Bir görev alıyoruz 2 - Plaj'ın devamı

Ertesi sabah yine bir kabustan uyanarak yatağımdan kalktım. Görevim için çok heyecanlıydım. Mitchie ve Harexis'e söylememiştim, sadece bir yere gitmem gerektiğini söylemiştim ve onlar da zaten çok meşgul oldukları için bir şey dememişlerdi. Lucy bu gün Athena'ya haber verecekti ve Thalia'nın ağacında buluşacaktık.
Hemen üzerime rahat- ve savaşa uygun- şeyler giydim, zırhımı giyip giymeme konusunda kararsız kaldım ama sonunda giymemeye karar verdim. Dikkat çekmememiz gerekiyordu. Hemen çantamı hazırladım. İçine biraz ambrosia, birkaç elma, biraz drahmi ve kendi harçlığım -eh, önümüze nelerin çıkacağı belli olmaz yani- ve son olarak da birkaç yedek kıyafet. Çantamı aldım ve kapıya yürüdüm. Son olarak kardeşlerime baktım ve tekrar onların yanına gidip gidemeyeceğimi merak edip pegasusumu almaya gittim.

Hazırlanma işlemim kulübede ciddi ses getirmişti. Sere, Aqua ve Helen nereye gittiğimi sorup durmuşlardı. En sonunda çareyi zihinlerine uyuma emri vermekte bulmuştum; bunu yaptığım için kendimden nefret etmiştim ama Tanrıça Hestia'dan aldığımız görevin mümkün olduğunca az kişi tarafından bilinmesi gerekiyordu. Hırsız misali sessizce pegasus ahırlarının yolunu tuttum ve oraya varınca temkinle etrafıma bakındıktan sonra Sherry'yi dışarı çıkardım. Çörek'i ahırlarda görememiştim, büyük ihtimalle Maya buluşma yerimize benden önce varmıştı. Aslında kulübemden ondan erken çıktığıma emindim ama ilk önce Büyük Ev'e gidip annemden resmi görev izni almam gerekmişti. Kampın sınırına vardığımda ejderhadan ideal bir uzaklıkta duran May'i gördüm. Pegasusumu bırakarak yanına gittim ve gülümseyerek ona sarıldım. ''Hey Lu, o çantanın içine ne doldurdun öyle?" diye sordu ayrıldığımızda. Sırıtarak spor sırt çantasının fermuarını açtım ve içindekileri şöyle bir yoklayarak "Hımm, bir bakalım. Hidra zehri, yedek katlanabilen kılıçlar, birkaç hançer, uzun bir halat, Tanrıça Melinoe'den aldığım broş, Tanrı Hephaistos'tan aldığım hayalete dönüştürme madalyonu... Ah, aslında sanırım bu sende olursa kendimi daha rahat hissedeceğim." diyerek madalyonu Maya'ya uzattım. Bu hediyeyi Stell ile çıktığımız bir görev sonucu Hephaistos'tan almıştım; kullanan kişinin hayaletler alemine geçiş yapmasını sağlıyordu. Gideceğimiz yer Canavarlar Denizi'yken oldukça yararlı olduğundan emindim, hiçbir canavar veya büyü hayaletlere etki etmezdi çünkü.

Lucy'nin verdiği madalyonu aldığımda otomatik olarak içime bir titreme gelmişti. Lucy Çörek'i selamlarken, ben de kaybetmeyeyim diye madalyonu çantama koydum. Elimi Sherry'nin başına koyup ''Merhaba dostum.'' dedim. O da tatlı tatlı kişnedi. Çörek kıskanırcasına yanıma yaklaştı ve burnuyla beni dürttü. Lucy'le kıkırdadık ve pegasuslarımıza atladık.
''Eee, Lu, Canavarlar Denizi'ne nasıl gideceğimizi biliyorsundur değil mi? Yani daha önce oraya gitmiş gözüküyorsun.'' dedim kaygıyla. Eğer kaybolursak kendimi çok kötü hissederdim. Lucy bana bakıp hafifçe başını sallamakla yetindi ve pegasuslarımızı bir yola yönlendirdi. Bu arada endişeyle elimdeki papatyama ve yüzüğüme baktım. Daha şimdiden Ed'i özlemiştim. Bu düşünceli halim Lucy'nin ilgisini çekmiş olmalıydı.

