Güneş Batarken Athena İle Tanışıyorum...

4- Long Island kıyısında bir Tanrı/Tanrıça ile karşılaşacaksın.
Mekan: Long Island kıyısı
Katılacaklar: Tiffany ve Tanrıça Athena


Akşam üstüydü, güneş yavaş yavaş batıyordu. Bu güzel manzarayı, deniz kıyısında izlemeye karar verdim; çünkü güneşin ışıltısı denize vurunca çok güzel bir manzara ortaya çıkıyordu. Hazırlanıp kulübemden çıktım ve Long Island kıyısına doğru yürümeye başladım. Yolda birkaç kampçıya selam verip ayaküstü sohbet ediyordum. Biraz daha yürüdükten sonra Long Island kıyısına vardım. Etrafta kimsecikler yoktu. Her şey tam da benim istediğim gibiydi. Güzel bir yer bulup oturdum ve babamı izlemeye başladım. Bulutların arasından çıkan güneş adeta bana gülümsüyordu. Yaptığımın saçma olduğunu bilmeme rağmen dayanamayıp ona el salladım. Eh, sonuçta o benim babamdı.

O kadar çok dalmıştım ki birini beni izlediğini çok sonra fark ettim. Beni izleyen kadın uzun siyah saçlı ve gri gözlüydü. Muhteşem bir Yunan savaş zırhı giymişti. Tek başına tüm dünyayı yıkabilecekmiş gibi duruyordu. Bir süre sonra fark ettim ki bu kadın Tanrıça Athena'ydı. Hemen ayağa kalktım. Niye beni sessizce izlediğini çok merak etmiştim. Yanlış bir şey yapmamış olduğumu umuyordum. Tanrıça Athena gri gözleriyle beni süzüyordu. Korkmaya ve endişelenmeye başlamıştım. Seslice yutkundum, aramızdaki sessizlik gittikçe stresli bir hal alıyordu. Tanrıça'nın gözleri adeta bakışlarımın ötesini görüyordu. Aslında... Sanırım bunu yapmak onun için imkansız değildi. Bir şey demeliydim.

Çekinerek, "Merhaba Tanrıça Athena." dedim ve ters bir cevap vermemesini umarak beklemeye başladım.

Onu izlediğimi geç de olsa fark eden Apollon kızının "Merhaba Tanrıça Athena." demesi üzerine gülümseyerek gittim ve yanındaki yere oturdum, ona da tekrar oturmasını işaret ettim. "Sana da merhaba Apollon kızı, beni tanımış olmana sevindim." dedim sakince. "Sen Apollon'un kampa yeni gelen kızı olmalısın... Adın Tiffany, değil mi?" diye sordum. Kız olumlu anlamda kafasını salladı ve buraya geliş nedenimi merak ettiği için bana bakmaya başladı. Bir süre sonra sessizliği bozan kişi olmayacağımı anlayarak çekingen bir sesle "Şeyy... Tanrıça'm, yanlış anlamayın ama buraya neden geldiniz, yanlış bir şey mi yaptım?" diye sordu. Ona doğru döndüm ve doğrudan gözlerinin içine bakarak "Hayır, sadece seninle tanışmak istedim." dedim.

Apollon kızının vereceği cevabı beklerken de "Ah, zaten bundan sonra seninle çok karşılaşacağımızdan eminim, ben bu kampın müdiresiyim." diye ekledim. Yanımda oturan güzel genç kızın gerginliği iyiden iyiye artmaktaydı. Eh, herkes gibi ben de biliyordum ki hiçbir zaman Afrodit kadar arkadaş canlısı bir imaj çizmezdim. Yine de kampa yeni gelen melezlerin bana her an onları buharlaştırmamı beklermiş gibi bakmaları sinir bozucuydu. Sanki birini buharlaştırmak enteresan bir işti, pehh!

Yanlış bir şey söylememek için diyeceğim kelimelere dikkat etmeliydim çünkü tek bir yanlışımda yok olacakmışım gibi geliyordu. Nefesim çok hızlıydı. Normale döndürmek için derin bir nefes alıp verdim. Tanrıça Athena bana bakıyordu. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Yanlış bir şey demekten çok korkuyordum. Normalde ben bu kadar korkak değildirim ama Tanrıça Athena karşısında korkudan ölüyordum. Ne yapabilirim ki, sorun bende değil. Karşımdaki bir tanrıça, hem de Tanrıça Athena. Benim yerimde kim olsa korkudan ölürdü. Dikkatimi batmakta olan güneş çekti. Babam benim yanımdaydı. Bundan biraz cesaret aldım ve nefesimin normale döndüğünü fark ettim.

"Tanrıça'm sizinle tanışmak benim için büyük bir şeref."dedim.

