayda getirecekti. Görevli sayınca yarış başladı. Takımımız bayağı hızlı başladı. Daha yarışın başında en öndeydik. Bunda Lia'nın Poseidon kızı olması ve benim bitkilerle rakiplerin direncini kırmam elbette etkili oluyordu. Diğer takımları geçerken yaşadığım haz mükemmeldi. Ama daha yarış bitmemişti, futbolda maç 90 dakikaysa, kano yarışlarında da 30 dakikaydı ve her şey değişebilirdi. Ne olursa olsun bize güvenirken biri yanımıza çok yaklaştı. Birden ellerim yanmaya başladı. Bu bir Apollon çocuğuydu. Bizi geçerken gülümsüyordu. "Siz mi bizi yeneceksiniz?"

Apollon çocuğunun bu sözü beni gülümsetmeye yetmişti. Kendini ne sanıyordu ki bu? Mitch bir an endişelense de ardından benim güldüğümü görerek rahatladılar. Bu yarışlarda hiç kaybetmemiştim ve kaybetmeyecektim de. Apollon çocuğuna baktıktan sonra Mitch'e döndüm ve "Gücünü kullanmayı bırakabilirsin canım." dedim. Bu sözüm Apollon çocuğunu şaşırttığı gibi Sat ve Mitch'i de çok şaşırtmıştı. Mitch gücünü kullanmayı bırakınca bizim arkamızdaki dalgaları ileri doğru iterek kanomuzu hızlı götürtmesini sağladım. Sanki deniz ikiye bölünmüş gibi yaparak Apollon çocuklarının olduğu dalgalarda geriye doğru gidiyordu ve Apollon çocuğu buna çok şaşırmıştı. Bu aslında babamın bana bir hediyesiydi. Kolyem sayesinde istediğim gibi suyu hareket ettirebiliyordum. Gülerek "Bu nasıl?" diye sordum Apollon çocuğuna gözleri büyümüştü. Sat çocuğun bu durumuna dayanamayarak kahkaha attı ve konuşmaya başladı..

Arkamızdan ağlaşanların sesini duymanın verdiği haz paha biçilemezdi. Hepimiz çok olağanüstü mutluyduk ve bitiş çizgisini ilk sırada bitirdiğimizde çığlıklar atmaya başladık. Yenmiştik. O an bizi önce yarışa almayı reddeden görevlilerin suratı kızarmıştı ve bir başka muhteşem olan şey de buydu. İnsanları aşağılamayı elbette sevmem ama eğer onlar beni aşağılık olarak görüyorsa durum değişir. Yenmiştik ve görevlinin yanına giderek güldüm. "Ödülümüzü takdim eder miydiniz?" Lia ve Sat de gülüyorlardı. Ardından adam bize baktı. Tören için herkesi topladı ve açıklama yapmaya başladı. "Bugünün Kano Yarışları birincisi takımı Poseidon kızı Lia, Artemis Avcısı Sat ve Demeter Kızı Mitch oluşturuyor. Tebrikler. Ödülü hakkettiniz." Bunları derken bize bir plaket uzattı. Gülüşerek kaldırdıktan sonra da ikisine baktım. "Ciritte torpilli olamayabiliriz, koşun." Ve koşmaya başladık.

Rp Cirit Sahasında Devam Edecektir...