Küçük bir hırsızlık

Bu aralar cephaneliğin melez hücumuna uğradığını duymuştum. Herkes yeni aldığı silahlarla övünüyordu. İçime birşeyler oturmuştu. Bu da neydi? Kıskançlık mı? Başımı, sanki bu düşünceyi kovmak istermiş gibi iki yana salladım. Böyle yapmamalıydım. Bu arada cephaneliği gözlerimle arıyordum. Oraya daha önce hiç gitmemiştim ve açıkçası yanlız gitmekten biraz korkuyordum. Sonunda gözüm metal bir kapıya takıldı. İşte orası May, dedim kendi kendime. Gözlerimi hafifçe kıstım. Ama içimdeki ses devam etti. Şimdi olmaz! Ben de buna uydum.
Kulübeme döndüm ve dalgın bir şekilde Mitchie'nin şaçını falan örmesini seyrettim. Aklım kulübeden çok uzakta, cephanelikteydi. Akşam olunca aynı dalgınlıkta yattım. En azından Mitchie öyle sanıyordu.
Normalde hırsızlığı sevmem, ama onlar kullanılmayan şeyler ve Athena şu ana kadar kimseye kızmadı. Yavaşça yorganımı üzerimden çektim ve kalktım. Zaten üzerime giysilerimi giymiştim. Saçlarımı, önüme gelmesin diye iki yandan topladıktan sonra eğilerek bir casus gibi cephaneliğe ilerlemeye başladım. Kulübeleri yavaşça geçiyordum. Athena, Ares, Hekate, Apollon ve Afrodit... Birden Hephaistos kulübesinin önünde durdum. Direkt olarak elim, yanımda hiç ayırmadığım papatyaya gitti. Gözlerimi kulübeden çekmeye çalışarak hızlandım. Ağır metal kapıya doğru hızla yürürken kapının önünde bir karaltı fark ettim. Karartı kapının yanından geçip bana doğru gelmeye başladı.Olamaz, dedim. Kesin yakalandım.

Cephanelik... her zaman görmek istediğim bir yer olmuştur.Çoğu kişinin cephaneliğe gittiğini biliyordum.Tıpkı ormanda olduğu gibi, içimden bir ses kulübeden çıkmamı söylüyordu.Ahh! işte Melez iseniz o içinizdeki sese her daim yenilirsiniz.Hephaistos kulübesinden dışarıya baktım kimse yoktu.Belki de Demeter kulübesine gidip May'i bulmalıydım.Ama kimseye yakalanmak istemiyordum.Hele o içindeki ses git May'i bul diyorsa... İşler o zaman değişiyor.May acaba benimle cephaneliğe gelmek ister mi ? diye düşündüm.Fark etmesemde yine dalmıştım.Sonunda pes ederek, Hephaistos kulübesinden dışarı çıktım.Dışarıda biri vardı.Tam da... "May! Sen burada- sözümü yarım bırakmıştım.Artık neden mızmızlanıyordum ki.İstediğim kişi yanımdaydı.İstemesem de gülümsedim.Belli ki May'i korkutmuştum.Ama kendimde korkmuştum.Yine de mutlu olmaktan kendimi alıkoyamıyordum.Ona ormanda verdiğim çiçeği hala yanında taşıyordu.İçimden bir sevinç dalgasının yükseldiğini hissettim.Ama May benim soracağım soruyu sordu çoktan."Ed ! Ben de tam seni - yani benimle cephaneliğe gelmek ister misin ? diye sordu beni büyüleyen sesiyle."Tabii neden olmasın" diye cevap verdim bu beklenmedik ama beni sevindiren soruya.Konuşarak, yürümeye devam ettik.Arada sırada bir kaç kez yakalanıyorduk ki, daha doğrusu öyle sanıyorduk.Bana oldukça aşina olduğum ormanın yanından geçerek, "cephanelik" yazısında durdum.Şunu kesinlikle söylemem gerekiyor, gece yarısında gelmiş olsak bile cephanelik muazzam bir yerdi.

