Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 1)

Misafir

Kamptaki birinci haftamı henüz tamamlamışken tanrılar ve titanlar arasındaki savaş her şeyi alt üst etti. Kendimi bir anda savaşın ortasında bulmuştum. Elimden geldiğince savaşıyordum. Burada ölmem umrumda bile değildi. Tek istediğim tanrıların kazanmasıydı. Aksi taktirde zaten ölmüş olacaktık. Kronos'un geri geleceği dedikoduları yaygınlaşmıştı. Gerçek olması ihtimalinde hepimiz yok olacaktık. Öte yandan Hades ve Poseidon'un Zeus'u yalnız bırakışı canımı sıkıyordu. Zeus tek başına bu savaşı kazanamazdı. Hades ve Poseidon'un güçlerine ihtiyacımız vardı. Bu düşüncelerden sıyrılıp etrafıma bakınmaya başladım. Hava kasvetliydi. Herkes canavarlarla ve titanlarla savaşıyordu. Gücümüz gittikçe azalıyordu. Kazanmalarına ramak kalmıştı. Melezlerin bir çoğu yaralıydı. Yerlerde yatan cesetlere bakmamaya çalışıyordum. Aksi taktirde bayılabilirdim. Tanıdık birini ölü olarak yerde görmek istemiyordum. Ben etrafıma bakınırken arkamdan gelen bir ses duydum. Ani bir hareketle arkama döndüğümde dokuz başlı garip bir yaratıkla karşı karşıyaydım. Bu nasıl alt edilebilirdi ki?

Oklarım onları yaralamaya bile yetmiyordu. Birinin bağırarak yanıma geldiği duydum. '' Amanda tut şunu!'' diye bağırdı. Bir anda elimde kılıcı buldum. Bu iyi olmuştu. Oklarım onlara işlemiyordu. Belki kılıçla onları yaralayabilirdik. Terden saçlarım yüzüme yapışıyordu. Kılıcı bana verenin Lia olduğunu gördüm. Elindeki kılıçla yaratığı yaralamaya çalışıyordu. Ancak nafile dokunamıyorduk bile. Yaptıklarımız hiç bir işe yaramıyordu. Yanımıza kim olduğunu bilmediğim bir melez daha gelmişti. Elindeki mızrağı yaratığın bir kafasına sapladı. Yaratıktan kulak delici sesler çıkmaya başladı. Melez iyi iş çıkarmıştı. Onu yaralamayı başarmıştı. Ancak geriye sekiz kafası kalmıştı. Bu yaratıkla başa çıkmak çok zordu. Oldukça büyüktü. Derin bir nefes aldıktan sonra cesaretimi toplayarak yaratığa biraz daha yaklaştım. Baş kısmında uzak durmaya çalışarak kılıcımı ayağına sapladım. Dengesiz hareketlerle bağırmaya başladı. Bir an altında kalacağımı sandım.
Kılıcı ayağından kaptığım gibi geri çekildim. Bir kaç melez daha gelmişti yardıma. Yerde yaralı yatan birini gördüm. Sırtı dönük öylece yerde yatıyordu.Bacağından akan kanlar yerin kanadığı hissini veriyordu insana. Hemen kendimi toplayıp tekrar ok atmaya başladım. Oklarım yaratığın midesine iniyordu resmen. Ve hiç bir şey olmuyordu. Daha fazla mızrağa ihtiyacımız vardı. Hiç beklemediğimiz bir anda yaratığın sola dönük başından ateş püskürttü. Ağaçlar ateş almaya başlamıştı. Birde ateşleri söndürme derdi çıkmıştı ortaya.
'' Lanet olsun!'' diye bağırdım. Birde ateşiyle uğraşmak zorundaydık...

Tanrılar ve titanlar savaşı.. Beklenilen bu savaş artık başlamıştı. Geldiğimden beri bnun olmaması için sürekli görev alıyordum ama yine de savaşa engel olamamıştık. Bu savaşta tabi ki tanrıların yanındaydım ve şu an onlar için savaşıyordum. Babam ve amcam Hades bu savaşta Zeus'un yanında değillerdi ve bu beni üzüyordu. Çünkü bu savaş o ikisi olmadan asla kazanılmayacak gibi görünüyordu. Zeus ve diğer tanrışar giderek güçsüzleşiyordu. Zaten bir kaç tanrı olayın içine girmek yerine savaşmamayı ve izlemeyi tercih etmişti. Aslında bu çok kötüydü tanrılar ve bizim için. Eğer titanlar kazanırsa dünya yok olucak denebilirdi. Kısacası bizde yok olucaktık.

