Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 5)

Misafir

Poseidon'a bağırmıştım. O zaman yaptığım şeyi cesaretimin göstergesi olarak kendimle gurur duysam da , şu anda bir tanrıya - ki bu tanrı Lia'nın babası- bağırdığım için utanıyordum kendimden. Yaptığım çok kötü bir şeydi. Ne olursa olsun bir tanrıya veya tanrıçaya sesimizi yükseltemezdik.
Neyse olan olmuştu. Son sürat hızla Hades'in Sarayına gidiyorduk. Giderken '' Gerçekten zorlandık. ama başardık.'' dedim gülümseyerek. İçim daha rahattı artık. Hades'te bizimle gelecekti. Savaşı kazanacaktık. Ancak bir korkum vardı. Kardeşlerimden biri öldüyse , dostlarımdan biri öldüyse...

Bilemiyordum. Şimdilik kötü düşüncelerin hepsini aklımdan atmaya çalıştım. Hades'in Sarayına ilk girişte Persephone ile karşılaştık. Bizi görünce oldukça şaşırmıştı. '' Yine siz.'' dedi. Cevap vermedim. Başımı eğerek selam verdim , o kadar.
Acelemiz vardı. Süremiz çok az kalmıştı. Kronos , Zeus ile savaşıyorsa artık çaremizde kalmayacaktı. Bunu düşündükçe içimdeki korku daha da arttı. Koşarak Hades'in odasına daldım. Lia ile Cole arkamdan geliyorlardı. Ancak hiç biri yanımda değildi. Arkamda kalmışlardı. Bu konuşmak isteyenin ben olduğumu gösteriyordu. Tanrılarla konuşmak başlarda garip gelse de şimdi çok alışmıştım. Zorluk çekmiyordum , çekinmiyordum. Durduğumda karşımda Hades şaşkın gözlerle beni izliyordu. Saçlarım terden yüzüme yapışmıştı. Ne kadar iğrenç gözüktüğümün farkındaydım. Giysilerimde kan da vardı. Böyle bir görüntüyle kim Afrodit'in kızı olduğuma inanabilirdi ki?

Hades meraklı gözlerle bize bakıyordu. Poseidon'u ikna ettiğimizi duyunca üzüleceğini biliyordum. Çünkü Poseidon gibi o da savaşa katılmak istemiyordu. Zaten Poseidon'un ikna olmacağını düşündüğü için önce Poseidon'a gidin demişti. Kolumdaki saate bakınca heycanım ve korkum birden arttı. Hemen söze başladım. Kan ter içinde '' Poseidon savaşa katılacak. Bu durumda sizde katılıyorsunuz.'' dedim. Zor nefes alıyordum. Birden okum ve yaylarım aklıma gelince elim sırtıma gitti. Orada duruyorlardı. Bunu farkedince derin bir nefes aldım. Karşımıza bir titan veya canavar çıksa oklarım olmadan hiç bir şey yapamazdım. Düşüncelerimden sıyrılarak Hades'i izlemeye başladım. O sırada Lia konuştu...

