Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 4)

Konu: Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 4) C.tesi Kas. 20, 2010 11:01 am

Hades'in sarayından çıktığımız gibi babamın yanına doğru ilerlemeye başladık. Hades krallığından çıktığımızda Cole'ye her şeyi anlatmıştım ve o da buna şaşırmıştı. Ama Poseidon'u ikna edebileceğimize de güvenmiyordu. Onun sözleri üzerine Amanda'nın da aklında sorular oluştu. O da artık işimizin çok zor olucağını, hatta beceremiyebileceğimizi düşünüyordu. Ama ben ne olursa olsun babamı ikna edebileceğimi düşünüyordum. Evet bilyordum bu çok zor olucaktı ama yine de hepsinden fazla kendime güveniyordum ve umutluydum. Amanda'nın ben ne kadar kendime güvenirsem onuında o kadar iyi olduğunu görüyordum ve bu yüzden olabilecek bütün terslemeleri aklımdan siliyordum.

Denize geldiğimizde kıyıda bir hava baloncuğu yaptım ve onun içine girdik. O da bizi Poseidon'un krallığına doğru götürmeye başladı. Heyecanlydım ve korkuyordum ama bunu belli etmiyordum. Amanda bana dönüp "Sence başarabilecek miyiz bunu Lia?" diye sordu. Tereddüt etmemeliydim, en azından diğerlerinin daha çok morali bozulmamalıydı. Gülümsedim ve "Aslında bu zor olucak Amanda ama eninde sonunda ikna edicez. Yani ben öyle umuyorum. Siz de biraz kendinize güvenin." dedim. Bunun üzerine Amanda sanki daha çok kendine güveniyor gibiydi. Hava baloncuğunun içinde giderken etrafıma bakındım. Bir sürü deniz canlısı yanımızdan geçip gidiyordu. Onlara bakarak yardım diledim. Aslında yardım edemeyeceklerini bildiğim halde, şu anda aklımda hiç bir şey olmadığı için onlardan yardım umuyordum. Saraya geldiğimizde kapıda görevli olan deniz atları beni tanıyıp kapıyı açtılar. Onlara selam verdikten sonra sarayın içinde ilerlemeye başladım. Umarım karşımıza Amphitrite çıkmaz diyerek içimden dua ediyordum. Amphitrite ile iyi anlaşamıyordum ve o olursa babama kabul ettirmemiz daha zor olucağının farkındaydım. Babamın oturdukları salonun önüne geldiğimde sakince nefes aldım ve Amanda ile Cole'ye dönüp "Hazır mısınız?" diye sordum. Cole başını evet anlamında salladı ve Amanda da "Hazırız." dedi. Bunun üzerine salona döndüm ve kapıyı sakince çaldım. Kapıyı açıp ilk ben, ardından Amanda, ardından da Cole içeri girdi. Cole girerken kapıyı kapattı ve ben babama diğerlerinden daha çok yaklaştım. Aralarında benim konuşacağım belli bir şeydi. Ne de olsa kızıydım ve bunu yapmalıydım. Ardından babam "Kızım hoşgeldin. Peki siz melezler neden geldiniz?" diyerek Amanda ve Cole'ye baktı. Bugünlerde iyi tarafında olmadığının farkındaydım ama konuşup şansımı denemeliydim. "Hoşbuldum baba. Buraya gelmelerini ben istedim. Buraya gelme amacımız seni savaşta Zeus'un yanında olmanı istememiz. Biliyorum Zeus ile kavgalısınız ancak bunu yapmalısın. Öncelikle bizim için. Farkındaysan Rose şu an savaşta ve ona bir şey olmaması için dua ediyorum. Ayrıca kavga nedeniniz olan Olimpos'u kaybetmek üzeresiniz. Babacım lütfen savaşa katıl. Benden ne istersen yapmaya hazırım." dedim ve sustum. Babam bile olsa onun karşısında hiç bu kadar uzun konuşmamıştım. Ne diyeceğini çok merak ediyordum ama biraz korkuyordum da. Yine de korkumu belli etmemeye kararlı bir şekilde abamın gözlerine bakıyordum. Amanda'nın da cesareti gelmiş olucak ki babam konuşmayınca o konuşup bir şeyler daha eklemeye başladı. Bu da beni yalnız bırakmadığı için çok mutlu etti.