''İl başta Ed var tabii, sonra kardeşlerimi görmem gerek.'' Burada biraz gülümsedim. ''Sonra bir posta -başta Persephone kulübesi olmak üzere- diğer arkadaşlarımı ziyaret etmem gerek. Tabii Çörek'i de havuçla ödüllendirmem. En sonda da Long Island kıyısında güneş batışını izlemek gibisi yoktur.'' Biraz uzun bir liste olmuştu. Lucy ise gülümsemişti. Listem hoşuna gitmiş gibiydi.
Bu arada bayağı bir hızlanmıştık. Lucy onları biraz hızlandırmıştı sanırım.
iyi olacak''Eee, plan nedir Lu?'' diye sordum. Umarım onun bir planı vardır, dedim içimden.

Maya'nın planları hoşuma gitmişti. Kampa sağ salim dönersem güneşin batışını izlerken ona eşlik edebileceğimi düşünürken, bana artık korkulu rüyam haline gelmiş o soruyu yöneltti: planımız ne? Annem Athena'nın her zaman bir planı vardı. Ama benim adım Lucianna'ydı ve plan yapmak pek de tarzım değildi. Sıkıntıyla bir nefes aldım; Maya'ya aklımdan geçenleri direk söylemek ve arkadaşımın gözünde düşmek istemiyordum. "Şey... Aslında henüz belirgin bir fikir oluşmadı kafamda ama almamız gereken önlemleri biliyorum. Çantama birer tane kulaklık atmayı akıl ettim bu sefer. Pegasuslarla yolculuğumuzu bir saat kadar sonra bitirmeliyiz. Eski ve artık pek kullanılmayan bir iskeleye iniş yapacağız. Oradan sonrasına bir tekne ile devam edeceğiz. İşte, kulaklıklar orada devreye giriyor; Siren Körfezi'nden gelen hipnotize edici seslere maruz kalmamamız gerek çünkü." dedim. Uzun bir konuşma olmuştu ama benim bile anladığım üzere, kafadaki tüm şüpheleri silmeye yarayacak parlak fikirlerle veya azimle dolu değildi. May bir süre söylediklerim üzerine düşündükten sonra, ''Yalnız Lu, her şey iyi hoş da o tekne nasıl devreye girecek anlamadım. Yanımda biraz drahmi var sadece, tekne kiralamaya yeter mi veya kimse bize teknesini kiralar mı bilemiyorum." dedi. İçimde o bilindik sızlamayı hissetmeme rağmen suratıma bir gülümseme yerleşti. Kendimden nefret ettiğim o anlardan birini yaşıyordum yine... Gür ve artist bir ses tonuyla, "Vakti gelince görürsün Mayahat." dedim. Eh, insanları kontrol etmek kötüydü ama zihin kontrolü bazı durumlarda hayat kurtarırdı.

Ona kulak tıkacı getirmediğimi söylese miydim? Ama beni öldürürdü. Ayrıca Canavarlar Denizi hakkında pek bir bilgim yoktu, kulak tıpaçlarının ne işe yaradığını anlamamıştım zaten. Bu arada bayağı bir yol gitmiştik.
Başımı kaldırdığımda saatler geçmişti. Lucy uyanık bir şekilde etrafa bakıyordu. Çok yakın olmalıydık.
''Neredeyse geldik.'' dedi Lucy benim uyandığımı görünce. Başını öne doğru uzatmış, göremediğimiz bir şeyi görmeye uğraşıyor gibiydi. Uykulu halimden çıkmaya uğraştım. Cesaret kazanmak için elimdeki papatyamı sıktım kafamdaki Ed'in görüntüsü beni hemen rahatlatmıştı.
Mayıştığımı Lu'ya belli etmeden alçalamaya başlamıştık bile. Lucy bu yönetme işinden anlıyor gibiydi.Çantamın kayışlarını gerginleştirdim ve inmeye hazırlandım. Şu kayık işini halletmemiz gerekiyordu.

