New York'a gidiyorum

Kamptayken bir haber karşısında şaşkınlıkla kalmıştım. Bir melez bir mektup getirmişti bana, hemen açtım. İçinden gelen parfüm koksuyla annemden olduğunu biliyordum.

Sevgili kızım;
Senin kaçtığını ve -ah, söylemekten bile utanıyorum- Amerika'da olduğunu öğrendim. Aşağıda yazan adreste buluşmamız gerek, seninle konuşmam gereken şeyler var.

Altında bir restoran olduğunu sandığım bir yerin adresi vardı. Nasıl gideceğimi bilemiyordum, ne yapacaktım? Yanlız başıma hiç bilmediğim bir ülkede nasıl yolumu bulabilirdim ki? Hiç dostum da yoktu, kimse bana yol gösteremeyecekti.
Aklıma bir fikir gelene kadar Thalia'nın ağacının yanında oturdum. İşte bulmuştum! Royces'u alıp oraya gidebilirdim! Tanrıça Athena'ya sormaya da korkuyordum. Bu yüzden gece yola çıkmam gerektiğine karar verdim.
Yanıma hiç birşey almayıp hızlıca ahırlara gittim. Sessizce Royces'u çıkardım.
''Tamam oğlum, bu gün uçmamız gerek.'' dedim. Onu çıkardıktan sonra heybetli kanatlarını açtı ve yola koyulduk. Kendime tek bir şey söylüyordum. Aşağı bakma.
Yüksekten çok korkardım ve şimdi de bu korku devam ediyordu. Hızlı uçuyorduk. Royces havada olmayı özlemiş olmalıydı. Kentin ışıklarını görene kadar uçmaya devam ettim. Restorantı bulmak için biraz daha alçaldık. Bir yandan yere, bir yandan elimdeki adrese bakıyordum. Remington caddesi...
''Ve burası!'' dedim tarifteki şato tipi restorantı görünce. Royces alçalmaya başladı. Yine yükseği hissediyordum. Bu çok korkunçtu!
Sakin bir yere indik. Royces'un üzerinden indim ve başını öptüm.
''Royces, şimdi kampa git, ama ben çağırınca gel olur mu?'' dedim sakin ve şeker bir sesle. Royces hemen başını sallayarak onayladı. Ben de ona veda edip restoranta girdim. Kalabalık olmasına rağmen, hiç gürültü yoktu. Herkes sessizce ve saygın bir şekilde konuşuyordu. Burasının pahalı bir yer olduğuna emidim. Sessizce içeri girdim.
Bir garson yanıma yaklaştı. ''Bayan Wallace?'' Hemen ona doğru yöneldim. ''Buraya lütfen.'' beni bir kapıdan geçirdi ve daha az kişinin olduğu bir salona geçtik. Burası VIP yeri falan olmalıydı. Annemi en sondaki masada gördüm ve garsona teşekkür ederek annemin yanına gittim.
''Mia!'' dedi bana bakıp. Gözlerinin parladığını görebiliyordum. Ama ne yazık ki onu hayal kırıklığına uğratacaktım.
''Anne.'' dedim kısık bir sesle ve oturdum. Annem bir süre bana baktı.
''Ne istersin hayatım?'' dedi bana bakarak. Bu durumda hiç aç olmadığımı söylemek gereksizdi. Annem önündeki menüyle ilgileniyordu. Garson geldiğinde siparişini verdi. Sonra yine bana doğru döndü. Derin bir nefes alarak, sözlerini toparlamaya çalışıyor gibi içinden bir şeyler tekrarlıyordu.
''Mia, şunu söylemek istedim, evimizden kaçtığını biliyorum, ve bunu babanın sana söylediğini de-öğrendim. Gerçekten tehlike altında olduğunu anladım. Senin gittiğini gören canavarlar evi talan etti-ah söylememiş miydim, gittiğin gün bize garip yaratıklar saldırdı. Evi de mahvettiler. Şimdilik ikincisinde kalıyorum.'' Annem bunları söyledikten sonra elimi tuttu.
''Sadece şunu söylemek istiyorum ki, oraya gittiğine memnunum. Korunaklı bir yer, ve sen güvendesin, önemli olan bu.'' O sırada annemin yemeği geldi. Annem bana son bir kez baktı ve yemek yemeğe-tabii zarifçe-koyuldu. Rahatsızlıkla kıpırdandım. Artık gitmeliydim, beni merak etmiş olmalılardı. O da olmazsa yokluğumu fark etmiş olabilirlerdi.
''Gitmeliyim anne, ben, buraya gizlice geldim ve yakalanmamam gerek. Üzgünüm.'' dedim ve ayağa kalktım. Annem zamanın bitmiş olmasını anlamış gibi korkuyla kalktı. İkimiz de konuşamıyorduk. Annem bana sıkıca sarıldı ve ben de kapıya doğru yürümeye başladım. O kadar yorgundum ki Royces'u çağırıp kampa gittiğimi ve aceleyle kulübeme girdiğimi hayal meyal hatırlıyordum.