Misafir

"Kızım hoşgeldin. Peki siz melezler neden geldiniz?"dedi Tanrı Poseidon. Açıkçası Lia gibi oldukça kibar birinin babasının böyle olması garipti. Yani ben böyle beklemiyordum. Ben Poseidon'a bakmak yerine Lia'ya bakmayı tercih ediyordum. Cesaretimi kaybetmemek için Poseidon'dan kaçıyordum. Hatta ciddi anlamda kaçmak fena olmazdı. Ama buraya bir amaç uğruna gelmiştik. Başarmadan geri dönmeyi düşünmüyorduk. Kararlıydık , yapacağımıza inanmak istiyorduk. Aralarında çok az bir süre bakıştıktan sonra Lia "Hoşbuldum baba. Buraya gelmelerini ben istedim. Buraya gelme amacımız seni savaşta Zeus'un yanında olmanı istememiz. Biliyorum Zeus ile kavgalısınız ancak bunu yapmalısın. Öncelikle bizim için. Farkındaysan Rose şu an savaşta ve ona bir şey olmaması için dua ediyorum. Ayrıca kavga nedeniniz olan Olimpos'u kaybetmek üzeresiniz. Babacım lütfen savaşa katıl. Benden ne istersen yapmaya hazırım."dedi. Hemen konuya dalması iyi olmuştu. Zaten süremiz çok azdı. Pek ikna olacağa benzemesede bir yolunu bulacaktık. buna mecburduk. Kardeşlerimin , dostşlarımın ölmesine izin veremezdim. Poseidon hiç bir şey söylemeden Lia'ya bakıyordu. Sessizliği bozan ben oldum. '' Tanrı Poseidon. Ben Afrodit kızı Amanda. Bu savaşta size oldukça ihtiyacımız var. Siz olmadan kazanmamız imkansız. Kamptan ayrılalı iki gün oldu. son gelişmeleri bilmiyoruz. Lia , Cole ve ben sevdiklerimizi düşünüyoruz. Kardeşlerimizi , dostlarımızı. Onları , kampı kaybetmek istemiyoruz. Eğer siz bu savaşa girip Zeus'un yanında yer almazsanız bizde öleceğiz.'' dedim. Öleceğiz kelimesini vurgulu söylemiştim. Kızlarının ölmesini istemezdi herhalde. Şimdi Poseidon'un gözlerinin içine bakıyordum. onun bakışları fazla sertti. Ne diyeceğini çok merak ediyordum.
Ani bir sesle hepimiz hepimiz ürktük. Ani olarak oklarıma sarıldım. Poseiodun ise dehşet saçan gözleriyle ayağa kalkmıştı. Tanrı aşkına! Bu Tanrı Aresti.

Tanrı Mesaj Sayısı : 573 Kayıt tarihi : 17/10/10

Poseidon'un Sarayı'na onunla görüşmek için gelmiştim. Girişte 2 kiklop karşıma çıktı ve beni durdurmaya çalıştı.''Önümden çekilin. Poseidon'la görüşmem lazım. Eğer çekilmezseniz olacaklara karışmam.'' Kikloplar beni sözle durduramayacaklarını anlayıp üzerime saldırdılar. Bunlar kim olduğumu bilmiyorlar mıydı? Bana iyice yakınlaştıkları sırada ikisini de kollarından tuttum ve ileri ana salona doğru fırlattım. Kikloplar düştüklerinde epey gürültü yaptılar ama sonra beni tanıdılar ve önümden çekildiler. Salona girdiğim sırada Poseidon hışımla ayağa kalktı ve içerde bulunan 2 melez silahlarını bana çevirdi. Daha sonra beni tanıyıp silahlarını indirdiler. ''Hoşgeldin yok mu?'' Posiedon öfkeyle söylendi: ''Bu ne cürret Ares. İstediğin gibi buraya gelip kikloplarımı dövüp salonuma gelemezsin.'' Poseidon'un öfkesine karşılık ben epey sakindim. ''Ben buraya seni ikna etmeye geldim ama anlaşılan iki melez de aynı amaç için gelmiş. Neyse beraber ikna etmeye çalışırız. Hem önce kiklopların bana saldırdı ben kendimi savundum.'' Bundan sonra Poseidon sakinleşti ve düşünmeye başladı ve hayati soruyu sordu. ''Çocuklarımı yanıma alıp sizi yalnız bırakmamam için bir sebebiniz var mı?'' Bu sözünün üzerine bir kahkaha patlattım. ''Sana bir sebepten çok fazla şey sunabilirim Poseidon. Kronus geldikten sonra sen burada sağlam kalamayacaksın. Kronus gelince seni bir tehdit olarak görücek ve seni de Tartarus'un derinliklerine gönderecek. Artık durumu o kalın kafana sokmuşsundur umarım. Bunun başka bir yolu yok!''