Daha önce birkaç kez uğradığım eski iskeleyi fark etmekte zorlanmadım, Maya'ya artık inişe geçebileceğimizi söyledim. Sherry ile Çörek normal bir insanın yediği rüzgar yüzünden mutlaka felç olmasını gerektiren sertlikle rüzgarı yararak alçalmaya başladılar. Ona dönerek ve sesimi duyabilmesi için bağırarak ''Ben adamla konuşurken sakın yaptığım şeye müdahele etme." dedim. Mayahat'in kafasını iyice karıştırmıştım. Eh, onun gibi meraklı biri için bu ölmekten beterdi ama kısa zamanda kafasındaki tüm soru işaretleri silinecekti. İskeleye indiğimizde Sherry'nin üzerinden atladım ve kafasını okşadıktan sonra pegasusumu uğurladım. Nedense Canavarlar Denizi'nden pek hoşlanmıyordu. Maya'ya gelmesini işaret ettim ve birlikte ak sakallı teknecinin yanına gittik. Maya az önce boşuna o kadar bağırdığımı belli etmek istercesine gülümseyerek adama ''Merhaba!" dedi. Konuşmasını devam da ettirirdi, sinirle kısılmış gözlerimi üzerine doğrultmasaydım. Derin bir nefes alarak adama döndüm ve en otoriter sesimle ''Teknenin anahtarlarını derhal bana ver ve biz buradan uzaklaşana kadar derin bir uykuya dal." dedim. Maya hayretle irileşmiş bakışlarını yüzüme odaklamıştı ama önemsememeye karar verdim. İnsanların zihinlerine müdahele etmeyi ben de sevmiyordum ama şu anda yapabileceğimin en iyisi buydu. Adamın gözlerinde minik bir tereddüt ifadesi gördüm ama kısa zamanda direnmeyi bırakarak pantolonunun cebini karıştırıp elime bir anahtar tutuşturdu. Sonra, az ötede duran banka ilerledi ve kendini üzerine bıraktı, aynı saniyede kafası yana yatarken gözleri kapandı. ''Bu yaptığın hiç hoş de-" diye başlamıştı Maya ama elimle susmasını işaret ettim ve ''Biliyorum, biliyorum. Güçlerini etrafa dehşet saçmak için kullanan psikopatın biriyim. Şimdi, tekneye atla da bir an önce gidelim buradan." dedim. Maya pes etmişti, düşük omuzlarla tekneye atladı ve ben dümenin başına geçerken kuşku dolu bir ifadeyle, ''Peki onu kullanmayı biliyor musun?" diye sordu. Aslında benim pek bir şey yapmama gerek yoktu çünkü tekne otomatikti ama suratıma yerleşen hınzır gülümsemeye engel olamadan ''Aslına bakarsan pek değil. Ama merak etme, kısa zamanda işi öğrenirim." dedim. Demeter kızının suratındaki tüm kan çekilmişken ona çantamı fırlattım ve içindeki kulaklıklardan birini alıp takmasını söyledim.

Lu'nun yedek kulaklık getirmesi çok iyi olmuştu. Çantasını karıştırıken bulduğum çiftlerden birini taktım. Kendi çantamı onunkinin yanına yerleştirdim. Lucy bu arada birkaç düğmeyle uğraşıyordu. Eğer çalıştıramazsa nasıl gidebileceğimizi düşünüyordum. Belki yüzerek? Hayır, hiç şansımız olmaz. Belki başka bir tekneden kürek alabilirdik. Ama bu gün yeterince şey çalmıştık zaten. Ben bunları düşünürken tekne çalıştı ve rahat bir nefes aldım. Korkaklık yapıp bir an burada kalakalacağımızı düşündüğümü Lucy'ye söylememeliydim. Lucy biraz hızlandırmış olmalı ki artık saçlarım rüzgarda uçuşuyordu. Umarım minimum tehlikeye denk gelirdik. Artık hiç tehlike istememe gibi bir durumum yoktu. Bir melez olunca bu imkansızdı.

Tekneye artık zihnime kazınmış olan koordinatları girdikten sonra Maya'nın yanına gidip oturdum. Biraz bilgilendirilmeye ihtiyacı olduğunu hissettiğim için konuşmaya başladım. "Korkarım Hestia'nın bize verdiği görev yüzünden Siren Körfezi'ne gitmemiz gerekiyor May. Sirenler kötü iblislerdir, sen daldığın hayallerle mutlu mesut kendini kaybederken öldürürler seni. Onun için bu kulaklıklar hayati önem taşıyor. Onlar Sirenler'den gelecek melodiyi biraz engelleyecek, biz de direnç gücümüzü kullanarak seslerle başa çıkmaya çalışacağız. Bir de... sana verdiğim o madalyonu burada kullanman gerekebilir. Eğer kulaklık işe yaramazsa ve kontrolünü kaybedersen onu kullanarak bir hayalete dönüşebilirsin. Böylece seslerden etkilenmezsin." diyerek gülümsedim. Çok uzun konuşmuştum ama dostumun birçok sorusunu birden cevapladığımdan emindim. Şimdi benim aklımda bir soru vardı tabii, acaba Maya Sirenlere karşı direnebilecek, kontrolü elinde tutmayı başarabilecek miydi? Cevabı almak için fazla beklememe gerek yoktu; uzaklardan gelen tatlı bir esinti, kulaklarımda güzel bir melodiyi çağrıştırmıştı. Kulaklıklarımı takarak Maya'ya da aynısını yapmasını işaret ettim, Siren Körfezi çok yakınımızdaydı.