Ben bunları düşünürken karşıma dokuz başlı, iğrenç bir canavar çıktı Ben ona saldırmadan önce Amanda oklarını atmaya çalışsa da oklar hiç isabet etmiyordu denebilir. Attığımız oklar yanından geçip gidiyordu. Yanımdaki fazla bulduğum kılıcı alarak Amanda'nın yanına gittim ve kılıcı Amanda'ya fırlattım. Amanda kılıcı alınca ikimiz birden saldırmaya başladık. Canavara yaklaşıp kılıcı geçirmeye korkuyordum. Eğer orda sıkışıp kalırsak kurtulma ihtimalimiz bile çok azdı. Zaman ilerledikçe tanımadığım bir kaç melez daha yardım için yanımıza geldi. Hep beraber canavara saldırıyorduk. Sonra ortadaki başından hiç beklemediğim anda ateş saçmaya başladı. Ağaçlar yanmaya başlayınca ben savaştan biraz geri çekilerek suyu kullandım ve yanan ağaçları söndürdüm. Ardından tam savaşa tekrar katılacağım sırada canavarın Amanda'ya ateş püskürteceğini anladım ve "Amanda dikkat et!" diye bağırdım. Amanda ne olduğunu şaşırmış bir şekilde bir bana, birde canavara baktı. Canavara baktığı sırada karşısında ateş gördü ve inanmamak ister gibi gözlerini kapadı. Hemen kolyeme uzandım ve babamdan yardım dileyerek onu kullandım. Amandanın önüne sudan duvar oluşturdum. Bunu çok uzun tutamazdım ama yine de Amanda'yı bundan koruduğum için çok mutluydum. "Amanda hemen yanıma gel ." dedim.

Afrodit'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 298 Kayıt tarihi : 10/10/10

Ben , Kev ve Dan savaşın iççinde teror estiriyorduk.Daha çok ben yapıyordum.Önümüze bir canavar çıkınca genellikle toza dönüşüyordu.Vay canına gerçekten yeni güçlerimi seviyordum.Ama kendimi çok kaptırmamam gerekiyordu...eğer böyle yaparasam bizimkilerde zarar görebilirdi

-Cole kendine gel !

Kev'e baktım birde önümde havaya kaldırdığım şeye

-Ahh üzgünüm.

Farkında olmadan bir melezi kaldırmıştım ve askalsın onu parçalayacaktım.Onu yere bırakıp ilerlemeye başladık.Ama bu arada yeni canavarlar gelmişti ve dahada fazlası yoldaydı.

-Sen git biz bunla ilgileniriz.

Kev ve Dan arkasını döndü ve canavarlara doğru koşmaya başladı.Bu arada ben ileride 2 tane melezi görmüş ve oraya doğru koşmaya başlamıştım.Yanlarına yaklaşınca bunların amanda ve cornelia olduğunu gördüm.Yanlarına eğildim

-Bu savaş bitmez birşey bulmamız lazım yoksa hepimiz ölürüz !

Misafir

"Amanda dikkat et!" diye bağırdı Lia. Bir canavara bir Lia'ya baktıktan sonra canavarın ağzından çıkan ateşi gördüm. O anda korkudan donakaldım. Hemen kaçmak yerine yalnızca gözlerimi yumdum. Lia kolyesini kullanarak önüme sudan bir duvar oluşturdu.Lia sayesinde kıl payı kurtulmuştum. Yoksa kül olacaktım."Amanda hemen yanıma gel ." dedi Lia. Hemen koşarak yanına gittim. Canavarla uğraşmaya devam ediyorduk. Bu taktiğim iyiydi. Eğilerek canavara daha çok yaklaşıyor , daha sonra da bacağına kılıcımı saplıyordum. Canavar öleceğe benzemese de yaralanıp , debeleniyordu. Tekrar etrafa ateş püskürtmeye başladı. Zar zor kurtulabiliyorduk bu ateşten. Yanıma gelenin Poseidon'un kızı olması iyi olmuştu. aksi taktirde canavarın ateşiyle kül olacaktım. Etrafta bütün cesaretlerini ortaya koyan , korkusuzca savaşan melezlerle doluydu. Titanlar , canavarlar , ölü ve yaralılar...

Bir daha asla görmek istemeyeceğim bir sahneydi bu. Canvarın ölmesine az kalmış gibi gözüküyordu. Lia ve ben darbeleri sıklaştırırken yanımıza Cole geldi. '' Bu savaş bitmez birşey bulmamız lazım yoksa hepimiz ölürüz !'' dedi. Haklıydı. Savaşı titanlar kazanıp bütün Olimpos'u ele geçirecek , biz ise ölüme mahkum edilecektik. Ama canavarın ölmesine az kalmıştı. Önce onu halletmeliydik. Daha sonra canavarlardan fırsat bulursak bir şeyler düşünmeliydik. '' Hey! Önce şu canavarı halletmeliyiz!'' diye bağırıyordum. Bağırdığım halde seslerimizi çok zor duyuyorduk. Çok fazla ses vardı. Bağrışmalar , canavarlardan çıkan kulak delici sesler , ahırdan pegasusların yükselen çığlıkları...

'' Tabi ki.'' dedi Cole. Elindeki mızrağı canavarın kafasına isabet ettirmeyi başarmıştı. Arkada ağaca yaslı duran 4-5 tane mızrak görünce hemen Lia'ya bağırdım. '' Lia! Mızraklara koş!'' dedim. Dediğimi çok çabuk anladı. Cole kılıcıyla canavarı yaralamaya devam ederken biz de elimize birer mızrak aldık. Derin bir nefes aldıktan sonra mızrağı yaratığın kafasına fırlattım. Mükemmel bir atıştı. Geriye sadece 2 tane kafası kalmıştı. Sendelerken hala etrafa ateş püskürtüyordu. Cole ise zaten mükemmeldi. Bir çok canavarı alt ettiğini söylüyordu...

Amanda'nın '' Lia! Mızraklara koş!'' demesiyle ağaca dayalı olan mızrakların yanına koştum. Onları alıp birazını Amanda'ya verdim ve canavara saldırmaya başladık. Sonunda yavaş yavaş canavar sendelemeye başladı. Mızrakları tek tek başlarına saplıyorduk. Sonunda son hamleyi yaparak canavarın son kalan başına da mızrağı sapladıktan sonra canavar yere düştü ve öldü. Sonunda ondan kurtulmuştuk. Ama hala ondan kurtulduğumuza sevinemiyordum. Çünkü daha bir sürü canavar ve titan bize saldırıyordu. Bu saldırılar biz yenilene kadar da bitecek gibi görünmüyordu. Bu durumdan giderek sıkılmaya başlamıştım. Cole dediklerinde haklıydı. Artık bir şeyler yapmalıydık. Bu savaşı böyle kazanamazdık.Bir şeyler yapıp Hades'i ve Poseidon'u yani babamı savaşa tanrıların tarafında olmasını sağlamaktık. Ama bunn için önce bir plan yapmalıydık ve bu planı savaşın tam ortasında yapmamız neredeyse imkansızdı. Cole ve Amanda'ya dönüp "Hey Amanda ve Cole benimle gelin." dedim ve arkamı döndüğüm sırada karşımda drakon'u gördüm. Birden çok korkmuştum. Ona bu kadar yakın olduğumun farkında değildim. Bir süre drakonla savaştıktan sonra yardıma başka melezlerde geldi. Drakonu son kez kılıçla yaraladıktan sonra Amanda'ya dönüp "Amanda benimle gel." dedim. Amanda bana birşey sormadan dediğimi dinledi ve benimle gelmeye başladı. Sanırım o da benimle aynı şeyleri düşünüyordu. Bu savaşın bitmeyeceği zaten çok belliydi. Bu sırada tam biz Amanda'yla giderken arkamızdan Cole "Nereye gidiyorsanız bende geliyorum." dedi. Soru olarak sormak yerine kesin bir cevap verdiği için sadece başımı tamam anlamında sallamakla yetindim ve savaşın ortasından görünmeden New york'a doğru ilerlemeye başladım..

Rp'nin 1. bölümü bitmiştir!

» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 4)
» 1. Bölüm: Serena'nın özel görevi
» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 5)
» Tanrıların Zaferi (Özel görev bölüm 6)
» Tanrılar'ın Zaferi / Kurgu 1(Özel Görev)