Kulübede buluşma =)

Bu gün çok heyecanlıydım. Sonunda Ed'le normal bir randevu geçirebilecektik, Athena'nın çok işi olmasını fırsat bilerek dün akşam onu kulübeme davet etmiştim. Şimdi de çok telaşlıydım.
Sabah hemen kalktım ve yatağımı topladım. Dağınıklıktan görünmeyen salonda geçerek seke seke banyoya gittim. Kendime not: Salonu toplasam iyi olacak.
Banyo yaptıktan sonra gidip iki kardeşimi uyandırdım. Dün akşam iki saat dil dökerek onları bu günü dışarda geçirmeye ikna etmiştim. Zavallı erkek kardeşim daha yeni gelmişti ve ben ilk günlerden onu kovmuştum. Onlar homurdanıp dışarı çıktıkltan sonra hemen salona gittim. Heryeri iki dakikada topladım. Sırf acil durumlar için boş bir dolap ayırmıştım, her şeyi de ona tıkıştırdım. Sonra gidip kardeşlerimin yataklarını topladım ve giyinmeye gittim. Üzerime dün Mitchie'nin iki saat boyunca bana denettiği giysilerden seçtiği bir elbiseyi geçirdim. Hiç bana uymuyordu, ilk önce elbiseydi, sonra da pembeydi. Bana uyan tek şey üzerindeki çiçeklerdi. Zaten bu yüzden giymeyi kabul etmiştim. Hemen saçımı yapıp boynumdaki yüzüğümü düzelttim. Onun bana verdiği çiçeği bilekliğime taktım. Artık hazırdım. Hemen salona koşup heyecanla Ed'i beklemeye başladım.

Sonunda May ile normal bir randevu geçirebilecektim.Normalden kastım May ile randevularımız şuana kadar hep tuhaf geçmişti.İlk randevumuz bir cephanelikte geçmişti.İkinci randevumuzu söylemiyorum bile... Ama artık May'in kulübesine gidecektim.Bu normal sayılabilirdi.Özenli olmaya kararlıydım.Sanki benim kulübeme geliyormuş gibi yatakları topladım, yerleri süpürdüm.Salonu olabildiğim kadar temizledim.Fena olmamıştı aslında.Dışarı çıktım.Kıyafetlerime de oldukça özenmiştim aslında.Koşar adım Demeter kulübesine doğru gitmeye başladım.Oldukça heyecanlıydım.Demeter kulübesinden ışıklar yanıyordu.Kapıyı çaldım büyük bir heyecanla.Tahmin ettiğim gibi kapıyı, May açtı.Tüm güzelliği ile önümde duruyordu.Pembe üstünde çiçek desenleri olan bir elbise giymişti.Büyülenmiş gibi May'e baktım.Ağzımı açtım ama söyleyecek söz bulamıyordum.Herhalde tüm Hephaistos çocukları böyle heyecanlıydı."Ee, Çok güzel görünüyorsun Maya." dedim gülümseyerek.İlk defa Maya'ya bir şey söylerken kızarmıyordum.İçeri girdiğimde ortalığın çok temiz olduğu gözümden kaçmamıştı.Keşke bu kadar güzel şeyin yanında bende özenle giyinseydim diye düşündüm.Demeter, kulübesi tamda beklediğim gibiydi.Büyüleyici.Maya ile en yakın koltuğa oturduk.Sadece Maya'nın gözlerinin içine bakıyordum.Bu daha ne kadar sürebilirdi bilmiyordum ama sonunda gözlerimi ayırdım Maya'dan.İçimden oldukça güçlü duygular geziyordu ve bu duyguların olumlu olduğunu biliyordum...

