Mimari Harika ve Canavarlar

Kampta Lucy ile beraber dolaşıyorduk. Bugünü beraber eğlenerek geçirmeye karar vermiştik ama hala ne yapacağımıza karar veremiyorduk. Lucy ile beraber bir kampta tur atmaya başladık. Bende ne yapabiliriz diye düşünmeye devam ediyordum. Lucy'e baktığımda birden gözleri parıldadı. Bir yer bulduğunu anlamıştım. Lucy sevinçle bana dönünce

"Ee.. Ne yapıyoruz Lucy?" diye sorduktan sonra gülümsedim. Aklına güzel bir fikir geldiği belliydi ve bu da beni mutlu etmişti.

"Gateway kemerine gidelim mi? Ne dersin Lia?" diye sordu. Şaşırmıştım. Oraya daha önce hiç gitmesemde oranın çok güzel olduğunu biliyordum. Ama güzel olduğu kadar tehlikeli olduğununda farkındaydım. Şimdi yeni bir macera yaşamak istiyor muydum? Hayır. Derin bir nefes aldım ve "Aslında Lucy pek macera yaşıyacak havamda değilim. Bugünü kampta geçirsek nasıl olur?" diye sordum. Aslında çok gitmek istediğinin farkındaydım ama içimden hiç iyi şeyler geçmiyordu. Hep böyle hissettiğimde kötü şeyler başıma gelirdi ve ben şimdide kötü şeyler yaşamak istemiyordum.

"Hadi ama Lia, hadi lütfen gidelim. Bak sen gelmezsen ben tek giderim." dedi ve dudağını büktü. Lucy'nin bu tavırlarına dayanamıyordum. Genelde onu kırmazdım ve dediğini yapardım ama zaten istemesemde bu tavrı alıp yine istediğini yapıyordum. Şimdi de isteğine ulaşmıştı. Onu oraya tek yollayamazdım ve tabiki yanında gidicektim. Başımı tamam anlamında salladıktan sonra Lucy sevinçle bana döndü ve konuşmaya başladı.

"Ah, sen harika bir dostsun Lia!" dedim sevinçle. Gateway Kemeri tam bir mimari harikasıydı ve ben ne zamandır onu görmek istiyordum, bir türlü fırsatını bulamamıştım. Hem, daha önce giden birkaç melez geri dönmedi diye güzel bir yapının tehlikeli olduğunu düşünmek de saçmaydı doğrusu. İçimdeki mantıklı taraf bana söylenenlere kulak asmam gerektiğini fısıldıyordu ama daha çok sevdiğim fevri tarafımın sözünü dinlemeye karar verdim ve "Hadi, doğruca pegasus ahırlarına!" dedim coşkuyla. Sonra Lia'yı kolundan çekiştirerek ahırlara doğru götürmeye başladım.

Beş dakika içinde, pegasuslarımız Sherry ve Alice ile birlikte havalanmış, Gateway Kemeri'nin yolunu tutmuştuk. İçimdeki tatlı heyecanın yanında yeni filizlenmeye başlamış bir korku duygusu da vardı ama onu önemsemek istemiyordum. "Umarım sadece mimari inceleyeceğimiz bir gezi olur bu." dedi Lia derin bir nefes alarak. Gülümsedim ve "Arada birkaç da canavar öldürsek hiç fena olmaz sanki." diyerek ona takıldım. Lia sırıtmasına engel olamamasına rağmen gözlerini devirdi ve bu hali benim daha da fazla gülmeme neden oldu. Bir süre sessizce yolculuğumuza devam ettikten sonra "İşte! St. Louis'e vardık. Bak işte şuradaki Gateway Kemeri!" diyerek Lia'ya işaret ettim. Poseidon kızı kısa bir incelemenin ardından kaşlarını çatarak, "Bence şehrin üzerinde bir pazar çantasının sapı gibi duruyor. dedi. Gözleri devirme sırası bendeydi, "Hıh, alakası bile yok." dedim biraz bozularak. Lia kıkırdadı ve "Pekala, inişe geçelim artık." dedi. Olumlu anlamda başımı salladım ve birlikte heybetli yapıya doğru süzülmeye başladık.