Amanda konuşmaya başladı ama sözlerini tam olarak bitiremedi. Birden heyecanı ve korkusu artmıştı. Bu çok belli oluyordu. Bende onu sakinleştirmek adına bir iki adım öne doğru ilerledim. Hades şaşkın bakışlarını bana çevirdi. Anlaşılan babamın kabul ettiğine inanmıyordu. "Amca biliyorum inanmadınız ama biz babamı ikna ettik. O da doğrunun ne olduğunu anladı. Hadi lütfen sizde sözünüzde durup bizimle beraber tanrılar tarafında savaşa katılın." dedim. Zaman çok ilerlemişti. Ne kadar zamandır dolaştığımızı bilmiyordum ama en az bir gün geçmişe benziyordu. Artık hem çok yorulmuştum hemde kardeşim vew dostlarım için korkuyordum. Onlara bir şey olması beni bu hayattan koparırdı. Buraya alışmamın tek sebebi onlardı ve şu anda hiç bir arkadaşımı kaybetme lüksüm yoktu. "Size neden inanıcak mışım ki? Poseidon asla savaşa katılmayı kabul etmez." dedi. Haklıydı. Ona göre asla Poseidon savaşa katılmayı kabul etmezdi. Ama bizim söylediklerimiz ve Ares'in katkılarıyla ikna olmuştu. Bunu ona açıklamanın bir yolunu bulmalıydım. Hızlı da olmalıydık. Zaman iyice daralıyordu ve bizim bir an önce sonuca ulaşmamız gerekiyordu.Sakince nefes almayı denedim. Güç almak istercesine Amanda'ya ve Cole'ye baktım. Onlar onaylar şekilde bana bakıncaiçim birazcık da olsa rahatladı. Hades'e dönerek "Amca haklısın buna inanmak zor. Ama istersen hemen babamla iletişime geçebilirsin. Ama yalan söylemediğimi sende biliyorsun. Senin karşına geçip yalan söylemeye hiç birimizin cesareti yetmez. Hadi amca ne olur çocuklarını düşün. Yetişemezsek hepsi ölücek. Eninde sonunda bizde ölücez." dedim ve gözlerimden bir damla yaş aktı. Kuzenlerimi, kardeşimi, dostlarımı öyle kötü durumda düşününce çok kötü olmuştum. Artık dayanacak durumda değildim. Gözlerimden akan yaşları silerken "Peki yiğenim hadi gidelim. Kabul ediyorum tanrılar savaşında yanınızda olmayı. Sözümde dururum ben. Ayrıca kuzenlerini bu kadar düşünmen hoşuma gitti." dedi. Mutlulukla Hades'in yüzüne baktım. Bana bakıyordu. Mutlulukla konuşmaya başlıyacakken Amanda benden önce konuşmaya başladı ve acele etmemizi söyledi..

Misafir

"Size neden inanıcak mışım ki? Poseidon asla savaşa katılmayı kabul etmez." dedi Tanrı Hades. Haklıydı. Biz kimiz ki bize inanacaktı?
Ama söylediklerimizin doğru olduğunu da biliyordu. Anlamakta zorluk çekmesi normaldi. Ares gelip Poseidon'la konuşmasaydı ikna olmayacak gibiydi. Ona bir kez daha minnet duydum. Bende konuşmak istiyordum. Ancak nefesim buna yetmezdi. Zaten amca yeğen arasına da girmek istemiyordum. Lia devam etti. "Amca haklısın buna inanmak zor. Ama istersen hemen babamla iletişime geçebilirsin. Ama yalan söylemediğimi sende biliyorsun. Senin karşına geçip yalan söylemeye hiç birimizin cesareti yetmez. Hadi amca ne olur çocuklarını düşün. Yetişemezsek hepsi ölücek. Eninde sonunda bizde ölücez." dedi. Gözlerinden yaşlar akmaya başlayınca yere yığılmasından korktum. Yanına gitmek istiyordum. Ancak Hades'in dikkatini başka yöne kaymasını istemiyordum. Onaylayacak gibi duruyordu. Lia göz yaşlarını silerken Hades "Peki yeğenim hadi gidelim. Kabul ediyorum tanrılar savaşında yanınızda olmayı. Sözümde dururum ben. Ayrıca kuzenlerini bu kadar düşünmen hoşuma gitti." dedi. Beklediğimiz cevap buydu. Lia'ya sarılmak çocuklar gibi bağırmak istiyordum. Ama bu çok saçma bir hareket olacağı için konuşmayı tercih ettim.
'' Hemen gitsek iyi olacak. Kamp ne durumda bilmiyoruz.'' dedim. Hades başıyla onayladıktan sonra hep beraber kampın yolunu tuttuk. Cole ise yanımızda kukla gibiydi. Konuşmuyordu , hiç bir şey yapmıyordu. Bu durum canımı sıksa da karışmadım...

Rp Bitmiştir!

» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 1)
» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 6)
» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 4)
» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 3)
» Tanrılar'ın Zaferi / Kurgu 1(Özel Görev)