Ares'in babamı ikna etmek yani bize yardım etmek için gelmesi beni çok sevindirmişti. Babamın kolay kolay ikna olmayacağını en iyi bilenlerden biriydim. Bunu düşünmemek için kendimi zorlayarak Ares ile babam arasında geçen konuşmayı dinlemeye başladım. Gerçekten tartışıyorlardı ve bunun iyi mi yoksa kötü mü olduğunu bilmiyordum. Tartışma sırasında babamın bir cümlesi dikkatimi çekmişti. Bizi yanına almak istiyordu. Bunu yapabileceğine emindi ama unuttuğu tek bir şey vardı. Bizde kardeşimle beraber onun kadar inatçıydık. Arkadaşlarımızı orada bırakıp yanına gelmemizi istiyordu. Bunun asla olmayacağını görmüyordu. Ares sözünü bitirdiğinde babam sinirlenmişti ama buna aldırmadan ben konuşmaya başladım. "Baba bizi yanına alabileceğini mi düşünüyorsun? Emin ol çok yanılıyorsun. Eğer bizi düşünüyorsan bizimle beraber Zeus'un tarafında savaşmalısın. Yoksa senin yüzünden kardeşimi, dostlarımı ve kampı kaybedicez. Hepimiz ölücez. Bunu mu istiyorsun?" diye çıkıştım. Aslında babamla böyle konuşamazdım. Ne de olsa Tanrı Poseidon'du ve en güçlülerindendi. Ama kardeşim ve arkadaşlarım orada savaşırken ben böyle oturup susamazdım. Gerekirse babamı sonuna kadar kızdırabilirdim. Ölücek olmam umrumda değildi. Ne de olsa Poseidon ve Hades savaşa Zeus'un yanında katılmazsa kaybedecektik. Ardından babam kızgın bir sesle konuştu. "Sus Lia! Ne olursa olsun benimle böyle konuşamazsın. Baban ve tanrı olduğumu unutma. Sen Ares Kronos'u yenemeyeceğimi nerden biliyorsun da kendinden bu kadar emin bir şekilde konuşabiliyorsun?" dedi. Ares, Amanda ve Cole benim tepkime şaşırmış olacaklar ki hepsi bana bakıyorlardı. Ama birden babamın bana karşı yaptığı sert tepkiye karşılık sessizce bir köşede duran Amanda dayanamadı ve beni,kampı savunmaya başladı..

Misafir

"Sus Lia! Ne olursa olsun benimle böyle konuşamazsın. Baban ve tanrı olduğumu unutma. Sen Ares Kronos'u yenemeyeceğimi nerden biliyorsun da kendinden bu kadar emin bir şekilde konuşabiliyorsun?" dedi Poseidon. Ne kadar güçlü olursa olsun Kronos kadar güçlü değildi. Kronos'un dirilişi bütün Olimpos'u ve kampı alt üst etmişken onu bir başına yenmeyi nasıl düşünebilirdi? Birden cesaretim yerine gelmişti. Ares'i gördükçe cesaret alıyordum. Üvey babamdı. Onunla iyi anlaşırdım. Zaten üvey babanız savaş tanrısıysa iyi anlaşmak zorundasınızdır. Aksi taktirde en ufak bir şeyde sizi alt edebileceğini bilirsiniz. Lia'ya baktıktan sonra bakışlarımı Poseidon'a çevirdim.
'' Tanrı Poseidon Lia'nın babası olduğunuz için sizinle bu şekilde konuşmasını istemiyorsunuz. Peki Kronos sizin babanız değil mi? Üzgünüm kızlarınız size hiç benzemiyor. Onlar birbirlerini yarı yolda bırakmaz. Sevdiklerini yarı yolda bırakmaz. Siz kardeşlerinizle iyi anlaşamıyor olabilirsiniz. Ancak sonuç olarak kardeşsiniz. Ve Rose şu anda o lanet olası canavarlarla savaşıyor.'' dedim. Sesim oldukça sakin çıkıyordu. buna şaşırmıştım. Çünkü çok öfkeliydim. Kardeşlerimden birinin başına kötü bir şey gelmesinden korkuyordum. Onları kaybetmek istemiyordum. Savaş anı tekrar gözümün önüne gelince kendimi daha da kötü hissettim. sinirim ise iki katına çıkmıştı.
''Rose ölmüş bile olabilir! Siz bunu hala farkedemiyor musunuz? Artık zamanımız kalmadı.'' dedim. Bu sefer sesim oldukça yüksek çıktı. Çünkü çok öfkeliydim. Rose'n ölmesini kardeşlerimin , sevdiklerimin ölmesini istemiyordum. Süremiz çok azalmıştı. Cole ve Lia şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. Poseidon'a bağırmaya nasıl cürret ettiğimi düşünüyor olmalıydılar. açıkçası bunu bende bilmiyordum. Ares'e göz ucuyla baktığımda söylediklerimi onayladığını hissederek derin bir nefes aldım...