Lucy'nin emriyle kulaklıkları taktım. Ama dirençli olabileceğimi pek düşünmüyordum. Biraz da korkuyordum tabii. Derin bir nefes aldım ve hazırlandım. Ama hala da korkuyordum. O anda aklıma bir fikir geldi.
''Lucy, beni bir yere bağlar mısın? Öyle daha iyi olur.'' Lucy beni hiç duymamış gibi davranımştı. Sonra kulağındaki kulaklıklarını hatırladım. Kulağının dibine girdim ama bu sefer ben kendi söylediğimi duyamıyordum. ''Lucy diyorum ki-'' Kulaklıklarımı çıkarıp bunu söylemeseydim keşke... Ve keşke o anda Siren Körfezi'ne ulaşmasaydık. Birden ömründe duyduğum en güzel sesi duydum. İnsanı kendine çekiyor gibiydi.

Gözlerimi kapatmış, seslerin beni etkilememesi için odaklanmaya çalışırken, önümden geçen bir gölge hissettim. Hızla göz kapaklarımı araladım ve Maya'nın teknenin kenarına gitmiş olduğunu gördüm. Ben kulaklıklarını çıkarmış ve büyük ihtimalle Sirenlerin etkisine girmiş olduğunu fark edene kadar, ani bir hareketle kendini serin deniz sularına attı ve körfeze doğru yüzmeye başladı. "Maya, sana inanamıyorum!" diye bağırdım ama o an beni duymadığının farkındaydım. Başka çarem olmadığı için ben de onun arkasından denize atladım ve peşinden yüzmeye başladım. Arkadaşımı kurtarmak için yapabileceklerimi hızla aklımdan geçirirken, Hephaistos'un madalyonunu hatırladım. Zihinsel kalkanlarımı indirdim ve Maya'nın zihnine komut vermeye başladım: "Madalyon! Cebindeki madalyonu kullan! Derhal. Cebindeki. Madalyonu. Kullan!" Onu çok zorladığımın farkındaydım, beyni aynı anda hem Siren büyüsüne, hem benim diretmelerime maruz kalıyordu ama elimden başka bir şey gelmezdi; Sirenlere oldukça yaklaşmıştı ve Poseidon çocukları kadar suya hakim değildim, yüzme konusunda da çok parlak olduğum söylenemezdi.