Ed büyülenmiş bir şekilde kapıya bakakaldı. Anlayışla gülümsedim. O bunu görmese bile yanii. O bir Hephaistos çocuğuydu, buraya bayılacaktı. Bütün gücümle kapıya ağırlığımı verdim. Kapı hafifçe bir ses çıkarmaktan başka bir şey yapmadı. Ed benim çabama karşı güldü ve eliyle biraz yüklenerek itti. Kapı gürültüyle açıldı. Kesinlikle göründüğünden güçlüydü. Kapı açıldığında Ed ve ben ağzımız açık içeri baktık. Binlerce silah ve alet edevat buradaydı. Ben bile büyülenmiştim. Hemen etrafı taradım. Neye ihtiyacım vardı ki? Birden aklıma asırlar öncesindenmiş gibi bir anı geldi. Kamp istiladayken bir tek kılıcımla gittiğimde... Leloch dalgacı bir sesle söyle demişti 'Ah zayıf melez, yanında bir kalkanı bile yok.' Tabii bu olay kılıcını benim karnıma geçirdikten sonra olmuştu. Refleksle karnımı tuttum. O günü unutamıyordum. Ed beni görmüştü, bunu bana sonra soracağına emindim. Çünkü o da benim gibi silahlara doğru ilerliyordu. Ah, harika, ilk randevunuz bir cephanelikte. Tam Mitchie'nin söyleyeceği şeydi bu. Sessizce kıkırdadım. Bu arada ellerim onca silahın arasında geziniyordu. Kim bilir bunları kimler kullanmıştı, ne anılar yaşamışlardı. Bu arada Eduard'ın sesini duydum. Sanırım birşey bulmuştu.

Hey May! Bunun ne olduğunu biliyormusun? dedim elimi havaya kaldırarak.Elimde ise oldukça yıpranmış görünen bir çeşit yüzük vardı.Ama oldukça garip parlıyordu.Hephaistos çocuğu olduğum için genelde bütün sihirli nesneleri tanırdım.Ama bu çok garipti.Yüzük, kırmızı bir ışık saçarak parlamaya devam ediyordu.Yüzük, gittikçe soğumaya başlamıştı.May hayır anlamında başını salladı.Ben ise yüzüğü ona vermekle meşguldüm.Verirken kıpkırmızı olmuştum.Ama hayır bunu May bunu görmemişti.Yani ben öyle tahmin ediyordum.Yüzük, Maya'nın eline değer değmez üzerinde bir takım harfler belirdi.Yunanca yazıldığı için anlamıştım."Doğa Yüzüğü" yazılıydı."Sence bu ne anlama geliyor May? May bilmiyorum anlamında başını salladı ama belli ki yüzüğü sevmişti.Onu takmak gibi küçük bir hata yaptı.Sanki zaman yavaşlamıştı.Olduğum yerden kıpırdayamıyordum.İlk randevumuzun bir cephanelikte olması yetmiyor, olduğum yerde donmuştum.May'in yüzüğü tekrar çıkardığını hissettim.Çünkü kontolüm tamamen benim elime geçmişti."Ah! özür dilerim" dedi ve kıkırdadı.Bende zorla gülümsedim."Güzel yüzükmüş" dedim gülümsemeye çalışarak.May'la tekrar göz göze geldik.Bunca beni etkileyen aletler varken ben sadece May ile ilgileniyordum.Bu benim açımdan tuhaf bir durumdu.Sanki birileri tarafından izleniyormuşuz gibi etrafımıza baktı ve tekrar büyüleyici bir ses tonuyla konuştu.

