6- Kamptan kaçıp New York'taki evine gideceksin.
Mekan: New York
Katılacaklar: Sen. (isteğe bağlı: pegasusun veya bir arkadaşın.)
Melez Kampı'nda yaklaşık 2 haftayı geride bırakmıştım. Bu kısa sürede birçok arkadaşım olmuştu. Kheiron bunu ilk söylediğinde ona inanmamıştım ama, burada gerçekten de harika vakit geçiriyordum. Ama geride bıraktığım bir hayat da vardı. Arada sırada da olsa aklıma geliyordu bu hayat. Özellikle de annem. Benim melez olduğumu biliyor olmalıydı, ama şu an kampta güvende olduğumu bildiğini sanmıyordum. Buraya gelmeden önce onunla vedalaşamamıştım bile. Benim kaybolmuş, hatta ölmüş olduğumu bile düşünüyor olabilirdi. Bu düşünce içimi ürpertti, annemin üzülmesini istemiyordum. Acaba benim de yokluğumda tek başına nasıl devam ediyordu hayatına? Bu sorular günlerdir zihnimi kurcalıyordu. Ama cevaplarını bulmam imkansızdı. Kampta telefon yoktu, canavarları çektiği için kullanımı da yasaktı. Titan Kronos yeniden dirildiği için dış dünya melezler için eskisinden daha da tehlikeliydi. Bu yüzden kamptan ayrılma izni almak da çok zordu.
Bu düşünceler beynimde dönüp dolanırken aklıma çok güzel bir fikir geldi. Bu geece yapacaktım bunu. Pegasusumla kamptan kaçıp Manhattan'a, evimize gidip annemi görecektim. Ona her şeyi açklayıp, güvende olduğumu söyleyecek, ve sabah olmadan kampa geri dönecektim. "Çantada keklik." diye geçirdim içimden.
Gece herkes uyuyunca yanıma sadece kılıcımı alıp kulübeden çıktım. "Merhaba Miracle." diye fısıldadım pegasusumun yanına gidince. Beni görünce sevinçle kişnedi. "Umarım bir yolculuk için fazla yorgun değilsindir." deyip sırtına atladım. "Manhattan, Penelope Black'in evi." diye fısıldadım. Miracle'ın evimizi bilmediğinden emindim, ama ona söylediğim her yeri bulabiliyordu. Harika bir yön belirleme duyusu vardı, annemin evini de bulabileceğini umuyordum.
Yaklaşık yarım saatlik bir yolculuğun ardından evimdeydim. Pegasusuma yakınlarda bir yerde dinlenmesini söyleyip evin zilini çaldım. Annem uyuyor olmalıydı. Birkaç kez daha çalınca kapı açıldı. Annem beni görür görmez sımsıkı sarıldı bana. Uzun bir süre öylece kaldık. Daha sonra ise heyecanla kolumdan tutup salona bir koltuğa oturttu beni. "Neredeydin sen Adrian? Öyle çok korktum ki başına bir şey geldi diye." Böyle olacağını tahmin etmiştim. Diğer tahminimde de haklıydım. Annem benim melez olduğumu biliyordu. Gerçi sorunlu çocukluğum ve başıma gelen olaylar göz önünde bulundurulursa bunu bilmemesi garip olurdu. Ona tanrıça Afrodit'in beni Melez Kampı'na götürmesinden başlayarak başımdan geçen her şeyi anlattım. Bunlardan dolayı endişelenmiş gibiydi, ama benim hayatta olduğumu gördüğü için o kadar mutluydu ki, bunları fazla kafasına takmayacağına emindim. Ona buraya kaçarak geldiğimi, geri dönmek zorunda olduğumu söyleyince gözleri doldu. En zor olanı da vedalaşma anıydı. Kendime dikkat edeceğime söz verdikten sonra dışarı çıktım. Sabah olmasına daha 2-3 saat vardı, bu süre de kampa zamanında geri dönebilmem için yeterliydi. Miracle ile yeniden göğe yükselirken aklımda tek bir görüntü vardı, annemin yaşlarla ıslanmış gözleri... Ona verdiğim sözü tutmak zorundaydım.
Konu: Kamptan Firar 
C.tesi Ekim 30, 2010 2:34 am