Pegasuslarımızdan Gateway kemerinin orda indiklten sonra onlara ahıra gitmelerini söyledik. Pegasuslarımız ahırlara gitmek için tekrar havalandılar ve gözden yavaşca kayboldular. Pegasuslarımız gittikten sonra Lucy' dönerek "Hadi şu çok merak ettiğin yeri gezelim bakalım." dedim ve gülümsedim. Lucy mutlulukla ve heyecanla "Tamam." demesiyle yürümeye başladık.

Bir süre yavaşca etrafı dolandık. Burası Lucy'nin dediği kadar güzel bir yerdi ve iyiki onu dinleyerek gelmiştim. "Dediğin kadar var Lucy çok güzel bir yer." dememin ardından Lucy zafer kazanmış gibi gülümseyerek "Evet bende çok beğendim." dedi. Etrafı bir süre daha incelemeye devam ederken Lucy aniden duraksadı. Ne olduğunu anlamayıp "Ne oldu Lucy?" diye sordum. Ben biraz Lucy'den uzaktaydım ve Lucy beni tuttuğu gibi yanına çekti ve hızlıca konuşmaya başladı..

"Tuhaf bir zihin dalgası hissediyorum Lia. Buralarda bir yerlerde bir canavar var." dedim telaşla. Ah, Tarihi bir yapının üzerinde, Tanrı Poseidon'un kızıyla birlikteydim ve bu tabloda bir tek canavarlar eksikti; onlar da tamamlanmıştı. Şimdi Lia da benim kadar tedirgindi, ne yapmamız gerektiği hakkında hiçbir fikrim yoktu. Aynı anda birbirimize döndük, Lia "Asansör." dedi, ben de olumlu anlamda kafamı salladım. Döne döne yukarı çıkmak zaten yeterince sıkıntı vericiydi, şimdi bir de canavarlardan kaçmak için aynı şekilde aşağı mı inecektik? Neyse ki buna gerek kalmadı. Biz tam asansörün kapısından geçmek üzereyken arkamızdan tıslamayı andıran bir ses işittik: "Bir yere mi gidiyorsssunuss?" Gözlerimi devirerek sesin geldiği tarafa döndüm ve "Ah, sadece drakonmuş." dedim. Lia aceleyle kolumu dürttü ve kemerin çevresini eliyle işaret ederek, "Drakon değil Lucy, drakonlar. Onlarcası var. Ve... ve... altımızda Mississippi Nehri uzanıyor!" dedi. Yunan savaş zırhı giymiş yılan kadınlardan gülmeye benzeyen tıslamalar geldi. "Sssonunda fark ettinisss." dedi bir başkası üzerimize doğru yaklaşırken.

Derin bir nefes alarak omuzlarımı dikleştirdim ve Lia'ya dönüp "Pekala, drakon veya drakonlar. Boşversene, yanımda Poseidon'un kızı duruyor!" dedim güç vermek istercesine. Pek işe yaradığı söylenemezdi, Lia hala korku içinde kaç tanesiyle yüzleşmemiz gerektiğini hesaplamaya çalışıyordu. "Ya, ne demezsin." dedi en sonunda, yaratıklardan biri mızrağını ona doğrultunca da savaş başladı. Drakonlara karşı kahramanlar, round 1. dedim içimden. Ne kadar kötü olabilirdi ki?!

Yine başlıyorduk. Genelde Lucy ile gezmeye çıktığımız zaman çok zevkli geçiyordu. Tai bunda her zaman karşımıza çıkan canavarlarında payı vardı ama bu sefer canavarlarla savaşmak istemiyordum. Bugünlerde savaşmaktan bıkmıştım ve şu anki konumumuzunda canavar istemememde yeri çok büyüktü. Ne güzel Gateway kemerini geziyorduk ve yine etrafımızı onlarca drakon, altımızı da mississipni nehri uzanıyordu. Bu durumda yapıcak başka bir şeyimiz kalmıyordu. Drakonlarla dikkatlice savaşıcaktık.