''Sen de izleniyormuşuz gibi bir hisse kapıldın mı?'' dedim etrafa bakınarak. Burası biraz ürkünç olmaya başlamıştı. Ed ise dalmış gibiydi.
''Heey,Ed?'' dedim elimi yüzüne doğru sallayarak. Yüzüğü hala elimde güvenlice tutuyordum. Ed kendine geldiğinde kıkırdadım. O da utnmış bir şekilde gülümsemeye başladı. Bu arada dikkatimi yüzüye vermeye çalıştım. Başka bir özelliği var mıydı acaba? Yüzüğü yüzümün ortasına tutarak inceledim. Kan rengi yüzük hala ışık saçıyordu. Üzerindeki yazı değişmeye başladı. Bu arada Eduard dalgınlığı bir yana bırakıp eğilerek oluşan yazıya baktı. Başka zaman olsa ikimiz de utanırdık ama melez merakı işte, ne yapalım? Yeni yazıya baktık. Düşün, yazıyordu. Düşün mü? Sadece bu mu? Hem ne düşünebilirdim ki?
''Bir silah düşünmeyi dene May.'' dedi Eduard bakışlarını yüzükten ayırmayarak.
Ne demem gerektiğini biliyordum. Kalkan, diye düşündüm. Kafamın içinde bir kalkan hayal ettim. Yüzük anında düşündüğüm kalkana dönüştü. İkimizde hayretle yüzüğe -şimdiki kalkana- bakıyorduk.

Kalkan, yüzük gibi kan kırmızısı rengindeydi.Hayret içinde kalkana bakıyordum.May, şaşırmış gibi görünüyordu.O anda May'in elinde ki kalkan, çiçeğe, sonra bir kılıca sonra ise bir kolyeye dönüşürken tek söyleyebileceğim şey"Tahmin etmeliydim." oldu hala şaşkın görünerek.May ise gülümseyince o kadar tatlı oluyordu ki - şuan da bunu düşünmeyeceğimi biliyordum.Mızraktaki yazı (şimdi ise bir mızrak olmuştu.) kaybolmaya ve eski yazı tekrar belirmeye başladı."Doğa Yüzüğü" May'e dönerek"Sence bu yüzük eskiden bir Demeter çocuğuna ait olabilir miydi? diye sordum.May ise "Belki" diye cevap verdi.Ama bu sefer ben de izlendiğim hissine kapıldım.May'e dönüp "Sence burada bizi izleyen biri var mıdır? diye sordum.Sesim titriyordu.Açıkçası May ile birlikte yakalanmak istemiyordum.Sonra ki Melez Kampı Dergisi'nde ne olacağını görür gibiydim.Mideme tuhaf bir acı girdi.Ama arkamızdan gelen bir sesle bu acı ve güvendeyiz hissi söndü.May ile ben sadece arkamıza bakıyorduk.Doğrusu ikimizde tedirgindik.Bunca güzel aletlerin yanından ayrılmamız gerektiğinin farkındaydım ama May'in yüzüğü bırakacağı yok gibiydi."May.Bence gitmemiz gerekiyor. dedim olabildiğim kadar sakin olmaya çalışarak.May'in gözünden tehlike okunuyordu.Vereceği cevabı az çok tahmin edebiliyordum.May'in sesinde endişe olmamasına rağmen heyecanlı gibiydi.

''Ama Ed, bu yüzüğü bırakmak istemiyorum. Ayrıca sen kendine hiç birşey almadın, bu haksızlık.'' dedim üzüntülü bir sesle. Bu arada Ed hala tedirgin bir şekilde arkamıza bakıyordu. Gergindi ve benden uzaklaşmıştı. Ben de sonunda olanları anlayarak kinayeli bir ses tonuyla:
''Bir dakika, ben olayı anladım!'' dedim. Bu arada kızgın bir şekilde Ed'e dönmüştüm.''Sen...Sen benimle görünmekten çekiniyorsun!'' dedim bağırarak. Hiç bu kadar kızgın olmamıştım. Hemen ayağı kalktım. Elimde şu anki mızrağım, kapıya doğru yürümeye başladım. Ağlayacak gibiydim. Demek.. Herşey yanlışmış, dedim kendi kendime. Ah, bu aptal duyguya nasıl kapılabilmiştim. Aşk benim neyimeydi ki? Herhalde bütün Hephaistos çocukları böyleydi. Elimi sıktım.
Ama durakladım, birden bütün öfkem sönmüştü. Ama gitmek istemiyorum, dedim kendime hatırlatarak. Bütün bu duyguları nasıl terk edebilirdim ki? Arkamda çok şey bıraktığımı da biliyordum. Arkamı döndüğümde Ed elinde benim papatyamla birlikte duruyordu. Papatya kıpkırmızıydı. Kırmızı aşk rengidir.
Birden yaptığım şeyin saçmalığına gülesim gelmişti. Bütün bu kargaşaya ne gerek vardı ki? Belki de başkalarının öğrenmesinden utanıyordur, ben daha nasıl bir duygu olduğunu bilmediğim için böyleydim belki. Tam emin değildim. Ama ona döndüğüm zaman hissetiğim şeyden emindim.