Nefesimi tutmuş bir şekilde sesin kaynağına ilerliyordum. Nasıl ulaşabileceğimi düşünmüyordum bile, benim için fark etmezdi. Bu arada hayatımdaki en murlu anımı görüyordum. Oraya hemen gitmek istiyordum, hem de hemen! Farkında olmadan ellerimi uzatmıştım. Küçük bir kulübedelerdi. Annemle babam yanyanalrdı, birbirine sevgiyle bakıyorlardı. Annem doğal bir kıyafet giymişti, tanrıçalar için yapılmayanlardan yani. Babamın elini tutmuştu, ikisi de bana bakıyordu. Arkadan çikleyen kuşların ve akan nehrin sesi geliyordu. Kulübe ufak ve sıcaktı, Jessica'yla Sere oturmuş dama oynuyordu, ikisinin kahkahaları yankı yapıyordu. Ayleyda tleevizyonu zaplıyordu, bir kaç arkadaşım yemek yapıyordu. Lucy damada Sere'ye kopya veriyor, Jess ona sinirli bir şekilde bakıyordu. Ama tatlı bir sinirdi bu. Masada, annemin ve babamım yanında biri daha oturuyordu. Açık kumral saçları ve kahverengi gözleriyle her zamankinden daha tatlı görünüyordu. ''Ah, Eduard...'' dedim kısık bir sesle. Her yer huzur doluydu, bütün sevdiklerim ve huzur... En çok istediğim şeylerdi...
O anda herkes bana döndü, ellerini uzattılar. ''Bize doğru gel, bize doğru... Sen de bu hayatın bir parçası olabilirsin. Bize gel!'' Bir tek Lucy kenarda duruyordu. Ama ona yaklaşamayacak kadar uzaktaydım sanki. O anda yüzünü bir dehşet ifadesi kapladı.
''Hayır Maya, gelme, sen buraya ait değilsin!'' Ama bu sözler beni daha da hırsalandırmıştı. Daha hızlı yüzdüm. Evet, yüzüyordum!
''Hayır Maya, hayır! Bu arada diğer sesler daha da artmıştı. ''Bize gel! Bize gel!''
''Hayır hayır!'' Beni delirtene kadar yükseldiler ve sonunda etraf berraklaşmaya başladı. Lucy bana doğru bakıyordu. Ne olduğunu anlamaya başlamıştım. Bizim teknenin kenarındaydım. Kafama düşünceler yayılıyordu. Lucy elinde bir madalyon tutuyordu. Tabii ya! Ben kapılmışken, hayalimin ortasında beni yakalamış ve madalyonu almıştı, böylece hayalete dönüşmüş ve hayalime girmişti. Lucy anında bana kulaklıkları taktı ve kendisininkileri de görmeyi başardım. Kaşlarını çatmıştı ve büyük bir azara hazırlanmam gerek diye düşündüm.

Yakama iliştirdiğim madalyonu çıkarıp yere fırlattıktan sonra Maya'ya kan donduran cinsten bir bakış attım ve ''Çok dirayetli çıktın yahu." dedim. Demeter kızı yaşadığı şok yüzünden suratıma şaşkın, biraz da mahçup bir ifadeyle bakıyordu. Gözlerimi devirerek gidip yanına oturdum, artık kulaklık takıyor olduğu için ne de olsa beni duyamayacaktı, boşu boşuna söylenip durmanın alemi yoktu. Başımı biraz yana doğru eğerek saçlarımdaki suyu sıktım, sonra teknenin ne ararsam bulabileceğimi düşündüğüm banyosundan büyük, pofuduk bir havlu kaptım ve onu May'a getirdim. Hava boğucu derecede sıcaktı ama bu, denize düşüp Sirenler ile mücadele etmiş olan yarı-tanrıların ürpermesine engel değildi.

Dudaklarımı büzüştürerek çantamdan cep telefonumu çıkarıp açtım ve Maya'nın kendini kaybedişini durdurmak için mesaj bölümüne ilk diyeceklerimi yazdım: ''Bak, telefon veya çektiği canavarlar umurumda değil. Zaten Canavarlar Denizi'ndeyiz! Birbirimizle Sirenlerin etkisine girmeden iletişim kurabilmemizin tek yolu bu. Kendini daha iyi hissediyorsan artık şu Hestia'nın verdiği görevi yapsak da buradan bir an önce gitsek diyorum." Sözlerim -daha doğrusu yazdıklarım- üzerine Maya telefonu elimden kaptı ve kendi mesajını yazmaya koyuldu. Ben de bu arada dümene geçmiştim.

Havluya sarılmışken telefondaki mesajı hemencecik okudum. Nasıl okuduğumu sonra anladım: Lu'nun telefonu yunancaya ayarlanmıştı. Antik Yunancaya çok uzak olsa da bir kaç şey anlayabilmiştim. Ben de hızla basit cümleler kurmaya çalışarak yazdım. ''Katılıyorum,'' diyordum mesajda. ''Şu lanet olası yüzüğü hemen bulalım.'' Ya böyle ya da '' kütüphanede bezelye ezelim'' yazmıştım. Pek de emin değildim. Siren körfezi demişti Hestia, ama nasıl bulacağımız hakkında bir fikrim yoktu. Suyun içinde miydi bu yüzük? Yoksa kıyılarda mı? Bize daha çok bilgi vermesi gerekirdi. Lucy mesajımı okumuş ve cevap yazmıştı.
''Aynen.'' demişti sadece. Yani ben böyle çıkarabilmiştim. Endişemi hemen yazmaya başladım. ''Siren körfesinden çıkmadan onu aramaya başlamalıyız. Peki nereden başlayacağız? Suyun içinden mi?'' Tamam, biraz işi ona yıkıyor gibi görünebilirdim ama ne de olsa o Athena kızıydı, onların her zaman bir planı vardı, değil mi? Umarım öyledir, dedim içimden.

