Eğlenceli bir akşam

Hava yavaş yavaş kararmaya başlamıştı. Hava hafif rüzgarlı ama sıcaktı. Bugün kamp olarak hep beraber amfitiyatroda toplanıp eğlenemeye karar vermiştik. Bu akşam çok eğlenceli geçmesini umuyordum. Kulübede bunları düşünürken Rose'nin sözleri benii kendime getirdi. Daha üzerimi giyinmediğim için bana kızıyordu. Hemen dolabıma yöneldim ve önümde duran ablamın beyaz ve siyah renklerinden oluşan t-shirt'ini giydim. Ardından kot pantolonumu da dolaptan alarak hazırlandım. Saçımı açık bırakmaya karar vermiştim ve en sevdiğim tacı da taktıktan sonra kardeşlerimle beraber kulübeden ayrıldık. Amfitiyatroya geldiğimde kamptaki herkes neredeyse buradaydı. İlk önce Tom arkadaşlarını görüp onların yanına gideceğini söyledi. Biz de onu yolladıktan sonra tanıdığımız melezleri aramaya başladık. Rose Lucyleri gördüğünde onların yanına doğru ilerlemeye başladı. Rose'ye dönerek "Abla sen git, ben birazdan gelirim yanınıza." dedim ve yeni geldiğini gördüğüm Ed'in yanına doğru ilerledim. Ed benim geldiğimi fark etmeyince hafifçe sırıttım.

"Hey! Selam Ed."

Maya Ed'in kulağına birşeyler fısıldadıktan sonra uzaklaşmaya başladı. Onları rahatsız ettiğimi fark ederek tedirgin oldum ama Maya'ya bir şey demedim. Ne de olsa aralarına müdahale etmek gibi bir niyetim yoktu. Ed sonunda bana odaklanarak "Ee, nasılsın Lia ?" diye sordu. Kendimden emin bir şekilde gözlerimi Maya'nın olduğu taraftan alıp Ed'e döndüm. "İyiyim, sen nasılsın?" diye sorduktan sonra etrafı taramaya başladım. Ortada ateş yakılıyordu ve etrafında kuzenlerimin toparlanacağını anlayıp gülümsedim. Gözlerim Rose'yi ararken Ed "Bende iyiyim. İlk defa bugünü kampta geçirdim." dedi. Haklıydı. O geldiğinden beri onu bir türlü kampta yakalayamıyordum. Sürekli ya kaçıyor ya da göreve çıkıyordu. "Bende.. Buraya görevler yüzünden gelmeyeli uzun zaman olmuştu." dedim. Ardından görev dediğimde yüzünü buruşturduğunu fark ettim. Labirentte olanlar aklına geldiğini fark ederek "Hadi ama neşelen." diyerek gülümsedim. O da bana bakarak gülümsedi ve konuşmaya başladı..

"Hadi ama neşelen." dedi Lia. Gülümsemekten başka bir çarem yoktu sanırım. Daha dün, kampa Lia'nın yeni kardeşi Stephan gelmişti. Tabii onun adına da mutluydum. "Sanırım, haklısın. Yeni gelen kardeşin, Stephan'a alıştın mı ? diye sordum neşeyle. Artık çoğu kampçı şarkı söylemeye başlamıştı. Kamp ateşi, yükseliyor ve pembemsi bir renge dönüşüyordu. Aslında bakmak oldukça güzeldi. Ateşe baktığım zaman, kamptan önce ki yaşantım ile ilgili kesitler görüyordum ve bunlar hiç hoş değildi. Annemin bir daha adını bile anmamaya söz vermiştim. Gözlerimi devirdim. Geçmişi düşünmek istemiyordum. Ama artık çok geçti. Her şey, normaldi. Bir den anlamadığım bir şekilde evden gelen çığlıklar duymuştum. Sonra bunların anneme ait olduğunu öğrenmiştim. Ama yetişememiştim... artık çok geçti. Annemin, adını ağzıma almak, bana olanları hatırlatıyordu ve katilin hala serbest olduğunu... Artık kimsem yoktu. Bu yüzden, kışın bile kampta kalıyor, silah yapımı ile uğraşıyordum. Kimseye kışın kampta kalma nedenimi söylemezdim. Annemin işleri var gibi bahaneler uydururdum. Zaten, o olaydan sonra babam beni kutsamıştı ve bana olanları anlatmıştı. Hiç olmazsa babama kin beslemiyordum ama kendisine direk bakınca anılar hala canlanıyordu. Örneğin, kardeşim Leo Valdez, çok az görülen bir yeteneğe sahipti. Ateşi kontrol edebiliyordu ve bunun hayatına yıkımdan başka bir şey getirmediğini öğrenmiştir. -nereden bildiğimi sormayın, tüm Hephaistos çocukları birbirlerini tanır- Gözlerimi Lia'ya diktim. Ben, bunları düşünürken aradan sadece bir saniye geçmesi tuhaftı ve ben bunları düşünürken bir an boyunca göz yaşı gökmemiş ya da gülümsememi bozmamıştı. Onun da kardeşi ile iyi geçinmesini umuyordum. Lia, cevap verdi.

Spoiler: