Savaşçılar Botanikçilere Karşı! (60. Görev) [2]

Hızla kürek çekmeye başladık. Ah, şu Ares çocukları Kano yarışını kazanabileceklerini sanıyordular. Gölün kenarı her türlü bitkiyle kaynıyordu. Bu kadar çok bitki, Mitchie'yle benim enerjimi arttırmıştı. Büyük bir hızla kürekleri çekiyorduk. Amacım onları zor durumda bırakmak değildi, sadece onlar hile yaparsa biz de yapacaktık. Mia'yla Adrian birden kararlaştırmışlar gibi süratlendiler ve üzerimize su püskürttüler.
''Pff.'' diyerek yuttuğum suyu çıkardıktan sonra devam ettim. ''Siz göreceksiniz Ares çocukları!'' Mitchie de hızını arttırmıştı. Şimdilik bir saldırı yok gibiydi, bu yüzden bitkileri boşu boşuna onların tepesine boca etmeyeyim dedim. Bitkilere yazıktı yani.
Bu arada Mia Adrian'a birşeyler fısıldadı. Bir planları var gibiydi.

Küreklere asılmış çekiyorduk. Gölün suyu birak yoğun olduğundan işimiz zorlaşsa da demeter kızlarına göre daha kaslı bir yapımız vardı. Kürekleri çekerken bir ile bir geri gelmek canımızı acıtıyordu. Bu yüzden bu şeye fazla devam edesim yoktu adri'e yaklaşıp

''Onlara doğru yaklaşalım onları bitkilerden uzak tarafa çekelim'' dedim sessizce sonra tekrar kürekleri çekmeya başladık. Onlardan öndeydik ama demeter kızları gülüşüp duruyorlardı pek sinir bozucuydu bu durum. tek duyabildiğim

''Şurada başlayalım'' sonra gözlerinin baktığı yere baktım sazlık doluydu ve orası dönme yerimizdi kaçış yolu yoktu.

Ares çocukları önde gidiyorlardı ve bu beni oldukça sinirlendirmişti. Maya güçlerimizi kullanmayalım diye ısrar ederken ben kendimi tutamamıştım ve bitkileri çıkartmaya başlamıştım. Maya da artık hoşnut görünüyordu ve ikimiz birden bitkileri uzatmaya başlamıştık. Artık karşımızda şansları yoktu. Onlar lanet okuyup,bitkileri çözmemizi isterken Maya ve ben sadece gülüyorduk ve bu gerçekten eğlenceliydi.

-Görüşürüz Ares çocukları!

Yarışı uzun bir süre önde götürmüştük. Kayalıklara kadar ulaşıp geri dönerken Demeter kızları epeyce arkamızda kalmıştı, bunun üzerine Mia ile biraz dalga geçmeye başlamıştık farkında olmadan. Kendimizi yormamak için hızımızı azalmıştık, Demeter kızları yaklaşsa da sonradan yine hızımızı artırıp onları geçebilirdik. Ama hesaba katmadığımız bir şey vardı; bitkiler. Bir anda suyun altından yeşil bitkiler çıkıp küreklerimize dolanınca ne yapacağımızı şaşırdık. Biz kürekleri korumak için tüm gücümüzle mücadele ederken Demeter kızlarının kanoyla yanımızdan geçtiklerini gördük. Yarışı kazanacaklardı! Hemen bu bitkilerden kurtulmamız gerekiyordu, ama o kadar güçlülerdi ki bunu çıplak ellerimizle yapamazdık. Küreği bırakıp cebimdeki iskambil kartını çıkardım, birkaç saniye sonra Assassin's Heart elimde belirmişti. Ama düşünemediğim bir nokta daha vardı, ben küreği bırakınca bitkiler onu suyun dibine çekmişti. En azından Mia'nın boğuştuğu bitkileri kılıcımla kesip onu serbest bırakabildim. Artık tek kürekle de olsa kıyıya dönebilirdik. Ama çok geç kalmıştık, Demeter kızları çok öne geçmişti. Biz kıyıya döndüğümüzde onlar gülerek zaferlerini kutluyordu.
"Bu yaptığınıza hile denir." dedi Mia parmağını Maya ve Mitchie'ye doğrultarak. Onu hiç bu kadar öfkeli görmemiştim daha önce.
"Kuralları birlikte belirledik." dedi Maya.
"Ve bunu yapmamamız için de bir kural yoktu ortada." diye ona katıldı Mitchie.
"Ama! Siz..." diye bağırmaya başlayacaktı ki Mia, sözünü kestim.
"Hey, Mia! Sakin ol." dedim ben de bağırarak. Ama öfkemden değil, onu susturup sakinleştirmek içindi bu. Aslında ona hak veriyordum, yaptıkları hiç de etik değildi. Ama bizim de bunu daha önceden düşünmemiz gerekirdi. Şimdi öfkelenmek bir fayda getirmezdi kimseye. "Kızlar haklı, böyle bir kural yoktu."
"Evet, işte bu!" diye haykırdı Maya. "Biz kazandık!"
"Evet, siz kazandınız." diye onayladım onu. "Ama bu yarışı siz seçtiniz, adil olması için bir yarış daha yapacağız, ve bu yarışı da biz seçeceğiz."
"Ne yarışı peki?" dedi Mitchie kendinden emin bir gülümsemeyle.
"Cirit atma yarışı." dedim ben de gülerek. Şimdi Mia da gülümsemeye başlamıştı.

(Rp'nin bu kısmı bitmiştir, devamı cirit sahasında.)