Maya'nın yazdığı son mesaj üzerine sağ elimi çeneme dayayarak bir süre düşündüm ve sonra, 'hayır' anlamında başımı salladım. Basit bir mantıktı ama Hestia, Aile ve Ocak Ateşi Tanrıçası'ydı, sudan pek hoşlanmadığını düşünüyordum. Bence yüzüğü de suda olamazdı. Sonuçta, bize Siren Körfezi demişti değil mi, işin içine denizin altını katmamıştı. Maya telefonu elimden kapıp ''Suyun altından değilse, nereden peki?" mesajını yazdı. Aslında yazdığı tam olarak, ''Sulak alan olmayan nedir ki?" idi ama, kastettiğinin ne olduğunu anlamakta zorlanmamıştım. Sıkıntıyla derin bir nefes aldıktan sonra gözlerimi sımsıkı yumdum ve zihin kalkanlarıma odaklanmaya çalıştım. Onları yeterince güçlendirebilirsem, geçen seferki gibi Sirenler'den etkilenmemeyi başarabilirdim. Riskli bir kumar oynadığımın farkındaydım ama ben, risk almayı severdim. Kulaklıklarımı çıkardım ve muhteşem cazip melodilerin kulaklarımda ahenkle dans etmeye başlamasına izin verdim. Art arda kaç kere hızlı hızlı nefes alıp verdiğimi bilmiyordum ama en sonunda direnebildiğime kanaat getirerek rahatladım. Maya fal taşı gibi açılmış gözlerle bana bakıyordu. Parmağımı hemşireler misali havada sallayarak ona, 'sakın bunu denemeye kalkma' işareti yaptıktan sonra telefonu elinden kaptım ve Yunancamın el verdiği kadarıyla, ''Ben Sirenler'in etkisine girmemeye çalışarak, onların etrafını arayacağım. Sen dümene geçip tekneyi adanın arka tarafına götür ve orada bulunan sahilde aramaya başla. Tam olarak da... Adanın ortalarında bir yerlerde buluşalım işte." mesajını yazdım. Maya kaşlarını çatarak bir süre yazdıklarımı anlamaya çalıştıktan sonra ellerini kullanarak ''Tamam.'' cevabını verdi. Tekrar derin bir nefes aldım ve sonra hızla teknenin kenarına gidip kendimi serin sulara bıraktım. Yüzerek Sirenler'e ulaşacak ve etraflarını yoklayacaktım.

Lucy tekneden atladıktan sonra endişeyle arkasından baktım. Şimdi ayrılmak hiç de iyi bir fikir gibi gözükmüyordu ama bu görevde o liderdi. Onun söylediğini yapmalıydım. Hestia'nın yüzüğünü bulmamız gerekti, hem de zaman kaybetmeden. Ve bunu yapmanın en iyi yolu ayrılmak gibi gözüküyordu. Teknenin başına gittim ve komutayı elime aldım. Artık biraz uzakta kalmış olan adayı hayal meyal görebiliyordum. Adaya doğru yöneldim ve gözlerimle aramaya başladım. Kulak tıkaçlarım hala kulağımdaydı ve buna oldukça mutluydum. Gözlerimle adayı tarasam bile bir şey göremeyeceğimi zaten anlamıştım. Yavaşça adanın etrafında dolaşıp yüzüğü aramaya başladım. Acaba Lucy ne yapıyordu? Yüzüğü bulmuş muydu? Yoksa sirenlere mi kapılmıştı? Onun için endişelenmekten kendimi alamıyordum. Adanın etrafındaki turuma devam ediyordum. Birden bir yerde hafif de olsa bir parıltı yakaladım. Acaba bu o olabilir miydi? O yüzükse oldukça şanslı olurduk. Ama belki de bir tuzaktı ve ben doğruca o tuzağa düşerdim. Ne yapacağımı hiç bilemiyordum. Böyle durumlarda yanımdaki kişiye başvururdum ama yanımda kimse yoktu ki.
Birden Lucy'yi bulmaya karar verdim. Bu arada da kendimi avutuyordum. Yo, yanlızlıktan değil, şu bulduğum şeyi göstermek için, diyordum içimden. Tekneyi adadan biraz uzağa çekip Lucy'yi aramaya koyuldum.