Tanrı Mesaj Sayısı : 573 Kayıt tarihi : 17/10/10

' Tanrı Poseidon Lia'nın babası olduğunuz için sizinle bu şekilde konuşmasını istemiyorsunuz. Peki Kronos sizin babanız değil mi? Üzgünüm kızlarınız size hiç benzemiyor. Onlar birbirlerini yarı yolda bırakmaz. Sevdiklerini yarı yolda bırakmaz. Siz kardeşlerinizle iyi anlaşamıyor olabilirsiniz. Ancak sonuç olarak kardeşsiniz. Ve Rose şu anda o lanet olası canavarlarla savaşıyor. Rose ölmüş bile olabilir! Siz bunu hala farkedemiyor musunuz? Artık zamanımız kalmadı.''

Bunları söylerken epey sinirli konuşmuştu, buna şaşırdım ama haklıydı. Poseidon'a bende döndüm ve ''Poseidon, şimdi olanları o kalın kafana soktun mu? Durum senin sandığından feci. Hem bi kere Kronus'a gelince... Bunu söyledikten sonra zırhımın üst kısmını çıkarıp attım ve göğsümdeki yaranın belirginleşmesini sağladım. Melezler bunu görünce başlarını hemen başka yöne çevirdiler ve Poseidon iğrenmiş gözüküyordu fakat yine de beni daha da ilgiyle dinleyeceğini umdum.''Bu yarayı Kronus bana hiç dikkat etmeden tırpanıyla ufak bir çizik atarak yaptı. Eğer sana tüm gücüyle tırpanla vurursa senin ruhunu Tartarus'a yollar. Şimdi anladın mı dahi? Sen bile onunla tek başına baş edemezsin. Öncekinden çok daha güçlü ve onu öldürmenin anahtarı da senin elinde değil sonuçta. Şimdi hala bizim tarafımıza geçmek istemiyorsan seni düelloya davet ediyorum!''
Bunları söylerken Poseidon sanırım beni anladı ve benimle düello etmeyecekti. İkna olmuş olmasını umarak söyleyeceklerini kılıcıma dayanarak dinlemeye başladım.

"Ben.. Bilmiyorum, aklımı çok karıştırdınız." dedi Poseidon. hala Ares'te oluşan yaraya bakıyordu. Of! Bir türlü babama evet dedirtememiştik.Sakince derin nefes aldım. Artık babamı ikna etcek lafım kalmamıştı. Yine de konuşmaya ve babamı ikna etmeye çalıştım. "Baba bak zamanımız çok az kaldı. Kronos Tanrıları yendikten sonra evet desen de bir şey fark etmez. Hem zaman ilerledikçe işimiz zorlaşıyor ve daha çok risk artıyor. Hadi baba lütfen tanrılar tarafında savaşmayı kabul et de biz de hemen kampa gidelim. Hadi lütfen." dedim. Hala umutluydum. Babamın bizi yarı yolda bırakmayacağını düşünüyordum. Babamın gözlerine baktım. Babamsa gözlerini uzak bir noktada kilitlemişti. Gözlerinden kararsızlık okunuyordu. Babam bir süre cevap vermedi. Ardından benim ona baktığımı farkedip bana döndü. Gözlerinden kabul ettiğini anlamıştım. Yaşasın işte istediğimiz oluyordu. O an babamın boynuna atlamayı o kadar çok istemiştim ki. Tabi o bir tanrıydı ve ben asla böyle birşey yapmazdım. Gülümsemeye başladım. Cole, Amanda ve Ares bana bakıyordu. Amanda ve Cole bana bir şey olduğunu düşünüp telaşlanmışa benziyorlardı. Ares ise ne olduğunu anlamış ve kendinden artık daha emindi. Ares'e baktığımda o da bana onaylar şekilde baktı. Babamla ilk defa bu kadar rahat konuşmuştum ve o da sonunda bizi kırmıyordu. Havalara uçmak üzereydim.
"Tamam, tanrıların yanında savaşmayı kabul ediyorum. Bu savaş bir an önce bitsin artık!" dedi. Çok mutluydum. Amandalara döndüm. Onlarda benim gibi çok mutlu görünüyorlardı. "Haydi Hades'in yanına gidelim. Bu haberi ona da vermeliyiz." dedim ve gülümsedim. Babam da Ares de onaylar şekilde bize baktı ve biz hızlıca sarayın çıkışına doğru ilerledik. Ana salondan çıkmadan önce tekrar babama döndüm ve "Sağol baba. Cidden çok sağol." diyip gülümsedim ve hızlıca saraydan uzaklaştık.

RP BİTMİŞTİR! (Devamı Hades'in sarayında)

» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 3)
» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 1)
» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 5)
» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 6)
» Tanrılar'ın Zaferi / Kurgu 1(Özel Görev)