Ayrı Ayrı Üzüm Aşırmak

O gün canım fena halde üzüm çekmişti. Biliyorum, doğa tanrıçasının kızıyım ama benim de canım Dionysos'un üzümlerinden çekebilir. Hem de delilercesine. Sabah kalktım ve yüzümü yıkadım. Bugün neler yapabileceğime bir göz gezdirdim. Belki kardeşlerimle takılabilirdim veya Tom'la. Ama ben hiçbirini yapmayacaktım çünkü kulübemden dışarıya baktığımda Dionysos kulübesini görmüştüm ve yedikleri mor mor üzümlerden canım çekmişti. Ben de bugün onlardan yemek istiyordum, bu yüzden giyindim ve dışarı çıktım.
Dionysos Kulübesi'nin kapısını tıklatarak içeri girdim ve Mike'ın yanına oturdum.

-Bugün kulübeniz bir harikaymış ya.

Bu sırada gözüm üzümlerdeydi ama çaktırmamaya çalışıyordum. Maalesef bu işi becerememiş olacaktım ki Felix beni ittire ittire kulübeden dışarı çıkarttı.

-Üzümleri annenden iste Heinz.

Beni kapı dışarı ettikleri anda onların babasına düşman kesilmiştim. Ne olurdu ki biraz üzümden? Dionysos Kulübesi'nin içine pencereden bakarken aklıma bir fikir geldi. Burada Dionysos'un tarlaları vardı değil mi? Koşarak tarlalara gitmeye başladım.

Kulübemden sabahın ilk ışıklarıyla çıkmıştım. 'Yavaş yavaş...' dedim içimden. 'Sallana Sallana Aleda, bugün yapacak bir şey yok.'
Tam böyle geçirirken yandan yandan gözümü ısıran morlu yeşilli tarlalara baktım. Üzüm tarlalarıydı bunlar. Dionisos'un değerli üzümlerinden. Canım çekmişti. Onları istiyordum ve alacaktım. Hem kimsenin ruhu duymazdı nasıl olsa. Bir şeyler çalınsa ilk olarak akla gelecek birilerindendim ama şuan bunu umursamıyordum. Yavaşça etrafımı kolaçan ederek tarlaya girdim. Üzüm bağlarının arasından görünmediğime emindim. Bütün üzümler adeta ye beni diye yalvarıyor bana bakıyorlardı. Tam birkaç tane görtürüp avcuma aldığım üzümleri ağzıma atıyordum ki ayak sesleri duydum. Arkama döndüğümde kahverengi saçlı cılız bir kız bana doğru koşuyordu sanki. Kim olduğunu biliyordum bunun.
Mitchie. Mitchie Heinz.
Gözleri kıstım, avucumdaki üzümlerle ağzımı doldurdum ve ellerimi göğsümde bağladım. Ağız dalaşına hazırdım artık. Ne diye buradaydı ki?

Üzümlerin hepsinin tadına baktım sayılırdı. Mor mor, sulu sulu üzümler... Hevesimi almıştım, belki de Dionysos'a yakalanmadan buradan gitmek en iyisi olurdu. Hem intikamımı da almıştım o mor çocuklardan. Giderken birini gördüm sanki. Çekikti bunun gözleri. Zaten çekik göz denince akla gelen ilk kulübe Hermes Kulübesi'ydi. Ve bu da liderleriydi. Aleda Beth Hwang.

Gözlerimi kıstım, biraz daha yaklaştım. Kendimden emin, dik bir şekilde durmaya çalışıyordum. Her şey için hazırlıklıydım, sonuçta çekikten her şey beklenirdi. Ona bakmadan ilerlemeyi planlıyordum ki o sesi duyunca durakladım.

-Mitchie Heinz. Doğa Tanrıçasının kızı, Üzüm Tanrısının tarlasındaki bitkilere hiç mi acımıyormuş?

Bunu bekliyordum zaten, çünkü ben de kendi kendime bu soruyu soruyordum. Ayaklarımla yeri dövmeye başladım hafiften, sonra da konuşmaya başladım.

-Peki ya, babası gibi hırsız kızın burada ne işi varmış? İğneyi başkasına, çuvaldızı kendine...

Karşımda aptal aptal dikiliyordu. İçimden durmadan saydırıyordum. Nedense hep bu kadar sinir bozucu olmak zorundaydı.
"Mitchie Heinz. Doğa Tanrıçasının kızı, Üzüm Tanrısının tarlasındaki bitkilere hiç mi acımıyormuş?"
dedim sonunda. Gözlerini devirdi. Ayaklarıyla yeri dövüyordu. Ne diyeceğini bilemiyor muydu yoksa?
"Peki ya, babası gibi hırsız kızın burada ne işi varmış? İğneyi başkasına, çuvaldızı kendine..." dedi sonunda. Hızla nefesimi geri verdim ve hafiften kıkırdadım.
"Kendin de dedin ya Heinz. Ben bir hırsızım ve halimden çok memnunum. Kendine dikkat et hem. Belki bir gün kendini bile çaldırabilirsin. Ama bizden birinin bunu yapmayacak kadar akıllı olduğunu biliyorum."
Gözleri alev alev yanmaya başlamıştı. Onu sinirlendirdiğimi hissedebiliyordum. Aslında birini bukadar sinirlendirmek hoşuma gitmez ama bu Mitchie olunca hoşuma gidiyor.
"Seni Dionisos'a söyleyene kadar dur çekik."
Birden gözlerim fal taşı gibi açıldı. Birinin beni Dionisos'a ispiyonlaması hiç iyi olmazdı normal olarak. Özellikle de bu Mitchie'yse.