Kendimi soğuk sulara atmak, görevime biraz daha odaklanmamı sağladı. Artık kulaklık kulaklarıma takılı değildi ve Sirenler'in etki altına alan ezgilerini rahatlıkla işitebiliyordum ama henüz direnmeyi bırakmak için çok erkendi. Onlara bakmamaya dikkat ediyordum çünkü orada göreceklerim beni bile cezbedebilirdi, tek başlarına sesleri bile bu denli etkiliyken bir de görme duyumu etkilemelerine izin veremezdim. Önce etraflarındaki kıyıyı bir güzel aradım, sonra cesaretimi toplayıp iyice yanlarına yaklaşarak çevrelerine -hatta ayaklarının altına- baktım ama yüzük benzeri hiçbir nesne ile karşılaşmadım. Başımı yana eğerek adanın ortalarına doğru ilerlemeye başlamıştım ki, Maya'nın ''Lucy! Buradayım!" diye bağırdığını duydum. Hemen bakışlarımı ondan tarafa çevirerek Demeter kızına doğru ilerlemeye başladım. Tekneye atladığımda telefona yeni bir mesaj yazmayı bitirmişti. Bana adanın arka tarafında büyük ihtimalle yüzüğü bulmuş olduğunu söylüyordu. Sırıtarak elimle bingo işareti yaptım ve teknenin rotasını o tarafa doğru ayarladık. Kısa süre sonra kıyıya varıp aşağı indik. Yumruklarımı tüm gücümle sıkarak, ''Lütfen bu, aradığımız şey olsun." diye mırıldandım. Kaç saattir Siren Körfezi'nde olduğumuzu bilmiyordum ama buna daha ne kadar dayanacağımı tahmin edebiliyordum; tahammül sınırlarım çoktan zorlanmaya başlamıştı, Siren müziğine biraz daha maruz kalacak olursam yine kendimi kaybedecektim.