Ah, niye kardeşlerimi çıkarmıştım ki! Ed'le yanlız kalmak ve onun gözlerine bakmak beni ve çiçeğimi daha fazla kızartmıştı. Tam bir konu bulumuş ve konuşmak için ağzımı açmişken iki kardeşimde içeri girdi. O sessiz ortam bir anda gürültüyle dolmuştu.
''Afedersiniz, şapkamı unutmuştum.'' diye odaya daldı erkek kardeşim. Mitchie'de birşeyler karıştırıyordu. Sonunda küçük bir toka bulup onu çıkardı.
''İşte!'' dedi. Sonra ikisi de bulduğu şeyleri alıp kapıya doğru ilerliyorlardı. Tek kaşımı kaldırdım. Bu işte bir şey vardı. Sonunda ikisinin de bakışlarının 'sizi kesinlikle dinliyorduk ve ortam nasıl diye inceleyelim dedik' bakışı olduğunu anladım. Mitchie bozuntuya vermiyordu ama diğer kardeşim soğuk terler döküyor gibiydi. Anlayışla gülümseyerek ayağı kalktım ve ikisini de hafifçe dışarı doğru itekledim. Bu arada kapıyı kapatmadan önce Mitchie'ye ''Yandın sen kızım.'' demeyi unutmadım. Yaptıkları işin komikliğinden gülme gelmişti. Ed bile gülmüştü. Deja vu gibiydi. Onu ilk gördüğüm zaman da bana gülme gelmişti ve o da gülmüştü. Tabii o gülme utançtan gelmişti ama... O günleri hatırlayınca için güzel bür duyugyla dolmuştu.

''Yandın sen kızım.''

Gülmeye başladım.Hiç olmassa bu olay sayesinde konu bulmak zorunda değildim.Artık ilk ormanda tanıştığımız gibi aklı karışık değildim.Mitchie ve erkek kardeşi gitmişti.Ama hala bizi dinliyorlarmış gibi tuhaf bir duyguya kapıldım.Etraf oldukça sessizdi ve bu beni rahatsız ediyordu.Sadece sessizliği bozmak ve kıpkırmızı kesilmemek için konuştum."Ormanda ilk tanıştığımız zamanı hatırlıyor musun ?" dedim gülümsemeye çalışarak.Belli ki May de benim sessizliği bozmamı sevmişti ama yine gözlerinin içine bakmaktan kendimi alamıyordum.May ise sadece başını salladı.O iki kelimeyi söylemek istiyordum ama ağzımı açamıyor gibiydim."Seni seviyorum" bu kadardı.Ama düşüncelerim May'în duymasını sağlamadı.Bir çok canavar karşısında cesurca davranmıştım.Peki şimdi neden bu kadar zor oluyordu? emin değildim.May de bana bir şeyler söylemek istiyormuş gibi bir hisse kapıldım tekrar.Sadece oturuyorduk.Artık ağzımı açıp, konuşmaya başlamıştım.Ama söylemek istediğim kelimeler değildi bunlar."Erkek kardeşin ile iyi anlaşabiliyor musunuz ? " dedim ama sonra ne kadar saçma olduğunu fark ettim.Vereceği cevap, benim tahmin ettiğim gibi oldu."Evet." dedi tekrar gülümseyerek.Birkaç dakika daha sessizce kaldık.Komik bir şey söylemek istiyordum ama ağzım son sorduğum sorudan itibaren açılmadı.Birçok kez ağzımı açıp kapadım ama söyleyecek söz bulamıyordum.Sonunda gözlerimi yumdum.May ile birkaç kez daha "sıradan" şeylerden konuştuk.Ama verdiğim her cevapta daha da kızarıyordum.Sonunda iki küçük "sıradışı" kelimeyi söylemeyi başardım."Seni Seviyorum" dedim.Artık yüzüm May'in elinde tuttuğu çiçek kadar kırmızıydı.Artık utanç içerisinde May'den cevap beklediğim saniyeler bana saat gibi geliyordu...

Eduard birden bu konuyu açınca şaşırmıştım. Ama beni sevdiğini söyleyince daha çok şaşırmıştım. Tamam, birbirimizi sevmeseydik çıkmazdık ama bunu dile getirmek çok zordu. Ayrıca Ed bunu o kadar duygu yüklü söylemişti ki birden öylece kalakalmıştım. Ed ise vereceğim tepkiyi anlamak için bana bakıyordu. Gözlerimi kaçırmayı düşündüm ama bunu onu sevmediğim şeklinde yorumlayabilirdi. Bu konuda kendimi sorgulamalıydım. Onu seviyor muydum? Tabii ki seviyordum, hem de çok. Ama bunu söylemek çok zordu. Özellikle o bana bakarken kendimi çok baskı altında hissediyordum. Neden ben de Crist ya da Mia gibi olamıyordum ki? Kendime daha çok güvenmeliydim. Ağzımı açtım ama sesim çıkmadı. Ed bu kadar yakındayken konsantre olamıyordum ki! Ed destek verircesine elimi tuttu. Sonra birden söyleyiverdim.
''Ben de seni seviyorum Eduard, hem de çok.'' Utancımdan ölmeden uzanıp yanağına bir öpücük kondurdum.

''Ben de seni seviyorum Eduard, hem de çok.''

May'i oldukça fazla zorladığımı biliyordum.Ama bende aynı duygular içindeydim.Sevgi ve ölesiye utanç.Bu utanç, May'in kızararak yanağıma öpücük kondurması yüzünden dahada arttı.Artık utançtan ölmek üzere gibiydim."May..." dedim umutla.Ne kadar kızarsam da bugün hep, kızarmaktan ölerek geçirmeyecektim.May'e karşı beslediğim aşkı itiraf etmiştim hiç olmassa.May de itiraf etmişti.Utançtan ölmek yerine mutlu olmalıydım.Gülümsemeye çalıştım ve May'in gözlerine baktım.Yine beni büyülemeye başlamışlardı ama May bakışlarını kaçırdı.Aslında iyi de yapmıştı yoksa utançtan ölecektim.May'e bir cevap vermem gerekiyordu ama bunu nasıl yapacağımı bilmiyordum.Ellerim, May'in ellerini daha da kavradı.Diğer bir elimle de May'in saçlarını düzeltiyordum.Yine utançtan boğularak, ben de May'in yanaklarına nazikçe bir öpücük kondurdum.May'in elinde tuttuğu çiçek ise kıpkırmızı renginden çıkıp, koyu pembe rengine büründü.Sanırım bu utanç ve sevginin karışımı bir renkti.Bu kadar romantik an yeterdi.Artık bir konu bulmalıydım yoksa utançtan patlayacaktım.Karşımda Maya duruyor ve tekrar ben konuşacak bir şey bulamıyordum.May de kızarsa da başını omzuma koydu.Bu utanç içindeki bir dakikadan sonra tekrar May'e baktım.Bundan sonraki her an benim için oldukça önemliydi.

İkimiz de ne yapacağımızı bilmiyorduk. Sonunda oturduk. Eh, pek bir fark olmamıştı ama... Birden arkamdan bir ses geldi sandım. Koltuğumuz pencerenin önündeydi.
''Bir şey mi oldu Maya?'' diye sordu Eduard ben arkama baktığımda.
''Ah, sanırım...'' Sonra o kadar şeyin arasında kardeşlerimi unuttuğum aklıma geldi. Onlar! Bizi izlemişler miydi!
''...kardeşlerim! Bu çok utanç verici!'' dedim telaşla. Hemen koltukta otururken pencereye yetişmeye çalıştım. Onları öldürecektim!
''Onları...'' Eduard şu ana kadar telaşeme ses çıkarmamıştı, zaten ben de Mitchie ve Harexis gelince onlara yapacağım haince planla meşguldum.
''Maya'' dedi Ed elini omzuma koyarak. O anda bütün öfkemi unuttum. ''Biraz sakin ol.'' dedi. Onun da böyle telaşe yaptığı zamanı hatırlamıştım. Cephanelikteki günümüzü yani. O zaman ben ona çok kızmıştım. O ise şimdi bana hiç kızmıyordu. Böyle bir erkek arkadaşa sahip olduğum için ne kadar şanslı olduğumu düşündüm.

''Biraz sakin ol."