Tanrıça Athena bana anlayamadığım bir ifadeyle baktı. Sanırım bana kızmıyor, beni anlıyordu. Sonuçta her gün bir sürü melez onun karşısında benim gibiydi. Babama bakıp tekrar Athena'ya döndüm.

"Tanrıça'm sizinle tanışmak benim için büyük bir şeref." dedi Apollon kızı. Ona üstü kapalı bir anlayış ifadesiyle bakıyordum, karşımda heyecanlanması veya kendini rahatsız hissetmesi çok doğaldı. Aslında, melezlerin varlığıma gösterdikleri bu tepki hoşuma gitmiyor değildi... Yine de onların neden bu kadar endişeli olduklarını anlamıyordum. Sanki ben sadist bir ilahi güçtüm ve önüme çıkanı buharlaştırıyordum... Aslında, arada bunu yaptığım oluyordu ama istisnalar kaideyi bozmazdı (!) "Teşekkür ederim Tiffany. Ben de seninle tanıştığıma sevindim." dedim hafif bir tebessümle. Tiffany olumsuz bir karşılık almadığı için sevinip biraz rahatladı, sanırım bunda ikide birde bakıp durduğu güneşin de etkisi vardı. Kaşlarımı kaldırarak ben de güneşe baktım. Apollon'un gözümün önünde olmasından hoşlanıyordum, New York sokaklarında dolaşıp kendine yeni sevgililer edinmesinden çok daha iyiydi bu.

Apollon kızının sessizliği bozmayacağı çok açıktı, ona döndüm ve "Ee, kampa alışabildin mi?" diye sordum. Yanımda oturan melez de bu kamptaki yüzlercesi gibi alt üst olmuş bir hayatın ardından gelmişti buraya. Onların acıklı hikayeleri bazen bana bile hüzün verirdi. Daha çok da aklıma kendi çocuklarım geldiği için kötü hissederdim, hiçbiri güzel bir çocukluk geçirme imkanı bulamamıştı. Bu genç kahramanlar, nicelerinden çok daha fazla zorlukla karşılaşmıştı ve belki de onları bu kadar yenilmez yapan, acıyla yoğrulmuş yürekleriydi.

Her şey çok iyi gidiyordu. Tanrıça Athena bana kötü bir şey söylemiyordu. Benim babama baktığımı fark etti ve o da babama baktı. Uzun bir süre geçtikten sonra tekrar bana döndü. Çok şükür ki bana bununla ilgili hiçbir şey söylemedi. Onun yerine bana çok dostane yaklaşıyordu. Nedenini anlamamıştım.

"Ee, kampa alışabildin mi?"

"Alışmaya çalışıyorum Tanrıça'm. Kardeşlerim bana çok yardımcı oluyor. Sadece annemi çok özlüyorum."

Annemi hatırlayınca üzülmeye başladım. Kim bilir şu an ne yapıyordu. Keşke yanında olabilseydim. Bunun için neler vermezdim ama Melez Kampı'nda olmak zorundaydım çünkü annem böyle istiyordu.

Anlayışla Apollon kızına baktım ve "Ondan ayrı kalmak zorunda olduğun için üzgünüm." dedim, "Ama böyle olmak zorunda. Hem senin güvenliğin, hem de annenin güvenliği için." diyerek bitirdim cümlemi. Kötü bir durum olduğunu biliyordum melezlerin insan ebeveynlerinden ayrı kalmasının. Yine de bizim elimizden gelen en iyi şey buydu; kampta onları ailelerinden koparsak da, savaş teknikleri öğrenebilmeleri için ortam hazırlıyorduk ve bu sayede hayatta kalmaları için bir şans elde etmiş oluyorlardı. Ah, zaten kısacık ömürleri vardı melezlerin, çoğu da genç yaşta ayrılıyordu dünyadan. O an, yanımda oturan Apollon kızı için durumun farklı olmasını istedim. Ona, uzun ve tasasız bir hayat diledim. Zihnimde Kader Tanrıçaları'nın kahkahalarını duyar gibi oldum; düşündüğüm şey sadece komikti.

Aklımdaki düşünceleri belli etmeyen bir ifadeyle Tiffany'ye döndüm. Kısa bir tereddütün ardından "Haklısınız Tanrıça'm, sanırım bu duruma zamanla alışacağım." dedi. İçinde umut olması hoşuma gitmişti, gülümseyerek ayağa kalktım ve gitmeden önce son kez ona dönerek "Pozitif düşünmene sevindim Tiffany. Şimdi gidiyorum ama önceden de dediğim gibi, kampta olduğun sürece benimle sık sık karşılaşacaksın artık. Görüşmek üzere." dedim. Sözlerim üzerine Apollon kızı da ayağa kalkarak hafifçe başını eğdi ve "Görüşmek üzere Tanrıça Athena." dedi. Sesinden rahatlıkla okunan saygı hoşuma gitmişti, kampa gelen yeni melezi gerçekten sevmiştim.


Rp bitmiştir!