Tam o sırada nedenini bilmediğim halde kendimden nefret ediyordum.May'e seslenicek oldum ama ağzımı açamıyordum.May de bunun cevabını verecek şekilde bana döndü.Elimde tuttuğum çiçek açık kırmızıya dönüşmüştü.Tıpkı benim yüzüm gibi.Ama bana döndüğünde hislerimden emindim.Sadece May'in gözlerinin içine bakıyordum.Konuşamıyordum.Hissettiğim aşkı, May'in de yaşadığını umuyordum.Bana sonsuz gibi gelen bir kaç dakikadan sonra May'e büyülenmiş gibi yaklaştım.Artık sadece gözünün içine bakıyordum.Söyleyebildiğim şey sadece "Özür Dilerim" oldu.Bu durumda böyle bir şeyin söylenmeyeceğini biliyordum ama ağzımdan çıkan tek kelimelerdi bunlar.Artık elim, May'in elini sarmıştı.Sadece bir birimize bakıyorduk.May'in mızrağı, bir çiçeğe dönüşüp, yere düştü.Hissettiğim şeyden artık emindim.Bir Demeter kızına tutulmuş olabilirdim, ama bunu saklamak gerektiğini artık düşünmüyordum.Şimdilik hiç olmassa.May'in eli tuhaf bir şekilde soğuktu, ama galiba benimkilerde öyleydi.Papatyayı May'in eline verdim.Hiç olmassa yüzüm kızarmamıştı.Artık papatyanın rengi kıpkırmızıya bürünmüştü.Kırmızı, aşk rengidir.İkimizde konuşamıyorduk.Ama ben May'in yüzüne büyülenmiş gibi bakıyordum.Artık etrafımda ki hiçbir şey benim için önemli değildi.Büyülenmiş halim, May'in sesiyle kesildi.

En azından o sesi unutmuştuk, aslında şu anda hiçbir şey düşünemiyordum.
''Ah, sen kendine bir şey bulacak mısın Ed?'' diye konuyu değiştirdim yoksa utançtan ölecek gibiydim. Tam da bir randevuya benzemeye başlamıştı, tarihin en garip randavusu olduğuna emin gibiydim.
''Hımm... Bilmem, zaten ben silahları kendim yapmayı severim.'' dedi elimi hafifçe sıkarak. Sonra aklına birşey gelmiş gibi silah yığınına ilerledi. Biraz yığını karıştırdıktan sonra gümüş bir şey çıkardı. Bana doğru gelince onun bir ingiliz anatharı olduğunu anladım. İstemeden güldüm, sanırım bu bir Hephaistos oğlu için en iyi silahtı.
''Sanrım bu doğru bir seçim.'' dedim ingiliz anahtarına bakarak. Bu arada yerden yüzüğü aldım -şimdi yüzük halindeydi- ve onu en güvenli yere taktım. Annemin bana görevimde verdiği taşı taktığım kolyeye. İkisi birbirine değince hafif bir ışık ve ding sesi duyuldu. Bu yüzük beni iyice korkutmaya başalmıştı. Ama onu bana Eduard vermişti ve papatya gibi onu da hep saklayacaktım. Bu arada Ed düşüncelerimi böldü.
''Maya, neden buraya geldiğimizde karnını tutmuştun?'' Bunun geleceğini biliyordum. Ben de ona anlattım. Karnım deşilen kısma gelince hafifçe yüzümü buruşturdum. Bitirdiğimde Ed'in tepkisi gayet anlaşır oldu.