Lucy'yi tekneye aldıktan sonra hızla sürmeye başladım. Artık bu işi kapmış saylırdım. Parıltıyı gördüğüm yerde tekneyi durdurdum ve Lucy'yle aşağı nidim. Ben heyecanla Lucy'yi çekiştirirken Lucy da bıkkın bir şekilde arkamdan geliyor, sanki yüzüğü bulmuş olmamız için dua ediyordu. Haklıydı da. Burası bizi çok yormuştu. Özellikle Sirenlerle karşılaşan Lucy'nin sinirleri oldukça gergin gibiydi. Eğer yüzüğü bulursak çok sevinecektim, yolculuğumuzun bir işe yaradığı için Hermes'e ve Hekate'ye adak adayacaktım. Lucy'le parıltıyı gördüğüm yere indik. Burası adanın ortasında bir vadi gibiydi. Oyulmuş kocaman bir kayanın içinde parlayan yüzüğü çok öteden bile görmüştük. Lucy'ye göz işaretleriyle kılıcını çekmesini söyledim. O Nefesalan'ı çekerken ben de Doğataşı'nı çektim. Melez hislerim nedense işlerin daha da karışacağını söylüyordu. Lucy'ye fısıldadım. ''Yüzüğümü takayım mı? Zaman durur ve yüzüğü anında alırım.'' Aslında bunu istemiyordum, bu kayanın ne olduğunu ve yüzüğün niye sanki tapınacak bir şeymiş gibi özenle onun içinde durduğunu anlamamıştım. Giderek kayaya yaklaşıyorduk ve kayanın içinin kadifelerle sarılmış, etrafına bir sürü altın ve mücevher konulmuş olduğunu gördük. Ama yüzük onlardan çok daha farklı parlıyordu; ne de olsa o tanrısal bir eşyaydı. ''Hayır, saol, ben şu olayı çözmek istiyorum.'' dedi Lucy. Ona sorduğum soru yeni aklıma gelmişti. Başımı salladım. Artık kayaya yaklaşmıştık. Ama ben kayanın arkasında bir şey fark ettim. Küçük bir kumaştı bu. Merakla kayanın arkasına baktım. Yaşlı bir adam kayanın arkasında titriyordu. ''Ne olur bana zarar vermeyin. Ben yanlızca yaşlı bir adamım.'' dedi. Sesi de kendisi gibi titriyordu. Lucy yanıma gelmiş, merakla adama bakıyordu. Doğataşı'nı indirdim. Lucy de kılıcını indrip adama sordu. ''Burada ne arıyorsun? Bu yüzükle bir ilgin var mı?'' Adam hemen kayanın yanına geçip yüzüğe sevgiyle baktı. ''O benim en değerli hazinem. Gökten yere düşünce bunun bir işaret olduğunu anladım. Onun için bu kayayı oydum ve ona değerle bakmaya başladım. Tanrılar, bu işarete özenle baktığım için beni ödüllendirecektir.'' Lucy'le ben birbirimize baktık. Lu'yu bir kenara çektim ve fısıldadım. ''Bu adam aklınca bunu bir hediye olarak algılamış, bu kayayı bir tapınak haline getirmiş, tanrılara inanması güzel bir şey ama Tanrıça Hestia'nın yüzüğünü almak hırsızlık sayılır.'' dedim ona. Lucy onayladı. ''Onu bir şekilde ondan almalıyız. Lucy adama döndü. ''Şey... Bayım, onu bize vermelisiniz, çünkü o sizin değil. Biz onu sahibine götüreceğiz.'' Lucy'nin telepetlık yeteneğini kullanmak istemediği belli oluyordu. Onu anlıyordum. Adam diretiyordu. Kayayla bizim aramıza geçmişti, gözlerini ksıp doğrusan bize bakıyordu. ''Bir fikrim var.'' dedim kendi kendime. ''Bakın! Tanrı Zeus!'' Adam bal gibi kanmış ve bir an olsun yüzüğün önü boş kalmıştı. Elimi ileri savurdum ve yandaki bir ağaç dalı doğrudan yüzüğü kaptı. Zafer kazanmış bir edayla gülümsedim ve yüzüğü elime aldım. Lucy'nin bana uzanmış olan eline çaktım. Birden herşey görünmez oldu. Şaşkın bir şekilde bakındım. Sonra tanıdık dalgaların sesi ve ayağımın altındaki tanıdık kumları hissettim. Sonunda etrafı seçebildim. Şu anda hem Lucy'nin, hem de benim en çok olmak istediğim yerdeydik sanırım: Melez Kampı. Mutlulukla her gün görebildiğim sahile baktım. Bir hışırtı duyduk ve ikimizde başımızı çevirdik. İçgüdüsel olarak yüzüğü elimde biraz daha sıkmıştım. Tanrıça Hestia küçük bir kız halinde bize doğru geliyordu. Ela gözleri sahilin karanlığında parlıyordu. Gece mi olmuştu? Biz görevdeyken zaman kavramını yitirmiştik. ''İyi iş melezler.'' dedi tanrıça. Küçük bir kız görünümünde olsa bile, sesi hala heybetli bir şekilde çıkıyordu. ''O adamın biraz yardıma ihtiyacı var gibi. Yüzüğümü çok iyi muhafaza etmiş, bir ödülü hak etti.'' Ah bu Tanrıça Hestia, ne kadar iyi yürekliydi. Hestia bana gülümsedi ve elini bana doğru uzattı. Yüzük kendiliğinden ona uçarak geldi. ''Sizi tekrar tebrik ederim, ikiniz de çok cesurca bir iş yaptınız, senin Sirenlere karşı direnme becerin de harikaydı Lucianna.'' Lucy sırıttı. Hestia iki elini yana açtı ve ellerinde iki küçük ateş belirdi. Sonra onlar, bronz, küçük iki tane, anlayamadığım şeye dönüştü. ''Bunlar benden size bir hediye. Biraz düşündüm ve bir özellik ekledim onlara. Bunları taktığınızda ateş gücü de sizinle olur. Ama bu sadece ben istersem, sizin gerçekten tehlikede olduğunuzu hissedersem. Böylece bunları saçma şeyler için kullanmazsınız.'' Elindeki şeyleri bize uzattı. Bunlar iki madalyondu. Birini ben, diğerini Lucy aldı ve ona teşekkür ettik. Macera ikimizi de çok yormuştu, artık konuşmakta bile zorlanıyorduk. Bu yüzden gözlerimiz yarı kapalı tanrıçaya veda ettik ve kulübelerimizdeki yataklarımıza yollandık. Ne olursa olsun, bu macerayı çok sevmiştm.

Rp Bitmiştir
(Rp Out: Ben de bittim :p)