Maya birazcık bile olsun sakinlemiş olması beni rahatlatmıştı.Elimi May'in omzundan çektim nazikçe.May biraz sakinlemiş bile olsa hala gergindi.Hala dışarı bakıyordu.Ama omzuna tekrar dokunmamla bana baktı.Yüzünde yarı bir gülümseme vardı.Tekrar oturduk.May'e sevgiyle baktım.
Ama May haklı gibiydi.Dışarıdan sesler geliyordu.Ama May artık aldırmıyordu.Aklıma May ile ilk tanıştığımız yer olan orman geldi.İçimde ormana gitmek gelmişti.Dayanılamaz bir istek...
Eduard İyi misin ?
May'in sesiyle kendime geldim.Gözlerimi tekrar May'e gittim.Dışarıdan gelen sesler May'in daha da tedirgin olmasını sağlamıştı."Evet iyiyim." dedim gözlerimi kırpıştırarak.May bana bakmayı sürdürüyordu.Gözlerini bir ben birde pencere arasına bakmayı sürdürüyordu."İstersen kardeşlerin dışarıda mı diye bakmamı istermisin ? dedim.Maya daha da rahatlamış gözüküyordu.Ama sonra beklediğim cevabın tam tersini verdi."Hayır.Bakmana gerek yok" dedi bana bakmayı sürdürerek.İlk defa kızarmadan May'e sarıldım.Dışarıdan gelen sesler kesilmişti.Benim düşüncelerim de öyle.Ayağa kalktım.May de öyle.Bir kapıya bir de May'e doğru bakıyordum.Kararsızdım doğrusu...

''Ne oldu?' diye sordum. Bir an için gitmek istemesinden korkmuştum. Sabahtan beri geçirdiğimiz zaman şimdi bana çok az gelmeye başlamıştı. Ona telaşla baktığımı görünce güldü.
''Sadece dışarı çıkalım diyordum.'' dedi.
''Tamam.'' diyerek başımı salladım. Kapıya doğru yürüdüm. Ed yine içimi ısıtan gülüşüyle bana baktı. Zor da olsa hayranlıktan kurtulup gülümsedim. Sonra elimi tuttu ve dışarı çıktık.
Sanki hiç savaş yokmuş, her yer huzur doluymuş gibi kuşlar cıvıldıyor, güneş parlıyordu. Zaten ben de Eduard'ın yanında olduğum için huzur doluydum. Ed bana hınzırca gülümseyince yine daldığımı anladım.
''Ne oldu?'' diye sordum ikinci kez. O yine gülümsedi ve gözleriyle kulübenin yanını işaret etti. Mitchie ve Heraxes merakla kulaklarını duvara yapıştırmış, pencerenin altından bizi dinlemeye çalışıyorlardı. Zavallılar, hala bizim orada olduğumuzu sanıyorlardı. Ed'in bakışlarına karşılık verdim ve ikimiz sessizce kardeşlerimin arkasından onlara doğru yaklaştık. İkimiz de ellerimizle birbirimize işaret verdikten sonra üçe doğru sayıp aynı anda ''Bööö!'' diye bağırdık.
Mitchie korkuyla zıpladı. Heraxes bunu bekliyormuş gibi gülmeye başladı. Ed'le sanki on yaşınaymışız gibi birbirimizin ellerine çaktık.
Bu arada Mitchie'nın arkamdan bir dal yakalaştırmasını gözden kaçırmışım ki dal ayaklarıma çarpınca sendeleyip yere kapaklandım.
''Şimdi gülme sırası bende kardeşim.'' dedi Mitchie mutlulukla. Ben de ayağı kalktım ve yakıcı öğlen güneşinde dikildim. Zaten daha fazla rezil olmamam için Ed'le vedalaşmaya karar verdim. Heraxes anlayıp Mitchie'yi kapıya doğru itti. İyi çocuk.
Eduard'ın gözlerinin içine baktım. O da benim ellerimi tuttu.
''Görüşürüz.'' dedim hüzünle.
''Ah, merak etme Maya, şu küçücük kampta sanki bir daha görüşemeyeceğiz sanki.'' dedi.
Gülümsedim. O hep beni güldürmeyi başarıyordu. Sonra Ed cesaretini toplamış gibi bana sarıldı ve sonra yanağımdan öptü.
Sonunda doğru dürüst bir randevumuz olmuştu. O kulübesine doğru giderken arkasından el salladım.

Rp Bitmiştir