Maya anlattığında, istemeden de olsa titredim.Maya da yüzünü buruşturmuştu.Gözlerimi tekrar kırpıştırdım.İngiliz Anahtarını ise cebime koydum.May, anlatmayı bitirdiğinde, kusacakmış gibi bir hali vardı.Ben de onu daha fazla zorlamamam gerektiğini biliyordum.Ne demem gerektiğini bilmiyordum açıkçası."Üzgünüm Maya." dedim.Sonra dediğimin ne kadar saçma olduğu geldi aklıma.Bir insan böyle mi teselli edelirdi? tabii ki hayır.Maya ise "Önemli değil" diye cevap verdi.İstemeden de aya baktım.Ayın ışığı, Maya'nın kolyesine vuruyordu.Artık yere oturmuştum.Maya'nın da aynı şeyi yaptığını gördüm.Maya ile konuşmanın tam sırasıydı ama bir konu bulamıyordum.Yığına tekrar elimi soktum.Nasıl bildiğimi bilmiyordum ama ellediğim tüm silahların geçmişi gözlerimin önüne geliyordu.Aslında bu yeteneğimi yıllar önce keşfetmiştim ama bir ilk olan yüzüğü ellediğimde hiç bir şey olmamıştı.Fark etmesem de yine elim Maya'nın üzerindeydi.Yüzüm tekrar kıpkırmızı kesildi.Ama Maya'nın bundan hoşlandığını görebiliyordum.Cephanelikte bir randevu ha? kesinlikle beklediğim bir şey değildi.Silah yığınına tekrar baktım.Silahlara vuran güneş ışınlarına baktım.Güneş açıyordu! Cephanelikte sabahlamıştım.Şunu söyleyebilirim ki cephanelikte sabahlamak yapılıcaklar listemin başında gelmezdi ama Maya ile olunca bu farklı oluyordu.Tabii kendisine bunu söylemedim.Sırf Maya ile konuşmak için, "Ne zamandır Kamptasın ? diye sordum utangaçlıkla.

''Ihh..'' dedim hatırlamaya çalışarak. ''Sanırım üç ay.''
O sırada güneş ışığının Eduard'ın yüzüne vurduğunu gördüm. Hey, güneş ışığı mı? Hızlıca arkamı döndüm. Güneş'i hafifçe doğarken görebiliyordum. Etrafı pamuk şeker rengine boyamıştı. Bu zamanları çok severdim. Bu arada aralık bıraktığımız kapıdan ışık gelmeye devam ediyordu, o zaman gitmemiz gerktiğini anlayarak somurttum. Başımı çevirdiğimde Eduard bana bakıyordu. İkimizde hemen gözlerimizi kaçırdık. Bunun ne kadar süreceğini Zeus bilirdi ancak.
Yavaşça ayağı kalktım ve hala elimitutan Eduard'ı çekiştirdim.
''Sanırım gitmeliyiz.'' dedim üzgünce. O da başıyla onayladı ve ayağı kalktı.

''Sanırım gitmeliyiz.''

Başımı sallayarak onayladım.Yavaşça kalktım.Güneşin doğuşuna doğru May'in elini tutarak ilerliyordum.İçimde hala utanç olsa da, iyi bir randevu olmuştu.Etrafta kimse yoktu.Sadece yorgundum.May'in cephanelikten aldığı daha doğrusu (çaldığı) yüzük hala kolyesine takılıydı.Aslında küçük bir hırsızlığın kimseye zararı yoktu.Elim cebime doğru gitti.İngiliz anahtarı duruyordu.İstemeden de olsa gülümsedim.Tekrar May'in gözlerinin içine baktım.Ve tekrar gözlerimizi kaçırdık.Demeter'in kulübesinin oraya geldiğimizde May'in yanağına hızla bir öpücük kondurdum.
Ee, Görüşürüz Sonra.
Yüzüm May'in çiçeği kadar kıpkırmızıydı.Utanç içerisinde Hephaistos'un demir kapılarına doğru yürüdüm.May'i de orada tuhaf duygular ve utanç içinde bıraktığımı biliyordum.Ama bende öyleydim.