Acemilerin Cirit Yarışı

Yeni aarkadşım Sere'nin sorduğu bu sorudan mutlu olmuştum. Sat bana ebebynimden gurur duymayı öğretmişti, dolaylı yoldan olsa da.
''Tanrı Morpheus, Rüya ve Uyku Tanrısı olarak bilinir. İnsanların rüyalarını yönetiyor falan, adından da anlaşılır.''

Bunu mutlulukla söylemiştim. Sere'nin ise merakı artmış gibi gözüküyordu. Babamın adını daha önce duyduğunu sanmıyordum.
''Niye avcı oldun? Onların şartlarını biliyor musun?'' Gözü cirit oynayan oğlanlara takıldı. Ben de kendime hakim olamadan güldüm.
''Ah, evet, biliyorum, sevgili yok, sonsuza kadar aynı yaşta kal, erkeklere ve Apollon çocuklarına yaklaşma -eh burası bir kural sayılmaz gerçi-, tabii biliyorum.'' Böyle kuralların olması beni şaşırtıyordu. Zaten kampta ilgimi çeken hiç bir çocuk yoktu, eh, bütün erkekler güvendeydi o zaman. Sere sakince beni dinledi ve ciritlere baktı. Artık oynamanın zamanı gelmişti sanırım. Kalktım ve bir cirit kaptım.
''Cirit atatrken konuşabiliriz. Kardeşim dışında -biz avcılar aramızdaki avcılara kardeş demeyi severiz de- bir arkadaşım olmasını çok isterim.''

Sere'ninkisi de uzağa gitmişti ama onun gözü hala mavi gözlü çocuğa takılmıştı.
''Sere, Afrodit kızlarına benzeme lütfen.'' dedim kinayeli bir ses tonuyla. Bir yandan da gülesim geliyordu. Sanki yıllardır bir arkadaşımla oturup ''şu çocuk çok tatlı'' muhabbeti yapmamıştım. Aslnıda hiç yapamamıştım. İngiltere'deyken pek arkadaşım yoktu. Sere sonunda gözünü ayırıp ciritine baktı. Yaklaşık 15 metre gitmişti o da.
O arada bizim mavi gözlü çocuk ciritini attıktan sonra arkadaşını beklerken bizim tarafımıza doğru döndü. Ben de hemen bir ön yargıyla atladım.
''Sere! Baksana sana bakıyor!'' Ne yapayım, sadece bir genç kız olduğum zamanları özlemiştim ve birden her genç kız gibi dayanamayıp konuşurken o ince, çiklermiş gibi olan sesi çıkarmıştım. Sere hemen arkasını döndü ve heyecanla çocuğa baktı. Ama o anda onu hi farketmemiş gibi bakıyordu. Nereye bakıyordu ki bu! Onu gözlerimizi fikmiş gibi gözükmeyelim diye-ki öyle yapıyorduk- ciritimi almaya gittim. Giderken arkamı döndüm ama Sere üzgün bir yüzle bana doğru bakıyordu. Umarım dudak okumasını biliyordur dedim. Konuşmadan ''Ne oldu?'' demeyi başardım. O anlamıştı ki hemen cevapladı.
''O bana bakmıyor ki.'' Bir gözlerini kaçırdı ve sağa dönecek gibi oldu ama dudak okumayı iyi öğrenmiştim yine de gözümü ayırmadım. ''O sana bakıyor.'' Ciritimi almış geri dönerken Sere'nin ne yapacağını merak ediyordum.

Sinirle güldüm.
''Haha, bir geyiğe ya da tavşana ya da herhangi bir hayvana dönüşmek istemiyorsa uzak dursa iyi olur.'' Bunu büyük bir sıkıntıyla söylemiştim ama konu bu değildi. Daha önce hiç böyle utanç verici bir an yaşamamıştım herhalde. Ne yapacağım diye düşünürken ciritim aklıma geldi. ''Sıra bende!'' dedim zıplayıp ciritimi kaparken. Eh, bir bahanem vardı en azından. Ciriti kavrandım ve mesafeyi ayarladım. Bir avcı gibi... Haydi at Adyali haydi. Tam attığımda bir ses duyudum. O mavi gözlü Sere'nin yanındaydı ve Sere'ye benim anlayamadığım bir şey soruyordu. Ve bana doğru bakıyordu! Kulaklarımın kızardığını hissettim ve uzun saçlarım olduğuna şükrettim. Çiriti attığımı farkettim ama o anda dikkatim dağıldığından yaklaşık 10 metre falan atabilmiştim. Gayet yavaşça ciritimi almaya gittim. Ama hiperaktiflik işte, istesem de yavaş olamıyordum. Ciritimi aldım ve onların yanına doğru gitmeye başladım. Acaba cevap olarak Sere ona ne söylemişti? Daha önemlisi o ne sormuştu? Artemis, şu çocuğu affet dedim içimden ve yanlarına gittim.

Ne sohbeti mi? Çocuk hala bana bakıyor, ben ise kaskatı orada duruyordum. Sere benim sinirden deli olduğumu anlamıştı ama bundan eğleniyormuş gibi sırıtıyordu. Ah, böyle tiplere bayılırım, dedim içimden. Kesinlikle iyi dost olacaktık. Ve o zaman bu anı hatırlayıp gülecektik. Haydi ama Ad, haydi.
"Pek konuştuğumuz söylenemez aslında." dedim sakin olmaya çalışarak. Çocuğa döndüm ama sahiden de hoştu, Sere'nin zevki iyiymiş dedim içimden. Bu arada Artemis'in sınırlarını zorladığımızı hissetmiştim. Her an o çocuk bir hayvana dönüşebilir gibi geliyordu bana.
Sere durumun zorluğunu anlamış gibi hafifçe başını salladı ve çocuğu çekiştirdi. Bir şeyler fısıldaştılar ve çocuk gitti. Son bir kez arkasına bakmayı da ihmal etmemişti. Sere'nin ona ne söylediğini merak etmiştim.
''Şşt, Sere, onu nasıl ikna ettin?'' dedim merakla.

Harika! Şimdi çocuk beni akıl hastası sanıyordu! Daha kötü ne olabilirdi ki! Serena ise yanımda cıvıldıyordu. Resmen sinirlenmiştim, o çocuğu ben de hoş bulmuştum ama yeminim yüzünden olmuyordu. Sere sadece Artemis'in gazabından söz edebilirdi ama hayır, o beni akıl hastası yapmaya karar vermişti. Bu nasıl işti!
''Sere ya! Rezil oldum, kmapta ilk günden adım çıkacak!'' sesimin tınısıyla Sere kendine gelmişti. Ama o şaşkın halini çocuk görmüştü ve o da gülmeye başladı. Sere bir an ne yaptığını fark etti ve o da gülmeye başladı.
Zar zor kelimelerini söyleyebiliyordu.
''Tam bir... Afrodit kızı gibi davranmışım ya,... kendimi çok kaptırmışım, beni uyarmalıydın... Ad!'' Ben de gülmeye başladım. Sere'ye olan bütün kızgınlığımı unutmuştum. Şİmid grup olarak dört kişi birlikte gülüyorduk. Sere ise hem utanıp hem de gülmeye çalışıyordu. Onun halini gören bizler de gülmekten ölmüştük. Ciritimi bırakıp Sere'yi kaptım.
''Ne oldu?'' diye sordu Sere.
''Gel birkaç laf edelim onlarla, belki senin şu işi unutturabiliriz.'' dedim onu sürüklerken. Sere de gülmeye devam etti. Oun kurtarma işini üstlenmiştim bir kere.