"Haydi yine başlıyoruz Lucy'm" dedim ve tokamı kılıç haline getirip canavarlarla savaşmaya başladım. Bunlar güçlüydüler ama bize karşı koyamıyordu. İki drakon ile aynı anda savaşırken boş bir ara buldum ve Lucy'e baktım. O da benim gibiydi. Canavarlarla iyi savaşıyordu ama giderek kemerin kenarına yaklaşıyordu. Drakonlara geri dönüp onlarla savaşmaya devam ettim. Yanımdaki iki drakon'u da öldürdükten sonra Lucy'e baktım. Önündeki iki drakon onu nehire düşürmeye çalışıyordu ve ben buna izin veremezdim. Hemen Lucy'nin yanına ilerledim ve önündeki drakon'u öldürüp Lucy'nin yanına geçtim. Lucy drakonu öldürmemden yararlanıp diğer drakonuda öldürdüğü sırada drakon dikkatsizliğimden yararlandı ve beni nehire düşürdü. Dengemi kaybetmem çok kötü olmuştu. Nehire düşerken Lucy'nin arkamdan bağırdığını fark ettim ve onu duymaya çalıştım..

"Hayır! Lia!.. Lia!" diye bağırmaya başladım telaşla. Arkadaşım son hızla Mississippi Nehri'ne düşüşe geçmişti ve elimden hiçbir şey gelmiyordu. Onun o hızla suya çarptığı anı görmeye dayanamayacaktım, arkamı da dönemiyordum. Derin bir nefes alarak onun ardından ben de aşağı atlamaya karar verdim. Tam son hazırlıkları yaparken zihnimde bir ses işittim; "O Poseidon'un kızı, sudan zarar görmez." İşte, burada mantık konuşuyordu. Stresle derin bir nefes alarak annemin haklı olması için dua etmeye başladım. Eh, Bilgelik Tanrıçası'nın yanıldığı görülmüş bir şey değildi ama yine de Lia'nın şu anda ne halde olduğunu bilememek beni deli ediyordu.

Bir öfke patlaması yaşadım ve hırsla etrafımdaki drakonlara saldırmaya giriştim. Gözlerim yaşlarla dolmuştu ama kılıç kullanmadaki becerimi engellemiyorlardı. "Sizi aşağılık iblisler!" diye haykırdım. Birkaç dakika içinde etrafımda drakonlardan eser kalmamıştı. Koşa koşa asansöre ulaştım ve içine binip döne döne aşağı inişe geçtim. Mississippi Nehri'nin kıyısına vardım ve umutsuzca arkadaşıma seslenmeye başladım: "Lia! Ah, Lia... Lütfen yaşıyor ol, lütfen..."

Mississippi nehrine düşmüştüm. Aslında bu herkes için kötü olabilirdi ama ben hiç bir şey hissetmemiştim. Çok tuhaf bir histi. Aşağı düşerken yaşadığım heyecan ve merak çok farklıydı. Suya düştüğümde hava baloncuğu yaratarak kıyıya doğru ilerledim. Aslında su da nefes alabiliyordum ama hava baloncuğu daha kolayıma geliyordu. Kıyıya ulaştığımda tırmandım ve nehirden çıktım. Biraz dinlenmem gerekiyordu ama yine de dinlenicek zamanım yoktu. Lucy'i çok merak ediyordum. O kadar canavar içinde tek başına kalmıştı ve ben ona yardım edemiyordum. Hemen asansörlere ulaşmalıydım. Ama asansörler baya bir uzağımda kalmıştı. Hızla asansörlerin olduğu yere doğru ilerlemeye başladım. Onu daha fazla tek başıma bırakamazdım. içimden Umarım Lucy'e bir şey olmamıştır. Umarım iyidir diye geçiriyordum.