Çekik beni fena halde kızdırıyordu. Tarlalara önce kendisi gelmişti, sonra da burada durup sinirimi bozmaktan başka bir şey yapmıyordu. Ne yapabileceğimi düşünüyordum ki aklıma geldi. Ben pis bir ispiyoncuydum, aynı onun pis bir hırsız olduğu gibi. Gülümseyerek koşmaya başladım. Haydi bakalım şimdi beni durdursun.

-Senin ağzın ve ayakların var da, benim mi yok?

Durdum, o da beni ispiyonlayabilirdi. İkimiz de birbirimize bakarak koşmaya başladık. Önce kim giderse, o kazanacaktı. Ama o çekik beni düşürmek için türlü türlü planlar yapıyordu, bundan emindim. Koşarken aynı zamanda bağırıyordum.

-Sence kime inanırlar? Hırsızlar Tanrısı'nın onun gibi olan kızına mı, yoksa Doğa Tanrıçası'nın sadece bitkilerin durumunu denetlemeye geldiğine mi?

Koşmaya başladığında bende sinirlenmiştim. Çok rahat koşabiliyordum babam sayesinde. Ama Mitchie de gerçekten çok hızlı koşuyordu. Ne yapsamda onu düşürsem diyordum çocukça bir taraftan.
"Sence kime inanırlar? Hırsızlar Tanrısı'nın onun gibi olan kızına mı, yoksa Doğa Tanrıçası'nın sadece bitkilerin durumunu denetlemeye geldiğine mi?"
Babamı kötülemesi hiç mi hiç hoşuma gitmemişti. Dediği doğruydu ama yanlış çıkarmak için birşeyler demeliydim.
"Tanrılar aşkına Demeter kızı'nın Dionysos bölgesinde ne işi var? Sen git ve çileklerinle ilgilen. Ben zaten her türlü yırtarım. Maalesef Hermes çocuklarının hırsızlıktan daha iyi yaptıkları şeylerde var; yaptıkları haltlardan kolayca yırtmak. "
Bu sırada koşuşumu biraz daha fazla hızlandırdım. Neredeyse geçmiştim ki Mitchie'yi ayaklarıma bir şeylerin dolandığını farkettim. Bunlar üzüm bağlarıydı! Şaşkınlıkla yere pat diye yapıştım. Mitchie durup o cılız sesiyle koca bir kahkaha patlattı. Tabii onunda kahkahası boğazında kaldı çünkü tüm bedeni bağlarla sarılıyordu.
Hapı yutmuştuk işte.

Aleda bir şekilde yırtacağını söylerken beni geçmeye yaklaşmıştı. Tam onu bitkilerimle sarmalamayı düşünüyordum ki, üzüm bağları ayaklarına dolandı. Kahkahamı patlattım ama pek de güzel olamadı maalesef, ben de bağlarla sarıldım. O an ikimiz de susmuştuk. Gözlerimizi kapıyorduk ki o iğrenç sesi duyduk.

-Siz iki melez, benim sınırlarımda işiniz ne?

Yanımda bir dostum olsaydı, ona bakardım koluna falan girerdim ama maalesef yanımda tanımadığımdan da öte biri olduğu için Dionisos'u dinlemekten başka bir şey gelmiyordu elimden. Güçlükle ağzımı açtım.

-Efendim, ben sadece bahçenizdeki bitkileri kontrol ediyordum. O ise... O Hermes lideri ve bilirsiniz işte...

Dionysos kızgın gözlerle arkamızda duruyordu. Bu pis ayyaşın ne yapacağı belli olmazdı bu yüzden korkuyordum. Mitchie ise her zamanki gibi yalanlarını döktürüyordu. Dionysos ise umursamazca davranıyordu. Fazla önemsediğini de sanmıyorum zaten.
"Sus Beckie Weinz. Ne yaptığınızı başından beri biliyorum... Sende kalk yerden Alina Rang."
Yerden kalkarken sinirli bir bakışla adımı düzelttim. Mitchie'de aynısını yapmıştı. Dionysos eliyle işaret etti ve vücudumuzu sarmalayan üzüm bağları yok oldu. Rahat bir nefes almıştım şimdi. Yinede içimi daha fazla bir korku sarıyordu şimdi.
"Benim şarap depomda üç gün boyunca üzüm ezmeye ne dersiniz? Melez ayaklarıyla çiğnenen üzümlerdende pek güzel şarap olur şimdi!" dedi ve ufak bir kahkaha patlattı. Elinde aniden beliren kadehten bir yudum şarap içti. Bizse ister istemez ellerimize dolanan bağlara göz yumduk ve Dionysos'un arkasından deponun yolunu tuttuk. İkimiz içinde acı olmuştu üzümler.

-RP BİTMİŞTİR.-