Asansörlerin olduğu kısıma yaklaşmıştım. Nehire düşmek yukarı ulaşmaktan daha kolaydı. Bir an duraksadım ve nefes aldım. KOşmaktan yorulmuştum ama Lucy'i iyi görmezsem içim rahat etmiyecekti. Çok iyi dövüştüğünü biliyordum. Hem kılıç eğitmeniydi de ama yine de o benim en yakın dostumdu. Kampta uğruna ölebileceğim nadir kişiler arasındaydı. Onu böyle elimden bir şey gelmeden o kadar canavarla yalnız bırakmak çok kötü bir şey olmuştu. Durduğum yerden tekrar koşmaya başladım ve asansörün yanına kadar koştum. Asansöre bineceğim sırada Lucy'nin sesini duydum. Yakınımdaydı. Demek ki o da iyiydi ve beni arıyordu. Mutluluk ve heyecanla "Lucy nerdesin?" diye seslendim. Ardından Lucy'i arkasından gördüm ve yanına ilerlemeye başladım. Lucy bana dönünce beni gördü ve gülümseyerek bana doğru geldi. Yanına gidince ona sarıldım. Ona bir şey oldu diye çok korkmuştum ama iyiydi ve yanımdaydı. İçim çok rahatlamıştı. Lucy'den ayrılınca "Çok korkmuştum.. Sana canavarlar zarar verecek diye korkmuştum." dedim ve Lucy ile beraber yana devrilmiş bir ağacın üzerine oturdum ve onu dinlemeye başladım..

Lia sapasağlamdı ve yanımda duruyordu, neden hala ağladığımı bilmiyordum. Belki de son birkaç dakika içinde yaşadığım şok fazla gelmişti ve şimdi rahatlama göz yaşları yanaklarımı ıslatıyordu. Bunun pek de önemi yoktu, gülümseyerek Lia'ya döndüm ve yukarıda yaşadıklarımı anlatmam gerektiğini fark ederek konuşmaya başladım... "Senin düştüğünü gördükten sonra olanları pek net hatırlamıyorum aslında. Bir anda adrenalin yüklendiğimi ve çevremdeki canavarları acımasızca katlettiğimi hatırlıyorum hayal meyal. Hıh, bir de peşinden nehre atlayacakken bir ses -annem- bana senin Poseidon'un kızı olduğunu hatırlattı ve bunu yapmaktan vazgeçtim." dedim. Lia hala gülümsüyordu ama bana kaşlarını çatarak, "İyi ki o ses devreye girmiş." dedi. Kahkaha atarak sözlerini onayladım. Gerçekten çok mutluydum, eğer dostum bir Poseidon kızı olmasaydı şimdi... ne yapıyor olacağımı düşünmek bile istemiyordum. Saçma sapan şeyleri kafamdan atmak için ayağa kalktım ve iki parmağımı ağzıma götürerek güçlü bir ıslık çaldım. Pegasusumu çağırdığımı anlayan Lia da hareketimi tekrarladı. "Destek canavar kuvvetleri gelmeden buradan gitsek iyi olacak." dedim. Arkadaşım, "Seninle takılmak güzeldi Lucy ama, önümüzdeki 100 yıl bir daha kampın dışında mimari seyahatlerine giderken sana eşlik etmeyi düşünmüyorum." dedi. Bu sözlerine kendi de pek inanmıyor gibiydi, yarın sorsam yine bana eşlik etmeyi seçerdi! Yine de gülümsedim ve "Hey, ama itiraf et; Kemer çok güzeldi." dedim. Pegasuslarımız yanımıza varmak üzereydi, inişe geçmişlerdi. Lia'nın sözlerime cevabı gözlerini devirmek oldu. Sonra iki kız gevrekçe kahkaha atmaya başladık.

(Lia'nın ekleyeceği bir şey yoksa) Rp bitmiştir!